Τον αγαπάς τον διπλανό σου;

Όποιος μιλά για τον άλλο χωρίς να πονά, χωρίς να αγαπά, χωρίς η καρδιά του να νιώθει γλυκασμό γι'αυτόν, όταν αποκαλύπτει με φθόνο πόσο κακός είναι ο άλλος και πόσο ψεύδεται,

ο άνθρωπος αυτός ζει μέσα στα τείχη του εγωισμού του. Είναι δυστυχέστατος, αποτυχημένος. Δεν έχει την ελάχιστη πληροφορία μέσα του ότι υπάρχει Θεός. Αν είχε, θα ήξερε πως ο Θεός είναι ο πλησίον και δε θα ήταν δυνατόν να ατιμάσει το Θεό στο πρόσωπο του αδερφού του.

γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης ("Ερμηνεία στον αββά Ησαΐα)

Νιώθεις σιγουριά κοντά στον Θεό;

....Γι'αυτό, στους ανθρώπους της εκκλησίας που δεν έχουν συνειδητοποιήσει την χαρά της μετάνοιας, την σχέση με τον Θεό, είναι γεμάτοι με πολλά απωθημένα, με πολύ καταπίεση και βγάζουν χίλιες δυο νευρώσεις και ψυχολογικά προβλήματα. Φταίει τι; Η θρησκευτική τους ζωή. Γιατί; Γιατί ο Χριστός δεν είναι θρησκευτική ζωή! Είναι προσωπική σχέση. Ποια είναι η προσωπική σχέση; Λέω στον Θεό: "Η ζωή μου είναι μαύρη! Είμαι χάλια όσο δε πάει! Ζω στο ψέμα και στην αμαρτία. Και τι ζητώ; Όχι να με κάνεις καλύτερο, αλλά θέλω να'ρθεις στη ζωή μου! Δε θέλω να μου χαρίσεις τον Παράδεισο. Σε θέλω εσένα! Από κει και πέρα, ό,τι θέλεις δώσε εσύ".

Τα πράγματα τότε είναι διαφορετικά. Οι λογισμοί που μας πιάνουν και οι αμφιβολίες και οι αντιδράσεις και οι απορίες ενώπιον του Θεού είναι γιατί νιώθουμε ανασφαλείς ενώπιον του Θεού. Γιατί φτιάξαμε μια ιδέα περί Θεού που δεν ανταποκρίνεται στον πραγματικό Θεό. Και δεν νιώθουμε άνετοι και ασφαλείς κοντά Του. Και συνήθως, οι λογισμοί βγαίνουν όταν δεν αφήνεσαι σε μία σχέση. Δεν νιώθεις σίγουρος. Ή θεωρείς ότι πρέπει να περάσουν απ'τα χέρια σου τα πράγματα, να ελέγχεις τη σχέση. Οι λογισμοί, οι αμφιβολίες είναι καρπός της διάθεσής μας να ελέγχουμε μια σχέση. Πότε ελέγχουμε μία σχέση; Όταν δεν είμαστε σίγουροι για την αγάπη του άλλου.

Όταν, λοιπόν, εγώ είμαι σίγουρος για την αγάπη του Θεού, δεν θέλω να Tον ελέγξω. Θέλω ν'αφεθώ. Δεν έχω λογισμούς τότε. Είμαι σίγουρος. Ξέρει ο Θεός. Ξέρεις ο Θεός. Το "ξέρει ο Θεός" έχει πραγματικότητα όταν είναι καρπός του ότι κάποτε έστω για λίγο ζήσαμε και βεβαιωθήκαμε και είχαμε εμπειρία της αγάπης του. Τότε, έχοντας αυτή τη μνήμη, λέμε με σιγουριά: "Ξέρει ο Θεός". Και αυτό είναι ελευθερωτικό.

(Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας http://iomilia.net/)

υγ: Αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση

Το πιο απομακρυσμένο βήμα

Κλείσε τα μάτια σου και προσπάθησε να φανταστείς την εξής εικόνα (χωρίς να επηρεαστείς απ'την εικόνα που έχω προσαρτήσει): έναν απομακρυσμένο φάρο στην άκρη ενός απλησίαστου ακρωτηρίου. Το τοπίο είναι θαμπωμένο λόγω ομίχλης και δυσκολεύεσαι να κάνεις το βήμα ώστε να προσπαθήσεις να προσεγγίσεις το φάρο. Τον απομακρυσμένο φάρο.

