της καρδιάς

 Να προσέχεις την καρδιά σου. Να τη φροντίζεις. Η καρδιά είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Και λάθος επιλογές να κάνεις στο δρόμο σου, το γυαλί θα σου καθρεφτίζει το σωστό. Θα σου δείχνει το φως. Σιωπηλά θα σε βοηθάει.

 Να την αγαπάς την καρδιά σου, φίλε. Άλλωστε, μονάχα μία έχουμε. Και χτυπά για χάρη μας ασταμάτητα, ακούραστα. Αθόρυβα.

Να την αγαπάς

Μετανιώνω που τρόχισα τόσα "όχι",
για να πω τελικά τόσα "ναι"
που με μαχαίρωσαν...

  Θα υπάρξουν φορές που τα όριά σου θα δοκιμαστούν. Οι αντοχές σου το ίδιο. Θα γεννηθούν στιγμές που δεν περίμενες πως θα ζούσες. Καλές ή κακές. Σίγουρα έντονες, δυναμικές. Που δε σηκώνουν αναβολή. 

  Η καρδιά σου ας είναι αυτή που θα κρατά το τιμόνι των επιλογών σου. Αυτή και μόνον αυτή. Να την αγαπάς. Να την προσέχεις. Να την αφήνεις ν'ανασαίνει, να βλέπει, να'ναι δροσερή και ζωντανή. Να κοιτάζει ψηλά. Να ονειρεύεται. Να μπορεί να'χει τη δύναμη να λέει "ναι". Ακόμη και "όχι".

  Καρδιά που γεύεται, που βιώνει την αγάπη Του δεν πρόκειται να χαθεί. Διότι, όταν έχεις πεθάνει κι έχεις αναστηθεί μέσα στην καθημερινότητά σου, δε φοβάσαι πια. Όχι γιατί είσαι ανίκητος. Αλλά γιατί είσαι αναστημένος. 

Καλό μήνα!

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι της Κικής Δημουλά. Ευχαριστίες πολλές στο φίλο Δημήτρη που μας το έστειλε!

υγ2: Η φωτογραφία δεν έχει άμεση σχέση με το κείμενο, απλά μ'άρεσε πολύ γι'αυτό και την προτίμησα :)

  

Μια αγκαλιά για όλους μας

...Θυμάσαι; Μου'χες πει να μη ξεχνώ

πως η αγάπη απρόσμενα μπαίνει στην καρδιά

όπως οι πρωινές ηλιαχτίδες απ'το ανοιχτό παράθυρό μου.

Ίσως δεν έχει σημασία αν είσαι καλός άνθρωπος, αν τηρείς νηστείες, αν κάνεις τα πάντα ώστε να φαίνεσαι άμεμπτος "σωστός χριστιανός". Ίσως δεν περιβάλλονται με απολυτότητα το πόσες φορές πήγες εκκλησία ή πόσα κομποσκοίνια έκανες. Ίσως τελικά δεν έχει σημασία αν γνωρίζεις δεσποτάδες, σοφούς ή άγιους γέροντες και πνευματικούς. 

  Τι να τα κάνεις όλα αυτά αν δεν έχεις γνωρίσει τον Ένα; Τι να κάνεις όλες αυτές τις "περγαμηνές" σου αν δεν βίωσες μέσα σου την εκρηκτικότητα της αγάπης; Πώς γίνεται να αξιώνεις ή να κρίνεις τους άλλους χωρίς να προσπαθείς να ψηλαφείς τα γλυκά μονοπάτια της αληθινής συγγνώμης; Άλλο η αυτοδικαίωση και άλλο η αγκαλιά της αμέτρητης αγάπης Του.

  Δε μαθαίνεται από βιβλία η προσευχή. Δε γίνεται να καταλάβεις αυτούς που πονούν αν δεν έχει βαφτιστεί η καρδιά σου με τα δάκρυα της απόγνωσης. Μα μήπως όλοι μας δεν γινόμαστε γνώριμοι με τον πόνο; Την μοναξιά; Την απελπισία; Την απογοήτευση και τα αδιέξοδα; Απλά, ο καθένας μας περνάει αυτές τις εμπειρίες με τον δικό του τρόπο. Ο σταυρός του καθενός μας είναι προσωπικός. Η γλύκα της παρουσίας Του όμως είναι αγκαλιά για όλους μας. Είμαστε όλοι κάτω απ'τον ίδιο ατέλειωτο ουρανό.

  Ίσως, τελικά, δεν έχει σημασία τίποτα απ'αυτά που προσπαθούμε να κάνουμε αν δεν τα περάσουμε πρώτα από το παράθυρο της καρδιάς. Γιατί μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις αληθινά(1). Γιατί ίσως τελικά θα'ταν πιο αληθινό να προσπαθούσαμε να δένουμε τις κλωστές των επιλογών μας στον ουρανό(2).

