Κάποιες ανάσες ακόμα.

"Σήμερα. Σήμερα βγήκε ο ήλιος. Όταν ο ήλιος βγαίνει, όταν μπορώ και σήμερα ν'ανοίξω τα μάτια μου και να δω το φως του, αυτό μου λέει τόσα πολλά. Μπορεί να πονάω πολύ, μπορεί να πέρασα μια τόσο δύσκολη νύχτα. Έλεγα δε θα τα καταφέρω μέχρι το πρωί. Όμως, είμαι ακόμα εδώ. Και νιώθω τέτοια ευτυχία που μπορώ και βλέπω τον ήλιο. Και τα σύννεφα. Και τους άλλους αρρώστους και τις νοσοκόμες και τους γιατρούς. Γίνεται ένας χαμός εδώ. Όμως, συνεννοούμαστε πια όλοι εμείς με τα μάτια. Γιατί μπορούμε και βλέπουμε τον ήλιο για μια ακόμα μέρα. Μας χαρίστηκαν κάποιες ανάσες ακόμα. Θεέ μου, ποιος να το πίστευε... Πως θα'βλεπα τον ήλιο σου και θα χαιρόμουν τόσο πολύ...  

Φίλε Σεβάχ, πες το σ'όλο τον κόσμο. Πως κι αυτό το πρωινό ο ήλιος ήρθε στην καρδιά μου."

ανώνυμου φίλου, απ'το νοσοκομείο

To φιλί του πιάνου

Μου'πες να συνεχίζω να ελπίζω. Μου'πες πως τα μάτια κάπου κάπου αξίζει να κοιτούν ψηλά. Γιατί η γη αυτή έχει νόημα μόνο άμα βρεις την πυξίδα για τα σύμπαντα που δε φαίνονται. Αποκαλύπτονται , μου'πες, σαν βάλω την ευχή να αγκαλιάσει τις ανάσες της καρδιάς μου. Όπως το πιάνο αγκαλιάζει και φιλά τις μαυρόασπρες νότες. 

Τελικά, μήπως είσαι τα φτερά σου;

  Όταν αγαπάς, δεν περπατάς.

Πετάς και πας.

  Ακοίμητος φρουρός της εξαντλητικής σοβαροφάνειάς μας, ο εγωισμός. Αφήνουμε την εσωτερική μας δίψα για το αυθεντικό και το ωραίο και δινόμαστε ολόκληροι στο εύκολο φτιασίδωμα μιας αυτοπροβολής. Νομίζουμε πως αγαπάμε, πως ενδιαφερόμαστε. Μα, αν ψάξουμε καλύτερα μέσα μας, θα δούμε τον κισσό του ναρκισσισμού μας να σκαρφαλώνει επικίνδυνα στα υψώματα της καρδιάς μας. 

  Η καρδιά μας... Τη μια θέλουμε να ζήσουμε στο απίστευτο και την αμέσως επόμενη στιγμή ριχνόμαστε -μαζί με τις μάσκες που τόσο συνηθίσαμε να φοράμε- ολόκληροι στα λασπόνερα των αδυναμιών μας. Ήρωες και κακοί, αξίες κι ενοχές, κάπου μέσα μας μπερδεύονται.

  Μα έρχεται κάποιο γλυκό πρωινό σαν κι αυτό κι οι σκέψεις ακολουθούν τη σωστή πορεία τους. Ανοίγεις το παραθυρόφυλλο με αργές κινήσεις. Ένα φωτεινό κομμάτι σμαλτωμένου ουρανού διαχυτικά απλώνεται στο δωμάτιο. Και οι ελπίδες ετοιμάζονται ξανά για το πέταγμά τους. Τους φθινοπωρινούς μήνες, το κρύο και η ζέστη μπαινοβγαίνουν κι εναλλάσσονται αδιάκοπα στο δωμάτιό σου. Σαν τους επιβάτες του μετρό.  Το ίδιο και το φως της προσευχής. Στη ζυγαριά του μέσα μας κόσμου κονταροχτυπιούνται σκληρά αντίρροπες δυνάμεις. 

