Αγάπη του Θεού για τον κόσμο

"Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο ώστε παρέδωσε στον θάνατο τον μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ'αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια. Γιατί, ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι'αυτού".

απόσπασμα από το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, κεφ.3, στίχοι 16-17.

Το πι'όμορφο απ'όλα!

Αυτό που είμαστε, αυτό που θέλουμε να είμαστε.

Αυτό που χάσαμε, αυτό που θέλουμε να βρούμε.

Οι άνθρωποι που έφυγαν, οι στιγμές που πέρασαν.

Οι προσευχές μας, τα δάκρυά μας, οι πτώσεις και τα πάθη μας.

Είμαστε όλα τα παραπάνω. Την ίδια στιγμή, ταυτόχρονα. Και κάθε πρωί θα ξυπνάμε και θα σηκωνόμαστε απ'το κρεβάτι, θα ξεκινάμε τη μέρα μας κι όλα θα συνεχίζουν να'χουν το ρυθμό τους. Και θα ιδρώνουμε, θα κλαίμε, θα γελάμε, θα πονάμε. Όλα, όλα.

Θέλουμε δε θέλουμε, είμαστε ένας κόσμος ξεχωριστός μέσα στον κόσμο γύρω μας. Είμαστε ένας κόσμος γεμάτος ζωή, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Το σημαντικό είναι να θυμόμαστε πως ό,τι είμαστε μπορεί να γίνεται παράδεισος από τώρα. Ό,τι κι αν είμαστε μπορεί να γεμίσει απ'το φως του Χριστού. Μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα, αλλάζοντας τον εαυτό μας. 

Δεν είναι αυτό το πι'όμορφο απ'όλα;

Άστρο

Σ’ έχω χάσει, είναι νύχτα τόσο αργά

Όπως τότε όλα ήρθαν ξαφνικά

Μια στιγμή απ’ τα χέρια έχει χαθεί

Αν σε είχα θα `χα δεύτερη ζωή

Μα δεν αλλάζει

Ο ήλιος φτάνει

Ο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινό

Ξημερώνει μα για κάποιον είν’ αργά

Ξέρω υπάρχουν τόσα πράγματα απλά

Αν μπορούσα να κρατήσω μια στιγμή

Μια εικόνα να γυρίσεις στη ζωή

Μα δεν αλλάζει

Ο ήλιος φτάνει

Ο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινό

Μα δεν αλλάζει

Ο ήλιος φτάνει

Ο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινό

Αφιερωμένο σ'όλες εκείνες τις ψυχές που πια δεν είναι κοντά μας. Που μένουν πια αλλού... Μα που είναι πάντα δίπλα μας με ένα γλυκό σάλτο προσευχής καρδιακής...

Αυτός ο κόσμος

Αυτός ο κόσμος

απλά μια αυταπάτη είναι.

Αυτός ο κόσμος 

φτιάχτηκε μ'αγάπη.

Αυτός ο κόσμος

είναι η γέφυρα για τον άλλο.

Μα δες.

Και στη γέφυρα αν σταθείς,

μπορείς να θαυμάσεις το νερό 

να κυλάει από κάτω.

Να τρέχει κι αυτό. 

Όλα προχωρούν.

Όλα. 

Κι όλα ξεκινούν

από εδώ. 

Απ'τον κόσμο αυτό.

Δες και τον αετό.

Για να πετάξει ψηλά

πρέπει πρώτα να γυμνάσει 

φτερά, ματιά, καρδιά.

Για να πετάξει ψηλά ο αετός

πατά γερά στα πόδια του.

Στον κόσμο της γης πατάει πρώτα,

πριν δαμάσει αυτόν τ'ουρανού.

Η νοστιμιά της διαφορετικότητας

Πάντα η ζωή ακολουθεί τους δικούς της ρυθμούς. Κάθε δρόμος ξεχωριστός. Κάθε ανάσα ευλογία. Κάθε στιγμή μοναδική. Ίσως αυτό να'ναι που δίνει και νοστιμιά στο πέρασμά μας. Περιπέτεια και νόημα στους χτύπους της καρδιάς μας. 