υγ: Η πρώτη φράση με πλάγια γραμματοσειρά είναι από τον Μικρό Πρίγκιπα, το δεύτερο του Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς

υγ2: Το τρίστιχο στην αρχή είναι από παλιότερή μου απόπειρα συγγραφική ανολοκλήρωτη.

υγ3: Σ'ευχαριστώ θερμά και για τα mail και για τα σχόλια και, πιο πολύ απ'όλα, σε ευχαριστώ για τις ευχές σου. Έτσι, βρίσκω τη δύναμη να συνεχίζω.

Επιφυλακτικές σκέψεις

Ίσως η αγάπη του Θεού για μας είναι ασύνορη 

ώστε να καλύπτει το απίστευτο βάθος της αμαρτίας μας....

Ίσως η ελευθερία μας η απόλυτη είναι το πιο χαοτικό δώρο

ώστε να επιλέγουμε -αν το θέλουμε- να μην Τον αγαπάμε....

Ίσως το σχήμα της θεϊκής Του χάρης ταιριάζει ακριβώς

με το άχαρο σχήμα της δικής μας κενότητας.

Ίσως ο Σταυρός Του είναι η πιο ανεπιφύλακτη τρέλα

ώστε να μας δείχνει τον διάφανο δρόμο προς την ένωση με το σύμπαν.

Ακροβατώντας

Ποια είναι εκείνη η δικλείδα ασφαλείας που ομαλοποιεί την ελευθερία των επιλογών σου; Αυτό που αποφάσισες να ακολουθήσεις είναι ο δρόμος που απλά σε πήγαν τα κύματα της ζωής ή το σημείο που είχε χαραχτεί βαθιά μέσα σου μετά από ώριμη επιλογή της καρδιάς σου;

Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να προχωρήσει ανάλογα με τα "θέλω" του και τα "μπορώ" του ζυγίζοντας ταυτόχρονα και σταθμίζοντας το ωφέλιμο αυτών των γεννημένων στην καρδιά στόχων και επιθυμιών.

Συνεχώς, μου φαίνεται πως ακροβατούμε σ'ένα λεπτό τεντωμένο σκοινί και για κλάσματα του δευτερολέπτου γέρνουμε είτε δεξιά είτε αριστερά. Οι γνήσιες επιλογές μας (σχεδόν πάντα συμβαίνει αυτό) είναι υπέρτερες των εμποδίων μας είτε το νιώθουμε είτε όχι.

Στην ακροβασία αυτή το αν θα πέσεις είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Μα, τελικά, το αν είσαι προσδεμένος με κρίκο (ώστε και αν πέσεις να μη σκοτωθείς) είναι η δικλείδα ασφαλείας που εσύ ελεύθερα επιλέγεις.

Η ζωή είναι, δηλαδή, το σύνολο των επιλογών σου κατά βάθος. Ίσως πάλι και όχι... Απλές σκέψεις κάνω...

υγ: Οι άγιοι Ταξιάρχες βοήθειά μας. Σήμερα γιορτάζουμε όλοι κ ο καθένας μας χωριστά τον φύλακα-άγγελό του! Χρόνια μας πολλά λοιπόν :)

Της καρδιάς

Φίλε/η, είναι φορές που απλώνονται μπροστά μου ένα σωρό δρόμοι, πολλές επιλογές.

Μέχρι πριν μερικούς μήνες, κάθε φορά που έβλεπα τέτοια σταυροδρόμια, 

κοντοστεκόμουν.

Δεν ήξερα τι να επιλέξω... Περίμενα. Και κοιτούσα. Άρχιζα ένα παιχνίδι σκέψης. Ένα σκάκι επιλογών και μελλοντικών κινήσεων. Με λίγα λόγια: χάος. Δεν ήξερα τι να επιλέξω. Μα, συνέβη κάτι και από τότε άλλαξα εντελώς τρόπο σκέψης.

Με αγάπη στο λέω, καρδιακέ μου φίλε/η. Μη τρελαίνεσαι. Κάθε πρωινό ο ήλιος βγαίνει σταθερός και μια νέα ολοκαίνουρια και φρέσκια μέρα ξημερώνει. Γονάτισε και μίλησέ Του. Αυτός θα σ'ακούσει. Απλά...

Όταν δεις σταυροδρόμια στη ζωή σου, δε θα χρειαστεί μετά να σπαζοκεφαλιάσεις. Θα του ξαναψιθυρίσεις μια προσευχή της καρδιάς και με χαμόγελο πίστης θα κινήσεις για το μονοπάτι αυτό που θα δεις την καρδιά σου να σκιρτά. Διότι δεν υπάρχει τίποτα πιο αληθινό απ'τις επιλογές μας. Και δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος απ'το θέλημά Του. 

