Στο εδώ και στο τώρα της κάθε μας ανάσας!

Life begins at the end

of your comfort zone

Είναι αλήθεια πως πάντα θα ζητάμε το κάτι παραπάνω στη ζωή μας. Είναι το φτιάξιμό μας τέτοιο. Είναι η πνοή που μας έδωσε Εκείνος. Να θέλουμε πάντα το κάτι καλύτερο, το κάτι ομορφότερο. Να θέλουμε περισσότερα. Κι αυτό δεν είναι κακό. Όμως, την ίδια στιγμή, βουλιάζουμε -ασυναίσθητα στην αρχή ίσως- στην καθημερινότητά μας. Φτάνουμε, δηλαδή, σ'ένα σημείο όπου η κατάσταση "μας βολεύει". 

Η μαγκιά είναι να θέλεις πάντα το ομορφότερο, αλλά να προσπαθείς γι'αυτό.

Να θες το αληθινότερο, αλλά να μη ντρέπεσαι να κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό σου.

Να κυνηγάς το περισσότερο, αλλά όχι σε πράγματα που είναι εφήμερα και ψεύτικα.

Να ζητάς την περιπέτεια, αλλά στο βλέμμα σου να λάμπει ζωντανή η αποφασιστικότητα.

Να θες να πετάς, αλλά να πετάξεις από την ψυχή σου ό,τι την λερώνει.

Η καρδιά μας είναι πλασμένη για ν'ανασαίνει ελεύθερη. Χωρίς ζυγούς, χωρίς κακομοιριά, χωρίς ανούσια κι ηθικιστικά "πρέπει". Αλλά για να γίνουν όλ'αυτά, οφείλουμε να το επιζητούμε. Να το πιστέψουμε. Να κάνουμε κάθε μας μέρα μια νέα αρχή. Να κάνουμε το πρώτο βήμα! Στο εδώ και στο τώρα της κάθε μας ανάσας!

Βιωμένη αίσθηση

Πολλές φορές ο πόθος μας για το Χριστό είναι εγκλωβισμένος σε 'υπακοές' ψυχολογικού τύπου, για να νιώθουμε θρησκευτική εξάρτηση για το μελλοντικό παράδεισο. Αλλά ο παράδεισος, αν δεν είναι ζωντανή αίσθηση της Αναστάσεως του Χριστού, είναι ένας ψευδής παράδεισος.

π.Βαρνάβας Γιάγκου (απ'το βιβλίο του "Αμαρτωλών Εκκλησία")

υγ: Καλό μήνα, αδέρφια. Με δημιουργικότητα, ελπίδα, υπομονή καλή κι ό,τι άλλο όμορφο.
υγ2: Τα λαμβάνω τα μηνύματά σας. Σας ευχαριστώ από καρδιάς!

Όβερ δέαρ

(...) κι ανοίγανε τα χέρια
και πέφταν και σκορπίζανε
χιλιάδες τα μαργαριτάρια...

Κάποιοι λένε πως η ζωή αυτή είναι ό,τι πιο αληθινό και γελάνε αν ακούσουν για ο,τιδήποτε άλλο. Άλλοι λένε πως το πράγμα θέλει να το φιλοσοφείς: ίσως υπάρχει και κάτι παραπέρα ίσως και όχι. Υπάρχουν και οι άλλοι που λένε κουνώντας επιδεικτικά το χέρι: "Εγώ νηστεύω, προσεύχομαι και, θα δεις, στην άλλη ζωή θα μου το ανταποδώσει ο Θεός". 

Λόγια, λόγια, λόγια... 

Φτάνει. Όχι άλλα λόγια. Δεν το αντέχω. Σάμπως τα λόγια μας είναι αυτά που μας χαρακτηρίζουν; Με τίποτα! Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που ακτινοβολούν αγάπη. Αγάπη στην πράξη. Φαίνεται αυτό ξεκάθαρα στα μάτια τους. Στη φτιαξιά τους. Σ'αυτά που κάνουν. Όμως, υπάρχει τόση ψευτιά γύρω μας. Και μέσα μας... Και άντε να βγάλεις άκρη.