Ο φάρος είναι τα όνειρά μας, οι προσδοκίες μας. Το να προσεγγίσουμε το φάρο είναι μια υπερβατική πράξη. Όμως, όλοι μας (λίγο ή πολύ) προτιμούμε να μείνουμε στα λόγια. Μπορούμε να γίνουμε ειδήμονες στις θεωρίες μονάχα. Ακόμη, μπορούμε να συμβουλέψουμε τους άλλους πώς να φτάσουν ως εκεί. Αλλά για μας αυτό φαντάζει απρόσμενα δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο...

Είμαστε όλο λόγια! Θεωρίες και συμβουλές προς τους άλλους, μα πώς θα αποκτήσουμε τη χαρά του ανάμματος του φάρου; Πώς θα γίνουν πράξη οι φλύαρες θεωρίες;

Είναι δύσκολο γιατί θέλει να'χεις αυτογνωσία. Μα πώς να γνωρίσεις τον εαυτό σου όταν είναι θαμμένος κάτω από ένα σωρό προσωπεία; Προσωπεία που εμείς δημιουργήσαμε και που μας καταδυναστεύουν σαν αυταρχικοί μονάρχες...

Αχ, πόσο θα'θελα να πάρω τη δύναμη και να σπάσω όλες τις μάσκες εντός μου! Να διαλύσω τους ψεύτικους εαυτούς μου. Να γίνω αυθεντικός άνθρωπος. Απροσποίητος!

Ο Θεός χάρισε στον καθένα μας το δικό του πρόσωπο. Που είναι μοναδικό πάνω στη γη. Ξεχωριστό, με θεϊκές προεκτάσεις και άπειρες δυνατότητες. Όσο, όμως, το θαμπώνουμε με άγχη, φοβίες και δειλία (αυτές είναι οι κυριότερες αιτίες δημιουργίας προσωπείων) τόσο αυτοφυλακιζόμαστε. Και τόσο πιο πολύ η ψυχή μας θα διψά για ελευθερία.

Ποια είναι η λύση;

Ο Χριστός μπορεί -με τη δική μας συγκατάθεση- να διαλύσει τις ανασφάλειες, τα άγχη και τις φοβίες. Διότι αυτά είναι ένα τίποτε μπροστά στη θεϊκή παντοδυναμία. Αν μάθουμε να τον ακούμε, αν πετάξουμε τον εγωισμό μας, τότε θα βρεθούμε στην αγκαλιά του που έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος. Και τότε θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας και θα λάβουμε τη δύναμη να ξεκινήσουμε το ταξίδι προς το φάρο. Προς την υπέρβαση. Προς τα όνειρά μας...

Ο δρόμος του παλιάτσου

Δε θέλει πολύ για ν'αναρωτηθείς ποιος είσαι και τι κάνεις... Μέσα σ'ένα κόσμο πνιγμένο στη φριχτή καθημερινότητα, αρχίζεις άθελά σου να ψάχνεις τον εαυτό σου. Βλέπεις τους ανθρώπους να κινούνται γύρω σου και να φαντάζουν τόσο ίδιοι...  Κοιτάζεις τα πρόσωπα και παρατηρείς σχεδόν παντού αυτό το άδειο βλέμμα που κάποτε είχε τόσα να πει. Ανήμπορο τώρα ν'αρθρώσει λόγο. Είναι ασφυκτικά φυλακισμένο πίσω απ'το συνηθισμένο κενό προσωπείο. Τόσο απαιτητό, τόσο κοινότυπο, τόσο προβλέψιμο.

Χάσαμε τον εαυτό μας, γι'αυτό γεμίσαμε ταμπέλες. Χάσαμε το πρόσωπό μας και το αντικαταστήσαμε με προσωπεία. Χάσαμε την καθαρότητα της ψυχής μας και γεμίσαμε αντικαταθλιπτικά. Γιατί προσπεράσαμε βιαστικά τον εαυτό μας; Πού αφήσαμε τη σπιρτάδα της αληθινής "καλημέρας"; Πώς μας έκλεψαν την ταυτότητα της ύπαρξής μας; 

Ενώ είχες μάθει ίσα-ίσα να περπατάς, σε έβαλαν να τρέχεις. Ενώ είχες μάθει ν'απολαμβάνεις τον αέρα, τώρα κλείνεσαι στο σιδερένιο δωμάτιο της μοναξιάς σου. Άγγιζες αμέριμνος ευωδιαστά λουλούδια και τώρα κρατάς συγχυσμένα πλαστικά μπουκέτα. Ο δρόμος γεμάτος κόσμο, μα κανένα πρόσωπο τριγύρω. Μονάχα ο παλιάτσος αφήνει την αλήθεια του να φανεί. Με τα φαρδιά του ρούχα και τη μπογιά στο πρόσωπο θ'ακολουθεί το δρόμο που εκείνος διάλεξε. Κι ας ξέρει ότι πάει κόντρα στο ρεύμα. Το ξέρει... Μα διαλέγει το ρίσκο του αληθινού. Πονάει ο δρόμος του παλιάτσου...

