Για το κάτι διαφορετικό...

Ίσως, η περίοδος του Τριωδίου μοιάζει κάτι εντελώς ξένο στη πλειοψηφία των συνανθρώπων. Όμως, είναι ευκαιρία να περπατήσουμε αυτές τις μέρες με τρόπο ήρεμο, αθόρυβο, μυστ(αγωγ)ικό. Το Τριώδιο μπορεί να μας προετοιμάσει, να μας μαλακώσει την καρδιά και να μας βοηθήσει ν'ανασάνουμε και στη ψυχή και στο σώμα μας.

Θυμάμαι, όταν είχα πρωτοαρχίσει να κάνω παρέα με αυτόν τον (μετέπειτα) καλύτερό μου φίλο, πλησίαζε Καθαρά Δευτέρα. Και μου λέει: "Έχεις το Τριώδιο"; Εγώ, φυσικά, του απάντησα όχι. Και η συζήτηση κόπηκε εκεί. Μα μερικές μέρες αργότερα, μου το δάνεισε και διαβάζοντας κάποια απ'τα τροπάρια, μαγεύτηκα απ'το βάθος των νοημάτων...

Αδερφή/έ, αυτό που ίσως με μια πρώτη ματιά μάς φαίνεται δύσκολο ή αστείο, ίσως κάτι  όμορφο κρύβει στο βάθος. Το Τριώδιο έχει αυτή την τεράστια δυναμική που βασίζεται στη μετάνοια. Στη δική μας προσπάθεια. Και στην άπειρη αγάπη του Χριστού που είναι τα πάντα για μας. Αυτά όλα είναι μια συνάρτηση.

Καλημέρα. Εύχομαι να χαρείς αυτή την ξεχωριστή -έστω κι αν είναι βροχερή- Δευτέρα. Και θυμήσου: λίγο-λίγο, ήρεμα και χωρίς σφίξιμο, ας κάνουμε μια προσπάθεια να προσευχηθούμε, να συγχωρούμε. Να αγαπούμε. Σϊγουρα θα'ναι κάτι διαφορετικό. Και ανατρεπτικό,γιατί όχι; Έχουμε ένα όμορφο πακέτο 40 ημερών μπροστά μας. Ξεκίνα, αν θες, με αυτό.

υγ: Οι κόκκινες bold λέξεις αντιστοιχούν σε links. 

Ο κόπος για το Χριστό

Στα πρώτα βήματα της προσπάθειάς μου να γνωρίσω το Χριστό, έκανα κάποιες φορές πράγματα για το Χριστό που μου έφερναν κόπωση, κούραση. Κάτι σαν σφίξιμο στην καρδιά. Πήγα τότε στον πνευματικό μου και του το είπα. Και μου είπε: "Παιδί μου, ο Χριστός είναι ελευθερία. Να μην κάνεις πράγματα για το Χριστό με το ζόρι". Και "έτυχε" να πέσει στα χέρια μου την ίδια μέρα το υπέροχο βιβλίο του γέρ.Πορφυρίου "Βίος και Λόγοι" και ξεφυλλίζοντας για πρώτη φορά τις σελίδες του, έπεσα στο παρακάτω απόσπασμα:

Όταν αγαπάεις το Χριστό, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο. Υποφέρεις, αλλά με χαρά. Κάνεις μετάνοιες, προσεύχεσαι, διότι αυτά είναι πόθος, θείος πόθος. Και πόνος και πόθος και έρωτας και λαχτάρα και αγαλλίαση και χαρά και αγάπη. Οι μετάνοιες, η αγρυπνία, η νηστεία είναι κόπος που γίνεται για τον Αγαπημένο. Κόπος για να ζεις το Χριστό. Αλλ'αυτός ο κόπος δε γίνεται αναγκαστικά, δεν αγανακτείς. Ό,τι κάνεις αγγάρια, δημιουργεί μεγάλο κακό και στο είναι σου και στην εργασία σου. Το σφίξιμο, το σπρώξιμο φέρνει αντίδραση. Ο κόπος για το Χριστό, ο πόθος ο αληθινός είναι Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυσις(...). Ο έρωτας θέλει προσπάθεια;

Mη τα σφίγγετε πολύ τα παιδιά

Για τα παιδιά, έλεγε: "Όχι πίεση· μη τα σφίγγετε πολύ". Κι επανελάμβανε το παράδειγμα με τα δεντράκια. "Το μικρό δεντράκι το δένουμε με προσοχή στο πασσαλάκι μ' ένα κουρέλι ή βαμβακερή κλωστή, για να μην τραυματισθεί. Και αφήνουμε μπόσικα, για να έχει άνεση να μεγαλώνει. Έτσι και τα παιδια, να τα παίρνετε με το μαλακό, με το γλυκό, όσο είναι μικρά". Έλεγε να τα έχουμε κοντά μας με αγάπη , να τους μαθαίνουμε να έχουν μυστηριακή ζωή, τι σημαίνει γέροντας, τι σημαίνει εξομολόγηση. "Μεθαύριο, όταν μεγαλώσουν , ό,τι πήραν πιο μικρά, δε θα πάει χαμένο". Έλεγε και το παράδειγμα με το κουρδιστήρι."Μην το κουρδίζετε τέρμα, μήπως σπάσει το ελατήριο. Έτσι και με τα παιδιά, μόλις βλέπετε ότι ζορίζονται να χαλαρώνετε το σφίξιμο". Όταν του έλεγαν ότι τα μεγαλύτερα παιδιά ξέφυγαν και έκαναν διάφορα , έλεγε: " Μη στεναχωριέστε. Λάσπη είναι αυτό. Αυτό δεν είναι κακό βαθειά, γιατι έχει περασμένο μίνιο απο μέσα. Δε σκουριάζει. Κάποτε θα πλυθεί η λάσπη , θα φύγει και δε θα έχει σκουριά.

γέροντας Παΐσιος

απ'το φιλικό blog http://talantoblog.blogspot.com/2012/05/blog-post_1531.html