Σε σένα που είσαι έτοιμος να σαλπάρεις

Ναι. Μάλλον αυτό είναι. Ποιο; Το να δίνεσαι στη ζωή χωρίς να σε νοιάζει για το αύριο. Μήπως τελικά αυτό είναι ζωή; Το να αγωνίζεσαι στρέφοντας τη δύναμή σου, την ενεργητικότητά σου στο στόχο που επιλέγεις; Κάθε χτύπος και μια ακόμη προσπάθεια. Ε; Τι λες; 

Ανεβαίνεις στο καράβι της ζωής σου και καλά-καλά δε ξέρεις πώς να φύγεις απ'το λιμάνι. Και, δίχως να το αντιληφθείς, ήδη βρίσκεσαι μεσοπέλαγα. Ο ήλιος να λάμπει από πάνω σου στο ουράνιο στερέωμα και ο ορίζοντας να'ναι ανοιχτός. Και κάπου στην πορεία να αισθάνεται το σώμα σου και η ψυχή σου αυτό το μπατάρισμα: πότε δεξιά πότε αριστερά. Την κίνηση των κυμάτων από κάτω σου. Ίσως να'ναι έτσι τελικά... Ίσως...

Και η μετάβαση αυτή απ'το λιμάνι στο πέλαγος σε μεταμορφώνει άθελά σου. Κρύβοντας την αμφισημία απ'τα μάτια σου, σου φανερώνει μονάχα τα αποτελέσματα: τα κύματα, τον πρίμο αέρα, τον ήλιο, την μυρωδιά της αλμύρας που ριζώνει σιγά-σιγά στα σωθικά σου. Κι εσύ αναρωτιέσαι: "Μα γιατί; Μα πώς; Πότε";

Μα προτού προλάβεις να κατονομάσεις τα νέα σου βιώματα, έρχονται καινούρια. Έρχονται τα πρώτα μελτέμια και μετά οι αντάρες. Η διφορούμενη όψη και το άρρητο της θάλασσας σε βγάζει απ'τους μονολόγους σου: συγκλονισμένος παλεύεις πλέον με τα μεγάλα κύματα. Πρέπει να παλέψεις. Γιατί αλλιώς... 

Και αφού βραχείς, αφού μουσκέψεις, αφού ζήσεις μικρούς και μεγάλους κατακλυσμούς, έρχεται σαν αγαπημένος επισκέπτης και η νηνεμία. Βλέπεις και τις πρώτες κουκκίδες στεριάς. Και μεγαλώνουν οι κουκκίδες .. Και γίνονται εικόνες. Και γίνονται λιμάνια. Γίνονται σταθμοί που γαληνεύεις. Και η αλμύρα που κατάπιες γίνεται ένα μικρό σύμπαν μέσα σου. Ένα μικρό, αόρατο σύμπαν μέσα στην ορατότητα του σύμπαντος.

Ξεκουράστηκες. Και ξανοίγεσαι ξανά στο πέλαγος της ζωής. Ξανά φουρτούνες. Ξανά αέρηδες. Και πάλι τρικυμίες και νηνεμία. Και λύπες και χαρές. Περιπλάνηση νοητή στην ενδοχώρα σου και στα δώματα των ψυχών των γύρω σου. Των συνανθρώπων και συνοιδοιπόρων σου. Συνεκδοχικά. Ανυπέρβλητη αλληλοπεριχώρηση και σύγκλιση μεταλλασσόμενη...

Και ξέρεις κάτι ακόμα; Μέσα απ'τα ανεπανάληπτα ταξίδια σου αυτά αντιλαμβάνεσαι πως σίγουρα δεν έμεινες ίδιος. Δεν είσαι εκείνο το παιδί που κοιτούσε τις βάρκες και τις ψαρόβαρκες απ'το λιμάνι. Ο αγώνας αυτός, το ταξίδι, σε άλλαξαν. Πάντα αλλάζεις. Αν ταπεινά αγωνιστείς, τότε μειώνεται ο εγωισμός. Τότε οι εμπειρίες σού ζωγραφίζουν φωτεινά το πρόσωπο. Χαϊδεύουν τη ματιά σου αόρατα και στοργικά και σου χαρίζουν μια ενδελέχεια μοναδική και συνεχιζόμενη.

Κοιτάζεις, λοιπόν, τον ουρανό και γνωρίζεις βαθιά μέσα σου τι καιρό θα κάνει. Τρέχει το έμπειρο -πλέον- βλέμμα σου στην μαγεμένη άκρη του ορίζοντα και αισθάνεται η καρδιά σου το τι θ'ακολουθήσει. 

Αυτή είναι η ζωή. Αυτό είναι το περιπετειώδες του ταξιδιού. Μόνο τότε περνάς με δέος στην ουσία των πραγμάτων. Μονάχα μ'αυτό τον τρόπο οι κανόνες γίνονται βιώματα και οι ιδέες μεταμορφώνονται σε σχήματα και χρώματα και ανάσες.

Και οι ανάσες σου δείχνουν ότι ζεις. Ξέρεις πλέον ότι ζεις...
Καλημέρα.

