του φεγγαριού και της αγάπης

τέλος, καθώς γύριζα άρχισε να βρέχει,

"γι'αυτό σταυρώθηκε ο Χριστός" είπα μέσα μου

κι έκανα το σταυρό μου.

...κι έτσι όπως ανεβαίνεις στην ταράτσα της πολυκατοικίας που μένεις για να ποτίσεις το μικρό λουλούδι, το βλέμμα σου αιχμαλωτίζεται απ'το γλυκό, ασημένιο φως του φεγγαριού που φωτίζει απόκοσμα τη μεγαλούπολη. Γιατί το φεγγάρι είναι κάποιες φορές ολοστρόγγυλο και φωτεινό σαν κομποσκοίνι στα χέρια μιας ψυχής καταματωμένης... Αφήνεις απαλά το ποτιστήρι στην τσιμεντένια οροφή και παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Τελικά όλα μπορούν να γίνουν με αγάπη. Ακόμη και το πότισμα ενός μικρού λουλουδιού σε μια μικρή πολυκατοικία. Σε μια μικρή μεγαλούπολη. Σε μια μικρή χώρα. Σε μια μικρή ήπειρο. Κάπου ανάμεσα στους ατέλειωτα μυρωμένους γαλαξίες της Αγάπης Του... Που μπορείς να τους ταξιδέψεις με μια ανάσα... Με τη μικρή βάρκα της καρδιάς να πλέεις σιωπηλά... Μ'ένα γλυκό φως και μια ευχή... 

υγ: Να'χεις ένα όμορφο ξημέρωμα.
υγ2: Το τρίστιχο στην αρχή είναι φράση του Τάσου Λειβαδίτη απ'το έργο του "Βιολέτες για μια εποχή"

Για μια κρυμμένη δυναμική...

Την λες την ευχή; Να τη λες. Υπάρχει μια κρυμμένη δυναμική σε κάθε κόμπο του κομποσχοινιού. Κάθε κόμπος κι ένας πλανήτης. Κάθε Κύριε ελέησον κι ένα διαγαλαξιακό ταξίδι. Από την καρδιά σου στο υπέροχο άπειρο. Από μένα σε σένα κι από σένα σε μένα. Μέσα από το δρόμο της ελευθερίας. Μέσα από αυτή την υπεροχή διαφορετικότητα του καθενός μας.

Την λες την ευχή; Να τη λες. Τότε είναι που η αγάπη αρχίζει να ενεργοποιείται. Δίνει νόημα στο φως, στη θάλασσα, στις στιγμές. Δίνει ομορφιά στα ακατανόητα σκοτάδια μου, στις αναπάντεχες ήττες μου. Στις πιο ευτυχισμένες μου ανάσες. Μια υπαρκτή συνέχεια μέσα απ'το ταξίδι του κάθε κόμπου.

Σαν ταξίδι, σαν άνεμος

Μέσα απ'τις κρυφές ρυτίδες της ζωής αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως ο χρόνος υπάρχει μόνο και μόνο για να δίνει μια συνέχεια. Στα πάντα. Μια αλληλουχία ήχων, συναισθημάτων, χρωμάτων, καταστάσεων, ρυθμών. Και σ'αυτό το ατέλειωτο γαϊτανάκι, εσύ προσπαθείς να βρεις τη θέση τη δικιά σου. 

Μα απορείς. Πώς γίνεται το ίδιο δέντρο τη μια να χαμογελάει στη γλυκιά ζέστη του καλοκαιριού και την άλλη να στέκεται γυμνό και άχρωμο στη βουβή παγωνιά του χειμώνα. Πώς γίνεται ο ουρανός τη μια να'ναι γλυκό άπειρο και την άλλη σκληρό σκοτάδι, έρεβος.