Δυο γραμμές που διασταυρώνονται

Δύο ζωές που κάποτε θ'αγγίξουν η μια την άλλη

Δύο απόψεις διαφορετικές μα με με ίδιο μοτίβο

Δυο ανάσες ή δυο καρδιές ή δυο στιγμές

Δυο ρεύματα στην ίδια θάλασσα
Στο ίδιο μαγικό ηλιοβασίλεμα
Στην ίδια στροφή του κόσμου

υγ: Ευχαριστώ πολύ τον φίλο Ε. για την υπέροχη φωτογραφία που μας έστειλε απ'το καράβι του. Είναι απ'τη θάλασσα Skagerrak, στη Βόρεια Δανία. Παρατήρησε τα ρεύματα. Δες πώς η δύναμή τους χωρίζει με μια νοητή γραμμή την θάλασσα.

Το ταξίδι της βροχής

Η άμμος πάντα πέφτει

κι όταν την κρατάς σφιχτά

Τελικά όλα θέλουν το χρόνο τους. Τη δικιά τους ξεχωριστή δυνατότητα ώστε να υπάρχουν. Ν'ανασαίνουν. Να 'είναι'. Πόση ζωή μπορεί να κρύβει μέσα της αυτή η λέξη... Τίποτα καλό δεν γεννιέται με την ανώριμη βιασύνη. Κοιτάζω τα πρώτα φύλλα του φθινοπώρου. Το όμορφο, μαγευτικό χρώμα τους. 
Σε λίγες μέρες θα'ρθει και η βροχή. Θυμάμαι τα περσινά ήρεμα απογεύματα. Που έπαιρνα μια κούπα ζεστό τσάι ή καφέ και παρατηρούσα τη βροχή να κυλάει. Να πέφτει πάνω στις σκεπές και τις ταράτσες των σπιτιών. Να ενώνει τον κόσμο τον εδώ με τον κόσμο τ'ουρανού. Τι θαυμαστό ταξίδι κι αυτό. Το ταξίδι της βροχής... 

υγ: Το δίστιχο της αρχής είναι στίχοι απ'το τραγούδι του Κων/νου Βήτα "Δεν είναι αργά"

Ελεύθερος

Πόση σοφία κρύβεται στην απεραντοσύνη της φύσης.
Πόση ομορφιά.
Ελευθερία.
Αγάπη.

Όλα είναι τόσο σοφά φτιαγμένα 
κι είμαι τόσο μικρός για να τα κατανοήσω.
Βάζω τα φτερά της αγάπης. 
Αυτής που μου έδειξε Εκείνος. 
Ο Ένας. 
Όταν για μένα σταυρώθηκε στο Γολγοθά. 

Μπορώ να γίνω πια τμήμα της ομορφιάς.
Να φωτιστούν τα σκοτάδια μέσα μου.
Η καρδιά μου ευρύχωρη.
Ανεκτικότερη.

Η απέραντη ελευθερία που μου χάρισε Εκείνος,
να σπάσει τα δεσμά του σκοταδιού μου.
Να δώσει καινούρια ζωή στις ανάσες μου. 
Στη ματιά μου.
Στο χαμόγελό μου.
Τώρα μπορώ να'μαι ευτυχισμένος.

Ελεύθερος.

Όβερ δέαρ

(...) κι ανοίγανε τα χέρια
και πέφταν και σκορπίζανε
χιλιάδες τα μαργαριτάρια...

Κάποιοι λένε πως η ζωή αυτή είναι ό,τι πιο αληθινό και γελάνε αν ακούσουν για ο,τιδήποτε άλλο. Άλλοι λένε πως το πράγμα θέλει να το φιλοσοφείς: ίσως υπάρχει και κάτι παραπέρα ίσως και όχι. Υπάρχουν και οι άλλοι που λένε κουνώντας επιδεικτικά το χέρι: "Εγώ νηστεύω, προσεύχομαι και, θα δεις, στην άλλη ζωή θα μου το ανταποδώσει ο Θεός". 

