Συμπεριφορά παιδιών και κατάσταση γονέων

 απ'το site του Ι.Ν.Αγ.Φωτεινής Υμηττού (εδώ)

του αγ.Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτη

Τα φερσίματα των παιδιών έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων. Όταν τα παιδιά πληγώνονται απ’ την κακή μεταξύ των γονέων τους συμπεριφορά, χάνουν δυνάμεις και διάθεση να προχωρήσουν στην πρόοδο. Κακοχτίζονται και το οικοδόμημα της ψυχής τους κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να γκρεμισθεί.

Είχαν έλθει δύο κοπελίτσες και η μία είχε κάτι πολύ άσχημα βιώματα και με ρωτούσαν που οφείλονται. Και τους είπα:

-Είναι απ’ το σπίτι, απ’ τους γονείς σας. Κι όπως την «έβλεπα» τη μία, λέω:

-Εσύ απ’ την μητέρα σου τα έχεις κληρονομήσει αυτά.

-Κι όμως, λέει, οι γονείς μας είναι τόσο τέλειοι άνθρωποι. Είναι χριστιανοί, εξομολογούνται, μεταλαμβάνουν, που μπορεί να πει κανείς, ζήσαμε μέσα στη θρησκεία. Εκτός… αν φταίει η θρησκεία, απαντάει εκείνη. Τους λέω:

-Τίποτα δεν πιστεύω απ’ αυτά που μου λέτε. Εγώ ένα μόνο βλέπω, οι γονείς σας δεν την ζουν τη χαρά του Χριστού. Πάνω σ’ αυτό η άλλη είπε:

-Άκουσε, Μαρία. Καλά λέει ο παππούλης. Έχει δίκιο. Οι γονείς μας πάνε στον πνευματικό, στην Εξομολόγηση, στη Θεία Μετάληψη, ναι. Αλλά είχαμε ποτέ ειρήνη στο σπίτι; Ο πατέρας συνεχώς γκρίνιαζε με τη μητέρα μας. Διαρκώς πότε ο ένας δεν έτρωγε, πότε ο άλλος δεν ήθελε να πάνε κάπου μαζί. Έχει δίκιο, λοιπόν, ο παππούλης.

Το παιδί θέλει κοντά του ανθρώπους θερμής προσευχής. Όχι ν’ αρκείται η μητέρα στο αισθητό χάδι για το παιδί της, αλλά να προσφέρει συγχρόνως και το χάδι της προσευχής. Το παιδί αισθάνεται στο βάθος της ψυχής του το πνευματικό χάδι, που μυστικά στέλνει η μητέρα του, και έλκεται προς αυτήν. Νιώθει ασφάλεια, σιγουριά, όταν η μητέρα με τη συνεχή, την επίμονη και θερμή προσευχή της αγκαλιάζει το παιδί της μυστικά και το ελευθερώνει απ’ ό,τι το σφίγγει.

Οι μητέρες ξέρουν να αγχώνονται, να συμβουλεύουν, να λένε πολλά, αλλά δεν έμαθαν να προσεύχονται. Οι πολλές συμβουλές και υποδείξεις κάνουν πολύ κακό. Όχι πολλά λόγια στα παιδιά. Τα λόγια χτυπάνε στ’ αυτιά, ενώ η προσευχή πηγαίνει στην καρδιά. Προσευχή χρειάζεται, με πίστη δίχως άγχος, αλλά και καλό παράδειγμα.

Όλα απ’ την προσευχή, τη σιωπή και την αγάπη γίνονται. Καταλάβατε τα αποτελέσματα της προσευχής;

Αγάπη εν προσευχή, εν Χριστώ αγάπη. Αυτή ωφελεί πραγματικά. Όσο θ’ αγαπάτε τα παιδιά με την ανθρώπινη αγάπη, που είναι συχνά παθολογική, τόσο θα μπερδεύονται, τόσο η συμπεριφορά τους θα είναι αρνητική. Όταν όμως η αγάπη σας θα είναι μεταξύ σας και προς τα παιδιά χριστιανική και αγία, τότε δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα. Η αγιότητα των γονέων σώζει τα παιδιά. Για να γίνει αυτό πρέπει να επιδράσει η θεία χάρις στις ψυχές των γονέων. Κανείς δεν αγιάζεται μόνος του. Η ίδια η θεία χάρις μετά θα φωτίσει, θα θερμάνει και θα ζωογονήσει τις ψυχές των παιδιών. Να προσεύχεσαι και, όταν πρέπει, να μιλάς στα παιδιά με αγάπη. Πιο πολύ να κάνεις προσευχή και λίγα λόγια να τους λες.

