Βραδινή περιπλάνηση σε μια πολύ γραφική πόλη. Αργό περπάτημα στα πέτρινα σοκάκια της. Η υπερβολική ζέστη της ημέρας άφησε τα ίχνη της πάνω στις σκαλιστές πέτρες. Όμως, με την διστακτική εμφάνιση των πρώτων αστεριών αντιλαμβάνεσαι το πόσο γλυκιές είναι οι καλοκαιρινές νύχτες. Ούτε πολύ κρύες ούτε πολύ ζεστές.
Ακούγοντας τους γρύλους να τραγουδούν το βασικό τους απαράλλαχτο σκοπό. Περπατάμε αργά. Ανεπαίσθητα γλιστράει στη σκέψη το πόσο αντίθετη με την πραγματικότητα της μεγαλούπολης είναι η αυθεντικότητα μιας μικρής πόλης. Μου φαίνεται σα να κινούνται όλα με άλλους ρυθμούς. Πιο αργούς, πιο ανθρώπινους. Λες και μπήκες ανεπαίσθητα στη μαγική δίνη ενός παραμυθιού.
Το κουβάρι της ζωής πάντα θα ξετυλίγεται. Όσο το επιτρέπει ο Θεός. Δε γνωρίζω πόσο θα ζήσω. Όμως, μ'αρέσει υπερβολικά να ζω την κάθε μου στιγμή με χαρά. Όπως αυτή την πανέμορφη νύχτα.... Ποιος ποιητής μπορεί να περιγράψει μια τόσο όμορφη ώρα; Ποιο πινέλο μπορεί να χαϊδέψει και να μαγέψει μια ακουαρέλα σαν αυτή που απλώνεται μπροστά στα μάτια μου αυτή τη στιγμή;
Απολαμβάνω τις ευκαιρίες σου, Θεέ μου. Σ'ευχαριστώ...
απ'το ημερολόγιο του Σεβάχ του Θαλασσινού
