άτιτλο_

Να προσπαθείς. Η καρδιά σου να'ναι έτοιμη ν'αφήσει πίσω της ο,τιδήποτε της θυμίζει στείρα μονοτονία. 

Να ελπίζεις. Η αληθινή ελπίδα έρχεται απ'τη συνειδητοποίηση πως δεν είμαστε θεοί.

Να προσεύχεσαι. Η προσευχή είναι η αρχή για κάθε ταξίδι έξω απ'τη φυλακή του εγώ μας.

Να ονειρεύεσαι. Η καρδιά σου ανοίγει τότε τα παράθυρά της κι αφήνει τις καλές σου σκέψεις να ανοίξουν τα φτερά τους στο άπειρο της Δημιουργίας Του.

υγ: Σ'ευχαριστώ για τις ευχές σου, τα mail σου, την προσευχή και την αγάπη σου.

Να την αγαπάς

Μετανιώνω που τρόχισα τόσα "όχι",
για να πω τελικά τόσα "ναι"
που με μαχαίρωσαν...

  Θα υπάρξουν φορές που τα όριά σου θα δοκιμαστούν. Οι αντοχές σου το ίδιο. Θα γεννηθούν στιγμές που δεν περίμενες πως θα ζούσες. Καλές ή κακές. Σίγουρα έντονες, δυναμικές. Που δε σηκώνουν αναβολή. 

  Η καρδιά σου ας είναι αυτή που θα κρατά το τιμόνι των επιλογών σου. Αυτή και μόνον αυτή. Να την αγαπάς. Να την προσέχεις. Να την αφήνεις ν'ανασαίνει, να βλέπει, να'ναι δροσερή και ζωντανή. Να κοιτάζει ψηλά. Να ονειρεύεται. Να μπορεί να'χει τη δύναμη να λέει "ναι". Ακόμη και "όχι".

  Καρδιά που γεύεται, που βιώνει την αγάπη Του δεν πρόκειται να χαθεί. Διότι, όταν έχεις πεθάνει κι έχεις αναστηθεί μέσα στην καθημερινότητά σου, δε φοβάσαι πια. Όχι γιατί είσαι ανίκητος. Αλλά γιατί είσαι αναστημένος. 

Καλό μήνα!

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι της Κικής Δημουλά. Ευχαριστίες πολλές στο φίλο Δημήτρη που μας το έστειλε!

υγ2: Η φωτογραφία δεν έχει άμεση σχέση με το κείμενο, απλά μ'άρεσε πολύ γι'αυτό και την προτίμησα :)

  

Ξεκινάμε; Έρχομαι και γω μαζί σου.

Fare forward, travellers! not escaping from the past

Into different lives, or into any future;

You are not the same people who left that station

Or who will arrive at any terminus

While the narrowing rails slide together behind you

  Ν'απλώνεις ονειροπαγίδες παντού. Όπου μπορείς. Έτσι, θα μαζεύεις χαμόγελα, ζωντανά χρώματα, ουρανούς και μάτια καθαρά, λίγη μουσική, ένα θρόισμα, το φτερούγισμα των χελιδονιών.

  Να γυρίζεις την ομπρέλα σου ανάποδα όταν βρέχει Θεία Χάρη. Έτσι, το βλέμμα σου θα μεθάει ουρανό, οι φλέβες σου θα αναζωογονούνται κι η καρδιά σου θα 'χει γεμάτες με κουράγιο αποθήκες.

  Να μη τσιγκουνεύεσαι σαν χαμογελάς. Το χαμόγελο είναι ζωή, είναι δυναμική αγκαλιά κι ασπίδα προστασίας. Σκορπίζει απλόχερα ελπίδα και είναι άκρως κολλητικό! 

  Να μην αναβάλλεις να εύχεσαι. Το ξέρω ίσως σου φανεί κάπως. Μα, όταν προσεύχεσαι, συλλέγεις θεϊκά ουράνια τόξα στις αποσκευές σου. Κι όταν η απόγνωση θα σε τυλίγει, εκείνα θ'ανατέλλουν στο δρόμο σου.

  Κι αν ακόμα νιώθεις πως είσαι ανάξιος ή κατεστραμμένος ή δίχως ελπίδα, μην το βάζεις κάτω! Είσαι -αυτή την ώρα- μόνο ένα στιγμιότυπο. Είσαι κάτι που μπορεί πάντα να γίνεται πι'όμορφο. Και στιγμή τη στιγμή, ανάσα την ανάσα, έχεις την ελευθερία ν'αποφασίσεις να σηκωθείς. Ονειρέψου, περπάτα, εύχου, χαμογέλα, ζήσε. Σήμερα. Τώρα. Ξεκινάμε; Έρχομαι και γω μαζί σου.

υγ: Οι πέντε πρώτοι στίχοι σε πλάγια γραμματοσειρά είναι απόσπασμα απ'τα "τέσσερα κουαρτέτα" του T.S.Elliot 
υγ2: Να'σαι πάντα καλά.

Επίλογος (Φυσάει)

Ήταν ένας νέος ωχρός. Καθόταν στο πεζοδρόμιο.
Χειμώνας, κρύωνε.
Τι περιμένεις; του λέω.
Τον άλλον αιώνα, μου λέει.

Πού να πάω.

Όσο για μένα, έμεινα πάντα ένας πλανόδιος πωλητής αλλοτινών πραγμάτων, 
αλλά... αλλά ποιός σήμερα ν’αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς.

Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν.

