Περισυλλογή της νύχτας

Είναι όλα όσα βλέπουμε σ'αυτόν εδώ τον κόσμο

ένα όνειρο ατέλειωτο, κρυμμένο μέσα σ'άλλο; 

Υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές που λες ότι είσαι δυνατός. Ή έτσι τέλος πάντων νιώθεις. Και παίρνεις το πινέλο κι αρχίζεις να ζωγραφίζεις ουρανούς μέσα στη ζωή σου. Να γεμίζεις χρώματα τα σχέδια και τα όνειρά σου. Και καθώς κοντεύεις να ολοκληρώσεις τον πίνακα όπως τον είχες πλάσει μες στην καρδιά σου, εκεί -εντελώς ξαφνικά- αντιλαμβάνεσαι πως τελικά εσύ ήσουν η ζωγραφιά. Εσύ ήσουν ο πίνακας. Εσύ ήσουν το ίδιο το φεγγάρι σαν έκλεινες τα μάτια σου. 

  Και παίρνεις τότε τα προσωπεία σου και τα σπας με θόρυβο. Ένα-ένα. Χωρίς να σε νοιάζει. Γιατί τα συναισθήματα έχουν πάντα μέσα τους χρώματα. Και τα χρώματα που διάλεγες από παιδί επιμένουν ακόμη και μέσα απ'το υποσυνείδητό σου. 

  Τότε ακριβώς είναι που μια φωνούλα μέσα σου σιγοψιθυρίζει: μη σταματάς να ονειρεύεσαι. Μη σταματάς να ζωγραφίζεις και να κάνεις σχέδια. Μα άφησε μια γωνίτσα για ν'ανασαίνω. Ζωγράφισέ μου ένα παράθυρο για να μπορώ και γω να γεμίζω ηλιαχτίδες πρωινές. Και δύναμη. Και κούνιες για να λικνίζεται το παιδικό χαμόγελο που πάντα παίζει κρυφτό σαν τότε. Γεια σου. Εγώ είμαι το παιδί αυτό. Εγώ είμαι κι η φωνούλα του.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι του Edgar Allan Poe.

υγ2: Να εύχεσαι. Να θυμάσαι να προσπαθείς και να προσπαθείς να θυμάσαι. 

Ψαλιδισμένα όνειρα

Συνήθως οι άνθρωποι δεν αντέχουμε την αλήθεια. Μεγαλώνουμε βλέποντας τη ζωή μας ν'αλλάζει μορφή, να μεταμορφώνεται. Κι αφηνόμαστε -θελημένα ή αθέλητα- στους ρυθμούς που μας ορίζουν τα διάφορα "πρέπει" αυτού του κόσμου: κρίση, εργασία, περίγυρος, τηλεόραση, παρέες, πάθη, μόδα. 

Κι έτσι αρχίζαμε, λίγο-λίγο (και τόσο έμπονα) στην αρχή, ασυναίσθητα πιο μετά, να χάνουμε την αλήθεια μας. Να ψαλιδίζουμε τα όνειρά μας. Αρχίσαμε να κάνουμε συμβιβασμούς, να φιμώνουμε την ίδια μας την καρδιά και να προσπαθούμε να πείθουμε τους εαυτούς μας πως αυτό είναι "για το καλό μας". Για το "μέλλον μας". Για την ανέλιξή μας. Για τα παιδιά μας.

Ξυπνάμε κάθε πρωί κι η πληγωμένη μας συνείδηση διψάει τόσο πολύ. Θέλει ν'ανασάνει λίγη αλήθεια. Λίγη ευτυχία. Μα πώς ν'ανασάνει; Αφού τη γεμίσαμε με τόση ψευτιά, με τόσα προσωπεία που τα κρατούμε σα θησαυρό στα δωμάτια της ύπαρξής μας. Πετάξαμε τον αληθινό έρωτα και γεμίσαμε φτηνή προστυχιά και ανυπόφορη δυσωδία. Ένα ανόητο αλισβερίσι "πάρε-δώσε" που αδειάζει κάθε μας συναίσθημα.

Η αλήθεια, όμως, δε γίνεται να κρυφτεί. Δε σβήνεται ποτέ. Πάντα θα μας το υπενθυμίζει με κάτι. Κι εμείς -σε κάποιες ανύποπτες στιγμές- θα ξαναθυμόμαστε. Θα θυμόμαστε πώς ήμασταν κάποτε παιδιά. Με απλότητα που έλαμπε στα μάτια μας και όνειρα που γίνονταν φτερά. Και με τη φαντασία μας πετούσαμε, πετούσαμε. Γελούσαμε. Χαιρόμασταν.Αυτή την αλήθεια ας αναζητήσουμε. Την αλήθεια που ο καθένας έχει πληγωμένη μέσα του. Στ'αλήθεια υπάρχει! 

