Η βεβαιότητα της περιπέτειας. Ή αλλιώς: η λαχτάρα της αλήθειας κρύβεται στην απλότητα της ζωής.

I sat upon the shore

Fishing, with the arid plain behind me

Shall I at least set my lands in order? 

 Μέρα με τη μέρα, κυνηγάς αυτό που σου ξεφεύγει. Καθώς η συνήθεια σε τυλίγει στη δίνη της, εσύ πάντα ενδόμυχα ψάχνεις για εκείνο που ποτέ δεν απόλαυσες όπως ήθελες. Ή που ποτέ δεν κατάφερες ν'αποχτήσεις. Πέφτεις τα βράδια να κοιμηθείς κι η τελευταία σου ανάσα έχει λίγο απ'το φως του ονείρου σου. Ή των αστεριών.

  Είναι πια κοινό μυστικό πως τ'αστέρια πέφτουν απ'τον ουρανό όπως ξεκολλούν οι αναμνήσεις απ'τη σφαίρα του υποσυνείδητου. Κι έρχονται έτσι ξαφνικά -σαν επισκέπτες απρόσκλητοι- μπροστά στο παράθυρο της καρδιάς μας. Τι θα έκανες εσύ; Θ'άνοιγες το παράθυρο; 

  Νιώθω πως τα πεφταστέρια είναι από μια λέξη το καθένα. Μια λέξη απ'τα όνειρα που ποτέ μας δεν πραγματοποιήσαμε. Έτσι αυτά ξεκολλούν και τυλιγμένα με το φως της λέξης έρχονται στην θάλασσα της νύχτας. Ενώνονται τότε οι λέξεις και φτιάχουν ολόκληρες ιστορίες. Καράβια-όνειρα και παραμύθια μυθικά. Κι η θάλασσα γίνεται τότε μυστήριο, γίνεται ένα υγρό μονοπάτι δίχως τελειωμό. 

  Ίσως γι'αυτό και ο ορίζοντας του πελάγους γίνεται στην άκρη του αόρατος τοίχος: για να μας θυμίζει αυτά που θέλαμε να κάνουμε αλλά άτολμοι τα ξεχάσαμε στο μπαούλο της αναβλητικότητάς μας. Και τι μας χώριζε; Μια μικρή στιγμούλα, ένας αναστεναγμός, μια ανάσα τυχαία που χάθηκε πριν καν την αντιληφθούμε.

  Μην ψάχνεις τα μυστικά της ζωής σε προσωρινές μισο-αλήθειες. Η αληθινή ζωή είναι κρυμμένη απαιτητικά κι υπερβατικά ακριβώς μπροστά μας. Δες τα λουλούδια κάθε πρωινό: έχουν σφαλιστά τα πέταλά τους μέχρι να βγει ο ήλιος. Σαν οι πρώτες αχτίδες τ'αγκαλιάσουν, τολμούν να αφεθούν στη ζωηφόρα, ταξιδιάρικη αίγλη του φωτός. Τόσο απλά. Κι αποφασιστικά. 

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι (και πάλι) απ'τον T.S.Elliot και το έργο του "Τα τέσσερα κουαρτέτα"

υγ2: Είδες πού μπορεί να φτάσει η μετάνοια; Είδες και η αγάπη; Ατέλειωτες είναι... Θεϊκά ατέλειωτες.

υγ3: Πολλές ευχαριστίες (και) στον κ.Τσιτσέλα
υγ4: Πολλές καλημέρες σ'όλες τις γωνιές της γης :)

Εναλλακτικό καρναβάλι

...because when you fall in love,

you fall in love with everything, with everyone

and you look at the world through a new pair of eyes

  Κάπου ανάμεσα στις παρελάσεις, στα ξεφαντώματα, στις όμορφες ξεσηκωτικές μουσικές, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται διάφορα. Μόλις κατέβηκα απ'το πεζοδρόμιο. Παντού γιρλάντες, σερπαντίνες, χαρτοπόλεμος. Ασυναίσθητα η καρδιά μου ταξιδεύει νοητά μέχρι τους καταυλισμούς των ανθρώπων που ήρθαν πρόσφυγες στα χώματά μας. Αγάπη, δώσε αγάπη, ψιθυρίζει μέσα μου μια λεπτή φωνούλα.