Τους γλυκούς ανθρώπους που θα κάνουν τον πόνο σου δικό τους πόνο. Το δικό σου χαμόγελο αφορμή για να χαρούν κι αυτοί. Τις δικές σου ανησυχίες, προσευχή αθέατη (κι εκρηκτική) μες στην καρδιά τους. Κι η καρδιά τους μια μεγάλη, γλυκιά αγκαλιά που άρρητα μπορεί να χωρέσει ολάκερο τον κόσμο. 

Όχι άλλα λόγια. 
Όχι άλλες τυπικότητες και μεγάλες κουβέντες. 
Βαρεθήκαμε. 
Καιρός ν'αρχίσουμε να κοιτάζουμε και λίγο το τόσο σοφά ξοδεμένο μπλε του ουρανού. Η αλήθεια ίσως να βρίσκεται όβερ δέαρ όπως μου είπε κάποτε ο Nick δείχνοντάς μου ψηλά το ατέλειωτο γάλαζιο...

υγ1: Το τρίστιχο στην αρχή είναι  ποίηση του Μ.Σαχτούρη
υγ2: Με αφορμή ένα mail που έλαβα.
υγ3: Το 'ξοδεμένο γαλάζιο τ'ουρανού' είναι του Ο.Ελύτη. Δες εδώ αν θες.
υγ4: Κάποια στιγμή θα σου μιλήσω για τέτοιους γλυκούς ανθρώπους που γνώρισα κι έμαθε η καρδιά μου τι σημαίνει να χαίρεσαι.
υγ5: Ο Nick είναι ένας πολύ καλός φίλος από εξωτερικό.
υγ6: Η πρώτη φωτογραφία είναι από εδώ, η δεύτερη από μια πτήση μου.

Ψαλιδισμένα όνειρα

Συνήθως οι άνθρωποι δεν αντέχουμε την αλήθεια. Μεγαλώνουμε βλέποντας τη ζωή μας ν'αλλάζει μορφή, να μεταμορφώνεται. Κι αφηνόμαστε -θελημένα ή αθέλητα- στους ρυθμούς που μας ορίζουν τα διάφορα "πρέπει" αυτού του κόσμου: κρίση, εργασία, περίγυρος, τηλεόραση, παρέες, πάθη, μόδα. 

Κι έτσι αρχίζαμε, λίγο-λίγο (και τόσο έμπονα) στην αρχή, ασυναίσθητα πιο μετά, να χάνουμε την αλήθεια μας. Να ψαλιδίζουμε τα όνειρά μας. Αρχίσαμε να κάνουμε συμβιβασμούς, να φιμώνουμε την ίδια μας την καρδιά και να προσπαθούμε να πείθουμε τους εαυτούς μας πως αυτό είναι "για το καλό μας". Για το "μέλλον μας". Για την ανέλιξή μας. Για τα παιδιά μας.

Ξυπνάμε κάθε πρωί κι η πληγωμένη μας συνείδηση διψάει τόσο πολύ. Θέλει ν'ανασάνει λίγη αλήθεια. Λίγη ευτυχία. Μα πώς ν'ανασάνει; Αφού τη γεμίσαμε με τόση ψευτιά, με τόσα προσωπεία που τα κρατούμε σα θησαυρό στα δωμάτια της ύπαρξής μας. Πετάξαμε τον αληθινό έρωτα και γεμίσαμε φτηνή προστυχιά και ανυπόφορη δυσωδία. Ένα ανόητο αλισβερίσι "πάρε-δώσε" που αδειάζει κάθε μας συναίσθημα.

