Η ομιλία της εβδομάδας

Μια μικρή, μα τόση γεμάτη Θεό, ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου. Που μιλάει για την κατάκριση, για τα βιαστικά συμπεράσματα, για την αδικία. Μπορείτε να ακούσετε την ομιλία 

εδώ

Το παράπονο (Οδ.Ελύτης)

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες,
πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή
για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.
Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες
που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία
πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια
δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς,
ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και
απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.
Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος
αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα
χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη
φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι
αργά δεύτερη ζωή δεν έχει.

Οδυσσέας Ελύτης
Ανάρτηση χάρη σε σχόλιο της Sofi lazaridou. Σόφη, πολλά ευχαριστώ και πάλι!

υγ: Θυμήθηκα και το "εξαγοραζόμενοι τον καιρόν"... Μακάρι να νιώσουμε βαθιά μέσα μας το ότι, εδώ στη γη, άλλη ευκαιρία δεν υπάρχει! Όχι σαν μίζερη και αγχωτική υπαγόρευση, αλλά σαν δυναμική προτροπή για να ζήσουμε αληθινά, με αγάπη και στο έπακρο την κάθε μας ανάσα! Πάμε να ζήσουμε!! 

Πώς να βαδίζεις (γέρ. Παΐσιος)

Όταν πάει κανείς με τον διάβολο, με πονηριές, δεν ευλογεί ο Θεός τα έργα του. Ό,τι κάνουν οι άνθρωποι με πονηριά, δεν ευδοκιμεί. Μπορεί να φαίνεται ότι προχωράει, αλλά τελικά θα σωριάσει. Το κυριότερο είναι να ξεκινά κανείς από την ευλογία του Θεού για ό,τι κάνει! Ο άνθρωπος, όταν είναι δίκαιος, έχει τον Θεό με το μέρος του. Και όταν έχει και λίγη παρρησία στον Θεό, τότε θαύματα γίνονται. Όταν κανείς βαδίζει με το Ευαγγέλιο, δικαιούται την θεία βοήθεια. Βαδίζει με τον Χριστό. Πώς να το κάνουμε; Την δικαιούται. Όλη η βάση εκεί είναι. Από ’κει και πέρα να μη φοβάται τίποτε. 

Αυτό που έχει σημασία είναι να αναπαύεται ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι στην κάθε ενέργειά μας, και τότε θα έχουμε την ευλογία του Χριστού, της Παναγίας και των Άγιων μας, και το Άγιο Πνεύμα θα επαναπαύεται σ’ εμάς. Η τιμιότης του ανθρώπου είναι το ανώτερο Τι­μιόξυλο. Αν ένας δεν είναι τίμιος και έχει Τιμιόξυλο, είναι σαν να μην έχει τίποτε. Ένας και Τιμιόξυλο να μην έχει, αν είναι τίμιος, δέχεται την θεία βοήθεια. Και αν έχει και Τιμιόξυλο, τότε!…

(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου «Λογοι» -Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Α΄. Ι. Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσ/νίκης)

Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που μας το έστειλε!

Προεκτάσεις του πόνου (μια εναλλακτική θεώρησή του)

Ο πόνος, λοιπόν, χωρίζεται στον ψυχικό πόνο και στον πνευματικό πόνο. Ο ψυχικός πόνος είναι η πληγή μου: ότι εγώ άλλο σχεδίαζα για τη ζωή μου και δε συνέβη αυτό. Ο ψυχικός πόνος είναι η αποτυχία μου. Είναι το γιατί που με τρώει. Είναι η μη αναγνώριση την οποία αξίζω. Είναι η αδικία που υφίσταμαι. Αυτά είναι ο ψυχικός πόνος που βαθύτερα είναι μια πληγή του εγωισμού μου. 