Η πιο αληθινή επανάσταση δε γίνεται όσο φωνάζουμε τυποποιημένα κι υποταγμένα. Η πιο αληθινή επανάσταση θα γίνει όταν μάθουμε ν'ακούμε. Ν'ακούμε αυτή τη φωνούλα που απ'τα βάθη της ύπαρξής μας μάς ψιθυρίζει ακόμα: Ότι ο κόσμος μας μπορεί να γίνει ομορφότερος. Γλυκύτερος. Με ειρήνη. Αρκεί να κάνουμε την πρώτη προσπάθεια να πετάξουμε κάθε δηθενιά, κάθε πάθος, κάθε "πρέπει" από πάνω μας. Να βγούμε επιτέλους απ'τον εαυτούλη μας.

Τα ψαλιδισμένα μας όνειρα, οι τσαλαπατημένες ελπίδες, τα σπασμένα μας φτερά είναι ακόμα εδώ. Μας περιμένουν. Βγείτε στους δρόμους της ψυχής σας, αδέρφια και φωνάξτε λεβέντικα με όση δύναμη έχετε: "Θα παλέψω να γίνω καλύτερος. Θα προσπαθήσω ν'αγαπήσω. Ν'ανασάνω. Να ζήσω ελεύθερος. Ελεύθερος!"

Η τρέλα του ν'αγαπάς

Ηχογραφήθηκε σήμερα. Ομιλία του π.Βαρνάβα απ'τον ναό της Λαοδηγήτριας, Θεσσαλονίκης. Πολύ μικρή ομιλία (δεκάλεπτη) μα και τόσο σημαντική. Αξίζει να την ακούσεις. Εδώ

Μικρό τμήμα της ομιλίας: "...Νοιαστήκαμε για κανένα πονεμένο; Κανέναν δυσκολεμένο; Βάλαμε στην καρδιά μας με πόνο κανένα ταλαίπωρο άνθρωπο; Πλησιάσαμε κάποιον άγνωστο; Νοιαστήκαμε για ένα πράγμα μόνο!Να νιώθουμε καλά και να έχουμε 5 φίλους που μας αγαπούν και μας αναγνωρίζουν και να συμφωνούν μαζί μας! Αλοίμονο αν υπάρχει άλλη άποψη...."

Μπορείτε να γραφτείτε στο ιστολόγιο της Λαοδηγήτριας (βλ. link) ώστε να μη χάνετε τις ομιλίες του π.Βαρνάβα.
Καλό υπόλοιπο Κυριακής, αδέρφια. 
Θα τα πούμε.

Περιμένοντας το τραίνο

Άλλο ένα ταξίδι... Τώρα περιμένω την ανταπόκριση. Το τραίνο που σε είκοσι λεπτά θα ξεκινήσει και θα με μεταφέρει στον τελικό μου προορισμό.

Από μπροστά μου περνούν δεκάδες ανθρωποι. Δεκάδες ψυχές, κόσμοι ολάκεροι. Κόσμοι μυστικοί, βαθιά εντυπωμενοι σε δύο μάτια ο καθένας. Αναρωτιέμαι πώς θα φαίνονται τα δικά μου μάτια. Τι χρώμα θά'χει ο δικός μου κόσμος. Χρώμα υποκρισίας σίγουρα... Ίσως και χρώμα στιγμιαίας "μετάνοιας". Αχ αυτα τα εισαγωγικά... Με φυλακιζουν, μου προσθέτουν προσωπεία ψευτιας. Θέλει μεγάλη αντρειωσυνη να μπορείς να πάρεις σωστές αποφασεις. Το αληθινό πονάει. Το γνήσιο επίσης. Είμαστε τόσο καλοί στα λόγια, στις παρηγοριες του στιγμιαιου. Του προσωρινού. Όταν όμως περάσει η στιγμή αυτή, έρχεται απ'τα βαθιά, μια πραγματικότητα ζοφερή, παγωμένη. Τότε κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και νιώθουμε τόσο μικροί, τόσο λίγοι να αντιμετωπίσουμε τους δαίμονες μας. Τα πάθη μας. Και ξαναφοραμε φοβισμένοι τα προσωπεια μας. Γιατί; Γιατί;

Είναι οι πράξεις μας που μας διαμορφωνουν. Όχι τα πιστεύω μας. Και χωρίς Θεό, δύσκολα τα πράγματα... Ίσως γι'αυτό και η λέξη μετάνοια δε χωράει στη καλοβολεμενη λογική μας. Γι'αυτό ίσως και η αγάπη χάνει το πραγματικό της βάθος. Και επαναπαυμένα ζαλισμένοι επιμένουμε σε μια  επιφανειακή ψεύτικη ειδωλική άποψη της αγάπης που στην αληθινή της μορφή μπορεί να μην τη γνωρίσουμε. Τουλάχιστον αν δεν κάνουμε προσπάθεια να αποτινάξουμε τον μισοκρυμμενο εγωισμό που μας στοιχειώνει σαν κακόηχο ρεφραίν μιας επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας...