Θέλει μεγάλο κουράγιο ο δρόμος της ζωής. Γιατί περνάει μέσα απ'τα μονοπάτια της καρδιάς. Κι εκεί μπορεί να ξαφνιαστείς απ'τα τριβόλια και να γρατζουνιστείς απ'τις κοφτερές πέτρες. Κι όταν αρχίσεις να βαδίζεις μπορεί και να ματώσεις απ'τ'αγκάθια. Τ'άφησες, φίλε, τόσο καιρό να θεριέψουν απρόσεχτα...

Μα η μελωδία της ψυχής ποτέ δε χάνεται, ξέρεις. Ποτέ... Πάντα σαν ανάμνηση γλυκιά θα αντηχεί μέσα σου. Απομεινάρι άλλου ουρανού...

Για την αληθινή αγάπη

(...) Δηλαδή, η αληθινή αγάπη που σημαίνει η έξοδος απ'τον εαυτό μου, απ'το εγώ μου, που είναι ένας θάνατος προσωπικός, που φαίνεται ότι ηττήθηκα, ότι έχασα, που φαίνεται ότι είμαι ο χαζός, ο βλάκας της ιστορίας, εν τέλει αν αυτό γίνεται συνειδητά (και όχι από μια φοβία), αυτό είναι νίκη! Και ήττα είναι η απάτη. 

Μπαίνουμε, δηλαδή, σε μια διαδικασία που είναι έξω απ'την κοινή λογική....

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου- Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσ/νίκης
(άκου ολόκληρη την ομιλία του π.Βαρνάβα εδώ)

Το "εγώ" και το "εμείς"

...Μα γιατί κι εσείς κι εγώ είμαστε πρόσωπα. Πρόσωπα με τα χαρίσματα, δοσμένα από το Θεό και όχι δικά μας. Πρόσωπα με τις πτώσεις, την αμαρτωλότητα, την αδυναμία μας, κι ας το ξεχνάμε, καθώς είναι λιγότερο επώδυνο να παρατηρούμε το κάρφος στο μάτι του πλησίον μας, όπως και του κόσμου. Είμαστε πρόσωπα που αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε ελπίδες, να χτίσουμε σχέσεις, να μοιραστούμε, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Γιατί στην Εκκλησία το πρόσωπο δεν εκμηδενίζεται, αλλά και δεν θεοποιείται. Με τη θέλησή του ό,τι έχει προσθέσει με τον μικρό ή μεγάλο κόπο του στα τάλαντα που ο Θεός του έχει δώσει, τα αντιπροσφέρει στον Δεδωκότα και στους αδελφούς του. Κι έτσι διασώζει το «εγώ» μέσα στο «εμείς». Το «εγώ» διακονεί το «εμείς», αλλά και το «εμείς» τρέφεται από το «εγώ» του καθενός μας. Κανείς δεν είναι αναντικατάστατος, αλλά είναι μοναδικός. Στην διαφορετικότητά του.

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

απόσπασμα από εδώ

Όταν ερωτεύεσαι

Όταν ερωτεύεται ο νέος  είναι γιατί αγαπά την αγάπη. Και αγάπη είναι ο Θεός. Και βρίσκει κάποιο ανθρώπινο πρόσωπο, που μαζί θα μάθουν ποιος τους λείπει. Για να γίνει Αυτός, ο θεϊκός έρωτάς τους. Για να γίνει αναφορά προς τον Θεό.

Όταν σχετιστείς με κάποιον άνθρωπο, νιώθεις πληρότητα. Βλέπει ο ένας τα μάτια του άλλου και γεμίζει. Αλλά μετά από λίγη ώρα αλληθωρίζεις,  κουράζεσαι.  Και δεν καταλαβαίνεις ότι η ολοκλήρωση δεν είναι να βλέπεις τα μάτια του άλλου, αλλά να πιάνω το χέρι του άλλου και να κοιτούμε προς το Χριστό. Και να καταλάβουμε ότι είναι Αυτός που μας λείπει, Αυτός που δυναμώνει τον έρωτα και την αγάπη μας.

π.Βαρνάβας Γιάγκου

Ευχαριστώ πολύ τον καλό μου φίλο, Αντώνη, που το απομαγνητοφώνησε και το έστειλε!