Η αλήθεια, όμως, δε γίνεται να κρυφτεί. Δε σβήνεται ποτέ. Πάντα θα μας το υπενθυμίζει με κάτι. Κι εμείς -σε κάποιες ανύποπτες στιγμές- θα ξαναθυμόμαστε. Θα θυμόμαστε πώς ήμασταν κάποτε παιδιά. Με απλότητα που έλαμπε στα μάτια μας και όνειρα που γίνονταν φτερά. Και με τη φαντασία μας πετούσαμε, πετούσαμε. Γελούσαμε. Χαιρόμασταν.Αυτή την αλήθεια ας αναζητήσουμε. Την αλήθεια που ο καθένας έχει πληγωμένη μέσα του. Στ'αλήθεια υπάρχει! 

Η πιο αληθινή επανάσταση δε γίνεται όσο φωνάζουμε τυποποιημένα κι υποταγμένα. Η πιο αληθινή επανάσταση θα γίνει όταν μάθουμε ν'ακούμε. Ν'ακούμε αυτή τη φωνούλα που απ'τα βάθη της ύπαρξής μας μάς ψιθυρίζει ακόμα: Ότι ο κόσμος μας μπορεί να γίνει ομορφότερος. Γλυκύτερος. Με ειρήνη. Αρκεί να κάνουμε την πρώτη προσπάθεια να πετάξουμε κάθε δηθενιά, κάθε πάθος, κάθε "πρέπει" από πάνω μας. Να βγούμε επιτέλους απ'τον εαυτούλη μας.

Τα ψαλιδισμένα μας όνειρα, οι τσαλαπατημένες ελπίδες, τα σπασμένα μας φτερά είναι ακόμα εδώ. Μας περιμένουν. Βγείτε στους δρόμους της ψυχής σας, αδέρφια και φωνάξτε λεβέντικα με όση δύναμη έχετε: "Θα παλέψω να γίνω καλύτερος. Θα προσπαθήσω ν'αγαπήσω. Ν'ανασάνω. Να ζήσω ελεύθερος. Ελεύθερος!"

Το πρελούδιο της χαράς της ατέλειωτης

Τι κοιτάζεις; Πες μου.

Όλ'αυτά που επιθυμείς

που βλέπεις

που ορέγεσαι

κάποτε θα γίνουν στάχτη

που θα χαθεί

στο σούρουπο της νύχτας.



Είσαι φτιαγμένος για τα ουράνια

κι όμως σκορπίζεσαι

παλεύεις

για τα ψεύτικα χθόνια.

Για το τίποτα.



Είσαι κάτι ανώτερο

απ'της βουλιμίας σου

το ατέλειωτο βάσανο.

Καμωμένος είσαι σοφά

απ'το άπειρο 

γαλάζιο τ'ουρανού.

Κι από αγάπη .



Νιώσε το.

Αγκάλιασέ το.

Και θα πετάς.

Ευτυχισμένος.

Αιώνια.

Lifestyle 'n living

Νιώθω ώρες-ώρες πως ζω σε μια τρέλα. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους να κυνηγούν με απερίγραπτη μανία απολαύσεις πρόσκαιρες (χρήμα, δόξα, σεξ,κλπ) χωρίς να σκέφτονται καθόλου. Η ζωή τους μια ατέρμονη περιστροφή γύρω απ'το ανούσιο. Το ψεύτικο life style που προβάλλεται στα μέσα ενημέρωσης. 

Έχω ακούσει ατάκες όπως: "Θα γίνω φέτες -σου λέει ο άλλος- και θα με θέλουν όλες". Ή: "Θα κάνω προσθετική στήθους, θα λιώσω στα γυμναστήρια και θα ρίξω το αφεντικό μου στη δουλειά" -σου λέει η άλλη.

Και απορώ: Αυτή είναι η ζωή σου; Αυτό είναι που θες απεγνωσμένα; Σκέφτηκες ποτέ σου τι συνέπειες έχουν οι πράξεις σου; Κυνηγάμε με τρόπο επιθετικά απεγνωσμένο το εύκολο, το ψεύτικο. Μας γίνεται εμμονή αυτό που φαίνεται. Όπως με τους ιθαγενείς και τα λαμπερά ψευτοπετράδια. 