Πολλή προσευχή και λίγα λόγια σε όλους. Να μη γινόμαστε ενοχλητικοί, αλλά να προσευχόμαστε μυστικά και μετά να μιλάμε κι ο Θεός θα μας βεβαιώνει μέσα μας αν η ομιλία μας είναι δεκτή στους άλλους. Αν δεν είναι πάλι, δεν θα μιλάμε. Θα προσευχόμαστε μυστικά μόνο. Διότι και με το να μιλάμε, γινόμαστε ενοχλητικοί και κάνουμε τους άλλους ν’ αντιδρούν και καμιά φορά ν’ αγανακτούν. Γι’ αυτό πιο καλά είναι να τα λέει κανείς μυστικά στην καρδιά των άλλων παρά στ’ αυτί τους, μέσω της μυστικής προσευχής.

Να προσεύχεσαι και μετά να μιλάς. Έτσι να κάνεις στα παιδιά σου. Άμα διαρκώς τους δίδεις συμβουλές, θα γίνεις βαρετή κι όταν θα μεγαλώσουν, θα αισθάνονται ένα είδος καταπιέσεως. Να προτιμάς, λοιπόν, την προσευχή. Να τους μιλάς με την προσευχή. Να τα λες στον Θεό κι ο Θεός θα τα λέει μέσα τους. Δηλαδή, δεν πρέπει να συμβουλεύεις τα παιδιά σου έτσι, με φωνή που να την ακούνε τ’ αυτιά τους. Μπορείς να το κάνεις κι αυτό, αλλά προπάντων πρέπει να μιλάς για τα παιδιά σου στον Θεό. Να λες: «Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε τα παιδάκια μου. Εγώ σ’ Εσένα τα αναθέτω. Εσύ μου τα έδωσες, μα κι εγώ είμαι αδύναμη, δεν μπορώ να τα κατατοπίσω· γι’ αυτό, Σε παρακαλώ, φώτισέ τα». Κι ο Θεός θα τους μιλάει.

Τι είναι η έκτρωση (2λεπτο βίντεο)

 

Τα παιδάκια

 Να τα αγαπάς τα παιδάκια.

Να τους παρέχεις στοργή. Αγάπη. 

Να τους χαμογελάς.

Να φροντίζεις ολόψυχα να έχουν ό,τι χρειάζονται:

Για την ζωή τους, την ψυχή τους. Για τη μόρφωσή τους.

Τα παιδάκια είναι αυτά που δείχνουν τον Παράδεισο. Το βλέπεις στη ματιά τους. Στο χαμόγελό τους. 

Να τους δίνεις και να τους δείχνεις Χριστό αληθινό. Πρώτα απ'όλα με το παράδειγμά σου. 

Με την καθαρότητα της ψυχής σου.

Να τα κοινωνάς. Και να κοινωνάς και συ αφού εξομολογηθείς ειλικρινά.

Αν αγαπήσεις τα παιδάκια αληθινά, ο Παράδεισος είναι ολάνοιχτος. 

Ήδη από τώρα, απ'αυτή τη ζωή.

Τα λουλούδια προσεύχονται για τα παιδιά

Αναδύθηκε δάσος ζοφερό

απ' το πνεύμα μας 

κι εκάλυψε τον ορίζοντα. 

Μόνο ατραποί τρυπώνουν 

και χάνονται μέσα στο φόβο. 

Μέλλον δεν φαίνεται.

Τρέχουν, χορεύουν ανύποπτα

για ό,τι γίνεται πάνω τους

τα παιδια, ενώ γέρνοντας γύρω

και κάτω απ' τα πόδια τους, (ως

ν' ακούν τη βοή και να βλέπουν

το σύννεφο) σαν ένα απέραντο

υπαίθριο εκκλησίασμα

τα λουλούδια προσεύχονται.

Ν.Βρεττάκος

υγ: Καλό φθινόπωρο να'χουμε, αδέρφια!!!