Και η ικανοποίηση των αναγκών μου και το αν δεν υφίσταμαι τον ψυχικό πόνο, οδηγούμαι σε κάτι πολύ χειρότερο: το να πιστέψω στο προσωρινό γεγονός της ζωής, δηλαδή στον θάνατο. Αν δηλαδή η ζωή μου πήγαινε μια χαρά, αυτό θα ήταν τραγικό, επειδή θα μπορούσα να πιστέψω σ'αυτή τη ζωή που είναι θάνατος. Άρα θα ήμουν λάτρης του θανάτου. Αντιθέτως, όταν πληγιαζόμαστε ψυχικά, τρώμε ένα ξενέρωμα γερό και αρχίζουμε να τα χάνουμε. Δε ξέρουμε πού να σταθούμε.

Αν πάρουμε την κρίση που υπάρχει, νιώθουμε μια απόγνωση, γιατί ο καθένας λέει: "Και τι μέλλον έχω"; Το μέλλον το εννοούμε σαν χρονικό γεγονός: τι θα έχω αύριο. Και δε σκεφτόμαστε ότι θα πάψει και το αύριο να υπάρχει, ότι θα πάψουμε κι εμείς να υπάρχουμε. Αυτά δείχνουν την αιχμαλωσία μας στο ψέμα. 

Επομένως, ο ψυχικός πόνος είναι μια ευλογία και μια αφορμή να προχωρήσουμε στον πνευματικό πόνο που είναι η αναζήτηση της ζωής. Είναι ο πόνος αυτός όπου παλεύεις να συναντήσεις το πρόσωπο.

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου, Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας (www.iomilia.net)

Με αδικούν (μέρος Γ')

Υπάρχει, όμως, και το παράδειγμα του Αγίου Νεκτάριου. Το τέλειο και ακραίο (με την καλή έννοια) παράδειγμα της απόλυτης -εν λευκώ- ταπείνωσης! Τι κατηγορίες απίστευτες του είχαν απευθύνει... Και, όμως, εκείνος δεν αντέδρασε ποτέ! Δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του ούτε έτρεξε να απαιτήσει το δίκιο του ποτέ! Και στη ζωή του, ο Θεός δεν έφερε τα πράγματα ώστε να φανεί ότι τον δικαιώνει κοσμικά. Όμως, τώρα είναι ένας απ'τους μεγαλύτερους αγίους! Απολαμβάνει τον παράδεισο, δροσίζει  κι εμάς τους αδύναμους ανθρώπους με την παρουσία και τα θαύματά του. Και όλα αυτά, επειδή αποδέχτηκε τις αδικίες και τις συκοφαντίες. Δε λέω ότι αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς, απλά το αναφέρω σαν παράδειγμα. Ας μην ξεχνάμε και την ιστορία του Ιώβ ή του Ιωσήφ...

Το σχέδιο του Θεού είναι ένα πλεκτό που εμείς οι άνθρωποι το κοιτάζουμε απ'την πίσω όψη, λέει ο π.Ανδρέας Κονάνος. Μας φαίνεται ακατανόητο και βιαζόμαστε να κρίνουμε. Το καράβι της ζωής μας σίγουρα θα περάσει από τρικυμίες. Έτσι είναι η ζωή. Δε γίνεται αλλιώς... (Οι δυσκολίες και τα εμπόδια είναι αυτά που μας βοηθούν να προχωρήσουμε). Το χαοτικό και μέγιστο δώρο του Θεού σε μας, η άνευ όρων ελευθερία μας, είναι εκείνη που μας προσδίδει και μας χαρίζει απεριόριστες δυνατότητες!

Σε μια της ζωής τρικυμία, λοιπόν, έχω άπειρες δυνατότητες: Να πέσω στη θάλασσα.  Να μπω μέσα  στην καμπίνα μου και να αρχίσω να κλαίω. Να τα βάλω με το Θεό που επέτρεψε την τρικυμία. Και πολλές άλλες. Ο Χριστιανός, όμως, ο γνήσιος άνθρωπος που πιστεύει (έστω και απειροελάχιστα -μα αληθινά) ξέρεις τι θα κάνει; Εκεί που οι άλλοι θα βρίζουν, θα καταριούνται, θα φωνάζουν και θα χάνουν την ψυχραιμία τους, εκείνος θα αδράξει το τιμόνι του καραβιού και ταυτόχρονα θα προσευχηθεί πύρινα και καρδιακά...Θ' αγωνιστεί.