Κάτσε λίγο, φίλε, και σκέψου. Ψάξε μέσα σου. Άκου την καρδιά σου. Θυμίσου ποιος ήσουν, ποιος είσαι. Δες πού πας. Μήπως κρύβεται αλλού το νόημα; Ωραία. Πες πως έκανες αυτό που τόσο ήθελες κι ονειρευόσουν. Νιώθεις μια πρόσκαιρη ικανοποίηση. Και μετά; Μετά τι; Οι επιθυμίες, τα πάθη, οι ορέξεις δεν έχουν κορεσμό. Δεν τελειώνουν, φίλε. Ξέρεις γιατί; Γιατί είναι γήινα. Φθαρτά. Όσο και να κυνηγάς την ευτυχία μ'αυτό τον τρόπο, πάντα θα προσπαθείς ν'αγγίξεις μια αντανάκλασή της. Ένα είδωλο στιγμής. Ένα πυροτέχνημα που σε λίγο τελειώνει και πετιέται στα σκουπίδια... Και μετά το ανικανοποίητο βυθίζει σε αργό θάνατο την ψυχή και την καρδιά...

Το ευχάριστο και το εύκολο είναι πανίσχυρα πάνω στις ανώριμες ψυχές, λέει εύστοχα η Μάρω (στο βιβλίο της "Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα"). Γι'αυτό σου λέω... Ψάξε λίγο... Μην ορμάς κατευθείαν σ'ό,τι λάμπει. Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, φίλε...

υγ: Χτες απόγευμα ταξίδευα μέσα στα βουνά. Έριξε μια καταιγίδα φοβερή. Μα έπειτα βγήκε το ουράνιο τόξο. Υπέροχες στιγμές... Καλημέρα αδερφή/έ. Να εύχεσαι και για μένα. Συγχώρα με που δεν απάντησα ακόμη στα mail και στα σχόλιά σου. Με την πρώτη ευκαιρία θα το πράξω.

Μάσκες και ταμπέλες

Πόσο ψεύτικοι είμαστε... Φοράμε όλοι τη μάσκα μας, το προσωπείο μας κι έτσι κυκλοφορούμε στο δρόμο. Δείχνοντας ένα άλλο, ξένο πρόσωπο απ'αυτό που έχουμε. Άλλο προφίλ. Έτσι, είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, αποκλεισμένοι απ'τους άλλους και οι άλλοι από μας. Ο καθένας ακίνητος και δέσμιος των λανθασμένων επιλογών του στον δικό του προσωπικό πύργο της Βαβέλ. Ίσως να ταιριάζει εδώ το "δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Όσο και να παίζουν με τα χρώματα είναι όλοι τους μαύροι" του Γιώργου Σεφέρη. Ίσως πάλι και όχι...
Κλαίω μέσα μου κάποιες φορές, μα έξω δείχνω το προσωπείο του δυνατού. Νιώθω αμήχανα, μα φοράω αδέξια το πανωφόρι της αυτοπεποίθησης. Κι όπως λέει και μια καλή φίλη κανείς δε γεννήθηκε από ατσάλι φτιαγμένος! Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Ας μάθουμε να είμαστε ειλικρινείς! Πρωτίστως με τον εαυτό μας.Πονάς; Κλάψε. Νιώθεις χαρά; Γέλα! Άνοιξε τα χέρια σου, κοίτα τον ουρανό και εκφράσου! Και προσευχήσου... Ό,τι και να πω για τη δύναμη της προσευχής είναι λίγο... 

Πόσο διψάω να κάνω νέα αρχή και να δείξω αυτό που είμαι (ή που νομίζω πως είμαι). Ίσως έτσι καταφέρω να αγγίξω την αύρα της ελπίδας. Ίσως, ψηλαφήσω στ'αλήθεια μια άλλη πτυχή του κόσμου αυτού. Ίσως, έτσι σεργιανίσω σ'έναν κόσμο χωρίς ταμπέλες και ψευτιά.

υγ: Χρόνια πολλά σε όσες γιορτάζουν σήμερα!!
Χρόνια πολλά Σοφία! Χρόνια πολλά Ελπίδα! Πάντα χαμογελαστές και γεμάτες Χριστό!