υγ: Η δεύτερη φωτογραφία είναι απ'το blog του Μικρού Πρίγκηπα

Η αξία της αλληλοπεριχώρησης

Οι ανθρώπινες σχέσεις, σκεφτόμαστε συχνά,  είναι τόσο περίπλοκες, δύσκολες, κουραστικές...

Είναι πολύ δύσκολες, όπως κάθε τι αξιόλογο, έτσι δεν είναι; Κι αν ήταν εύκολο και απλό ως διαδικασία να δεθούμε ψυχικά με τον άλλο, τότε ποια η μαγεία του, ποια η ικανοποίηση της κατάκτησης ενός τόσο σπουδαίου αισθήματος, όπως αυτού της επικοινωνίας, της αίσθησης ότι κάποιος μας καταλαβαίνει, μας νιώθει ουσιαστικά, μας αγαπά;

Είναι δύσκολες και πολύτιμες οι ανθρώπινες σχέσεις. Και χρειάζεται να αφιερώσουμε ουσιαστικό χρόνο και ειλικρινή προσπάθεια για να καταλάβουμε πραγματικά πώς να πλησιάσουμε τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας. Και το όμορφο είναι ότι ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται τον δικό του τρόπο για να τον πλησιάσουμε. Γιατί ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός, είναι ένα ξεχωριστό, ανεπανάληπτο θαύμα, που καλούμαστε να ανακαλύψουμε ξεκινώντας πάντοτε από την αρχή, κι ας έχουμε πλησιάσει πολλούς ανθρώπους στη ζωή μας. Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε την ίδια πορεία και στον επόμενο, δεν θα λειτουργήσουν οι ίδιες κινήσεις, τα ίδια πλησιάσματα...

Άρα, πρώτο βήμα είναι να πάρω μέσα μου την απόφαση ότι εγώ αυτόν τον άνθρωπο θέλω να τον πλησιάσω, να ανοίξω δίοδο ουσιαστικής επικοινωνίας μαζί του, να τον ''αγγίξω''..Αυτή η απόφαση συνεπάγεται πολλά, τα οποία καλό θα είναι να συνειδητοποιούμε εξ αρχής. Συνεπάγεται ότι δέχομαι να περάσω τις άμυνες που θα υψώσει ο άλλος απέναντί μου όταν καταλάβει ότι πλησιάζω στον πυρήνα του. Ότι δέχομαι να μπω στην δύσκολη διαδικασία να μάθω τις ιδιοτροπίες και τις ιδιαιτερότητές του και να μάθω να τις ανέχομαι και να μην τις παρεξηγώ, όπως θα έκανε ένας άγνωστος προς αυτόν άνθρωπος.

Πρόσεξε μόνο μην θεμελιώσεις την σχέση αυτή πάνω στο εγώ σου. Ξεκινώ για να σε συναντήσω, δεν σημαίνει ότι απαιτώ από εσένα να φερθείς όπως εγώ θέλω, να μου δώσεις όσα εμένα μου λείπουν, να έχω άδεια εισόδου και εξόδου στη ζωή σου κατά το δοκούν... Η σχέση καλό είναι να θεμελιώνεται πάνω στην έννοια της αλληλοπεριχώρησης. Αυτό σημαίνει, οτι κάνω χώρο μέσα μου για να μπεις και εσύ, και κάνεις και εσύ χώρο μέσα σου για μένα. Σε χωρώ μέσα στην καρδιά μου, κάνοντας στην άκρη τους εγωισμούς μου και κάνεις και εσύ το ίδιο. Για να γίνει φυσικά αυτό, οφείλω να δεχτώ το γεγονός πως κάποιες συμπεριφορές ή αντιδράσεις σου δεν θα είναι αυτές που εγώ θα ήθελα, πως η σκέψη και η στάση σου απέναντι σε κάποια πράγματα θα διαφέρει από τη δική μου και θα υπάρχουν φορές που θα με βγάζεις εκτός εαυτού με τις ιδιοτροπίες σου.  Αλλά ανοίγω τον εαυτό μου, εάν σε αγαπώ και κάνω χώρο για σένα στη ζωή μου, κάνοντας στην άκρη ή πετώντας κάποια από τα δικά μου εγωιστικά ή δευτερευούσης σημασίας μπαγκάζια, γιατί θέλω να κρατήσω εσένα, γιατί πήρα απόφαση, γιατί έχω ευθύνη απέναντι στο εμείς. Αν πιστεύεις ότι μπορείς να χτίσεις ανθρώπινη σχέση χωρίς να αφήσεις τίποτε από τον παλιό σου εαυτό και τους εγωισμούς σου, ματαιοπονείς...! Και πάντα θα πέφτεις σε αδιέξοδα!

Αλληλοπεριχώρηση, μαγική λέξη, λέξη που δείχνει με τον πιο απλό τρόπο την ουσία κάθε ανθρώπινης σχέσης.

Ένα κείμενο της καλής φίλης Σταυρούλας που με συγκίνησε ιδιαίτερα...

υγ: Τη φωτογραφία τη βρήκα στο όμορφο σπιτικό του φίλου Μικρού πρίγκηπα