Αλλά μια μέρα δεν άντεξα.
Εμένα με γνωρίζετε, τους λέω.
Όχι, μου λένε.
Έτσι πήρα την εκδίκησή μου και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους.

Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι.

Κι ύστερα στο νοσοκομείο που με πήγαν βιαστικά...
Τι έχετε, μου λένε.
Εγώ; Εγώ τίποτα, τους λέω. Μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν, 
μ’ αυτόν τον τρόπο.

Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.
Τους συγχωρώ έναν έναν όλους.
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα, 
αλλά εκείνη αρνείται.

Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε, 
να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και στη θέση της ν’ ακουμπήσω, 
μια μικρή ανεμώνη.

Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου, 
ονειρεύτηκα πολύ μια μικρή ανεμώνη. 
Έτσι ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορά 
μ’ ένα μυστικό που το'χα μάθει από παιδί, 
ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.
Σαν τους θαυματοποιούς 
που όλη τη μέρα χάρισαν τ’ όνειρα στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ’ τους αγγέλους.


Ζήσαμε πάντοτε αλλού.
Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί.

Sos, Sos, Sos, Sos
Φυσάει απόψε φυσάει, 
τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι φυσάει, 
κάτω από τις γέφυρες φυσάει, 
μες στις κιθάρες φυσάει.

Φυσάει απόψε φυσάει, 
μες στις κιθάρες φυσάει.

Δώσ’ μου το χέρι σου φυσάει, 
δώσ’ μου το χέρι σου.

Το πιο αγαπημένο μου ποίημα. Του Τάσου Λειβαδίτη. Τώρα στο τελευταίο δειλινό του Σεπτέμβρη που'ρθε σα βροχή.

Σ'άγνωστα νερά

Η οδός του Θεού χαρακτηρίζεται

απ'τη μοναδικότητα της φωτιάς

Στίχους γραφω για μια
θάλασσα ξεχασμένη,
για ένα όνειρο ζεστό,
φωτια αγαπημένη.

Ήρθε ο ήλιος ταξιδευτής,
βασίλεψε
στο μαργαριταρένιο βαθος
μ'αυτή αλλού°
στο φως μένει λουσμένη.

Τώρα όλ'αλλάξανε
στης αμμουδιάς τα χείλη.
Σημάδια γιναν απροσδιοριστα
λόγια, μάτια,φιλοι.

Αν ηξερες μοναχα
πόσα ονειρα πορφυρά,
ανυποπτα χαθηκαν
στο δρόμο για την Ιθάκη.

Φόβοι που μπολιάστηκαν
-γαλάζιοι βαμμένοι φόβοι-
πηραν και φουσκώσαν τα πανιά
σ'αγνωστα νερα για ν'αρμενισουν

Υγ: Ένα εντελώς άτεχνο "ποίημα".. 
Υγ2: Το δίατιχο στην αρχή είναι φράση απ'το εξαιρετικό βιβλίο της Αλέκας Ρίτσου "Τρυφερή ενδοχώρα"
Υγ: Καλή δύναμη σου εύχομαι, με ειρήνη, αγάπη και άσβεστη ελπίδα.

Βρες τη δικιά σου ανάσα

Ποτέ δε ξέρεις πού θα σε βγάλει η ζωή. 

Μα, μέσα στο μυστικό ρυθμό της,

 μπορείς να βρεις το δικό σου τραγούδι. 

Τη δικιά σου ανάσα. 

Ακόμα κι αν χρειαστεί να βραχείς, 

δε θα σ'εμποδίσει κανείς να βγεις μπροστά 

και να χορέψεις. 

Να προσπαθήσεις -μ'όση δύναμη έχεις. 

Να ζωγραφίσεις -αυτά που πάντα ονειρευόσουν. 

Να κοιτάξεις ψηλά -τ'αστέρια των ευχών.

Να νιώσεις -πως αξίζεις. 

Ν'αγαπήσεις.

Ονειρέψου! Ανακάλυψε!

"Σε 20 χρόνια θα λυπάσαι περισσότερο για όσα δεν έκανες παρά για όσα έκανες. Γι'αυτό, λύσε τα σκοινιά. Βγες από το λιμάνι.

Πιάσε τον άνεμο στο πανί σου.

Εξερεύνησε. Ονειρέψου. Ανακάλυψε..."

Mark Twain

(αντιγραφή από σχόλιο της φίλης Ελένης Κάππου)

υγ: Να με συγχωρείτε που δεν απαντώ στα σχόλια. Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα χρόνου αυτές τις μέρες...

Μια λέξη, μια ζωή

Είναι κάποιες στιγμές που με κάνουν να σκέφτομαι πως η ευτυχία δεν είναι κάτι που σου τυχαίνει. 

Η ζωή είναι ανούσια χωρίς ευτυχισμένες στιγμές... 

Αλλά ίσως κάνουμε το λάθος να κυνηγάμε αγχωμένοι αυτό που νομίζουμε ως ευτυχία και να το αναζητούμε σε πράγματα ανούσια. Τότε η ζωή γίνεται ανούσια και αγχωτική στα σίγουρα: μάσκες που πέφτουν, αυλαίες που δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να παρουσιάσουν, γέλια ψεύτικα και ανάγκες ουτοπικές.

Ευτυχία είναι το να πιστεύεις. Το να αγαπάς χωρίς ανταπόδομα. Το να χαμογελάς και να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι. Ευτυχία μάλλον είναι το να μοιράζεσαι.