ένα γλυκό 'γεια'

τω κρούοντι ανοιγήσεται

ζητείτε και ευρήσετε

αιτείτε και δοθήσεται υμίν

γρηγορείτε και προσεύχεσθε

Ανοίγω τα μάτια στην καινούρια μέρα. 

Κάνω τις δουλειές μου.

Ξαπλώνω το βράδυ αποκαμωμένος.

Μα, στο μεσοδιάστημα, πόσες στιγμές η ψυχή μου αναζήτησε το Χριστό μου; 

Νιώθω πως κάποιες φορές είμαστε ικανοί να κάνουμε σπουδαίες κινήσεις, να επιδείξουμε εντυπωσιακή αντοχή στον καύσωνα ή στον τεράστιο όγκο δουλειάς... Μα δεν μας είναι εύκολο ν'αντιληφθούμε πόσο ομορφότερη θα'ταν η ζωή μας αν Τον θυμόμασταν κάποιες στιγμές -τι γλυκές στιγμούλες!- μέσα στη μέρα. Ή αν του λέγαμε ένα απλό 'γεια' της καρδιάς ή ένα 'σ'ευχαριστώ που με ανέχεσαι και μ'αγαπάς' μέσα στη σιωπή της νύχτας. Πόσο όμορφη γίνεται μετά η ζωή! Με θέα στο πέλαγος της αγάπης Του!

Βάλε ουρανό στη ζωή σου

Είναι κάτι στιγμές (συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους) που ξαφνικά σηκώνεις το κεφάλι σου και το βλέμμα σου αντικρύζει πράγματα που δε περίμενες. 

Πολλές φορές, θέλοντας να προχωρήσεις στη ζωή, να πας μπροστά, αποφασίζεις να κάνεις τα πάντα για να τα καταφέρεις. Κι έτσι δουλεύεις σκληρά με το κεφάλι σκυμμένο. Και η σκληρή προσπάθεια κάποιες απ'τις φορές μολύνεται απ'τον εγωισμό. Και αυτό είναι το βήμα το λάθος...

Διότι οι μέρες περνούν κι εσύ συνεχίζεις να αγωνίζεσαι σκληρά πάντα με σκυμμένο το κεφάλι. Και ξεχνάς να κοιτάξεις ψηλά. Και ξεχνάς να κοιτάξεις τους ανθρώπους γύρω σου. Ξεχνάς. Η συνήθεια, βλέπεις....

Και όταν φτάσεις στο "αμήν" των δυνάμεών σου, τότε σηκώνεις το κεφάλι και αυτά που νόμιζες πως θα δεις δε τα βλέπεις. Και λες: "τόσο καιρό γιατί προσπαθούσα; Για το τίποτα";  Και απελπίζεσαι. 

....

Χρειάζεται ανάσες οι ζωή. Και για να ξεκουράζεσαι. Αλλά και για να επαναπροσδιορίζεις τις επιλογές σου. Τι νόημα έχουν όλοι οι κόποι σου αν στο τέλος καταλήγεις με μια άδεια, κενή καρδιά; Τι νόημα έχουν τα λεφτά (έστω τα λίγα) -που ίδρωσες για να τ'αποκτήσεις- αν η ψυχή σου μαυρίζει και μαραζώνει;

Βάλε ουρανό στη ζωή σου*, φίλε. Αυτό είναι που μας λείπει. Όσες προσπάθειες κι αν κάνουμε στη ζωή, αν δεν βρούμε το ουσιαστικό, τότε είναι σα να χτίζουμε παλάτια στην άμμο.

Δώσε λίγο απ'τον κουρασμένο σου εαυτό στο Χριστό κι Εκείνος θα σου χαρίσει κάτι ανεπανάληπτο: αληθινή χαρά. Κι ελπίδα. 

Θα δουλεύεις μετά και θα 'σαι ευτυχισμένος. Και απελευθερωμένος.

* Από ένα πανό που'χα δει πριν χρόνια στη Θεσ/νίκη.