  Για μερικά δευτερόλεπτα σταματάει η μουσική απ'τα μεγάφωνα. Σφυρίχτρες, φωνές μικρών παιδιών, γέλια ακούγονται από δεξιά κι αριστερά μου. Δεκάδες σπαθάκια, καπέλα του Ζορώ, κάπες του Σούπερμαν περνούν από δίπλα μου. Και πάλι ασυναίσθητα η καρδιά μου φτερουγίζει: μέχρι τους θαλάμους της παιδικής πτέρυγας των νοσοκομείων. Εκεί που συντελούνται τόσα μυστήρια... Αγάπη, δώσε αγάπη, ψιθυρίζει μέσα μου μια λεπτή φωνούλα.

  Αυτές τις Απόκριες θα'θελα να κάνω το ακριβώς αντίθετο απ'αυτό που κάνουν όλοι. Δε θέλω να φορέσω κάποια στολή. Δε θέλω να βάλω κάτι. Θέλω να βγάλω. Να βγάλω τα "πρέπει" απ'τις στιγμές μου. Θέλω μονάχα ν'ανοίξω το παράθυρο της ψυχής μου. Αθόρυβα. Να πάρω το ρούχο της καρδιάς μου κι αφού το αφήσω να το δει ο ήλιος του πρωινού, να το χρωματίσω με αγάπη. Με το απλό γέλιο μιας παιδικής φωνούλας. Με τα δάκρυα και τη χαρά ενός ζευγαριού που παλεύει να τα βγάλει πέρα μέσα στην ειλικρίνεια της φτώχειας τους... Και πάλι, η ίδια φωνούλα μέσα μου σιγοψιθυρίζει: Αγάπη, δώσε αγάπη.

  Κι εκείνη τη στιγμή κοιτάζω ένα μήνυμα στο κινητό μου. Είναι απ'την ομάδα του Viber με τα ονόματα για προσευχή. Βλέπω τόσα ονόματα, τόσα προβλήματα: εγχείρηση, αιμοκάθαρση, χωρισμός, καρκίνος, εργασιακά προβλήματα, φυλακή... Και τόσα άλλα... Θέλω να μπορούσα να 'μαι έστω για λίγο εκεί. Να αγκαλιάσω όλους αυτούς τους ανθρώπους. Όπως θα'θελα και γω όταν δυσκολεύομαι. Για να μη νιώθω μόνος. 

  Δε ξέρω να σου πω κάτι. Μη μου ζητάς απαντήσεις. Δεν έχω. Μονάχα εμπειρίες. Ξέρω πώς είναι να πονάς. Να πασχίζεις. Να γελάς. Να ελπίζεις. Έρχεται που λες, καλέ μου φίλε/η, κάποια στιγμή δίχως να το περιμένεις μια γλυκιά ελπίδα. Και φωτίζει τα σκοτάδια. Γεμίζει ελπίδα το σώμα ολόκληρο: τα μάτια, τα χέρια, τα πόδια, την καρδιά. Και λες "πάει, αποτρελάθηκα. Από πού να'ρχεται άραγε τόση γαλήνη"; Σαν τα γλυκά πρώτα λουλούδια της άνοιξης. Και σαν τα χελιδόνια.

  Αυτό το καρναβάλι θα'θελα ν'αφήσω τη Χάρη Του να σεργιανίσει στον ατακτοποίητο κήπο της καρδιάς μου. Να βγάλει από πάνω μου όσα αγκάθια, όσους λεκέδες, όσα με στεναχωρούν. Και να με βοηθήσει να βγω απ'τα "θέλω" μου. Να μάθω ν'αγαπάω. Να εύχομαι με την καρδιά μου. Να ερωτεύομαι τη γλύκα της αλήθειας Του που απελευθερώνει. Γιατί, όταν ερωτεύεσαι, όλα γίνονται πανέμορφα, καινούρια. Άνθρωποι, φύση, ζώα, ο αέρας που ανασαίνουμε. Όλα. Όλα γίνονται μια αγκαλιά.  

Καλή αυριανή να'χεις. Πολλές ευχές για ένα όμορφο ξημέρωμα Καθαράς Δευτέρας. Μπαίνει ένα όμορφο, νέο χρονικό διάστημα. Καλή αρχή :)

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απ'αυτό το τραγούδι
υγ2: Σχετική είναι και η ανάρτηση εδώ 
υγ3: Ένας φίλος μου θύμισε κι αυτήν.