Τελικά, μήπως είσαι τα φτερά σου;

  Όταν αγαπάς, δεν περπατάς.

Πετάς και πας.

  Ακοίμητος φρουρός της εξαντλητικής σοβαροφάνειάς μας, ο εγωισμός. Αφήνουμε την εσωτερική μας δίψα για το αυθεντικό και το ωραίο και δινόμαστε ολόκληροι στο εύκολο φτιασίδωμα μιας αυτοπροβολής. Νομίζουμε πως αγαπάμε, πως ενδιαφερόμαστε. Μα, αν ψάξουμε καλύτερα μέσα μας, θα δούμε τον κισσό του ναρκισσισμού μας να σκαρφαλώνει επικίνδυνα στα υψώματα της καρδιάς μας. 

  Η καρδιά μας... Τη μια θέλουμε να ζήσουμε στο απίστευτο και την αμέσως επόμενη στιγμή ριχνόμαστε -μαζί με τις μάσκες που τόσο συνηθίσαμε να φοράμε- ολόκληροι στα λασπόνερα των αδυναμιών μας. Ήρωες και κακοί, αξίες κι ενοχές, κάπου μέσα μας μπερδεύονται.

  Μα έρχεται κάποιο γλυκό πρωινό σαν κι αυτό κι οι σκέψεις ακολουθούν τη σωστή πορεία τους. Ανοίγεις το παραθυρόφυλλο με αργές κινήσεις. Ένα φωτεινό κομμάτι σμαλτωμένου ουρανού διαχυτικά απλώνεται στο δωμάτιο. Και οι ελπίδες ετοιμάζονται ξανά για το πέταγμά τους. Τους φθινοπωρινούς μήνες, το κρύο και η ζέστη μπαινοβγαίνουν κι εναλλάσσονται αδιάκοπα στο δωμάτιό σου. Σαν τους επιβάτες του μετρό.  Το ίδιο και το φως της προσευχής. Στη ζυγαριά του μέσα μας κόσμου κονταροχτυπιούνται σκληρά αντίρροπες δυνάμεις. 

  Κι έτσι, η ζωή συνεχίζεται μαζί με τις ανάσες σου. Η αγάπη αρχίζει ν'ανοίγει ξανά ορίζοντες μέσα σου. Να καθαρίζει απαλά. Να δυναμώνει τα φτερά σου. Και, δειλά-δειλά, μαζί με την ανατολή, τα ξαναδοκιμάζεις. Κοιτάς ψηλά το απέραντο γαλάζιο. Η ματιά σου ήδη γεύεται ουρανό. Είσαι πια έτοιμος. Μια δυνατή απόφαση μέσα στη σιωπή. Μια νέα πτήση μόλις ξεκίνησε.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι του Αγ.Γρηγορίου του Παλαμά. Ευχαριστώ πολύ τη Μαρία που το επισήμανε.
υγ2: Η φωτογραφία είναι απ'τη γαλλική ταινία Le ballon rouge, της δεκαετίας του 1960 που είδα πρόσφατα. 

Αυτή που τελικά κερδίζει είναι η απλότητα.

(...) Γιατί τελικά η απλότητα είναι αυτή που κερδίζει. Τίποτα, τίποτα απ'όσα κάνεις με δολιότητα, με κακό πείσμα ή με πονηριά δε κρατάει πολύ. Ίσα-ίσα θα καλύψει την εγωπάθεια, το ναρκισσισμό. Προσωρινά. Σκέψου μετά τι μένει. Σκέψου το καλά. 

Η κενότητα απλώνεται σα θολή παγωνιά και εδραιώνεται άσειστα στη ψυχή. Κι εκείνη , μες στην ομίχλη μαραζώνει. Πνίγεται. Και υποφέρει. Η ματιά, το βλέμμα το προδίδουν αυτό... Ξέρεις, τα μάτια τα λένε όλα. Είναι ο καθρέφτης του εντός μας κόσμου.

Υπάρχουν άνθρωποι που, στην πορεία κάπου, έχασαν την απλότητα. Τους κατάπιε σιγά-σιγά η κακία, τους αλυσόδεσαν γερά τα πάθη. Και ψάχνουν με κάθε μέσο ανίερο να καταστρέψουν ό,τι όμορφο υπάρχει γύρω τους. Κάνουν σχέδια, τα λόγια τους είναι ύπουλα και σκέφτονται διπλά και τριπλά πώς και τι θα πουν. Βλέπουν τη ζωή σαν σκακιέρα και τους ανθρώπους σαν πιόνια. Φαύλος κύκλος. Συμπεριφορά σκοτεινή.