Για να πετύχεις

Αυτό που μετράει δεν είναι η επιθυμία σου για να νικήσεις και να πετύχεις. Όλοι έχουν τέτοιες επιθυμίες. 
Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι η αποφασιστικότητά σου να δουλέψεις σκληρά για να εκπληρώσεις την επιθυμία σου να πετύχεις.

Γιώργος Λαζαρίδης

Είναι θέμα αγάπης!

Στο πολυαγαπημένο βιβλίο "Βίος και λόγοι του γέροντα Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου" ο, άγιος και επίσημα πια, γέροντας Πορφύριος με τον τόσο χαρούμενο λόγο του μας μιλάει για το πώς μπορούμε να προχωρούμε στη ζωή μας κυνηγώντας το Χριστό και ταυτόχρονα κάνοντας όλες τις καθημερινές μας δουλειές. Διαβάστε το:

Δεν υπήρχε καθόλου τεμπελιά. Μ'ευχαριστούσε να προσεύχομαι, κι όταν ακόμη ήμουν κουρασμένος. Μες στην κούραση αναζητούσα πιο πολύ τον Θεό. Αυτό πρέπει να το πιστέψετε και να καταλάβετε πράγματι ότι είναι κατορθωτό. Είναι θέμα αγάπης. Δεν είναι απλώς ότι πηγαίνεις γρήγορα. Κάνεις τη δουλειά, μετά αρχίζεις άλλη, επιστρέφεις, κάνεις άλλη δουλειά και κοιτάς όλες να τις τελειώσεις, να ποτίσεις, να σκαλίσεις, να φέρεις χώμα και κλαριά, να πας στο βουνό, να φέρεις ξύλα για το εργόχειρο. Με την αγάπη γίνεσαι αεικίνητος. Να δεις τότε πού πάνε οι αμαρτίες! Κοιμούνται όλα...

Lifestyle 'n living

Νιώθω ώρες-ώρες πως ζω σε μια τρέλα. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους να κυνηγούν με απερίγραπτη μανία απολαύσεις πρόσκαιρες (χρήμα, δόξα, σεξ,κλπ) χωρίς να σκέφτονται καθόλου. Η ζωή τους μια ατέρμονη περιστροφή γύρω απ'το ανούσιο. Το ψεύτικο life style που προβάλλεται στα μέσα ενημέρωσης. 

Έχω ακούσει ατάκες όπως: "Θα γίνω φέτες -σου λέει ο άλλος- και θα με θέλουν όλες". Ή: "Θα κάνω προσθετική στήθους, θα λιώσω στα γυμναστήρια και θα ρίξω το αφεντικό μου στη δουλειά" -σου λέει η άλλη.

Και απορώ: Αυτή είναι η ζωή σου; Αυτό είναι που θες απεγνωσμένα; Σκέφτηκες ποτέ σου τι συνέπειες έχουν οι πράξεις σου; Κυνηγάμε με τρόπο επιθετικά απεγνωσμένο το εύκολο, το ψεύτικο. Μας γίνεται εμμονή αυτό που φαίνεται. Όπως με τους ιθαγενείς και τα λαμπερά ψευτοπετράδια. 

Κάτσε λίγο, φίλε, και σκέψου. Ψάξε μέσα σου. Άκου την καρδιά σου. Θυμίσου ποιος ήσουν, ποιος είσαι. Δες πού πας. Μήπως κρύβεται αλλού το νόημα; Ωραία. Πες πως έκανες αυτό που τόσο ήθελες κι ονειρευόσουν. Νιώθεις μια πρόσκαιρη ικανοποίηση. Και μετά; Μετά τι; Οι επιθυμίες, τα πάθη, οι ορέξεις δεν έχουν κορεσμό. Δεν τελειώνουν, φίλε. Ξέρεις γιατί; Γιατί είναι γήινα. Φθαρτά. Όσο και να κυνηγάς την ευτυχία μ'αυτό τον τρόπο, πάντα θα προσπαθείς ν'αγγίξεις μια αντανάκλασή της. Ένα είδωλο στιγμής. Ένα πυροτέχνημα που σε λίγο τελειώνει και πετιέται στα σκουπίδια... Και μετά το ανικανοποίητο βυθίζει σε αργό θάνατο την ψυχή και την καρδιά...