Λόγια, λόγια, λόγια... 

Φτάνει. Όχι άλλα λόγια. Δεν το αντέχω. Σάμπως τα λόγια μας είναι αυτά που μας χαρακτηρίζουν; Με τίποτα! Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που ακτινοβολούν αγάπη. Αγάπη στην πράξη. Φαίνεται αυτό ξεκάθαρα στα μάτια τους. Στη φτιαξιά τους. Σ'αυτά που κάνουν. Όμως, υπάρχει τόση ψευτιά γύρω μας. Και μέσα μας... Και άντε να βγάλεις άκρη.

Τους γλυκούς ανθρώπους που θα κάνουν τον πόνο σου δικό τους πόνο. Το δικό σου χαμόγελο αφορμή για να χαρούν κι αυτοί. Τις δικές σου ανησυχίες, προσευχή αθέατη (κι εκρηκτική) μες στην καρδιά τους. Κι η καρδιά τους μια μεγάλη, γλυκιά αγκαλιά που άρρητα μπορεί να χωρέσει ολάκερο τον κόσμο. 

Όχι άλλα λόγια. 
Όχι άλλες τυπικότητες και μεγάλες κουβέντες. 
Βαρεθήκαμε. 
Καιρός ν'αρχίσουμε να κοιτάζουμε και λίγο το τόσο σοφά ξοδεμένο μπλε του ουρανού. Η αλήθεια ίσως να βρίσκεται όβερ δέαρ όπως μου είπε κάποτε ο Nick δείχνοντάς μου ψηλά το ατέλειωτο γάλαζιο...

υγ1: Το τρίστιχο στην αρχή είναι  ποίηση του Μ.Σαχτούρη
υγ2: Με αφορμή ένα mail που έλαβα.
υγ3: Το 'ξοδεμένο γαλάζιο τ'ουρανού' είναι του Ο.Ελύτη. Δες εδώ αν θες.
υγ4: Κάποια στιγμή θα σου μιλήσω για τέτοιους γλυκούς ανθρώπους που γνώρισα κι έμαθε η καρδιά μου τι σημαίνει να χαίρεσαι.
υγ5: Ο Nick είναι ένας πολύ καλός φίλος από εξωτερικό.
υγ6: Η πρώτη φωτογραφία είναι από εδώ, η δεύτερη από μια πτήση μου.

Κάποια μέρα

Κάποια μέρα εύχομαι ν'ανοίξουν τα μάτια μου και να δω. Να δω με αγάπη όλο τον κόσμο. Κάποια μέρα... Πού θα πάει... Ποτέ μου δεν έπαψα να ελπίζω...

Καλό ξημέρωμα, αδέρφια.

Τι σημαίνει ζωή για σένα

Αν ρωτήσεις έναν ψαγμένο ζωγράφο, θα σου απαντούσε με αποφασιστικότητα πως η ζωή είναι μια τεράστια ζωγραφιά. Δεν έχει πάντα όμορφα και ζωντανά χρώματα. Έχει και σκούρες πινελιές σε διάφορους τόνους.

Αν ρωτήσεις έναν αφοσιωμένο μουσικό, θα σου έλεγε πως ζωή είναι ένα σύνολο από μελωδίες και νότες. Άλλες χαρούμενες κι άλλες όχι. Αλλού ο ρυθμός της μελωδίας είναι γοργός κι αλλού αργός. Τίποτε σίγουρο, τίποτε προκαθορισμένο.

Αν ρωτήσεις έναν αθλητή τι σημαίνει ζωή γι'αυτόν, θα λάμβανες την απάντηση ότι ζωή είναι η αδιάκοπη προσπάθεια που κάνεις για να βελτιώνεσαι καθημερινά στοχεύοντας στο ξεπέρασμα λίγο-λίγο των ορίων σου.

Φίλε/η, κάθε άνθρωπος παρατηρεί τον κόσμο μέσα απ'το παράθυρο των ματιών του.

