Για την πιο γλυκιά αλήθεια του κόσμου

...ιδού, ποιώ τα πάντα καινά

 Μέσα στη νύχτα αναζητάς στιγμές ώστε να'χεις κάτι, κάπως να γεμίζεις του κόσμου σου τ'ανύποπτα. Μέσα στη μερα πασχίζεις για μια ανάσα πίσω απ'του προσωπείου σου την καλοφτιαγμένη βιτρίνα. Τη μια στιγμή αλλάζεις πεζοδρόμια. Την άλλη απλά εύχεσαι να'χες κάποιον να συναντήσεις -τυχαία έστω!- στο ατέλειωτο μονοπάτι σου. 

 Η αλήθεια είναι πως η μοναξιά απλώνει τα αόρατα δίχτυα της μέσα απ'την πληθωρικότητα της κενότητας. Κυνηγάς τη χαρά, μα η δίψα σου γίνεται αχόρταγο πάθος. Ατίθαση, άμυαλη ορμή που σ'οδηγεί κατευθείαν στο γκρεμό με ταχύτητες ασύλληπτες. Και καθώς πέφτεις, αναρωτιέσαι "γιατί έφτασα ως εδώ; Γιατί πέφτω; Γιατί"; Και δεν έχεις κάποιο χέρι να σε πιάσει έστω την τελευταία στιγμή. Η πτώση μοιάζει με σίγουρο πνιγμό. Και χτυπάς με πάταγο στο πέτρινο τέρμα της κατακόρυφης διαδρομής. Και εκεί, μονάχα σκοτάδι. Ακινητοποιείσαι. Δεν έχεις κουράγιο ούτε να φωνάξεις. Ούτε καν να ψιθυρίσεις. 

 Σκέφτεσαι τότε τι είχες. Την ομορφιά που, σαν ευλογία και σαν γλυκιά μουσική, περιτριγύριζε αθέατα και προστατευτικά τη ζωή σου. Μα δεν την εκτιμούσες, διότι η καρδιά σου αιχμαλωτισμένη καθώς ήταν απ'τα πάθη, πίστεψε πως με τις δικές της δυνάμεις μπορεί να κερδίσει κάτι, κάποιον, στον κόσμο όλο. Και η πτώση από εκείνη τη στιγμή διαγραφόταν σαν αυτόματο, νομοτελειακό γεγονός... Κι έτσι, λαβωμένος, το σκοτάδι αρχίζει με παγωμένες κυκλωτικές κινήσεις να σε πνίγει. 

  Όλ'αυτά, μέχρι να θυμηθείς εκείνα τα ολοφώτεινα λόγια: "Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς". Μέχρι να καταλάβεις πως το φως του ήλιου είναι κάτι που στ'αλήθεια μπορείς να το αγγίξεις. Μια στιγμή, ένας χτύπος της καρδιάς, ένα δάκρυ, μια μονάχα μικρούλα στιγμή αρκεί. Μια στιγμή απόφασης ελεύθερης, θέλησης γι'αλλαγή. Σαν το υπερβατικό "ήμαρτον" του ληστή. Και η μυλόπετρα που σου πλάκωνε την καρδιά γίνεται καπνός. Εξαφανίζονται τα σκοτάδια που σε αλυσόδεναν. Κι όλα γίνονται πια καινούρια. Τόσο απλά. Τόσο εκρηκτικά απλά. Τόσο βιωματικά κι αληθινά. Στο τώρα των χτύπων της καρδιάς σου.

υγ: Αφιερωμένο με αγάπη πολλή σ'όσους αγγίξαν τ'όνειρο και τώρα το αναζητούν και πάλι. Ειδικά αφιερωμένο: στο Γιώργο, στη Μαρία, στον Αντώνη, στο Γιώργο. 

υγ2: Με τις φτερούγες των Αγγέλων ν'ανοίγουν διαδρόμους απογείωσης στα αδιέξοδα όλων μας.

υγ3: Ο στίχος στην αρχή απ'το ευαγγελιο.

Αυτή που τελικά κερδίζει είναι η απλότητα.

(...) Γιατί τελικά η απλότητα είναι αυτή που κερδίζει. Τίποτα, τίποτα απ'όσα κάνεις με δολιότητα, με κακό πείσμα ή με πονηριά δε κρατάει πολύ. Ίσα-ίσα θα καλύψει την εγωπάθεια, το ναρκισσισμό. Προσωρινά. Σκέψου μετά τι μένει. Σκέψου το καλά. 

Η κενότητα απλώνεται σα θολή παγωνιά και εδραιώνεται άσειστα στη ψυχή. Κι εκείνη , μες στην ομίχλη μαραζώνει. Πνίγεται. Και υποφέρει. Η ματιά, το βλέμμα το προδίδουν αυτό... Ξέρεις, τα μάτια τα λένε όλα. Είναι ο καθρέφτης του εντός μας κόσμου.

Υπάρχουν άνθρωποι που, στην πορεία κάπου, έχασαν την απλότητα. Τους κατάπιε σιγά-σιγά η κακία, τους αλυσόδεσαν γερά τα πάθη. Και ψάχνουν με κάθε μέσο ανίερο να καταστρέψουν ό,τι όμορφο υπάρχει γύρω τους. Κάνουν σχέδια, τα λόγια τους είναι ύπουλα και σκέφτονται διπλά και τριπλά πώς και τι θα πουν. Βλέπουν τη ζωή σαν σκακιέρα και τους ανθρώπους σαν πιόνια. Φαύλος κύκλος. Συμπεριφορά σκοτεινή.

