Ένα βήμα τη φορά

  Περπάτα. Μη φοβάσαι το δρόμο. Είναι ό,τι αξίζει πιο πολύ. Περπάτα. Κι αν νιώσεις πως απόκαμες, πως τα πόδια σου άλλο δε σε κρατούν, θυμήσου τα δέντρα. Που περνούν από χίλιες κακοκαιρίες, από κεραυνούς, καταιγίδες και χειμώνες. Xωρίς καθόλου άνθη και φύλλα. Μα, κάποτε έρχεται η άνοιξη, φίλε μου. Και μαζί της και η ζεστασιά. 

  Περπάτα. Στη κάθε σου μέρα να χαμογελάς. Κι αν δε σου βγαίνει, κάνε λίγο μια μικρή στάση. Για ν'ανασάνεις. Σήκωσε ψηλά το κεφάλι σου στον ουρανό. Κλείσε τα μάτια σου κι ανάσανε. Μια βαθιά ανάσα που να χωρέσει μέσα της όλη τη δημιουργία. Κι άσε τον ουρανό να σου στείλει ό,τι κρίνει. Είτε στάλες βροχής είτε ηλιαχτίδες θερμές. Γιατί όλα είναι ταξίδι στη ζωή αυτή. Ακόμα και οι στάλες και οι ηλιαχτίδες. Κι αυτές ταξίδι κάνουν για να'ρθουν μέχρις εδώ.

  Περπάτα. Ένα βήμα τη φορά. Περπάτα. Κι αν αποκάμεις, θα'μαι δίπλα σου. Θα'σαι κι εσύ δίπλα μου. Και μαζί μας η Αγάπη Του. Έχουμε τόσα ν'ανακαλύψουμε ακόμα

Το ταξίδι της βροχής

Η άμμος πάντα πέφτει

κι όταν την κρατάς σφιχτά

Τελικά όλα θέλουν το χρόνο τους. Τη δικιά τους ξεχωριστή δυνατότητα ώστε να υπάρχουν. Ν'ανασαίνουν. Να 'είναι'. Πόση ζωή μπορεί να κρύβει μέσα της αυτή η λέξη... Τίποτα καλό δεν γεννιέται με την ανώριμη βιασύνη. Κοιτάζω τα πρώτα φύλλα του φθινοπώρου. Το όμορφο, μαγευτικό χρώμα τους. 
Σε λίγες μέρες θα'ρθει και η βροχή. Θυμάμαι τα περσινά ήρεμα απογεύματα. Που έπαιρνα μια κούπα ζεστό τσάι ή καφέ και παρατηρούσα τη βροχή να κυλάει. Να πέφτει πάνω στις σκεπές και τις ταράτσες των σπιτιών. Να ενώνει τον κόσμο τον εδώ με τον κόσμο τ'ουρανού. Τι θαυμαστό ταξίδι κι αυτό. Το ταξίδι της βροχής... 

υγ: Το δίστιχο της αρχής είναι στίχοι απ'το τραγούδι του Κων/νου Βήτα "Δεν είναι αργά"

Ταξίδι αληθινό...

Να ψάχνεις να βρίσκεις Εκείνον... Εκείνον που μπορεί να πάρει το ταλαιπωρημένο μηδέν σου και να το κάνει ένα υπέροχο άπειρο... Εκείνον που μπορεί να πάρει το φθαρτό σου τίποτα και να το μεταμορφώσει σ'άφθαρτη γλύκα. Ναι... Αυτό είναι αληθινό ταξίδι...

υγ: Photo by Kelly-Anne Cairns. Found it here

Αγαπώ πολύ τα λουλούδια

Αγαπώ πολύ τα λουλούδια. Αγαπώ την αλήθεια τους. Την απλή μεγαλοπρέπειά τους. Τη γλυκιά τους δύναμη. Με μια ανάσα της ευωδιάς τους αγγίζω τον ουρανό.

Αγαπώ πολύ τα λουλούδια. Το σιωπηλό παράδειγμά τους. Μου δείχνουν πως είμαστε απλοί ταξιδιώτες εδώ στη γη. Μα μπορούμε τόσο πολύ να ομορφύνουμε. Να ομορφαίνουμε. Να χαμογελάμε.

Να ξαναρχίσει απ'την αρχή!

Μη φοβηθείς άμα δεις τα προβλήματα να σε πνίγουν.

Θυμήσου πως κι ο ήλιος κάποτε δύει.