Εναλλακτικό καρναβάλι

...because when you fall in love,

you fall in love with everything, with everyone

and you look at the world through a new pair of eyes

  Κάπου ανάμεσα στις παρελάσεις, στα ξεφαντώματα, στις όμορφες ξεσηκωτικές μουσικές, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται διάφορα. Μόλις κατέβηκα απ'το πεζοδρόμιο. Παντού γιρλάντες, σερπαντίνες, χαρτοπόλεμος. Ασυναίσθητα η καρδιά μου ταξιδεύει νοητά μέχρι τους καταυλισμούς των ανθρώπων που ήρθαν πρόσφυγες στα χώματά μας. Αγάπη, δώσε αγάπη, ψιθυρίζει μέσα μου μια λεπτή φωνούλα.

  Για μερικά δευτερόλεπτα σταματάει η μουσική απ'τα μεγάφωνα. Σφυρίχτρες, φωνές μικρών παιδιών, γέλια ακούγονται από δεξιά κι αριστερά μου. Δεκάδες σπαθάκια, καπέλα του Ζορώ, κάπες του Σούπερμαν περνούν από δίπλα μου. Και πάλι ασυναίσθητα η καρδιά μου φτερουγίζει: μέχρι τους θαλάμους της παιδικής πτέρυγας των νοσοκομείων. Εκεί που συντελούνται τόσα μυστήρια... Αγάπη, δώσε αγάπη, ψιθυρίζει μέσα μου μια λεπτή φωνούλα.

  Αυτές τις Απόκριες θα'θελα να κάνω το ακριβώς αντίθετο απ'αυτό που κάνουν όλοι. Δε θέλω να φορέσω κάποια στολή. Δε θέλω να βάλω κάτι. Θέλω να βγάλω. Να βγάλω τα "πρέπει" απ'τις στιγμές μου. Θέλω μονάχα ν'ανοίξω το παράθυρο της ψυχής μου. Αθόρυβα. Να πάρω το ρούχο της καρδιάς μου κι αφού το αφήσω να το δει ο ήλιος του πρωινού, να το χρωματίσω με αγάπη. Με το απλό γέλιο μιας παιδικής φωνούλας. Με τα δάκρυα και τη χαρά ενός ζευγαριού που παλεύει να τα βγάλει πέρα μέσα στην ειλικρίνεια της φτώχειας τους... Και πάλι, η ίδια φωνούλα μέσα μου σιγοψιθυρίζει: Αγάπη, δώσε αγάπη.

  Κι εκείνη τη στιγμή κοιτάζω ένα μήνυμα στο κινητό μου. Είναι απ'την ομάδα του Viber με τα ονόματα για προσευχή. Βλέπω τόσα ονόματα, τόσα προβλήματα: εγχείρηση, αιμοκάθαρση, χωρισμός, καρκίνος, εργασιακά προβλήματα, φυλακή... Και τόσα άλλα... Θέλω να μπορούσα να 'μαι έστω για λίγο εκεί. Να αγκαλιάσω όλους αυτούς τους ανθρώπους. Όπως θα'θελα και γω όταν δυσκολεύομαι. Για να μη νιώθω μόνος. 

  Δε ξέρω να σου πω κάτι. Μη μου ζητάς απαντήσεις. Δεν έχω. Μονάχα εμπειρίες. Ξέρω πώς είναι να πονάς. Να πασχίζεις. Να γελάς. Να ελπίζεις. Έρχεται που λες, καλέ μου φίλε/η, κάποια στιγμή δίχως να το περιμένεις μια γλυκιά ελπίδα. Και φωτίζει τα σκοτάδια. Γεμίζει ελπίδα το σώμα ολόκληρο: τα μάτια, τα χέρια, τα πόδια, την καρδιά. Και λες "πάει, αποτρελάθηκα. Από πού να'ρχεται άραγε τόση γαλήνη"; Σαν τα γλυκά πρώτα λουλούδια της άνοιξης. Και σαν τα χελιδόνια.

  Αυτό το καρναβάλι θα'θελα ν'αφήσω τη Χάρη Του να σεργιανίσει στον ατακτοποίητο κήπο της καρδιάς μου. Να βγάλει από πάνω μου όσα αγκάθια, όσους λεκέδες, όσα με στεναχωρούν. Και να με βοηθήσει να βγω απ'τα "θέλω" μου. Να μάθω ν'αγαπάω. Να εύχομαι με την καρδιά μου. Να ερωτεύομαι τη γλύκα της αλήθειας Του που απελευθερώνει. Γιατί, όταν ερωτεύεσαι, όλα γίνονται πανέμορφα, καινούρια. Άνθρωποι, φύση, ζώα, ο αέρας που ανασαίνουμε. Όλα. Όλα γίνονται μια αγκαλιά.  

