Ανάσες του Οκτώβρη

Πιστεύω στο απίστευτο

που είναι η πιο αληθινή μας ιστορία

Θυμάσαι; Θυμάσαι που έβλεπες τα τραίνα να περνούν; Κι οι ράγες τους, αυτά τα βαριά σιδερένια μονοπάτια, χάνονταν στο βάθος του ορίζοντα. Κι έλεγες πως δεν τελειώνουνε ποτέ. Ακίνητοι αφηγητές των πιο απίστευτων παραμυθιών.

Κάμποσα τραίνα σε ταξίδεψαν από τότε. Γνώρισες καινούριους σταθμούς, ξένες νέες πολιτείες. Και δώσ'του ταξίδια. Ποτέ δε σταμάτησες τα ταξίδια. Μου έλεγες πως έτσι μετράς το χρόνο... Πως σου θυμίζουν το παλιό σου ρολόι, δώρο της γιαγιάς σου. Εκείνη δεν ταξίδεψε παρά μόνο μια φορά. Ήταν παιδί της θάλασσας. 'Τις βάρκες, τις θυμάσαι τις βάρκες; Που είχαν αποτραβηχτεί στην αγκαλιά της άμμου; Ο χειμώνας, ο αλμυρός χειμώνας, πουλί μου', έλεγε με τη γλυκιά γεροντική φωνή της. Τώρα έμεινε μονάχα η ανάμνησή της. Σα φάρος ολοφώτεινος στις πιο σκοτεινές σου νύχτες. Καταφύγιο ζεστό.

Προχωρούν οι στιγμές. Μπήκε πια Οκτώβρης. Μυρίζει υγρασία η βαθυκάστανη φορεσιά της γης. Προχωράς και συ με τα χέρια στις τσέπες της ζακέτας σου. Ο γιακάς σηκωμένος να κόβει το κρύο. Παραλία. Το κύμα μια έρχεται μια φεύγει ώσπου σβήνει τελικά με ηρεμία στην ακρογιαλιά. Ο Οκτώβρης, ξέρεις, είναι μήνας διαφορετικός. Παίρνει τα πορτοκαλιά πεσμένα φύλλα του Σεπτέμβρη και τα κάνει όνειρα. 

Κι η βροχή να συνεχίζει. Κι η προσευχή το ίδιο. Στο φθινοπωρινό τέμπο που μπήκε πια για τα καλά στις ζωές μας. Δε θέλω να κρυώσουν οι καρδιές μας. Η αγάπη Του δεν υπολογίζει εποχές. Μπαινοβγαίνει γλυκιά, αύρα λεπτή, απ'τα παράθυρα των ψυχών μας αν την αποζητήσουμε. Μυστικά, βιωματικά. Κι έχει το χρώμα της ελπίδας. Σαν το ουράνιο τόξο. Που, σαν φανεί μετά την καταιγίδα, μενεξεδένια χρώματα πλημμυρίζουν τα σύνορα τ'ουρανού.

Υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι του αγαπημένου Τάσου Λειβαδίτη

Το ταξίδι της βροχής

Η άμμος πάντα πέφτει

κι όταν την κρατάς σφιχτά

Τελικά όλα θέλουν το χρόνο τους. Τη δικιά τους ξεχωριστή δυνατότητα ώστε να υπάρχουν. Ν'ανασαίνουν. Να 'είναι'. Πόση ζωή μπορεί να κρύβει μέσα της αυτή η λέξη... Τίποτα καλό δεν γεννιέται με την ανώριμη βιασύνη. Κοιτάζω τα πρώτα φύλλα του φθινοπώρου. Το όμορφο, μαγευτικό χρώμα τους. 
Σε λίγες μέρες θα'ρθει και η βροχή. Θυμάμαι τα περσινά ήρεμα απογεύματα. Που έπαιρνα μια κούπα ζεστό τσάι ή καφέ και παρατηρούσα τη βροχή να κυλάει. Να πέφτει πάνω στις σκεπές και τις ταράτσες των σπιτιών. Να ενώνει τον κόσμο τον εδώ με τον κόσμο τ'ουρανού. Τι θαυμαστό ταξίδι κι αυτό. Το ταξίδι της βροχής... 

υγ: Το δίστιχο της αρχής είναι στίχοι απ'το τραγούδι του Κων/νου Βήτα "Δεν είναι αργά"

Μοναδικές στιγμές

Ήμουν για περπάτημα χτες, αργά το απόγευμα, στην ακροθαλασσιά. Χωρίς παπούτσια. Με γυμνά πόδια. Εκεί που τα ταξιδεμένα κύματα έρχονται ν'αγγίξουν την αμμουδιά. Και να πουν τις ιστορίες τους. 

Ο ήλιος έτοιμος να γείρει στο υγρό του καταφύγιο στο βάθος του ορίζοντα, σκορπίζοντας τα πι'όμορφά του χρώματα. Οι βαρκούλες λικνίζονταν αργά στο λιμάνι. Κι ο αέρας φυσούσε αργά συμμετέχοντας κι αυτός στην υποβλητικότητα του ρυθμού...

Ένιωσα συγκλονισμένος απ'το μεγαλείο της φύσης. 

