Ο καθένας είναι μοναδικός

Για σήμερα κάτι που είχα διαβάσει πριν καιρό κ το'χα γράψει σε post it σημείωση.

"Φαίνεται πάντα πιο απλό να κατατάξεις τους ανθρώπους σε κατηγορίες, απ'ότι να τους γνωρίσεις όπως πραγματικά είναι. Όμως, όταν ανακαλύπτουμε κι επαινούμε αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των άλλων, όχι μόνο νιώθουμε πιο κοντά τους, αλλά κι εμείς οι ίδιοι κερδίζουμε από την εμπειρία".

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο"

υγ: Χρόνια πολλά στους Γιάννηδες κ στις Ιωάννες :))

Συνεχώς αλλάζουμε

Κάθε μέρα θα πρέπει να μαθαίνουμε κάτι καινούριο σχετικά με τον κόσμο και, κάνοντάς το, δε θα είμαστε ποτέ πια οι ίδιοι. (...) Για ν'αξιολογήσουμε σωστά τη γνώση πρέπει να αποδεχτούμε ένα βασικό νόμο της φύσης: ό,τι δεν ωριμάζει, πεθαίνει. 

Τα παιδιά που βλέπουν τηλεόραση έξι ώρες την ημέρα(αυτός είναι ο μέσος όρος), πιθανότατα θ'αναπτύξουν μια παθητική στάση απέναντι στον κόσμο. Κλεισμένα στο σπίτι, θα χάσουν τη γέννηση της άνοιξης, το πρώτο απαλό χιόνι του χειμώνα. Η ζωή που βιώνεται σε στενά όρια και ταξιδεύει πάνω στα σίγουρα μονοπάτια της συνήθειας και της καθημερινότητας, μειώνεται σημαντικά, όταν δεν καταφέρνουμε ν'αναγνωρίσουμε ότι αλλάζουμε συνεχώς. Ό,τι δεν ωριμάζει, πεθαίνει.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο", εκδ.Γλάρος

Όλα αυτά είναι εκδηλώσεις αγάπης

Γνώρισα πολλούς ανθρώπους που μοιράζονταν το φαγητό τους, έστω κι αν ήταν πολύ λίγο για τους ίδιους. Γνώρισα άτομα που βγήκαν μίλια ολόκληρα από το δρόμο τους, για να με συνοδέψουν στον προορισμό μου, ανησυχώντας μήπως χαθώ! Υπήρξαν ξένοι που μου μίλησαν για τη ζωή τους, με συγκινητική ντροπαλότητα. Όλα αυτά είναι εκδηλώσεις αγάπης που προσφέρεται γενναιόδωρα.

Λ. Μπουσκάλια, Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο

Μπορεί να έχεις πάρει και εσύ στη ζωή σου πολλή αγάπη. Μην περιμένεις να τη δεις όμως μέσα από τους κλασσικούς τρόπους που μας δίδαξαν από μικράκια, μέσα από λουλούδια, όμορφα λόγια ή έναν Έρωτα ίσως!  Η αγάπη η αληθινή μπορεί να είναι μπροστά σου αλλά εσύ  απλά να κοιτάζεις πάνω ή πέρα από τον λόφο......

αναδημοσίευση απ'το blog της καλής μου φίλης Αριστέας. 
εδώ:http://princess-airis.blogspot.gr/2012/08/blog-post_22.html

Πρόσθεσε λίγη τρέλα στη ζωή σου!

Πολλοί άνθρωποι επιμένουν να καταπιέζουν μέσα τους το πνεύμα της χαράς έχοντας τη λαθεμένη αντίληψη ότι η ζωή είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. (...) Καλλιεργούμε τους εκλεπτυσμένους τρόπους και την τυπικότητα σε βάρος του αυθορμητισμού και της διασκέδασης. 

Μέσα μας υπάρχει ένα απόθεμα χαρούμενης ελευθερίας ή τρέλας, αν θέλετε. Είναι ένα φυσικό θαυμάσιο αντιστάθμισμα στη σοβαρή, κοινωνικά παραδεκτή στάση, το οποίο μας επιτρέπει να καταργούμε πότε-πότε τους κανόνες της ευγένειας. Γιατί να μη χαρούμε λίγο μέσα στην τρέλα μας; 

Σ'ένα κόσμο που επικρατεί η ανοησία δεν πρέπει να διστάζουμε να προσθέτουμε, όλο ευτυχία και κέφι, τη δική μας πινελιά της τρέλας.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο", εκδ. Γλάρος

Μάθε ν'ακούς

Πρόσφατα ταξίδευα αεροπορικώς για τη Νέα Υόρκη. Η αεροσυνοδός φώναξε μ'ενθουσιασμό, μόλις με είδε να μπαίνω στο αεροπλάνο. "Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να σας γνωρίσω. Θα μπορούσα να μιλήσω μαζί σας αργότερα;". Όταν βρήκε τον καιρό σε κάποιο διάλειμμα, κάθισε πλάι μου και με λίγα λόγια μου διηγήθηκε την ιστορία της. Ένας σύζυγος που την απατούσε, ένα καθυστερημένο παιδί, συναισθήματα απογοήτευσης και απελπισίας, φόβος ότι δε θα τα βγάλει πέρα. 

Ύστερ'από λίγο, αναστέναξε μ'ανακούφιση και σταμάτησε στη μέση μιας φράσης. Σκούπισε τα δάκρυά της και σηκώθηκε απ'το κάθισμα. "Ω, κύριε Μπουσκάλια", είπε, "να ξέρατε πόσο με βοηθήσατε!". Εγώ δεν είχα πει λέξη. Καμιά φορά βοήθεια σημαίνει απλά ν'ακούμε, χωρίς να κάνουμε κρίσεις ή να δίνουμε συμβουλές.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο", εκδ. Γλάρος