Καλή αυριανή να'χεις. Πολλές ευχές για ένα όμορφο ξημέρωμα Καθαράς Δευτέρας. Μπαίνει ένα όμορφο, νέο χρονικό διάστημα. Καλή αρχή :)

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απ'αυτό το τραγούδι
υγ2: Σχετική είναι και η ανάρτηση εδώ 
υγ3: Ένας φίλος μου θύμισε κι αυτήν.

  

Ο τύπος με τα πολύχρωμα μπαλόνια

You know what music is? God's little reminder 

that there's something else besides us in this universe, 

a harmonic connection between all living beings, 

everywhere, even the stars.  

    Καθόταν καιρό τώρα έξω απ'την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου στην πάνω πλευρά της πανεπιστημιούπολης. Μπορούσες να τον δεις σχεδόν κάθε μέρα τις πρωινές ώρες μέχρι που μεσημέριαζε. Μετά χανόταν. Συνήθως δεν έδινα σημασία, ο δρόμος μου για τη δουλειά, όμως, περνούσε απ'την είσοδο εκείνη του νοσοκομείου. Καθημερινά, εκατοντάδες άνθρωποι περνούσαν με συννεφιασμένα πρόσωπα την πύλη του τεράστιου οικοδομήματος. 

   Εκείνος πάντα στην δεξιά άκρη της πύλης. Δεν τον θυμάμαι ποτέ καθιστό. Πάντα όρθιος, κρατώντας με το δεξί χέρι του τα γεμάτα ήλιον πολύχρωμα μπαλόνια. Που, άμα τ'αφήσεις, θα πετάξουν προς το γαλάζιο άπειρο. Φιγούρα άκρως μινιμαλιστική. Σε τέλεια αντίθεση με τους υπόλοιπους πλανόδιους μικροπωλητές εκεί. Ανάμεσα από μια παράξενη συγχορδία από σειρήνες ασθενοφόρων, ανήσυχες συνομιλίες περαστικών και συνθήματα οργισμένων φοιτητικών παρατάξεων, εκείνος και τα πολύχρωμα μπαλόνια του μοιράζονταν μια παράξενη σιωπή. 

   Οι πιο πολλοί τον προσπερνούσαν με σκυμμένο το κεφάλι βυθισμένοι στις δικές τους αγωνίες -ο πόνος τις πιο πολλές φορές κάνει τις ψυχές και τα βλέμματα να συστέλλονται. Κάποιοι, λίγοι, σήκωναν το βλέμμα ψηλά μέχρι τα μπαλόνια. Συνήθως, τα μπαλόνια που πουλούσε προορίζονταν για το τμήμα Μαιευτικής. Για χαρούμενες περιστάσεις. Σπάνια και για κάποιες περαστικές μητέρες που βόλταραν με το καρότσι τα μικρά τους αγγελούδια. Όλοι οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο εκείνο τον γνώριζαν ως "ο τύπος με τα μπαλόνια". Λίγοι, ελάχιστοι τον γνώριζαν περισσότερο.

   Κάποιο βροχερό πρωινό που μου έτυχε έκτακτη υπόθεση, έκλεισα την εξώπορτα του σπιτιού μου τρεχάτος και με την υπόθεση να τριγυρίζει στη σκέψη μου. Χωρίς ομπρέλα, χωρίς να'χω φάει πρωινό. Απότομα και τρέχοντας. Στο ύψος της πύλης του νοσοκομείου θυμήθηκα πως είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου το μήλο μου.

Ψαλιδισμένα όνειρα

Συνήθως οι άνθρωποι δεν αντέχουμε την αλήθεια. Μεγαλώνουμε βλέποντας τη ζωή μας ν'αλλάζει μορφή, να μεταμορφώνεται. Κι αφηνόμαστε -θελημένα ή αθέλητα- στους ρυθμούς που μας ορίζουν τα διάφορα "πρέπει" αυτού του κόσμου: κρίση, εργασία, περίγυρος, τηλεόραση, παρέες, πάθη, μόδα. 