Η αληθινή αγάπη είναι αρετή. Είναι θεϊκό δώρο σταλμένο απ'το παλάτι Του. Η αληθινή αγάπη είναι κάτι που, έστω λίγο, αν το βιώσεις δε γίνεται ποτέ σου να το ξεχάσεις! Δε ξεχνιέται κάτι τέτοιο. Γιατί; Επειδή είναι μια στάλα ουράνιας δροσιάς στις καρδιές μας που διψούν -χωρίς πολλές φορές να το υποπτευόμαστε. Γι'αυτό και, αν το νιώσεις, μετά κάνεις τα πάντα για να το αισθανθείς και πάλι... Ένας αγώνας είναι η ζωή μετά... Μια όμορφη προσπάθεια... Και στην πορεία αυτή ενώνεσαι ("ίνα ώσι έν" που είπε ο άγιος γέρ.Πορφύριος πριν φτερουγίσει για την αιωνιότητα)! Ενώνεσαι με την παρουσία Του, με τους συνανθρώπους, με τη φύση. Με όλα! Έτσι ο κόσμος, οι άλλοι, δεν είναι πια η κόλασή μας ("Η κόλασή μου είναι οι άλλοι" Ζαν Πωλ Σαρτρ), αλλά η χαρά μας ("Χριστός ανέστη, χαρά μου" Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ). Αγαπάς χωρίς όρια, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς ρατσισμό, χωρίς ταμπέλες και προκαταλήψεις. Αγαπάς!

Καλή δύναμη. Να με θυμάσαι στην προσευχή σου. 


Κι όταν τελειώσει η μέρα, 
κι όταν η νύχτα απλωθεί σ'όλες τις άκρες, 
εκεί πάντα θα σε συναντώ. 
Κόμπο τον κόμπο, 
δάκρυ το δάκρυ, 
με χαρά.
Στα ουράνια λημέρια.

Δεν παλεύεται το βόλεμα!

Να σου πω... Σκεφτόμουν πως είμαστε του βολέματος. Παρόλο που τα όσα λέμε ή γράφουμε ή ζωγραφίζουμε να θέλουν να πείσουν για το αντίθετο...

Έχω την εντύπωση πως μάθαμε να ζούμε μέσα σε όρια. Σε προκαθορισμένες καταστάσεις. Σε μονοδιάστατες σχέσεις. Σε παγωμένα, κρύα προσωπεία που δεν αλλάζουν. Το ταξίδι, η αλλαγή, το διαφορετικό μάς τρομάζουν. Κι ας μη τολμάμε να το παραδεχόμαστε. 

Δεν παλεύεται το βόλεμα!

Τα μάτια μας δεν αντέχουν να δουν την εικόνα όπως είναι. Γι'αυτό ίσως προτιμούμε στις φωτογραφίες μας τα πλαίσια, τις κορνίζες. Να κρυβόμαστε απ'αυτό που είμαστε.

Μα ζωή δίχως αγάπη γίνεται;; Η αγάπη είναι κίνηση απροσποίητη. Αληθινή. Χωρίς όρια και υπολογισμούς από πριν.

Να δίνεις και να δίνεσαι (τι πάνσοφη κίνηση...). Να μιλάει η καρδιά σου. Να γλυκαίνεις τους άλλους με την ματιά σου (η υπέροχη δοτικότητα της αγάπης). Να προσεύχεσαι και να προσπαθείς έντονα. Ίσως αυτό είναι το όμορφο μονοπάτι... 

Ίσως...

Ξενάγηση στ'αστέρια

Αν ήξερες πόσο θέλω να στο πω

μου'χουν λείψει οι νύχτες

τ'αθόρυβα των στιγμών τους

όλα τότε βγάζουν τις μάσκες τους

το καράβι ξεκινά μυστικά

κι ο κόσμος κρατά την ανάσα του

να ταξιδέψω θέλω στ'αστέρια

η γη αυτή δε μου αρκεί

το βλέμμα μου γεμάτο ουρανό

κάθε αστέρι κι ένα κερί

κάθε στιγμή μοναδική

αέρινο άγγιγμα η ζωή μου

ξενάγηση στ'αστέρια

αληθινή ξενάγηση

ζωή δίχως μεταμφίεση

ο κόσμος μου είν'εκεί

τ'ακούς; 

εκεί

υπάρχω ακόμα

υγ1: Ακόμη να φανεί ο ήλιος... Ξεκινώντας για τη δουλειά, σου εύχομαι καλημέρα. Να θυμάσαι πως η αγάπη Του είναι παντού. Πιο πολύ εκεί που δε φαίνεται...

υγ2: Ευχαριστώ πάαααρα πολύ όλους τους φίλους κ φίλες για τα mail, σχόλια, μηνύματα που μου στέλνετε. Ο χρόνος μου ο ελεύθερος είναι συρρικνωμένος και γι'αυτό δεν σας απαντώ. Συγγνώμη από καρδιάς ζητώ!! Τα διαβάζω όλα όμως :)

Η φωτογραφία της εβδομάδας