Η ομορφιά κρύβεται στα απλά πράγματα. Πρόσεξες το ρήμα; Κρύβεται. Γιατί; Επειδή η ομορφιά φανερώνεται μόνο όταν την προσεγγίσεις με αγνότητα, με καθαρότητα, με σεβασμό. Ένα αργόσυρτο αεράκι. Ένα ηλιοβασίλεμα. Το κελάηδημα του πουλιού. Το χαμόγελο των παιδιών. Το δάκρυ μιας μετανοημένης καρδιάς. Η ευχή στο κομποσκοίνι. Η κίνηση της αγάπης. Αυτά είναι κάποιες απ'τις πτυχές της ομορφιάς της ζωής. 

Μη γελιόμαστε, δύο δυνάμεις υπάρχουν στον κόσμο: το καλό και το κακό. Η πρώτη είναι αόρατη και ταπεινή και απλή. Σαν την άπειρη, ακατανόητη αγάπη του Χριστού μας. Η δεύτερη εκφράζεται απ'τις παρατάξεις του δαίμονα.

Προτιμώ την απλότητα. Την ομορφιά που δε χρειάζεται make up για να λάμψει. Τη συμπεριφορά που δε βασίζεται στο "δώσε-πάρε", αλλά στην απλόχερη ειλικρίνεια. Είμαστε ένα όπως έλεγε ο άγιος γέρ.Πορφύριος. Αρκεί να σκύψουμε και ν'αφουγκραστούμε την καλοσύνη. Την αγάπη. Την αγάπη Του. Ελεύθερα. Απλά.

Η ομορφιά αυτή. Η ανεπανάληπτη.

Με έχετε κατασυγκινήσει με τα μηνύματα και τα mail σας...

Τελικά η ομορφιά που κρύβεται στις ψυχές των ανθρώπων είναι ανεπανάληπτη...

Και είναι τόσο δίπλα μας.

Απέχει ελάχιστα.

Μονάχα μια προσευχή μακρυά. 

Ή ένα χαμόγελο...

Αλλά μπορεί να μη το βλέπουμε.

Βλέπεις έχουμε μάθει να κοιτάμε το περιτύλιγμα.

Το look.

Είμαστε όλοι ένα.

Μια αγκαλιά.

Αρκεί να το καταλάβουμε.

Ξενάγηση στ'αστέρια

Αν ήξερες πόσο θέλω να στο πω

μου'χουν λείψει οι νύχτες

τ'αθόρυβα των στιγμών τους

όλα τότε βγάζουν τις μάσκες τους

το καράβι ξεκινά μυστικά

κι ο κόσμος κρατά την ανάσα του

να ταξιδέψω θέλω στ'αστέρια

η γη αυτή δε μου αρκεί

το βλέμμα μου γεμάτο ουρανό

κάθε αστέρι κι ένα κερί

κάθε στιγμή μοναδική

αέρινο άγγιγμα η ζωή μου

ξενάγηση στ'αστέρια

αληθινή ξενάγηση

ζωή δίχως μεταμφίεση

ο κόσμος μου είν'εκεί

τ'ακούς; 

εκεί

υπάρχω ακόμα

υγ1: Ακόμη να φανεί ο ήλιος... Ξεκινώντας για τη δουλειά, σου εύχομαι καλημέρα. Να θυμάσαι πως η αγάπη Του είναι παντού. Πιο πολύ εκεί που δε φαίνεται...

υγ2: Ευχαριστώ πάαααρα πολύ όλους τους φίλους κ φίλες για τα mail, σχόλια, μηνύματα που μου στέλνετε. Ο χρόνος μου ο ελεύθερος είναι συρρικνωμένος και γι'αυτό δεν σας απαντώ. Συγγνώμη από καρδιάς ζητώ!! Τα διαβάζω όλα όμως :)

Μια λέξη, μια ζωή

Είναι κάποιες στιγμές που με κάνουν να σκέφτομαι πως η ευτυχία δεν είναι κάτι που σου τυχαίνει. 

Η ζωή είναι ανούσια χωρίς ευτυχισμένες στιγμές... 

Αλλά ίσως κάνουμε το λάθος να κυνηγάμε αγχωμένοι αυτό που νομίζουμε ως ευτυχία και να το αναζητούμε σε πράγματα ανούσια. Τότε η ζωή γίνεται ανούσια και αγχωτική στα σίγουρα: μάσκες που πέφτουν, αυλαίες που δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να παρουσιάσουν, γέλια ψεύτικα και ανάγκες ουτοπικές.

Ευτυχία είναι το να πιστεύεις. Το να αγαπάς χωρίς ανταπόδομα. Το να χαμογελάς και να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι. Ευτυχία μάλλον είναι το να μοιράζεσαι.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ο δρόμος του παλιάτσου

Δε θέλει πολύ για ν'αναρωτηθείς ποιος είσαι και τι κάνεις... Μέσα σ'ένα κόσμο πνιγμένο στη φριχτή καθημερινότητα, αρχίζεις άθελά σου να ψάχνεις τον εαυτό σου. Βλέπεις τους ανθρώπους να κινούνται γύρω σου και να φαντάζουν τόσο ίδιοι...  Κοιτάζεις τα πρόσωπα και παρατηρείς σχεδόν παντού αυτό το άδειο βλέμμα που κάποτε είχε τόσα να πει. Ανήμπορο τώρα ν'αρθρώσει λόγο. Είναι ασφυκτικά φυλακισμένο πίσω απ'το συνηθισμένο κενό προσωπείο. Τόσο απαιτητό, τόσο κοινότυπο, τόσο προβλέψιμο.