Κι έτσι αρχίζαμε, λίγο-λίγο (και τόσο έμπονα) στην αρχή, ασυναίσθητα πιο μετά, να χάνουμε την αλήθεια μας. Να ψαλιδίζουμε τα όνειρά μας. Αρχίσαμε να κάνουμε συμβιβασμούς, να φιμώνουμε την ίδια μας την καρδιά και να προσπαθούμε να πείθουμε τους εαυτούς μας πως αυτό είναι "για το καλό μας". Για το "μέλλον μας". Για την ανέλιξή μας. Για τα παιδιά μας.

Ξυπνάμε κάθε πρωί κι η πληγωμένη μας συνείδηση διψάει τόσο πολύ. Θέλει ν'ανασάνει λίγη αλήθεια. Λίγη ευτυχία. Μα πώς ν'ανασάνει; Αφού τη γεμίσαμε με τόση ψευτιά, με τόσα προσωπεία που τα κρατούμε σα θησαυρό στα δωμάτια της ύπαρξής μας. Πετάξαμε τον αληθινό έρωτα και γεμίσαμε φτηνή προστυχιά και ανυπόφορη δυσωδία. Ένα ανόητο αλισβερίσι "πάρε-δώσε" που αδειάζει κάθε μας συναίσθημα.

Η αλήθεια, όμως, δε γίνεται να κρυφτεί. Δε σβήνεται ποτέ. Πάντα θα μας το υπενθυμίζει με κάτι. Κι εμείς -σε κάποιες ανύποπτες στιγμές- θα ξαναθυμόμαστε. Θα θυμόμαστε πώς ήμασταν κάποτε παιδιά. Με απλότητα που έλαμπε στα μάτια μας και όνειρα που γίνονταν φτερά. Και με τη φαντασία μας πετούσαμε, πετούσαμε. Γελούσαμε. Χαιρόμασταν.Αυτή την αλήθεια ας αναζητήσουμε. Την αλήθεια που ο καθένας έχει πληγωμένη μέσα του. Στ'αλήθεια υπάρχει! 

Η πιο αληθινή επανάσταση δε γίνεται όσο φωνάζουμε τυποποιημένα κι υποταγμένα. Η πιο αληθινή επανάσταση θα γίνει όταν μάθουμε ν'ακούμε. Ν'ακούμε αυτή τη φωνούλα που απ'τα βάθη της ύπαρξής μας μάς ψιθυρίζει ακόμα: Ότι ο κόσμος μας μπορεί να γίνει ομορφότερος. Γλυκύτερος. Με ειρήνη. Αρκεί να κάνουμε την πρώτη προσπάθεια να πετάξουμε κάθε δηθενιά, κάθε πάθος, κάθε "πρέπει" από πάνω μας. Να βγούμε επιτέλους απ'τον εαυτούλη μας.

Τα ψαλιδισμένα μας όνειρα, οι τσαλαπατημένες ελπίδες, τα σπασμένα μας φτερά είναι ακόμα εδώ. Μας περιμένουν. Βγείτε στους δρόμους της ψυχής σας, αδέρφια και φωνάξτε λεβέντικα με όση δύναμη έχετε: "Θα παλέψω να γίνω καλύτερος. Θα προσπαθήσω ν'αγαπήσω. Ν'ανασάνω. Να ζήσω ελεύθερος. Ελεύθερος!"

Η αθωότητα της παιδικής ψυχής

Δύο αθώες παιδικές ψυχούλες,αποφασίζουν να εισχωρήσουν
και να κλειστούν μέσα στα σώματα δύο ενηλίκων.
Μέσα από εκεί θέλουν να ζήσουν τη ζωή των μεγάλων,
να νιώσουν και να δώσουν αγάπη.
Δύο ευαίσθητες παιδικές καρδούλες που θέλουν
να χτυπούν μαζί με τις καρδιές των άλλων.
Όμως,σιγά σιγά σταδιακά συνειδητοποιούν πως,
οι μεγάλοι ακούν μόνο τον ήχο της δικής τους φωνής
και οι καρδιές τους χτυπούν μονάχα για τον εαυτό τους.
Τα δύο παιδιά πια βλέπουν πώς ο κόσμος,
όπως τον είχαν φανταστεί στο δικό τους μυαλό,
ήταν τελικά μόνο μια πλάνη.
Έτσι με θλιμμένα προσωπάκια αποφασίζουν,
να πετάξουν και να γυρίσουν στον δικό τους κόσμο,
εκείνον, των ονείρων που είναι φτιαγμένος από ευφορία και μουσική
με την γλυκύτητα και αθωότητα της παιδικής ψυχής .
Ένας ονειροπόλος Παράδεισος που σε αυτόν
δεν θες να μεγαλώσεις ποτέ.