Για ν'ανατείλει την επόμενη και να ξαναρχίσει το ταξίδι του.

Η ελπίδα δε χάνεται ποτέ :)

ΘΕΡΜΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

Μη φοβηθείς αν δεις τα δύσκολα!

Ατάκα πολυγραμμένη και χιλιοειπωμένη!

Μα είναι εκφραστική και αληθινή και την πιστεύω. 

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν και πλήττουν εγκλωβισμένοι στην "ασφάλεια" του περιβάλλοντός τους, της δουλειάς τους, της ζωής τους. 

Υπάρχουν, όμως και άνθρωποι που ζουν απελευθερωμένοι μέσα στην "ανασφάλεια" της καθημερινότητάς τους: με τα λογής-λογής προβλήματα και τις συνεχείς φουρτούνες της ζωής. Να στο πω κ λίγο διαφορετικά: Αυτοί οι άνθρωποι δε βαριούνται!

Η ζωή τα'χει όλα. Μα θέλω να πιστεύω πως ο καθένας μας παίρνει αυτό που αντέχει και όχι παραπάνω! Αρκεί να μην τα παρατάει.

Οπότε, κουράγιο. Προσευχή. Ελπίδα. Προσπάθεια. Αυτά είναι τα μυστικά για να απολαύσεις το αναπάντεχο και όμορφο ταξίδι της ζωής.

Κλείνω με μια φράση που διάβασα χτες και μ'άρεσε. Είναι του Δημ.Χορν: "Δεν είναι κακό να βασανίζεσαι. Κακό είναι να βαριέσαι".

Καλημέρα :)

Απείθαρχες σκέψεις της νύχτας

Τα ίχνη που αφήνεις στην άμμο της ζωής σου κρύβουν ιστορίες πολλές. Πες μου, τις θυμάσαι;

Κι όταν ένα νέο κεφάλαιο θ'ανοίγει στη ζωή σου και τα μάτια σου γεμάτα ανυπομονησία θα ρουφούν τις νέες περιπέτειες, θα 'χεις την ωριμότητα να θυμηθείς το τι χρειάστηκε για να φτάσεις μέχρις εδώ;

Ναι. Στ'αλήθεια η ζωή είναι ένας κύκλος. Ή μάλλον σαν πολλοί κύκλοι ο ένας πάνω στον άλλον. Κι εσύ κάθε φορά ανεβαίνεις στη στροφική σκάλα. Ανεβαίνεις όλο και πιο ψηλά. Και πιο ψηλά... Και πιο ψηλά...

Η θέα αιχμαλωτίζει. Ο νους ξεχνάει.

Η καρδιά όμως; Νομίζω, αξίζει να θυμάται. Να θυμάσαι...

Το ταξίδι πάντα θα συνεχίζεται. Πάντα...

Απείθαρχες σκέψεις. Της χτεσινοβραδινής νύχτας. Τώρα που το βλέπεις έχει ήδη ξημερώσει. Καλημέρα. Ο κόσμος μας τελικά ακόμη γυρίζει... Γυρίζει. Κι η ζωή προχωρεί.

Ξενάγηση στ'αστέρια

Αν ήξερες πόσο θέλω να στο πω

μου'χουν λείψει οι νύχτες

τ'αθόρυβα των στιγμών τους

όλα τότε βγάζουν τις μάσκες τους

το καράβι ξεκινά μυστικά

κι ο κόσμος κρατά την ανάσα του

να ταξιδέψω θέλω στ'αστέρια

η γη αυτή δε μου αρκεί

το βλέμμα μου γεμάτο ουρανό

κάθε αστέρι κι ένα κερί

κάθε στιγμή μοναδική

αέρινο άγγιγμα η ζωή μου

ξενάγηση στ'αστέρια

αληθινή ξενάγηση

ζωή δίχως μεταμφίεση

ο κόσμος μου είν'εκεί

τ'ακούς; 

εκεί

υπάρχω ακόμα

υγ1: Ακόμη να φανεί ο ήλιος... Ξεκινώντας για τη δουλειά, σου εύχομαι καλημέρα. Να θυμάσαι πως η αγάπη Του είναι παντού. Πιο πολύ εκεί που δε φαίνεται...

υγ2: Ευχαριστώ πάαααρα πολύ όλους τους φίλους κ φίλες για τα mail, σχόλια, μηνύματα που μου στέλνετε. Ο χρόνος μου ο ελεύθερος είναι συρρικνωμένος και γι'αυτό δεν σας απαντώ. Συγγνώμη από καρδιάς ζητώ!! Τα διαβάζω όλα όμως :)

Ονειρέψου! Ανακάλυψε!

