Η Ανάσταση για μένα -και για σένα πιστεύω- είναι η απόδειξη ότι ο μεγαλύτερος και ο καλύτερος και ο ασφαλέστερος δρόμος στη ζωή είναι η ταπείνωση. Όταν ταπεινωθείς φαίνεται ότι χάνεις. Όταν ταπεινωθείς, θάβεσαι. Αδικείσαι. Και νομίζεις ότι όλα τελείωσαν και ότι έχεις χάσει πλέον τον αγώνα σου και ότι κέρδισαν οι άλλοι. Αλλά να που τα πράγματα δείχνουν κάτι διαφορετικό. Αρκεί να περιμένεις 3 μέρες! Τόσο δεν κράτησε η ταφή του Κυρίου; 3 μέρες να περιμένεις και θα δεις! Περίμενε!
Δέξου την ταπείνωσή σου. Λες ότι τώρα έχεις αδικηθεί. Ότι σου έκαναν κακό. Δέξου το αυτό. Μην αντιδράς. Χάρη της αγάπης, όμως! Όχι χάρη μιας πικραμένης ψυχής που αναγκαστικά ταπεινώνεται. Κάν'το με δυναμισμό. Ενώ μπορείς να εκδικηθείς, μην εκδικηθείς. Ενώ μπορείς να φωνάξεις για το δικό σου, μη φωνάξεις. Βάλε τα βέλη που σου ρίχνουν οι άλλοι μέσα στην ταπεινή σου καρδιά και τα βέλη αυτά θα λιώσουν. Και τα βέλη αυτά θα γίνουν λουλούδια. Και περίμενε και θα δεις...
απόσπασμα από ραδιοφωνική ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com
photo by Silena
Καλημερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμορφα ολα αυτα αλλα πως θα πρεπει να αντιμετωπιζουμε την κοινωνικη αδικια που υπαρχει τοσο εντονα στις μερες μας? Πνευματικη ακεραιοτητα σημαινει να εφαρμοζεις την ταπεινωση παντου, που σημαινει αδρανεια και στον χωρο της πολιτικης, της δημοκρατιας και της κοινωνιας ετσι δεν ειναι? Ειμαστε αρκετα κοιμισμενοι ως προς την αντιδραση στις αδικιες της κοινωνιας, μιας κοινωνιας που δεν σεβεται το ατομο. Εκτος αν θεωρουμε οτι θα πρεπει να περιμενουμε τον Θεο να δωσει γαλα στο παιδακι που πειναει και να δωσει χρηματα στις οικογενειες που βρισκονται κατω απο το οριο της εξαθλιωσης.
Να εισαι καλα!
Πολύ μου άρεσε το σχόλιό σου, Αλχημιστή!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλιστα, εδώ και 1 ώρα που περπατούσα στο δρόμο, τριγυρνούσε στο μυαλό μου το σχόλιό σου αυτό και αναμόχλευα κάποιες σκέψεις από διάφορα βιβλία και θυμήθηκα κάποια υπέροχα παραδείγματα-περιστατικά...
Νομίζω πως είναι καλύτερα να καθίσω κάποια στιγμή να τιθασεύσω τις σκέψεις μου, να τις οργανώσω και να κάνω μια προσπάθεια να τις αποτυπώσω σε ξεχωριστή ανάρτηση, αν συμφωνείς κι εσύ...
Πολλές θαλασσινές καλημέρες.
Θελω να πω οτι ο καθενας εχει την πνευματικοτητα και την πιστη του και ειναι απολυτως προσωπικη υποθεση και σεβαστη. Αλλα το θεμα ειναι αν τελικα αυτη η πνευματικοτητα επηρεαζει περα απο την προσωπικη μας ζωη και την ζωη των αλλων, δηλαδη την ενθαδε υπαρξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατι αν η πνευματικοτητα μας μας καταδικαζει στην αδρανεια τοτε ερχεται σε συγκρουση με την υποχρεωση μας να συμμετεχουμε στα κοινα μιας κοινωνιας. Ειναι προφανες οτι υπαρχει μια αντιθεση, μια αντιφαση σε αυτο και τα πραγματα περιπλεκονται λιγο. Γιατι απο την μια εχουμε την πνευματικη μας υπαρξη αλλα εχουμε και την υλικη μας υπαρξη και το ενα δεν πρεπει να υστερει σε σχεση με το αλλο.