του Ταξιδευτή κ Ονειρευτή

Dress code

Καλή μου ψυχή, σήμερα θα'θελα να σου μιλήσω για τον εσωτερικό μας κόσμο.

Όταν σου γράφω dress code, αναφέρομαι όχι στον τρόπο που ντύνεσαι, αλλά στον ψυχικό σου κόσμο που ντύνει την ύπαρξή σου. Την ψυχή σου. Με ρωτούσε μια παρέα παιδιών πριν λίγο καιρό πώς πρέπει να ντύνονται και ειδικότερα τι ρούχα πρέπει να φοράνε στην εκκλησία.

Και τους απάντησα ότι δεν υπάρχει "πρέπει" στην εκκλησία. Ο Χριστός μίλησε με το παράδειγμά του και ενδιαφέρθηκε για το μέσα μας. Όχι για το έξω μας. Μίλησε για τάφους εξωτερικά ωραίους που, όμως, από μέσα ήταν αηδιαστικοί και δυσώδεις. Προσπάθησα να μιλήσω στα παιδιά εξηγώντας τους ότι ο Θεός δεν εξαναγκάζει. Άρα, δεν υπάρχει "πρέπει". Και θυμήθηκα το γέροντα Πορφύριο που έλεγε: "Τίποτα να μην κάνετε για το Χριστό με το ζόρι". 

Καλή μου ψυχή,

ο Χριστός μας αγαπάει όπως είμαστε: είτε πολύ αμαρτωλοί είτε λιγότερο, είτε προσπαθώντας να βελτιωθούμε είτε κυλιόμενους στο βούρκο. Η αγάπη Του η ασύνορη υπερβαίνει τη λογική μας. 
Έλα στην εκκλησία όπως αισθάνεσαι. Ντύσου όπως θες. Όταν, όμως, νιώσεις λίγη απ'τη Χάρη Του, τότε θα πάρεις απάντηση. Μόνος/η σου. Προσωπικά θα απευθυνθείς στο Χριστό κι Εκείνος προσωπικά θα σου απαντήσει. Αρκεί να το αποζητήσεις ειλικρινά. 

Στο εύχομαι.... 

Mη τα σφίγγετε πολύ τα παιδιά

Για τα παιδιά, έλεγε: "Όχι πίεση· μη τα σφίγγετε πολύ". Κι επανελάμβανε το παράδειγμα με τα δεντράκια. "Το μικρό δεντράκι το δένουμε με προσοχή στο πασσαλάκι μ' ένα κουρέλι ή βαμβακερή κλωστή, για να μην τραυματισθεί. Και αφήνουμε μπόσικα, για να έχει άνεση να μεγαλώνει. Έτσι και τα παιδια, να τα παίρνετε με το μαλακό, με το γλυκό, όσο είναι μικρά". Έλεγε να τα έχουμε κοντά μας με αγάπη , να τους μαθαίνουμε να έχουν μυστηριακή ζωή, τι σημαίνει γέροντας, τι σημαίνει εξομολόγηση. "Μεθαύριο, όταν μεγαλώσουν , ό,τι πήραν πιο μικρά, δε θα πάει χαμένο". Έλεγε και το παράδειγμα με το κουρδιστήρι."Μην το κουρδίζετε τέρμα, μήπως σπάσει το ελατήριο. Έτσι και με τα παιδιά, μόλις βλέπετε ότι ζορίζονται να χαλαρώνετε το σφίξιμο". Όταν του έλεγαν ότι τα μεγαλύτερα παιδιά ξέφυγαν και έκαναν διάφορα , έλεγε: " Μη στεναχωριέστε. Λάσπη είναι αυτό. Αυτό δεν είναι κακό βαθειά, γιατι έχει περασμένο μίνιο απο μέσα. Δε σκουριάζει. Κάποτε θα πλυθεί η λάσπη , θα φύγει και δε θα έχει σκουριά.

γέροντας Παΐσιος

απ'το φιλικό blog http://talantoblog.blogspot.com/2012/05/blog-post_1531.html