"Σε 20 χρόνια θα λυπάσαι περισσότερο για όσα δεν έκανες παρά για όσα έκανες. Γι'αυτό, λύσε τα σκοινιά. Βγες από το λιμάνι.

Πιάσε τον άνεμο στο πανί σου.

Εξερεύνησε. Ονειρέψου. Ανακάλυψε..."

Mark Twain

(αντιγραφή από σχόλιο της φίλης Ελένης Κάππου)

υγ: Να με συγχωρείτε που δεν απαντώ στα σχόλια. Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα χρόνου αυτές τις μέρες...

Σε σένα που είσαι έτοιμος να σαλπάρεις

Ναι. Μάλλον αυτό είναι. Ποιο; Το να δίνεσαι στη ζωή χωρίς να σε νοιάζει για το αύριο. Μήπως τελικά αυτό είναι ζωή; Το να αγωνίζεσαι στρέφοντας τη δύναμή σου, την ενεργητικότητά σου στο στόχο που επιλέγεις; Κάθε χτύπος και μια ακόμη προσπάθεια. Ε; Τι λες; 

Ανεβαίνεις στο καράβι της ζωής σου και καλά-καλά δε ξέρεις πώς να φύγεις απ'το λιμάνι. Και, δίχως να το αντιληφθείς, ήδη βρίσκεσαι μεσοπέλαγα. Ο ήλιος να λάμπει από πάνω σου στο ουράνιο στερέωμα και ο ορίζοντας να'ναι ανοιχτός. Και κάπου στην πορεία να αισθάνεται το σώμα σου και η ψυχή σου αυτό το μπατάρισμα: πότε δεξιά πότε αριστερά. Την κίνηση των κυμάτων από κάτω σου. Ίσως να'ναι έτσι τελικά... Ίσως...

Και η μετάβαση αυτή απ'το λιμάνι στο πέλαγος σε μεταμορφώνει άθελά σου. Κρύβοντας την αμφισημία απ'τα μάτια σου, σου φανερώνει μονάχα τα αποτελέσματα: τα κύματα, τον πρίμο αέρα, τον ήλιο, την μυρωδιά της αλμύρας που ριζώνει σιγά-σιγά στα σωθικά σου. Κι εσύ αναρωτιέσαι: "Μα γιατί; Μα πώς; Πότε";

Μα προτού προλάβεις να κατονομάσεις τα νέα σου βιώματα, έρχονται καινούρια. Έρχονται τα πρώτα μελτέμια και μετά οι αντάρες. Η διφορούμενη όψη και το άρρητο της θάλασσας σε βγάζει απ'τους μονολόγους σου: συγκλονισμένος παλεύεις πλέον με τα μεγάλα κύματα. Πρέπει να παλέψεις. Γιατί αλλιώς... 

Και αφού βραχείς, αφού μουσκέψεις, αφού ζήσεις μικρούς και μεγάλους κατακλυσμούς, έρχεται σαν αγαπημένος επισκέπτης και η νηνεμία. Βλέπεις και τις πρώτες κουκκίδες στεριάς. Και μεγαλώνουν οι κουκκίδες .. Και γίνονται εικόνες. Και γίνονται λιμάνια. Γίνονται σταθμοί που γαληνεύεις. Και η αλμύρα που κατάπιες γίνεται ένα μικρό σύμπαν μέσα σου. Ένα μικρό, αόρατο σύμπαν μέσα στην ορατότητα του σύμπαντος.

Ξεκουράστηκες. Και ξανοίγεσαι ξανά στο πέλαγος της ζωής. Ξανά φουρτούνες. Ξανά αέρηδες. Και πάλι τρικυμίες και νηνεμία. Και λύπες και χαρές. Περιπλάνηση νοητή στην ενδοχώρα σου και στα δώματα των ψυχών των γύρω σου. Των συνανθρώπων και συνοιδοιπόρων σου. Συνεκδοχικά. Ανυπέρβλητη αλληλοπεριχώρηση και σύγκλιση μεταλλασσόμενη...