Χάσαμε τον εαυτό μας, γι'αυτό γεμίσαμε ταμπέλες. Χάσαμε το πρόσωπό μας και το αντικαταστήσαμε με προσωπεία. Χάσαμε την καθαρότητα της ψυχής μας και γεμίσαμε αντικαταθλιπτικά. Γιατί προσπεράσαμε βιαστικά τον εαυτό μας; Πού αφήσαμε τη σπιρτάδα της αληθινής "καλημέρας"; Πώς μας έκλεψαν την ταυτότητα της ύπαρξής μας; 

Ενώ είχες μάθει ίσα-ίσα να περπατάς, σε έβαλαν να τρέχεις. Ενώ είχες μάθει ν'απολαμβάνεις τον αέρα, τώρα κλείνεσαι στο σιδερένιο δωμάτιο της μοναξιάς σου. Άγγιζες αμέριμνος ευωδιαστά λουλούδια και τώρα κρατάς συγχυσμένα πλαστικά μπουκέτα. Ο δρόμος γεμάτος κόσμο, μα κανένα πρόσωπο τριγύρω. Μονάχα ο παλιάτσος αφήνει την αλήθεια του να φανεί. Με τα φαρδιά του ρούχα και τη μπογιά στο πρόσωπο θ'ακολουθεί το δρόμο που εκείνος διάλεξε. Κι ας ξέρει ότι πάει κόντρα στο ρεύμα. Το ξέρει... Μα διαλέγει το ρίσκο του αληθινού. Πονάει ο δρόμος του παλιάτσου...

Θέλει μεγάλο κουράγιο ο δρόμος της ζωής. Γιατί περνάει μέσα απ'τα μονοπάτια της καρδιάς. Κι εκεί μπορεί να ξαφνιαστείς απ'τα τριβόλια και να γρατζουνιστείς απ'τις κοφτερές πέτρες. Κι όταν αρχίσεις να βαδίζεις μπορεί και να ματώσεις απ'τ'αγκάθια. Τ'άφησες, φίλε, τόσο καιρό να θεριέψουν απρόσεχτα...

Μα η μελωδία της ψυχής ποτέ δε χάνεται, ξέρεις. Ποτέ... Πάντα σαν ανάμνηση γλυκιά θα αντηχεί μέσα σου. Απομεινάρι άλλου ουρανού...

Μάσκες και ταμπέλες

Πόσο ψεύτικοι είμαστε... Φοράμε όλοι τη μάσκα μας, το προσωπείο μας κι έτσι κυκλοφορούμε στο δρόμο. Δείχνοντας ένα άλλο, ξένο πρόσωπο απ'αυτό που έχουμε. Άλλο προφίλ. Έτσι, είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, αποκλεισμένοι απ'τους άλλους και οι άλλοι από μας. Ο καθένας ακίνητος και δέσμιος των λανθασμένων επιλογών του στον δικό του προσωπικό πύργο της Βαβέλ. Ίσως να ταιριάζει εδώ το "δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Όσο και να παίζουν με τα χρώματα είναι όλοι τους μαύροι" του Γιώργου Σεφέρη. Ίσως πάλι και όχι...
Κλαίω μέσα μου κάποιες φορές, μα έξω δείχνω το προσωπείο του δυνατού. Νιώθω αμήχανα, μα φοράω αδέξια το πανωφόρι της αυτοπεποίθησης. Κι όπως λέει και μια καλή φίλη κανείς δε γεννήθηκε από ατσάλι φτιαγμένος! Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Ας μάθουμε να είμαστε ειλικρινείς! Πρωτίστως με τον εαυτό μας.Πονάς; Κλάψε. Νιώθεις χαρά; Γέλα! Άνοιξε τα χέρια σου, κοίτα τον ουρανό και εκφράσου! Και προσευχήσου... Ό,τι και να πω για τη δύναμη της προσευχής είναι λίγο... 

Πόσο διψάω να κάνω νέα αρχή και να δείξω αυτό που είμαι (ή που νομίζω πως είμαι). Ίσως έτσι καταφέρω να αγγίξω την αύρα της ελπίδας. Ίσως, ψηλαφήσω στ'αλήθεια μια άλλη πτυχή του κόσμου αυτού. Ίσως, έτσι σεργιανίσω σ'έναν κόσμο χωρίς ταμπέλες και ψευτιά.

υγ: Χρόνια πολλά σε όσες γιορτάζουν σήμερα!!
Χρόνια πολλά Σοφία! Χρόνια πολλά Ελπίδα! Πάντα χαμογελαστές και γεμάτες Χριστό!