Γι'αυτό και λέμε πολλές φορές ότι οι καταστάσεις μάς επηρεάζουν, μας διαπλάθουν και μας διαμορφώνουν. Γι'αυτό και κάποιες φορές γινόμαστε περισσότερο ή λιγότερο ευαίσθητοι ή αναίσθητοι: ανάλογα με τις καταστάσεις και το χαρακτήρα μας.

Ζωή είναι όλα τα παραπάνω. Μα, ας μη ψάχνουμε δικαιολογίες. Ζωή είναι το σύνολο των στιγμών που ζούμε αληθινά. Που παλεύουμε για κάτι με νόημα. Που ενεργούμε. Που νιώθουμε τους χτύπους της καρδιάς μας και ξέρουμε πως δεν πάνε χαμένοι. Τελειώνω με μια φράση του Τάσου Λειβαδίτη που, νομίζω, ταιριάζει: "Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή". Τι λες; Πάμε να το παλέψουμε; Να ζήσουμε όσο πι'όμορφα μπορούμε;

Πολλές, πολλές ευχές και καλημέρες!

υγ:  Η φωτογραφία είναι o πίνακας του Renoir, "Oarsmen at Chatou"

Η αθωότητα της παιδικής ψυχής

Δύο αθώες παιδικές ψυχούλες,αποφασίζουν να εισχωρήσουν
και να κλειστούν μέσα στα σώματα δύο ενηλίκων.
Μέσα από εκεί θέλουν να ζήσουν τη ζωή των μεγάλων,
να νιώσουν και να δώσουν αγάπη.
Δύο ευαίσθητες παιδικές καρδούλες που θέλουν
να χτυπούν μαζί με τις καρδιές των άλλων.
Όμως,σιγά σιγά σταδιακά συνειδητοποιούν πως,
οι μεγάλοι ακούν μόνο τον ήχο της δικής τους φωνής
και οι καρδιές τους χτυπούν μονάχα για τον εαυτό τους.
Τα δύο παιδιά πια βλέπουν πώς ο κόσμος,
όπως τον είχαν φανταστεί στο δικό τους μυαλό,
ήταν τελικά μόνο μια πλάνη.
Έτσι με θλιμμένα προσωπάκια αποφασίζουν,
να πετάξουν και να γυρίσουν στον δικό τους κόσμο,
εκείνον, των ονείρων που είναι φτιαγμένος από ευφορία και μουσική
με την γλυκύτητα και αθωότητα της παιδικής ψυχής .
Ένας ονειροπόλος Παράδεισος που σε αυτόν
δεν θες να μεγαλώσεις ποτέ.

του Ταξιδευτή κ Ονειρευτή

Συνεχώς αλλάζουμε

Κάθε μέρα θα πρέπει να μαθαίνουμε κάτι καινούριο σχετικά με τον κόσμο και, κάνοντάς το, δε θα είμαστε ποτέ πια οι ίδιοι. (...) Για ν'αξιολογήσουμε σωστά τη γνώση πρέπει να αποδεχτούμε ένα βασικό νόμο της φύσης: ό,τι δεν ωριμάζει, πεθαίνει. 

Τα παιδιά που βλέπουν τηλεόραση έξι ώρες την ημέρα(αυτός είναι ο μέσος όρος), πιθανότατα θ'αναπτύξουν μια παθητική στάση απέναντι στον κόσμο. Κλεισμένα στο σπίτι, θα χάσουν τη γέννηση της άνοιξης, το πρώτο απαλό χιόνι του χειμώνα. Η ζωή που βιώνεται σε στενά όρια και ταξιδεύει πάνω στα σίγουρα μονοπάτια της συνήθειας και της καθημερινότητας, μειώνεται σημαντικά, όταν δεν καταφέρνουμε ν'αναγνωρίσουμε ότι αλλάζουμε συνεχώς. Ό,τι δεν ωριμάζει, πεθαίνει.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο", εκδ.Γλάρος

Πες μου αλήθεια

Πες μου αλήθεια…

…τι θέλει ο κόσμος; Πραγματικά νοιώθω ότι οι ψυχές των ανθρώπων κάποιες φορές δεν ικανοποιούνται με τίποτα… Νομίζω ότι ο κόσμος ζει μέσα στην πλάνη κι απ’ τα πολλά υλικά αγαθά που νομίζει ότι θα γεμίσουν την ύπαρξή του, έχει χάσει και το μυαλό και την καρδιά του.

