Πριν λίγο καιρό κοιμήθηκε ένας γνωστός μου. Μετά το τέλος της κηδείας περιπλανήθηκα για λίγο στο νεκροταφείο και επισκέφτηκα τάφους γνωστών μου που εδώ και χρόνια έχουν διαβεί το κατώφλι τ'ουρανού.
Μεταξύ αυτών και ο δάσκαλος των αγγλικών μου. Ένας γαλήνιος άνθρωπος: αυτό ήταν το χαρακτηριστικό του. Ακόμα κι όταν μας έβαζε τιμωρία στο φροντιστήριο (ήμουν πολύ, μα πολύ άτακτος!) τις δεχόμασταν , διότι προέρχονταν από ένα ήρεμο, γλυκό πρόσωπο που εξέπεμπε μόνο γαλήνη και αγάπη. Των παιδικών μου χρόνων ο εαυτός έτσι τον αισθανόταν.
Στης βιβλιοθήκης μου το γραφείο έχω και το μοναδικό βιβλίο που είχε γράψει. Μια μικρή ιστορία αληθινή. Αυτό έχω για να τον θυμάμαι, τον κυρ-Θόδωρο... Και σκέφτομαι πως τα γραπτά μένουν. Scripta manent που έλεγαν και οι αρχαίοι σοφοί Λατίνοι. Αυτά είναι που διασώζονται απ'το πληθωρικό, σαρωτικό πέρασμα του χρόνου...
Το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει και με την ψυχή μου. Η ψυχή μου είναι αθάνατη, αφού έχει αιώνιες διαστάσεις με θεϊκές προεκτάσεις και δυνατότητες. Άρα, ό,τι γράφεται στη ψυχή μου μένει για πάντα εκεί: το scripta manent της ψυχής...