Το ευχάριστο και το εύκολο είναι πανίσχυρα πάνω στις ανώριμες ψυχές, λέει εύστοχα η Μάρω (στο βιβλίο της "Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα"). Γι'αυτό σου λέω... Ψάξε λίγο... Μην ορμάς κατευθείαν σ'ό,τι λάμπει. Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, φίλε...

υγ: Χτες απόγευμα ταξίδευα μέσα στα βουνά. Έριξε μια καταιγίδα φοβερή. Μα έπειτα βγήκε το ουράνιο τόξο. Υπέροχες στιγμές... Καλημέρα αδερφή/έ. Να εύχεσαι και για μένα. Συγχώρα με που δεν απάντησα ακόμη στα mail και στα σχόλιά σου. Με την πρώτη ευκαιρία θα το πράξω.

Μάθε να'σαι αυθεντικός...

Περιτριγυρίζομαι από ένα σωρό υπέροχους ανθρώπους που, όμως, (λόγω του χώρου) έχουν ένα έντονο αρνητικό χαρακτηριστικό: υποκρίνονται. Δείχνουν άλλο πρόσωπο απ'αυτό που πραγματικά είναι. Καθένας για διαφορετικό λόγο ίσως, όμως το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο...

Σ'ένα κόσμο γεμάτο προσωπεία, η υποκρισία θαμπώνει την ατμόσφαιρα αργά, ολέθρια και υπνωτικά. Παρατηρώ τον καθένα προσεκτικά. Πέρα απ'την υποκρισία εντοπίζω αρκετά στοιχεία καλοσύνης, εξυπνάδας, κλπ. Ο Θεός μοίρασε τάλαντα σ'όλους ανεξαιρέτως. Μα η υποκρισία θολώνει την καρδιά τελικά, παραλύει και παραμορφώνει με τον καιρό τον άνθρωπο.

Θυμάμαι αυτό που λέει κάπου στο ευαγγέλιο: απ'το περίσσευμα της καρδιάς του μιλάει ο άνθρωπος. Αυτά που έχει μέσα του, αυτά θα εκδηλώσει με το λόγο του. Όμως, αν η καρδιά είναι θολωμένη, δηλητηριασμένη απ'την υποκρισία, τότε καταλαβαίνεις ποια είναι τ'αποτελέσματα.. Μια σύγχρονη Βαβέλ. Το "ναι" σου να'ναι αληθινό "ναι" και το "όχι" σου αληθινό "όχι" λέει πάλι κάπου αλλού στο ευαγγέλιο.

Κρύβοντας το αληθινό μας πρόσωπο, τα συναισθήματα, τους λογισμούς μας γινόμαστε δυσκίνητοι άνθρωποι. Όσο καταπιεζόμαστε δείχνοντας άλλο απ'το αληθινό μας πρόσωπο τόσο τα θάβουμε στο υποσυνείδητό μας: κάποια στιγμή θα βγουν στην επιφάνεια με εκτυφλωτικά ωμό τρόπο. Σαν άγρια θηρία πεινασμένα.

Ναι! Να προσαρμόζεσαι στο κλίμα της δουλειάς σου, του κοινωνικού κύκλου σου χωρίς, όμως, να χάνεις την αυθεντικότητά σου. Την προσωπικότητά σου. Μάθε να'σαι διακριτικά αληθινός γιατί η αλήθεια ποτέ δε χάνει. Μάθε να'σαι αυθεντικός, επειδή έτσι ζωγραφίζεις έναν πανέμορφο ορίζοντα αγάπης μέσα σου και γύρω σου. Μάθε να ανταποκρίνεσαι στο καλό, γιατί μόνο αυτό λάμπει αιώνια.