Γιατί η πίστη θέλει λεβεντιά και αρχοντιά. Γιατί η πίστη μας δυναμώνει μέσα στις ατέλειές μας. Γιατί η λογική του Θεού προϋποθέτει η ενδοχώρα μας να καλλιεργείται αθόρυβα, μα τόσο καρπωτικά...

Με αδικούν (μέρος Β')

Θυμάμαι και ένα περιστατικό που έλεγε ο γέροντας Παΐσιος για δύο αδέρφια που ο πατέρας τους τους έδωσε δύο κτήματα. Και ο ένας (υπερφίαλος, εγωιστής και κακόβουλος) ήθελε το μεγάλο που το θεωρούσε καλό. Και ο άλλος, δρώντας ταπεινά και απλά, δέχτηκε να πάρει το μικρό στη μέση του πουθενά. Όμως, ο Θεός έφερε έτσι τα πράγματα που το μικρό χωραφάκι στη μέση του πουθενά απέκτησε τέτοια αξία που πουλήθηκε τελικά στην 100πλάσια τιμή... Ενώ, φαινομενικά, ο ένας αδερφός φάνηκε αδρανής, "αγαθούλης" και δεν κυνήγησε το δίκιο του, ο Θεός του το ανταπόδωσε.

Και κάτι ακόμα: Χριστιανός δε σημαίνει αγαθούλης, μίζερος, απόβλητος, ηττοπαθής. Χριστιανός είναι ο αγωνιστής, ο δυναμικός. Ο ήρωας. Ο Χριστιανός αγωνίζεται σκληρά να νικήσει τα πάθη του (τι αιματηρός αγώνας είναι αυτός!.και ποιος έχει τα κότσια να το προσπαθήσει...) και προσπαθεί καθημερινά. Χριστιανός είναι ο μαχητής που δεν τα παρατάει ποτέ, γιατί γνωρίζει ότι υπάρχει κάποια θεϊκή, πύρινη δύναμη που τον ενισχύει. Μπορεί, κάποιες φορές να φαίνεται (πόσες φορές, επιφανειακά κρίνοντας, βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα) ότι η πίστη του τον οδηγεί στο αδιέξοδο, όμως ο Θεός είναι εκεί. Είναι παρών στις δύσκολες στιγμές και με μια απίστευτη δυναμική αλλάζει το ρου της ιστορίας. Εκρηκτικά επεμβαίνει!

Αρκεί να έχουμε υπομονή...

υγ 1: Ακολουθεί και μέρος Γ' εν καιρώ...
υγ 2: Πάτα στις λέξεις με το μπλε χρώμα!

Με αδικούν (μέρος Α')

Αδικήθηκα. Πληγώθηκα τόσο πολύ που δεν μπορώ να το βγάλω απ'το μυαλό μου... Απ'την άλλη σου λέει ότι με ταπείνωση αν προχωράς, είσαι καταδικασμένος να γίνεις ο σάκος του box στους γύρω σου που αμέσως θα βρουν την ευκαιρία να σε ποδοπατήσουν...

Μα ξεχνάω πολλές φορές πως με το σταυρό στο χέρι δεν πας μπροστά. Πας ψηλά! Και ξεχνάω ακόμη πως η πίστη μας είναι μια τρέλα. Είναι μια υπέρβαση της καθημερινότητας. Είναι μια άλλη, εντελώς ριζοσπαστική, επαναστατική λογική. Είναι η λογική του Θεού. Γι'αυτό, όταν προσπαθούμε με τη στείρα ανθρώπινη λογική μας να την συγκρίνουμε, συγχέουμε τα πράγματα. Χανόμαστε στη δίνη των λογισμών μας.

Η λογική του Θεού προϋποθέτει υπομονή. Χωρίς υπομονή, όλα πάνε χαμένα. Η φύση (που ο Θεός δημιούργησε τόσο σοφά) μάς το αποδεικνύει. Τα λουλούδια και τα δέντρα για να ανθίσουν περνούν από χειμώνες. Ας θυμηθώ και το παράδειγμα με το μαργαριτάρι...