Τι πι'όμορφο να ζητήσει κανείς;

Σκέψεις μιας ξεχασμένης νύχτας

Παραλία. Ώρα 22:51. Καθιστός στην αμμουδιά χωρίς παπούτσια, χωρίς κάλτσες. Τα δάχτυλα των ποδιών μου αγγίζουν την λεπτή άμμο. Το βλέμμα μου δε χορταίνει να παρατηρεί το λαμπερό αντιφέγγισμα του φεγγαριού στην κρύα επιφάνεια της θάλασσας.

Μια από τις στιγμές που όλη σου η ύπαρξη θέλει να μετάσχει στην αόρατη μυσταγωγία της φύσης. Συνεπαρμένος απ'τον μαγικό ήχο των κυμάτων που σιγοσβήνουν στην ακτή, αναρωτιέμαι αν αυτό που ζω είναι αληθινό... Ρωτάω τον εαυτό μου...

Μα κι όλη η ζωή μια ερώτηση δεν είναι; Εκεί που νομίζεις ότι είσαι σίγουρος για κάτι, αμέσως ένα αναπάντεχο "κάτι" συμβαίνει κι η ζωή σου παίρνει άλλη τροχιά. Άλλη τροπή...

Μονάχα τα βιώματα, της καρδιάς οι εμπειρίες είναι θέση και κατάφαση. Εκεί δε χωράνε ερωτήσεις. Ρίχνεις το αγκίστρι στο βυθό και ψαρεύεις αστέρια κι ελπίδες και όνειρα. 

Και βλέπεις τους άλλους, τους συνανθρώπους σου, όπως θα'πρεπε: χωρίς ταμπού, χωρίς προκατάληψη. Με αγάπη...

Αυτή τη νύχτα -την ξεχασμένη απ'τη λογική του κόσμου- θα τη θυμάμαι για πάντα. Τα χίλια μικρά κύματα και το λεπτό -σχεδόν αθόρυβο- ψυχρό αεράκι. Το τραγούδι των αστεριών και του φεγγαριού τη σιωπηλή αναμονή. 

Παίρνω μια ανάσα και συνεχίζω να ελπίζω. Γιατί ζωή, τελικά, αυτό είναι: η ελπίδα...

(αποσπάσματα από το ημερολόγιό μου, μερικές νύχτες πριν...)

Καλημέρα!Καλή φώτιση! Το άγιο Πνεύμα ας μας συνοδεύει.

Άρνηση (Γ.Σεφέρης)

Στὸ περιγιάλι τὸ κρυφὸ

κι ἄσπρο σὰν περιστέρι
διψάσαμε τὸ μεσημέρι
μὰ τὸ νερὸ γλυφό.

Πάνω στὴν ἄμμο τὴν ξανθὴ
γράψαμε τ᾿ ὄνομά της
ὡραῖα ποὺ φύσηξεν ὁ μπάτης
καὶ σβήστηκε ἡ γραφή.

Μὲ τί καρδιά, μὲ τί πνοή,
τί πόθους καὶ τί πάθος
πήραμε τὴ ζωή μας· λάθος!
κι ἀλλάξαμε ζωή.

(Ένα απ'τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα. Του Γιώργου Σεφέρη.)

υγ: Συγχωρέστε με που αργώ πολύ στην απάντηση των σχολίων. [Για τους φίλους bloggers: Nα με συγχωρέσετε που δεν επισκέπτομαι τους όμορφους ιστοχώρους σας. Μπαίνω πλέον σε μια φάση με υπερβολικά μειωμένο ελεύθερο χρόνο. Με το ζόρι βρίσκω χρόνο για να ανεβάζω αναρτήσεις για την αόρατη γωνιά... Έχει ο Θεός...)

Οδ.Ελύτης -Του Αιγαίου

Σήμερα, η αόρατη γωνιά φιλοξενεί τον Οδυσσέα Ελύτη. 
Ένα απ'τα αγαπημένα μου ποιήματα. Λέγεται "Του Αιγαίου" και ανήκει χρονολογικά στη συλλογή "Προσανατολισμοί" (1940).

Ο έρωτας

Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι
Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι
 
Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.
 
 
                                      II
 
Παιχνίδια τα νερά
Στα σκιερά περάσματα
Λένε με τα φιλιά τους την αυγή
Που αρχίζει
Ορίζοντας -
 
Και τ' αγριοπερίστερα ήχο
Δονούνε στη σπηλιά τους
Ξύπνημα γαλανό μες στην πηγή
Της μέρας
Ήλιος -
 
Δίνει ο μαΐστρος το πανί
Στη θάλασσα
Τα χάδια των μαλλιών
Στην ξεγνοιασιά του ονείρου του
Δροσιά-
Κύμα στο φως
Ξαναγεννάει τα μάτια
Όπου η Ζωή αρμενίζει προς
Τ' αγνάντεμα
Ζωή -
 
                                   III
Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο - Έρωτας
Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος
Δίνει στον ορίζοντα
Κύματα φεύγουν έρχονται
Αφρισμένη απόκριση στ' αυτιά των κοχυλιών
Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;
Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα
Γέρνει πανί του ονείρου
Μακριά
Έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει - Φλοίσβος.