Το project του Θεού

Έριξε μια ματιά από το παράθυρο... Σούρουπο... Ακόμα ένα σούρουπο...Ακόμα ένας χειμώνας....Ακόμα ένας χειμώνας ερχόταν και οι παλιές θλιβερές αναμνήσεις σε εκείνη την μικρή επαρχιακή πόλη ζωντάνευαν και πάλι στο μυαλό της.

Επέστρεψε στο σπίτι σχεδόν τρέχοντας έχοντας λάβει ακόμα μια αρνητική απάντηση από μιά αίτηση για δουλειά στην πρωτεύουσα.

Ήταν στο τμήμα πωλήσεων που πήγαινε αρκετά καλά. Δεν το ήξερε βέβαια αλλά είχε καλές γνώσεις στο αντικείμενο μια και ήταν για πολλά χρόνια υπεύθυνη ποιότητας. 

Θα ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία. ... Μια ευκαιρία να ανοίξει επιτέλους τα φτερά της και να πετάξει μακριά σπάζοντας το πέπλο της λύπης....

Είχε κάνει 14 αιτήσεις μέσα σε λίγους μήνες και ενώ στις συνεντεύξεις όλα φαινόταν καλά έπαιρνε στο τέλος αρνητικές απαντήσεις...

Ακόμα μια αρνητική απάντηση.... Ακόμα ένας μήνας και ίσως (ποιος ξέρει) ακόμα ένας χρόνος; ..μέσα σε θλίψη και απέραντη μοναξιά...

Γιατί Θεέ μου ψιθύρισε μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της...

Γιατί δεν με βοηθάς...;...Γιατί με ξέχασες; 

Έστρωσε το κρεβάτι της μηχανικά.....Μια παρέα αστέρια την κοιτούσαν από το παράθυρο λυπημένα...

Το επόμενο πρωί κόπασε κάπως η θλίψη και αποφάσισε να συνεχίσει των αγώνα των αιτήσεων...

Ακριβώς ένα μήνα αργότερα μετά από ένα κουραστικό σεμινάριο βρέθηκε τυχαία στο καφέ της εταιρίας μαζί με τον υπεύθυνο εκείνου του σεμιναρίου....

"Θα θέλατε να συνεχίσετε αυτό που κάνετε τώρα στην πρωτεύουσα?" την ρώτησε κάποια στιγμή....

Η καρδιά της χτύπησε δυνατά.... Δεν ήταν δυνατόν να άκουγε καλά...

Ο υπεύθυνος συνέχισε ρωτώντας περισσότερες πληροφορίες για την ως τώρα σταδιοδρομία της...

Ακριβώς 3 μήνες αργότερα (αφού μετακόμισε στην πρωτεύουσα) την προσέλαβαν σε ένα πολύ όμορφο τμήμα στο οποίο ανέλαβε αρμοδιότητες που γνώριζε καλά. 

Κάποια φορά βρέθηκε εντελώς τυχαία στην καντίνα του εστιατορίου της εταιρίας με άτομα από το τμήμα πωλήσεων, στο οποίο τόσο ήθελε στο παρελθόν να μπει...

Οι υπάλληλοι του τμήματος πωλήσεων συζητούσαν καθισμένοι στο διπλανό τραπέζι και κάναν πάρα πολλά παράπονα για τον ανώτερο προϊστάμενό τους.

Ένας πολύ δύστροπος και κακός άνθρωπος που έβλεπε τους υπάλληλους σαν αριθμούς...Με το παραμικρό έδιωχνε άτομα χωρίς πολύ σκέψη...

Σηκώθηκε και περπάτησε έξω προφασιζόμενη ότι ήθελε να πάρει κάπου τηλέφωνο.... 

Έξω από το εστιατόριο κοίταξε στον ουρανό και ψιθύρισε .... 

"Σε ευχαριστώ"... 

Συχνά ο Θεός αφήνει να μην πετύχουν κάποια Project, απλά και μόνο για να μην "κλείσει" ο δρόμος για άλλα καλύτερα και μεγαλύτερα...