Θυμήθηκα και μερικά πολύ όμορφα περιστατικά, πέρα για πέρα αληθινά. Σήμερα σας περιγράφω το πρώτο:

Ένας γνωστός μου, στη δουλειά του αντιμετώπισε απ'την πρώτη κιόλας μέρα την κακία και την περιφρόνηση... Μάλιστα, ενώ είχε όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για να γίνει διευθυντής, έβαλαν άλλον στη θέση του (που δεν είχε ούτε τα μισά προσόντα)! Όμως, εκείνος δεν παραπονέθηκε ούτε μία φορά. Του λέγαμε εμείς "χαζός είσαι; πήγαινε κάνε παράπονα στα κεντρικά, πήγαινε ζήτα το δίκιο σου,κλπ...", όμως εκείνος καθημερινά πήγαινε στη δουλειά του ατάραχος, γαλήνιος. Η στάση του αυτή άρχισε σιγά-σιγά να προβληματίζει τους συναδέλφους του. Η αδιάκριτη αγάπη του άρχισε να μαλακώνει τις ψυχές τους. Και, για να μην πολυλογώ, έγινε μια απίστευτη αλλαγή σιγά-σιγά. Τα πράγματα ήρθαν έτσι που ο φίλος μου έγινε τελικά διευθυντής χωρίς να το ζητήσει ή να το κυνηγήσει ποτέ, ενώ στο γραφείο του όλοι τον αγαπούσαν πάρα πολύ!

υγ 1: Μερικές σκέψεις βασισμένες στο πολύ καλό σχόλιο του Αλχημιστή (http://aoratigonia.blogspot.com/2012/05/blog-post_04.html). Επειδή δε χωρούν όλα όσα θέλω να πω σε 1 ανάρτηση, τη χώρισα σε μέρη για να μην είναι κουραστική και μονόχνωτη.
υγ 2: Πάτα κλικ στις λέξεις με τα μπλε γράμματα!
υγ 3: Δες και μια διαφορετική θέαση του  ίδιου προβληματισμού http://aoratigonia.blogspot.gr/2012/03/blog-post_30.html
υγ 4: Όλα αυτά που γράφω εδώ σίγουρα δεν αποτελούν απάντηση στο σχόλιο του φίλου. Απλά, είναι κάποιες σκέψεις μου. Η αδικία είναι τεράστιο κεφάλαιο και δεν νιώθω ικανός να προσφέρω απαντήσεις. Μόνο να συνεισφέρω με τις σκέψεις μου...

Περίμενε και θα δεις

Η Ανάσταση για μένα -και για σένα πιστεύω- είναι η απόδειξη ότι ο μεγαλύτερος και ο καλύτερος και ο ασφαλέστερος δρόμος στη ζωή είναι η ταπείνωση. Όταν ταπεινωθείς φαίνεται ότι χάνεις. Όταν ταπεινωθείς, θάβεσαι. Αδικείσαι. Και νομίζεις ότι όλα τελείωσαν και ότι έχεις χάσει πλέον τον αγώνα σου και ότι κέρδισαν οι άλλοι. Αλλά να που τα πράγματα δείχνουν κάτι διαφορετικό. Αρκεί να περιμένεις 3 μέρες! Τόσο δεν κράτησε η ταφή του Κυρίου; 3 μέρες να περιμένεις και θα δεις! Περίμενε!

Δέξου την ταπείνωσή σου. Λες ότι τώρα έχεις αδικηθεί. Ότι σου έκαναν κακό. Δέξου το αυτό. Μην αντιδράς. Χάρη της αγάπης, όμως! Όχι χάρη μιας πικραμένης ψυχής που αναγκαστικά ταπεινώνεται. Κάν'το με δυναμισμό. Ενώ μπορείς να εκδικηθείς, μην εκδικηθείς. Ενώ μπορείς να φωνάξεις για το δικό σου, μη φωνάξεις. Βάλε τα βέλη που σου ρίχνουν οι άλλοι μέσα στην ταπεινή σου καρδιά και τα βέλη αυτά θα λιώσουν. Και τα βέλη αυτά θα γίνουν λουλούδια. Και περίμενε και θα δεις...

απόσπασμα από ραδιοφωνική ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com

photo by Silena