Η ομορφιά κρύβεται στα απλά πράγματα. Πρόσεξες το ρήμα; Κρύβεται. Γιατί; Επειδή η ομορφιά φανερώνεται μόνο όταν την προσεγγίσεις με αγνότητα, με καθαρότητα, με σεβασμό. Ένα αργόσυρτο αεράκι. Ένα ηλιοβασίλεμα. Το κελάηδημα του πουλιού. Το χαμόγελο των παιδιών. Το δάκρυ μιας μετανοημένης καρδιάς. Η ευχή στο κομποσκοίνι. Η κίνηση της αγάπης. Αυτά είναι κάποιες απ'τις πτυχές της ομορφιάς της ζωής. 

Μη γελιόμαστε, δύο δυνάμεις υπάρχουν στον κόσμο: το καλό και το κακό. Η πρώτη είναι αόρατη και ταπεινή και απλή. Σαν την άπειρη, ακατανόητη αγάπη του Χριστού μας. Η δεύτερη εκφράζεται απ'τις παρατάξεις του δαίμονα.

Προτιμώ την απλότητα. Την ομορφιά που δε χρειάζεται make up για να λάμψει. Τη συμπεριφορά που δε βασίζεται στο "δώσε-πάρε", αλλά στην απλόχερη ειλικρίνεια. Είμαστε ένα όπως έλεγε ο άγιος γέρ.Πορφύριος. Αρκεί να σκύψουμε και ν'αφουγκραστούμε την καλοσύνη. Την αγάπη. Την αγάπη Του. Ελεύθερα. Απλά.

Επιφυλακτικές σκέψεις

Ίσως η αγάπη του Θεού για μας είναι ασύνορη 

ώστε να καλύπτει το απίστευτο βάθος της αμαρτίας μας....

Ίσως η ελευθερία μας η απόλυτη είναι το πιο χαοτικό δώρο

ώστε να επιλέγουμε -αν το θέλουμε- να μην Τον αγαπάμε....

Ίσως το σχήμα της θεϊκής Του χάρης ταιριάζει ακριβώς

με το άχαρο σχήμα της δικής μας κενότητας.

Ίσως ο Σταυρός Του είναι η πιο ανεπιφύλακτη τρέλα

ώστε να μας δείχνει τον διάφανο δρόμο προς την ένωση με το σύμπαν.

Βλέπω μα δε βλέπω...

Δε με γεμίζει πια αυτό το καθημερινό ψέμα που όλοι λένε ζωή... Που κοιτάς τον άλλον κατάματα και το μόνο που βλέπεις είναι ένα ατέλειωτο κενό. Και το κενό αυτό ενώνεται με τη δική μου κενότητα και τελικά τι συμβαίνει; Ζούμε σχεδόν όλοι μαζί στο κενό. Χαοτικοί και γεμάτοι προσωπεία. Βλέπεις, μα στην ουσία δύσκολο να διακρίνεις. Βάζεις ταμπέλες και έτσι πορεύεσαι. Γιατί; Ο Χριστός μήπως έβαλε ποτέ ταμπέλες; 

Μιλάω για την αγάπη, μα ο εγωισμός μου σαν ελατήριο εκτοξεύεται. Μιλάω για ελπίδα... Μα, πώς τολμάω; Με τι λόγια μπορώ να περιγράψω το απερίγραπτο; Ο Π.Πάσχος πολύ εύστοχα λέει σ'ένα ποίημά του ότι όλοι εμείς που μιλάμε για το Χριστό, πολλές φορές μοιάζουμε με τα πιθάρια. Που μέσα τους κυλάει εκλεκτό κρασί, μα εκείνα μένουν πάντα αμέθυστα...

Όσο τα έχω όλα πλουσιοπάροχα, κινδυνεύω να χάνω κάθε στιγμή τον εαυτό μου. Στις αληθινές στιγμές της ησυχίας μου, όταν τα νερά της ύπαρξής μου είναι ατάραχα, τότε μπορώ να δω μια πτυχή του εαυτού μου. Τι κάνω, όμως; Δέχομαι αυτό που πράγματι είμαι; Ή μήπως δε θέλω να το αντιληφθώ, να το κατανοήσω και (γιατί όχι;) να το αγκαλιάσω;

Ένας φίλος κάποτε είχε γράψει:

ε αυτό δεν το ζητάω, κουράστηκα

μοναχικά προσπαθώ να βελτιώσω και να βελτιωθώ

από το γράψιμο μέχρι τον μικρόκοσμό μου

την εικόνα μου, την πίστη μου.

Κάπου είχα διαβάσει ότι τα πιστεύω σου δε σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, αλλά οι πράξεις σου. Χρειάζεται αίμα για να υπερνικήσεις τα πάθη σου. Το κενό σου. Πριν δύο χιλιάδες χρόνια,  όμως, ο Χριστός αθόρυβα έδειξε το δρόμο. Τον τρόπο. Την ουσία...