Απο την μια δλδ εχουμε την πνευματικοτητα μας και το ιδιαιτερο συστημα πιστης μας (θρησκεια, συμβολα, εκφραση της πιστης, τελετουργικο κλπ) αλλα και απο την αλλη εχουμε την υποχρεωση απεναντι στην κοινωνια να ειμαστε δραστηριοι και μαχητικοι. Αλλιως φτανουμε εδω που εχουμε φτασει. Ο καθενας ιδιωτευει, τα εχει καλα με τον Θεο του και την πιστη του αλλα η κοινωνια γυρω γυρω ριμαζει.
Πιστευω οτι ειναι σπουδαια αντιφαση αυτη και η θρησκεια και οι θεολογοι/ιερεις πρεπει να την θιξουν αντι να την αγνοουν. Δεν εννοω να κανουν πολιτικη αλλα να αποδεχτουν αυτη την διαφορα, οτι ναι μεν εχουμε ισως το επεκεινα που μας περιμενει αλλα εχουμε και 60-70-80-100 χρονια που πρεπει να ζησουμε ενθαδε και πρεπει να φροντισουμε οχι μονο για το μεταθανατον αλλα και για την ζωη στην γη.
Για καποιο λογο παντα υπηρχε αυτη η αντιληψη στις θρησκειες, οτι το μετα ειναι πολυ καλυτερο απο το τωρα και ειλικρινα ποτε δεν το καταλαβα αυτο. Γιατι πρεπει η μεταθανατον ζωη να εχει την μεγιστη αξια και το μεγα νοημα και αυτη η ζωη απλα θα πρεπει να θεωρειται ενα περασμα, απλα ενα μεσο για την μεταθανατον ζωη?
Αυτη ειναι και η μεγαλυτερη αντιθεση μου με τις θρησκειες γενικα, οτι ποτε δεν δινουν την αυτονοητη αξια στην ζωη ως κατι που βιωνουμε αμεσα, στο τωρα. Παντα μεταθετουν καποιες ελπιδες για το μελλον. Κανει υπομονη γιατι ερχεται η βασιλεια των ουρανων. Ναι αλλα εχω να ζησω 100 χρονια βουτηγμενος στα σκατα. Ποιος θα τα βαλει αυτα στο ζυγι και θα αποφανθει για την σχετικη τους αξια?
Θα τα ζυγισεις και θα πεις ας πουμε οτι 100 χρονια απελπιστικης και αθλιας ζωης δεν εχουν καμια βαρυτητα σε σχεση με αιωνες μεταθανατον ευτυχιας? Και επισης αν η ευτυχια στους ουρανους ειναι εξασφαλισμενη γιατι να μην προσπαθησουμε να περασουμε και αλλα 100 χρονια ευτυχια στην γη? Θα εχουμε μια αιωνιοτητα και 100 χρονια.
Πολλα ειπα απλα θελω να καταδειξω οτι ο χριστιανισμος δεν εχει εξηγησει πολλα απο τα θεματα της ανθρωπινης υπαρξης. Μερικα παραδειγματα ανεφερα εδω. Οποτε ας μην νομιζουν οι ιερεις οτι το προβλημα ειναι πιστευω/δεν πιστευω στον Θεο. Η προβληματικη του θεματος παει πολυ πιο βαθεια και ουσιαστικα και αγγιζει τον γνωστικο τομεα που καλυπτει η φιλοσοφια.
Την καλησπερα μου και καλο υπολοιπο της μερας.
Μερικές πρόχειρες σκέψεις μου πάνω στο τελευταίο σου σχόλιο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πίστη μου επηρεάζει και τον διπλανό μου, τον συνάνθρωπό μου. Διότι εκκλησία σημαίνει συμπόρευση και στην εκκλησία όλοι μαζί πορευόμαστε, πονάμε, κλαίμε, χαμογελάμε. Στην εκκλησία αλληλοστηριζόμαστε.
Δε μπορώ να διανοηθώ ότι η πίστη μας μάς ωθεί στο να γινόμαστε προσωπικότητες μίζερες και αποχαυνωμένες. Ο Χριστιανός είναι δυναμικός, συμμετέχει και στα κοινά της πολιτείας και προσεύχεται για τους πολίτες και τους πολιτικούς του τόπου του. Σου υπενθυμίζω για παράδειγμα ότι τόσο ο άγιος Γεώργιος όσο και (κυρίως) ο άγιος Δημήτριος [αλλά και χιλιάδες άλλοι άγιοι]ήταν σπουδαίοι πολιτικοί-στρατιωτικοί με τεράστιο κοινωνικό έργο. Άρα, ο Χριστιανός είναι μαχητικός και δυναμικός. (Και φυσικά να μη ξεχνάμε τη φράση του Χριστού "τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ).