Και ξέρεις κάτι ακόμα; Μέσα απ'τα ανεπανάληπτα ταξίδια σου αυτά αντιλαμβάνεσαι πως σίγουρα δεν έμεινες ίδιος. Δεν είσαι εκείνο το παιδί που κοιτούσε τις βάρκες και τις ψαρόβαρκες απ'το λιμάνι. Ο αγώνας αυτός, το ταξίδι, σε άλλαξαν. Πάντα αλλάζεις. Αν ταπεινά αγωνιστείς, τότε μειώνεται ο εγωισμός. Τότε οι εμπειρίες σού ζωγραφίζουν φωτεινά το πρόσωπο. Χαϊδεύουν τη ματιά σου αόρατα και στοργικά και σου χαρίζουν μια ενδελέχεια μοναδική και συνεχιζόμενη.

Κοιτάζεις, λοιπόν, τον ουρανό και γνωρίζεις βαθιά μέσα σου τι καιρό θα κάνει. Τρέχει το έμπειρο -πλέον- βλέμμα σου στην μαγεμένη άκρη του ορίζοντα και αισθάνεται η καρδιά σου το τι θ'ακολουθήσει. 

Αυτή είναι η ζωή. Αυτό είναι το περιπετειώδες του ταξιδιού. Μόνο τότε περνάς με δέος στην ουσία των πραγμάτων. Μονάχα μ'αυτό τον τρόπο οι κανόνες γίνονται βιώματα και οι ιδέες μεταμορφώνονται σε σχήματα και χρώματα και ανάσες.

Και οι ανάσες σου δείχνουν ότι ζεις. Ξέρεις πλέον ότι ζεις...
Καλημέρα.

υγ: Η δεύτερη φωτογραφία είναι απ'το blog του Μικρού Πρίγκηπα

Ξανοίχτηκες, λοιπόν, στο πέλαγος της ζωής

Ξανοίχτηκες, λοιπόν, στο πέλαγος της ζωής...

Είσαι πια ένας ταξιδιώτης. Ένας ακόμα Οδυσσέας που ψάχνει την Ιθάκη του. 

Και συνεχίζεις. 

Και ταξιδεύεις. 

Και τρως μπόρες, καταιγίδες κι ανέμους και σύννεφα και μανιασμένα κύματα. 

Μα βιώνεις και εμπειρίες μαγικές, μοναδικές. Ανεπανάληπτα ηλιοβασιλέματα, θάλασσες γαλήνιες. Ουράνια τόξα και φωτεινούς ουρανούς. Στιγμές βγαλμένες απ'του παραδείσου τα ουράνια δώματα.

Όλα τα'χει το ταξίδι σου. Και χαρές και λύπες. Στιγμές όλες τους ξεχωριστές. Στιγμές που, αν τις δεχτείς με ταπείνωση και Θεού αίσθηση, σε ωριμάζουν. Σε μεγαλώνουν, σε φέρνουν πιο κοντά στην στοργική Ιθάκη σου. Στον εαυτό σου. Στο Θεό. Στο συνάνθρωπο. Στην αγάπη...

Κάθε στιγμή γίνομαι κάτι καινούριο

Έτσι, λοιπόν, κι εγώ άλλαξα. Δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Είμαι κάτι καινούριο, γιατί έζησα κάτι καινούριο μαζί σας.Γι'αυτό είναι τόσο συναρπαστικό πράγμα η μάθηση και δε θα'πρεπε ποτέ να γίνει αγγαρεία. Κάθε βιβλίο σε οδηγεί σε καινούρια βιβλία. Κάθε φορά που ακούς ένα μουσικό κομμάτι, γνωρίζεις χίλια νέα κομμάτια -ακούς μια σονάτα του Μπετόβεν και χάνεσαι! Διαβάζεις ένα βιβλίο με ποίηση και χάνεσαι! Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα να διαβάσεις, να δεις, να κάνεις, ν'αγγίξεις, να νιώσεις. Το καθένα τους σε κάνει διαφορετικό άνθρωπο. Ποιος είσαι, λοιπόν, πραγματικά; Αυτός που είσαι ή αυτό που μαθαίνεις ή αυτό που σου είπαν για χρόνια οι άλλοι ότι είσαι;

Η κουβέντα του Σαιντ Εξιπερύ για την επιστροφή στον εαυτό σου είναι πολύ ωραία, αλλά πρέπει να αποφασίσεις, σε κάποιο βαθμό, ποιος αισθάνεσαι ότι πρέπει να γίνεις. Σου υπόσχομαι πως, αν αφοσιωθείς πραγματικά στην προσπάθεια ν'ανακαλύψεις ποιος πραγματικά είσαι, θα είναι το πιο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής σου.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις", εκδ. Γλάρος