Scripta manent ή αλλιώς: η ψυχή είναι αθάνατη

Πριν λίγο καιρό κοιμήθηκε ένας γνωστός μου. Μετά το τέλος της κηδείας περιπλανήθηκα για λίγο στο νεκροταφείο και επισκέφτηκα τάφους γνωστών μου που εδώ και χρόνια έχουν διαβεί το κατώφλι τ'ουρανού.

Μεταξύ αυτών και ο δάσκαλος των αγγλικών μου. Ένας γαλήνιος άνθρωπος: αυτό ήταν το χαρακτηριστικό του. Ακόμα κι όταν μας έβαζε τιμωρία στο φροντιστήριο (ήμουν πολύ, μα πολύ άτακτος!) τις δεχόμασταν , διότι προέρχονταν από ένα ήρεμο, γλυκό πρόσωπο που εξέπεμπε μόνο γαλήνη και αγάπη. Των παιδικών μου χρόνων ο εαυτός έτσι τον αισθανόταν.

Στης βιβλιοθήκης μου το γραφείο έχω και το μοναδικό βιβλίο που είχε γράψει. Μια μικρή ιστορία αληθινή. Αυτό έχω για να τον θυμάμαι, τον κυρ-Θόδωρο... Και σκέφτομαι πως τα γραπτά μένουν. Scripta manent που έλεγαν και οι αρχαίοι σοφοί Λατίνοι. Αυτά είναι που διασώζονται απ'το πληθωρικό, σαρωτικό πέρασμα του χρόνου...

Το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει και με την ψυχή μου. Η ψυχή μου είναι αθάνατη, αφού έχει αιώνιες διαστάσεις με θεϊκές προεκτάσεις και δυνατότητες. Άρα, ό,τι γράφεται στη ψυχή μου μένει για πάντα εκεί: το scripta manent της ψυχής...

Άραγε, προσέχω το τι γράφεται στο βιβλίο της ψυχής μου; Αχ, αυτή η αμέλεια... Το ύπουλο δηλητήριο της ζωής...

υγ: Άμα δε βαριέσαι, πάτα κλικ στις λέξεις με το μπλε χρώμα. Είναι σύνδεσμοι σχετικοί από παλιότερές μας αναρτήσεις. Καλημέρα, καλή δύναμη!

Προεκτάσεις του πόνου (μια εναλλακτική θεώρησή του)

Ο πόνος, λοιπόν, χωρίζεται στον ψυχικό πόνο και στον πνευματικό πόνο. Ο ψυχικός πόνος είναι η πληγή μου: ότι εγώ άλλο σχεδίαζα για τη ζωή μου και δε συνέβη αυτό. Ο ψυχικός πόνος είναι η αποτυχία μου. Είναι το γιατί που με τρώει. Είναι η μη αναγνώριση την οποία αξίζω. Είναι η αδικία που υφίσταμαι. Αυτά είναι ο ψυχικός πόνος που βαθύτερα είναι μια πληγή του εγωισμού μου. 

Και η ικανοποίηση των αναγκών μου και το αν δεν υφίσταμαι τον ψυχικό πόνο, οδηγούμαι σε κάτι πολύ χειρότερο: το να πιστέψω στο προσωρινό γεγονός της ζωής, δηλαδή στον θάνατο. Αν δηλαδή η ζωή μου πήγαινε μια χαρά, αυτό θα ήταν τραγικό, επειδή θα μπορούσα να πιστέψω σ'αυτή τη ζωή που είναι θάνατος. Άρα θα ήμουν λάτρης του θανάτου. Αντιθέτως, όταν πληγιαζόμαστε ψυχικά, τρώμε ένα ξενέρωμα γερό και αρχίζουμε να τα χάνουμε. Δε ξέρουμε πού να σταθούμε.

Αν πάρουμε την κρίση που υπάρχει, νιώθουμε μια απόγνωση, γιατί ο καθένας λέει: "Και τι μέλλον έχω"; Το μέλλον το εννοούμε σαν χρονικό γεγονός: τι θα έχω αύριο. Και δε σκεφτόμαστε ότι θα πάψει και το αύριο να υπάρχει, ότι θα πάψουμε κι εμείς να υπάρχουμε. Αυτά δείχνουν την αιχμαλωσία μας στο ψέμα. 

Επομένως, ο ψυχικός πόνος είναι μια ευλογία και μια αφορμή να προχωρήσουμε στον πνευματικό πόνο που είναι η αναζήτηση της ζωής. Είναι ο πόνος αυτός όπου παλεύεις να συναντήσεις το πρόσωπο.

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου, Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας (www.iomilia.net)