  Κι έτσι, η ζωή συνεχίζεται μαζί με τις ανάσες σου. Η αγάπη αρχίζει ν'ανοίγει ξανά ορίζοντες μέσα σου. Να καθαρίζει απαλά. Να δυναμώνει τα φτερά σου. Και, δειλά-δειλά, μαζί με την ανατολή, τα ξαναδοκιμάζεις. Κοιτάς ψηλά το απέραντο γαλάζιο. Η ματιά σου ήδη γεύεται ουρανό. Είσαι πια έτοιμος. Μια δυνατή απόφαση μέσα στη σιωπή. Μια νέα πτήση μόλις ξεκίνησε.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι του Αγ.Γρηγορίου του Παλαμά. Ευχαριστώ πολύ τη Μαρία που το επισήμανε.
υγ2: Η φωτογραφία είναι απ'τη γαλλική ταινία Le ballon rouge, της δεκαετίας του 1960 που είδα πρόσφατα. 

Για μια κρυμμένη δυναμική...

Την λες την ευχή; Να τη λες. Υπάρχει μια κρυμμένη δυναμική σε κάθε κόμπο του κομποσχοινιού. Κάθε κόμπος κι ένας πλανήτης. Κάθε Κύριε ελέησον κι ένα διαγαλαξιακό ταξίδι. Από την καρδιά σου στο υπέροχο άπειρο. Από μένα σε σένα κι από σένα σε μένα. Μέσα από το δρόμο της ελευθερίας. Μέσα από αυτή την υπεροχή διαφορετικότητα του καθενός μας.

Την λες την ευχή; Να τη λες. Τότε είναι που η αγάπη αρχίζει να ενεργοποιείται. Δίνει νόημα στο φως, στη θάλασσα, στις στιγμές. Δίνει ομορφιά στα ακατανόητα σκοτάδια μου, στις αναπάντεχες ήττες μου. Στις πιο ευτυχισμένες μου ανάσες. Μια υπαρκτή συνέχεια μέσα απ'το ταξίδι του κάθε κόμπου.

Με ρώτησες τι σκέφτομαι

Με ρώτησες τι σκέφτομαι.

Ασυναίσθητα κοίταξα ψηλά

τον νυχτερινό ουρανό.

Άργησα να σ'απαντήσω.

Σκέφτομαι το πόσο εύκολα 

ξεχνάω

τι είν'αυτό που στ'αλήθεια 

μετράει πιο πολύ.

Σκέφτομαι τον Βασίλη 

που ο πατέρας του βιώνει 

τις τελευταίες του ανάσες

 -ανάσες νοτισμένες από λευχαιμία-

σε κάποιο νοσοκομείο της πρωτεύουσας.

Σκέφτομαι τα απέραντα χαμόγελα

του Αλέξη και την Ευρυδίκης

που από προχτές το βράδυ

έγιναν γονείς.

Σκέφτομαι το Γιώργο

και την οικογένειά του

μέσα σε κάποιο ταπεινό σπιτάκι

που ο καρκίνος επισκέφτηκε

στην άλλη άκρη του χάρτη.

Σκέφτομαι τη Μαρία που 

-παρόλο που πονά τόσο-

όταν χαμογελά,

ο κόσμος γύρω της 

ομορφαίνει.

Σκέφτομαι 

πως δε γίνεται αλλιώς.

Όλ'αυτά τα χιλιάδες αστέρια

είναι γλυκές αγκαλιές

-θεϊκά σταλμένες-

που κατεβαίνουν μυστικά

και δίνουν κουράγιο.

Με κάποιο τρόπο

ασύλληπτο,

μοναδικό.

Κρυφό.

Καλό ξημέρωμα. Καλή αυριανή. Η Παναγιά μας, που σήμερα γιορτάζει, να μας σκεπάζει. Να περάσει απόψε από κάθε γειτονιά και στοργικά να μας ευλογήσει.

Νυχτερινό ημερολόγιο. Του δρόμου.

Εδώ ο αέρας δε σε ματώνει. 

Αφήνει απλά το άγγιγμά του και συνεχίζει το ταξίδι του. 

Και συ πιάνεις τον εαυτό σου ν'αναρωτιέται 
αν η καθημερινότητά σου είναι κάτι πιο βαθύ 
απ'τις άσκοπες ανάσες που παίρνεις. 

Ή τις ευκαιρίες που απλά αφήνεις να χαθούν. 

Ή τους ανθρώπους που δεν αγάπησες.

Ήσυχες νύχτες σαν κι αυτή.

Θα'θελες ν'άπλωνε ο αέρας το χέρι του και να σ'ανέβαζε ψηλά.

Να σε ταξίδευε στις στιγμές που δεν εκμεταλλεύτηκες.

Μια ονειρεμένη πτήση στο ανέφικτο του κόσμου σου. 

Σιωπηλή και αθόρυβη. 

Κάπου ανάμεσα στις χαραγματιές του χρόνου.

(Μερικές νύχτες πριν. Εν κινήσει)