Ο αγώνας να γνωρίσουμε τον Θεό

 Καλημέρα, αδέρφια. Σας παραθέτω ένα μοναδικό, απίστευτο απόσπασμα απ'το βιβλίο"Περί Θεού λόγος αισθήσεως" του γέροντα +Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου.  (σελ. 41-42) που με συγκλόνισε.

 

Έχουμε, λοιπόν, εμείς την αγωνία μας και μας κρύβεται ο Θεός, σαν να μας παίζει. Και του φωνάζω πάλι με πιο πολύ κτύπο:

- Τι παίζεις μαζί μου; Ποιος είσαι; Πες μου τι γυρεύεις.

Μα, θα μας πει το Πνεύμα:

- Εσύ με φωνάζεις τόσα χρόνια και τώρα μου λες τι γυρεύω;

Αρχίζω πιο πολύ να καταλαβαίνω τι ζητούσα, τι φώναζα, τι γύρευα, γιατί ζω! Λέμε καμιά φορά "ούτε ξέρουμε γιατί ζούμε". Μα πραγματικά δεν ξέρουμε γιατί ζούμε. Άμα δεν μας το διδάξει ο Θεός, δεν μπορούμε να καταλάβουμε.

- Ποιος είσαι συ; του λέμε ύστερα.

- Εγώ είμαι ο Θεός!

Αλλά ακόμα μέσα στα πάθη μας, όπως είμαστε, σκύβουμε, κοιτάζουμε, κάνουμε τα μάτια μας έτσι να φύγουν οι τσίμπλες, να καθαρισθούν. Τα ανοίγουμε, τον κοιτάζουμε γερά, καλά καλά. Μας πλησιάζει και Αυτός σιγά σιγά. Καθαρευόμεθα εμείς, καθαρίζει κι Εκείνος τον εαυτό Του, τα σύννεφα, τον γνόφο. Καθαρίζει τον γνόφο μου, τον ανοίγει κάπως, για να γίνει ορατός από εμάς.

Αυτό το 'απαρνησάσθω'

 Καλημέρα, αδερφή/έ!

Λέει ο γέρ.+Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης πως όταν δεχθώ να ξεκινήσω να αγωνίζομαι (που πρακτικά σημαίνει να ξεκινήσω να γνωρίζω τον Χριστό) το πρώτο πράγμα που θα νιώθω θα είναι πως θα έχω ανάγκη να θυμάμαι και να γνωρίζω τον Θεό.

Και αυτό -λέει ο άγιος γέροντας- είναι η αρχή του 'απαρνησάσθω εαυτόν' που έλεγε ο Χριστός. Δηλαδή, το να βγαίνουμε από τον εαυτό μας, απ'την χοϊκότητά μας, απ'τον εγωισμό μας. Και τότε θ'αρχίσουν να έρχονται τα πρώτα δάκρυα: που θα είναι ο εγωισμός μας που θα σπάει σιγά-σιγά. Η σκληροκαρδία μας που έχει τόσο σκληρό περίβλημα... 

Αδερφή/έ μου, τότε είναι που θ'αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, ότι έχουμε όντως ανάγκη γιατρειάς. Και πολλά ακόμα... Δυστυχώς, στην εποχή μας, είναι πολύ εύκολο να ξεχαστούμε /αμελήσουμε ν'αγωνιζόμαστε... Και ακόμη πιο εύκολο να αμελήσουμε την εξομολόγηση διότι αν δεν θελήσουμε ν'αγωνιστούμε, πώς θα καταλάβουμε ότι έχουμε ανάγκη του λουτρού της σωτηρίας μας;

Καλό αγώνα, αδέρφια μου αγαπημένα.

για τις περιπέτειες της ζωής

...Εκείνο που επίσης, δεν το εξουσιάζεις, είναι οι ποικίλες περιπέτειες της ζωής. Γύρω σου τα πάντα θα σου έρχωνται αντίθετα. Όποιος ξεκινάει με την ελπίδα ότι όλα θα του έρχωνται βολικά- δεν θα πεθάνει ο Γέροντάς μου, δεν θα πεθάνει ο σύζυγός μου, δεν θα ακούσω κακόν λόγο, δε θα πεινάσω- είναι αποτυχημένος. Τα πάντα θα σου έρχονται αντίθετα. Γι΄αυτό πρέπει να ρυθμίσης τον εαυτό σου να είναι ο ικανός, ο ανθεκτικός, ο απείραστος στις περιπέτειες και στις αντιξοότητες και στα απρόοπτα της ζωής, τα οποία θα είναι διαρκή.

Εάν δεν μάθης να παραμένεις ανενόχλητος από αυτές τις περιπέτειες της ζωής, συνεχώς θα ταράσσεσαι και το αίτιο θα είναι η αντίθεση του εαυτού σου με εκείνο που σου έρχεται. Μάθε λοιπόν να είσαι ήρεμος και αδιάφορος ως προς όλα. Ότι θα σου έρθει και ο μεγαλύτερος πειρασμός και η μεγαλύτερη δυσκολία και ο μεγαλύτερος θάνατος, ύψος, βάθος, ότι κι αν είναι αυτό  δέξου το εσύ σαν κάτι το καλώς ερχόμενον. Γνωρίζει ο Θεός. Με αυτό θα συνεργήση ο Θεός να πας στη δική του Βασιλεία.Να συμφιλιώνεσαι με τις περιπέτειες της ζωής. Όποιος δεν ξέρει να ζη και να κινείται άνετα μέσα στις δυσκολίες, δε θα γίνει ποτέ άνθρωπος της προσευχής.

Αυτό σημαίνει ότι δεν θα προσευχηθώ για να μου φύγουν οι δυσκολίες, όπως κάνομε συνήθως εμείς οι άνθρωποι, αλλά θα προσευχηθώ να συμφιλιωθώ με τις θλίψεις και τις δυσκολίες που μου έρχονται, για να μπορέσω να μείνω με το Θεό. Τίποτε απολύτως δε μας εμποδίζει από την προσευχή μας στο Θεό. Το μόνο εμπόδιο είναι το στήσιμο του εαυτού μας, του είναι μας. Γι' αυτό χρειάζεται η κένωσις μας από το καθετί, από ό,τι αποτελεί το είναι μας, που είναι κυρίως η επιθυμίες μας και το θέλημά μας.

απ'το βιβλίο του Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Περί Προσευχής, Ερμηνεία στον Όσιο Νείλο τον Ασκητή, σελ.72

υγ: Θερμές ευχαριστίες στη φίλη Ε. για την επιμέλεια αυτής της ανάρτησης

Τον αγαπάς τον διπλανό σου;

Όποιος μιλά για τον άλλο χωρίς να πονά, χωρίς να αγαπά, χωρίς η καρδιά του να νιώθει γλυκασμό γι'αυτόν, όταν αποκαλύπτει με φθόνο πόσο κακός είναι ο άλλος και πόσο ψεύδεται,

ο άνθρωπος αυτός ζει μέσα στα τείχη του εγωισμού του. Είναι δυστυχέστατος, αποτυχημένος. Δεν έχει την ελάχιστη πληροφορία μέσα του ότι υπάρχει Θεός. Αν είχε, θα ήξερε πως ο Θεός είναι ο πλησίον και δε θα ήταν δυνατόν να ατιμάσει το Θεό στο πρόσωπο του αδερφού του.

γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης ("Ερμηνεία στον αββά Ησαΐα)