Μια νύχτα μετά

Κάπου ανάμεσα στις εορταστικές βόλτες, στα πολύχρωμα στολίδια και στα χριστουγεννιάτικα δέντρα με τα φωτάκια που αναβοσβήνουν, σταματώ για λίγο. Κοιτάζω πίσω μου. Από το πρωί μέχρι τώρα έζησα τόσες στιγμές. Τόσες ανάσες. Τόσα χνάρια απ'τα βήματα της καρδιάς.

Τα βήματα πίσω μου δείχνουν πως ξεκίνησα σήμερα τη μέρα μου απ'τη Φάτνη. Έκανα σίγουρα το "καθήκον" μου σαν τυπικός, "καλός χριστιανός". Μα, μήπως δεν πήρα μυρωδιά απ'το Μυστήριο που έγινε; Αναρωτιέμαι... 

Ήρθε στον κόσμο μας. Στ'αλήθεια ήρθε. Για μας ήρθε. Να μας συναντήσει, να μας δώσει εκείνο που σ'όλη μας τη ζωή αναζητούμε: την ευτυχία. Αυτή την τόσο παρεξηγημένη λέξη. Ήρθε για όσους Τον πιστεύουν και για όσους τον αρνούνται. Ήρθε για να σπάσει τη μιζέρια μας, τη σκληράδα της καρδιάς μας. Η αγκαλιά Του δεν αρνήθηκε ποτέ κανέναν.

Χριστέ, ήρθες και μάλλον δεν σε κατάλαβα. Είμαι τόσο απασχολημένος με το τι θα κάνω μετά. Οι έγνοιες μου, τα προβλήματά μου είναι ο κόσμος μου. Δυστυχώς είμαι αποκλεισμένος στον εαυτό μου. 

Χριστέ μου, ήρθες μέσα στην απέραντη σιωπή στον κόσμο μας. Στον κόσμο μου. Και δυσκολεύομαι να σε ακούσω γιατί έχω μάθει να φωνάζω.

Μάθε με, Χριστέ μου, να σιωπώ. Και μέσα στη σιωπή να ψάχνω το γλυκό Σου Φως. Ούτως ή άλλως, ένα πράγμα ζήτησες: να σου δώσω τις αμαρτίες μου, τα σκοτάδια μου.

Στέκομαι κι απόψε, μια νύχτα μετά την Γέννησή Σου, ανάμεσα στη λογική και στο υπέρλογο. Ανάμεσα στη συνήθεια και στην αλήθεια. Ανάμεσα στη ψευτοζωή και στις ανάσες που ευωδιάζουν γλύκα. 

Δείξε μου, το Φως Σου. Σε παρακαλώ με όση δύναμη έχει η παγωμένη μου καρδιά. Δείξε μου τον αληθινό δρόμο προς την αγάπη.

υγ: Χρόνια πολλά, αδέρφια μου! Και σας ευχαριστώ ΠΟΛΥ για τα σχόλια, τις ευχές και τα mail που μου στέλνετε. Τι να πω... Με έχετε κατασυγκινήσει.
υγ2: Φωτογραφία από εδώ

Τσεκάροντας κάποια πράγματα...

Έχω στήσει αυτί.
Προσπαθώ ν'ακούσω λίγο την καρδιά μου.
Χτυπάει. Κάποιες φορές λίγο ακαθόριστα. Κάποιες άλλες σταθερά.

Αύριο ο Χριστός θα γεννηθεί.
Θα γεννηθεί, όμως, στη δικιά μου καρδιά; 

Αυτό αναρωτιέμαι, φίλε...

Ωραία τα λόγια, οι μελό καταστάσεις, οι περιγραφές. Αλλά η πράξη είναι αυτή που μετράει. Που πονάει. Που δείχνει το ποιόν, το υλικό απ'το οποίο είναι η καρδιά μου, η ψυχή μου.

Ωραία τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, οι επισκέψεις, τα στολίδια, τα κάλαντα. Μα θα'θελα να μη μείνω εκεί...
Τυπικούρες είν'αυτά, που λέει κι ένας φίλος.

Ίσως, αυτές τις μέρες θα 'πρεπε, φίλε, να τσεκάρουμε λίγο τη βρωμιά που κουβαλάμε μέσα μας. Να τη διώξουμε. Εξομολόγηση. Αν δεν έχεις νιώσει αυτό το αλάφρωμα, ευκαιρία! Αν το'χεις, τότε καταλαβαινόμαστε.

Καλά Χριστούγεννα, φίλε. Το εννοώ...

Πρόσθεσε λίγη τρέλα στη ζωή σου!

Πολλοί άνθρωποι επιμένουν να καταπιέζουν μέσα τους το πνεύμα της χαράς έχοντας τη λαθεμένη αντίληψη ότι η ζωή είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. (...) Καλλιεργούμε τους εκλεπτυσμένους τρόπους και την τυπικότητα σε βάρος του αυθορμητισμού και της διασκέδασης. 

Μέσα μας υπάρχει ένα απόθεμα χαρούμενης ελευθερίας ή τρέλας, αν θέλετε. Είναι ένα φυσικό θαυμάσιο αντιστάθμισμα στη σοβαρή, κοινωνικά παραδεκτή στάση, το οποίο μας επιτρέπει να καταργούμε πότε-πότε τους κανόνες της ευγένειας. Γιατί να μη χαρούμε λίγο μέσα στην τρέλα μας; 

Σ'ένα κόσμο που επικρατεί η ανοησία δεν πρέπει να διστάζουμε να προσθέτουμε, όλο ευτυχία και κέφι, τη δική μας πινελιά της τρέλας.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο", εκδ. Γλάρος