Κατά δεύτερο λόγο, δε μπορώ να λέω ότι τα έχω καλά με το Θεό μου και γύρω μου η κοινωνία να ρημάζει. Αυτό είναι εντελώς ασύμβατο με το ορθόδοξο πνεύμα. Διότι ο Χριστός μίλησε για τη διπλή αγάπη: στο Θεό και στον συνάνθρωπο. Άρα, ο γνήσιος άνθρωπος του Θεού αγαπάει και το Θεό, αλλά δεν παραμελεί και τον άνθρωπο (και ως εκ τούτου, το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ζει-πορεύεται-συμμετέχει). Άρα, πάλι δεν υπάρχει αντίφαση.
Σου υπενθυμίζω ότι η εκκλησία κάνει πολύ ευρύ κοινωνικό έργο[ιδιαίτερα τώρα με την κρίση -τη στιγμή που αυτοί που θα έπρεπε αδιαφορούν], παρόλο που δε φαίνεται ούτε ποτέ διαφημίζεται. Δες και τη σχετική ανάρτηση (http://aoratigonia.blogspot.com/2012/01/blog-post_11.html).
Πολύ μου άρεσε επίσης ο προβληματισμός σου σχετικά με το τώρα, γιατί και μένα με απασχόλησε στο παρελθόν...
Θα ήθελα, αδερφέ, να σου θυμίσω ότι πάρα μα πάρα πολλές αναρτήσεις τις έχουμε αφιερώσει στο τώρα ως βίωμα και ως τρόπο ζωής! Το να ζούμε δηλαδή τη στιγμή. Η κόλαση ή ο Παράδεισος βιώνονται από τώρα, από τη ζωή αυτή... Ένα ακραίο παράδειγμα που το πιστοποιεί αυτό είναι οι σοβαρά ασθενείς στα νοσοκομεία: όσοι έχουν βαθιά πίστη μέσα τους τους βλέπεις και έχουν ένα βλέμμα γεμάτο βεβαιότητα, ένα βλέμμα που αποπνέει ασφάλεια, γαλήνη. Αποτέλεσμα της πίστης. (Στο αναφέρω γιατί το έχω δει).
Αλλά και στον επόμενο προβληματισμό σου, έχω να σου πω ότι κι εγώ μαζί σου είμαι!! Και γω θέλω να ζω από τώρα καλά και όχι να περιμένω 100 χρόνια για να ζήσω μετά όμορφα. Θέλω από τώρα να ζω τον Παράδεισο. Και ο Χριστός το είπε. Είπε ότι αν αν είμαστε κοντά του, τίποτε δε θα μας λείψει! "Ζήσε την αιωνιότητα του τώρα και από τώρα την αιωνιότητα" είναι μια φράση που συνεχώς τη χρησιμοποιούμε εδώ στην αόρατη γωνιά. Θέλω να ζω όμορφα κάθε στιγμή και κάνω ό,τι περνάει απ'το χέρι μου για να το προσπαθώ!
Πάντως, όλα αυτά τα προβλήματα, οι σκέψεις σου, οι προβληματισμοί σου δείχνουν ότι έχεις τη διάθεση. Μη νομίσεις ότι εγώ μπορώ να σου προσφέρω απαντήσεις! Ένα τίποτα είμαι κι εγώ που προσπαθώ να μη πνίγομαι απ'τη καθημερινότητά μου...
Οι απαντήσεις για όλα αυτά που σε απασχολούν δεν γίνεται να είναι αποκύημα κάποιων φιλοσοφικών σκέψεων. Γιατί η πίστη μας είναι πράξη και όχι κάποιες φιλοσοφικές θεωρήσεις. Είναι ΒΙΩΜΑ ΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ. Άμα ζητήσεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ και ΕΠΙΜΟΝΑ και ΚΑΡΔΙΑΚΑ και ΕΜΠΟΝΑ το Χριστό, θα έρθει μέσα στην καλοπροαίρετη ψυχούλα σου και τότε όλες οι απορίες σου θα λυθούν...
Πίστεψέ με σ'αυτό...
υγ: Υπάρχουν, πάντως, αρκετοί πολλοί καλοί πνευματικοί που μπορούν να σε βοηθήσουν στις συγκινητικές απορίες σου. Και άμα θες λεπτομέρειες, στείλε μου mail να σου πω περισσότερα.