απόσπασμα από συνέντευξη με τον Κων/νο Βήτα

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ

Ξενάγηση στ'αστέρια

Αν ήξερες πόσο θέλω να στο πω

μου'χουν λείψει οι νύχτες

τ'αθόρυβα των στιγμών τους

όλα τότε βγάζουν τις μάσκες τους

το καράβι ξεκινά μυστικά

κι ο κόσμος κρατά την ανάσα του

να ταξιδέψω θέλω στ'αστέρια

η γη αυτή δε μου αρκεί

το βλέμμα μου γεμάτο ουρανό

κάθε αστέρι κι ένα κερί

κάθε στιγμή μοναδική

αέρινο άγγιγμα η ζωή μου

ξενάγηση στ'αστέρια

αληθινή ξενάγηση

ζωή δίχως μεταμφίεση

ο κόσμος μου είν'εκεί

τ'ακούς; 

εκεί

υπάρχω ακόμα

υγ1: Ακόμη να φανεί ο ήλιος... Ξεκινώντας για τη δουλειά, σου εύχομαι καλημέρα. Να θυμάσαι πως η αγάπη Του είναι παντού. Πιο πολύ εκεί που δε φαίνεται...

υγ2: Ευχαριστώ πάαααρα πολύ όλους τους φίλους κ φίλες για τα mail, σχόλια, μηνύματα που μου στέλνετε. Ο χρόνος μου ο ελεύθερος είναι συρρικνωμένος και γι'αυτό δεν σας απαντώ. Συγγνώμη από καρδιάς ζητώ!! Τα διαβάζω όλα όμως :)

Της νύχτας. Σκέψεις λίγες.

Τελικά ο κόσμος μας ακόμα γυρίζει... Η ζωή το ίδιο. 
Αφουγκράζομαι τον ήχο που κάνουν τα βήματά μου.
Προχωρώ.
Ακούω τον ανεπαίσθητο ήχο της καρδιάς μου.
Ακόμη χτυπά.

καληνύχτα

Και σήμερα πάλι σ'αγαπώ

...Κάθε μέρα ο ήλιος ανατέλλει για όλο τον κόσμο! Ο ήλιος είναι μια αγάπη,ε; Κάθε μέρα που ανατέλλει ο ήλιος είναι σα να σου λέει πάλι ο Θεός: "και σήμερα πάλι σ'αγαπώ. Σου δίνω άλλη μια μέρα. Όχι απλά για να φας το πρωινό σου και να ξεκινήσεις τη μέρα σου χαρούμενος κλπ, αλλά για να πάρεις κι αυτό το μήνυμα και για να σκεφτείς: για να ζω άλλη μια μέρα σημαίνει ότι ο Θεός μ'αγαπά. Εμένα. Εμένα, που χτες είχα και εγωισμό, είχα και κακία, είχα και ζήλια και εκδικητικότητα, είχα και περιέργεια και κατάκριση". (...) Κι όμως ο Χριστός έλαμψε πάλι τον ήλιο του και είδα το φως, άλλη μια μέρα!

Και τι λέει ο Χριστός μ'όλα αυτά; "Και σήμερα πάλι σ'αγαπώ και ας ήσουν χτες ό,τι ήσουν. Και σήμερα σου δίνω ευκαιρία να κάνεις πάλι τις επιλογές σου. Κι όταν πέφτει η βροχή δεν ξεχωρίζει -λέει ο Χριστός- τους καλούς και τους κακούς. Όλους τους δροσίζει. Όλα τα σπίτια τα ποτίζει" (...).