Το κείμενο είναι της καλής μας αναγνώστριας και φίλης Ελένης και την ευχαριστούμε εκ βάθους καρδίας που το μοιράστηκε μαζί μας. (μας το'χε πρωτοστείλει ως σχόλιο εδώ)

Με αδικούν (μέρος Α')

Αδικήθηκα. Πληγώθηκα τόσο πολύ που δεν μπορώ να το βγάλω απ'το μυαλό μου... Απ'την άλλη σου λέει ότι με ταπείνωση αν προχωράς, είσαι καταδικασμένος να γίνεις ο σάκος του box στους γύρω σου που αμέσως θα βρουν την ευκαιρία να σε ποδοπατήσουν...

Μα ξεχνάω πολλές φορές πως με το σταυρό στο χέρι δεν πας μπροστά. Πας ψηλά! Και ξεχνάω ακόμη πως η πίστη μας είναι μια τρέλα. Είναι μια υπέρβαση της καθημερινότητας. Είναι μια άλλη, εντελώς ριζοσπαστική, επαναστατική λογική. Είναι η λογική του Θεού. Γι'αυτό, όταν προσπαθούμε με τη στείρα ανθρώπινη λογική μας να την συγκρίνουμε, συγχέουμε τα πράγματα. Χανόμαστε στη δίνη των λογισμών μας.

Η λογική του Θεού προϋποθέτει υπομονή. Χωρίς υπομονή, όλα πάνε χαμένα. Η φύση (που ο Θεός δημιούργησε τόσο σοφά) μάς το αποδεικνύει. Τα λουλούδια και τα δέντρα για να ανθίσουν περνούν από χειμώνες. Ας θυμηθώ και το παράδειγμα με το μαργαριτάρι...

Θυμήθηκα και μερικά πολύ όμορφα περιστατικά, πέρα για πέρα αληθινά. Σήμερα σας περιγράφω το πρώτο:

Ένας γνωστός μου, στη δουλειά του αντιμετώπισε απ'την πρώτη κιόλας μέρα την κακία και την περιφρόνηση... Μάλιστα, ενώ είχε όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για να γίνει διευθυντής, έβαλαν άλλον στη θέση του (που δεν είχε ούτε τα μισά προσόντα)! Όμως, εκείνος δεν παραπονέθηκε ούτε μία φορά. Του λέγαμε εμείς "χαζός είσαι; πήγαινε κάνε παράπονα στα κεντρικά, πήγαινε ζήτα το δίκιο σου,κλπ...", όμως εκείνος καθημερινά πήγαινε στη δουλειά του ατάραχος, γαλήνιος. Η στάση του αυτή άρχισε σιγά-σιγά να προβληματίζει τους συναδέλφους του. Η αδιάκριτη αγάπη του άρχισε να μαλακώνει τις ψυχές τους. Και, για να μην πολυλογώ, έγινε μια απίστευτη αλλαγή σιγά-σιγά. Τα πράγματα ήρθαν έτσι που ο φίλος μου έγινε τελικά διευθυντής χωρίς να το ζητήσει ή να το κυνηγήσει ποτέ, ενώ στο γραφείο του όλοι τον αγαπούσαν πάρα πολύ!

υγ 1: Μερικές σκέψεις βασισμένες στο πολύ καλό σχόλιο του Αλχημιστή (http://aoratigonia.blogspot.com/2012/05/blog-post_04.html). Επειδή δε χωρούν όλα όσα θέλω να πω σε 1 ανάρτηση, τη χώρισα σε μέρη για να μην είναι κουραστική και μονόχνωτη.
υγ 2: Πάτα κλικ στις λέξεις με τα μπλε γράμματα!
υγ 3: Δες και μια διαφορετική θέαση του  ίδιου προβληματισμού http://aoratigonia.blogspot.gr/2012/03/blog-post_30.html
υγ 4: Όλα αυτά που γράφω εδώ σίγουρα δεν αποτελούν απάντηση στο σχόλιο του φίλου. Απλά, είναι κάποιες σκέψεις μου. Η αδικία είναι τεράστιο κεφάλαιο και δεν νιώθω ικανός να προσφέρω απαντήσεις. Μόνο να συνεισφέρω με τις σκέψεις μου...