Κάθε μέρα και μια καινούρια παράσταση. Ψίθυροι ν'ακούγονται και να κοπάζουν. Αυλαία ν'ανοίγει, να κλείνει. Μάτια από κάτω ν'ακολουθούν το περίγραμμα του κορμιού σου, μα ελάχιστα να'ρχονται να συναντηθούν με την ψυχή σου. Είναι σπάνιο πράγμα η συνάντηση ψυχών. Γι'αυτό και τόσο πολύτιμο. Θέλει μάτια καθαρά(1). Θέλει την τόλμη της αθωότητας και τη γενναιότητα του αγώνα. 

Προσπάθεια: αυτή είν'η λέξη που προβάλλει αυθόρμητα μέσα απ'τις λέξεις που πληκτρολογώ. Θυμάσαι το παράδειγμα με την πεταλούδα(2); Θέλει να μην το βάζεις κάτω. Να'σαι ποτάμι που κυλάει κι όχι στάσιμος βάλτος. Ο άνθρωπος που δεν τα παρατάει έχει στην ψυχή του όλες αυτές τις κρυμμένες δυνάμεις για ν'αγαπήσει. Δεν περιμένει ν'αγαπηθεί. Λέγεται πως μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη(3)...

Η ζωή θα συνεχίσει να κυλάει. Με τους δικούς της ρυθμούς. Κι εσύ; Εσύ; Έχεις κάπου να ξαποσταίνεις τις νύχτες; Έχεις ανακαλύψει τη σταυρωμένη Aγάπη; Αυτή που τόσο σιωπηλά, απροϋπόθετα καλύπτει ολόκληρο το γαλαξία; Σαν άπειρα ξοδεμένο γαλάζιο(4). Σαν ταξίδι, σαν άνεμος. Σαν ευχή που περιμένει να εκπληρωθεί...

___________________________________________________
1.  ευαγγέλιο (Λουκά, 11,34)
2.  Link εδώ
3. Φράση απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη, "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης"
4. Του Ελύτη. Εδώ.

Τι όμορφη νύχτα η σημερινή

Τι όμορφη νύχτα η σημερινή...

Παρατηρώ τ'αστέρια στον ουρανό. Αυτή την ασύγκριτη μυσταγωγία. Αυτούς τους αναρίθμητους πλανήτες που στα μάτια μου μοιάζουν σαν δεκάδες κεράκια που το φως τους τρεμοπαίζει.

Ίσως αυτές οι μικρές φωτεινές τελίτσες τ'ουρανού να'ναι τα μάτια των γλυκών ψυχών που ταξίδεψαν για τα μακρινά μονοπάτια τ'ουρανού... Και μας προσέχουν. Μας κρατούν συντροφιά. Μας δίνουν ελπίδα...

Δεκάδες ψυχές που πλέουν ευτυχισμένες ανάμεσα στους διάφανους γαλαξίες...

Και η ζωή μας εδώ στη γη συνεχίζεται. Με τα προβλήματά της, τις στεναχώριες και της χαρές της. Τον πόνο, την αγάπη,την υπομονή και τον ιδρώτα. Μέχρι κι εμείς ν'αφήσουμε τις έγνοιες μας και να ταξιδέψουμε γεμάτοι προσμονή για τα ουράνια, μυστικά μονοπάτια... Για την πραγματικά αληθινή ζωή. (Που με μεράκι ετοιμάστηκε από Εκείνον που τόσο ξεχνάμε).

Ταξίδι όμορφο μα και έμπονο. Χωρίς εξήγηση. Χωρίς λέξεις. Μυστικά κι αθόρυβα... Σαν τους χτύπους της καρδιάς όταν παραδίνεται στην ευχή.

Σε μπέρδεψα ίσως. Έχω πολλά στο μυαλό μου αυτή την περίοδο. Όταν το διαβάζεις, μάλλον θα'χει πια ξημερώσει. Ένα νέο παράθυρο στον κόσμο. Στην ουσία των πραγμάτων. Στην καρδιά. 

από αρκετά μακρυά. σε χαιρετώ. να εύχεσαι.