Τι ωραία πράγματα αυτά!

απόσπασμα απ'το βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου "Αγάπη για πάντα", εκδ.Σωματείο Παναγία Γάλαξα η Θαλασσοκρατούσα

aquarelle by http://bluoltremare.blogspot.gr/

Κάνε πράξη την αγάπη!

Ο κόσμος μας χρειάζεται ανθρώπους που μπορούν να βοηθήσουν. Εμείς που κατοικούμε σ'αυτό τον κόσμο δε θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε, αν δεν υπήρχαν κάποιοι που βοηθούν. Η ωρίμανση και η επιβίωσή μας εξαρτάται από την προθυμία μας να προσφέρουμε ο ένας στον άλλο. Υπάρχει μια πολύ παλιά ρήση: "Η αγάπη δεν είναι αγάπη παρά μόνο όταν την προσφέρεις". 

Μέχρι να εκδηλωθεί με μια πράξη τρυφερότητας, η αγάπη δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια καλή ιδέα. Υπάρχει πάντα κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Να γίνουμε αληθινά άνθρωποι, αποφασίζοντας να βοηθήσουμε κάποιον.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο", εκδ. Γλάρος

Εξώστης

Είναι ένα τραγούδι που στριφογυρίζει στο μυαλό μου αυτές τις μέρες και μου θυμίζει τόσα πολλά....
Έχει πολύ βαθύ νόημα. 
Αξίζει να το ακούσεις.
Απ'τους Στέρεο Νόβα.
"Εξώστης".

Οι στίχοι του τραγουδιού :

Μερικές σκέψεις σαν ποτάμι

Ποτάμι η ζωή. Φεύγει, περνάει, προχωράει. Κι αν είσαι τωρινός, κι αν ήσουν αλλοτινός, σαν ποτάμι εκείνη στο ρυθμό της θα κυλάει.

Δε νοιάζεται αν ζεις ή όχι. Ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από μας. Ακόμη κι αν πεθάνω, η ζωή συνεχίζεται. Ο ρυθμός, οι εποχές, οι στιγμές θα συνεχίσουν. Στο δικό τους τέμπο. Τον δικό τους δρόμο.

Κι από σένα, αυτό που θα μείνει και θα μετράει είναι οι ιδρώτες σου οι ταπεινοί. Οι κόποι σου οι καλοπροαίρετοι. Τα δάκρυά σου τα προσευχητικά. Αυτά τα δάκρυα που μετουσιώνονται στο δικό σου προσωπικό ποτάμι... Που παράλληλα με το ποτάμι της ζωής θα βαδίζει για κάποια χρόνια. Ή και στιγμές.

Είναι μεγάλο αυτό το ποτάμι, το προσωπικά δικό σου; Αγάπησες; Ένιωσες πως ζεις; Πως βοηθάς; Ενδιαφέρθηκες για τον αδερφό σου; Πότισε το ποτάμι σου το μέσα της ψυχής σου; Δρόσισε ψυχές που ζητούσαν λίγη παρηγοριά;

Δάκρυα, ιδρώτες, αγώνες... Μακάρι να'χουν ρίζες μακρυά απ'του εγωισμού τα μαύρα χώματα...

υγ: Να εύχεσαι. Καλημέρα :)

Για να βρεις τι είναι αληθινό

Για να βρεις τι είναι αληθινό πρέπει να κλείσεις τα μάτια σου και τ'αφτιά σου απ'τον εξωτερικό κόσμο... 

Πάντα με εντυπωσίαζε το γεγονός ότι τα πιο σπουδαία πράγματα στη ζωή αποτελούνται από μικρές στιγμές αθόρυβες, σχεδόν σιωπηλές. Σε στιγμές τόσο αδιόρατα μυστικές που μοιάζουν να'ναι αόρατες.

Κλείσε τα μάτια σου για να δεις με την καρδιά.

Κλείσε τα αφτιά σου για να την ακούσεις να χτυπά.

Πόσο σπουδαίο δώρο είναι τελικά η ζωή...