Πόσο όμορφο να ρίχνουμε το εγώ μας στην αγκαλιά του Θεού. Ό,τι και να γίνει ύστερα, όποια απόφαση κι αν πάρουμε, Εκείνος θα τα φέρει όλα προς όφελός μας. 

Αρκεί να το νιώσουμε ειλικρινά: είναι πατέρας μας κι εμείς τα πολυαγαπημένα, χαϊδεμένα του παιδιά. 

Απεγκλωβίσου!

Μου έκανε εντύπωση μεγάλη σε κάποια παραλία ένα κλουβί κρεμασμένο σ'ένα απ'τα δέντρα της ακρογιαλιάς. Μέσα, ένα μικρό καφετί πουλί με κόκκινο λαιμό και πιο ανοιχτόχρωμα φτερά να κελαηδάει...

Γύρω του αμέτρητα άλλα πετούμενα και αυτά κελαηδούσαν ελεύθερα. Τόσοι πολλοί οι τραγουδιστές της φύσης κι εκείνο μέσα στο κλουβί του στο ελεύθερο δάσος της ελευθερίας της φύσης. Ίσως να μη γνώρισε τη γλυκιά γεύση της ελευθερίας. Ίσως να γεννήθηκε σ'ένα κλουβί. Μάλλον η μέχρι τώρα πορεία του τέλειωνε στους τέσσερις οριοθετημένους συρματένιους τοίχους του κλουβιού του...

Κάπως έτσι είμαστε κι εμείς. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τις ζωές μας, μόνο που αρκετές φορές οι ίδιοι φυλακιζόμαστε στις αιχμαλωτικές οριοθετήσεις που οι ίδιοι τόσο ασυλλόγιστα θέτουμε! Η ζωή χρειάζεται ανοιχτό μυαλό, πλατιά καρδιά, ψυχή που να πετάει ψηλά και πάνω από προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Ελεύθερη από πάθη που μας αλυσοδένουν και επιλογές που μας αιχμαλωτίζουν.

Ναι, φίλε μου καλέ. Κάνε μια επισκόπηση της ζωής σου και θα δεις πόσες φορές αυτοεξορίστηκες και διάλεξες να φυλακιστείς σε τόπους μακρινούς. Ξανακοίτα πίσω σου. Μήπως το μονοπάτι που περπατάς δεν το διάλεξες ώριμα; Μήπως φοράς χειροπέδες στα χέρια σου και στην καρδιά σου;

Κάνε μια νέα αρχή. Ποτέ δεν είναι αργά. Απεγκλωβίσου απ'ότι σε κρατά δεμένο. Απογειώσου! Πέτα! Ζήσε!

Μάσκες και ταμπέλες

Πόσο ψεύτικοι είμαστε... Φοράμε όλοι τη μάσκα μας, το προσωπείο μας κι έτσι κυκλοφορούμε στο δρόμο. Δείχνοντας ένα άλλο, ξένο πρόσωπο απ'αυτό που έχουμε. Άλλο προφίλ. Έτσι, είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, αποκλεισμένοι απ'τους άλλους και οι άλλοι από μας. Ο καθένας ακίνητος και δέσμιος των λανθασμένων επιλογών του στον δικό του προσωπικό πύργο της Βαβέλ. Ίσως να ταιριάζει εδώ το "δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Όσο και να παίζουν με τα χρώματα είναι όλοι τους μαύροι" του Γιώργου Σεφέρη. Ίσως πάλι και όχι...
Κλαίω μέσα μου κάποιες φορές, μα έξω δείχνω το προσωπείο του δυνατού. Νιώθω αμήχανα, μα φοράω αδέξια το πανωφόρι της αυτοπεποίθησης. Κι όπως λέει και μια καλή φίλη κανείς δε γεννήθηκε από ατσάλι φτιαγμένος! Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Ας μάθουμε να είμαστε ειλικρινείς! Πρωτίστως με τον εαυτό μας.Πονάς; Κλάψε. Νιώθεις χαρά; Γέλα! Άνοιξε τα χέρια σου, κοίτα τον ουρανό και εκφράσου! Και προσευχήσου... Ό,τι και να πω για τη δύναμη της προσευχής είναι λίγο... 

Πόσο διψάω να κάνω νέα αρχή και να δείξω αυτό που είμαι (ή που νομίζω πως είμαι). Ίσως έτσι καταφέρω να αγγίξω την αύρα της ελπίδας. Ίσως, ψηλαφήσω στ'αλήθεια μια άλλη πτυχή του κόσμου αυτού. Ίσως, έτσι σεργιανίσω σ'έναν κόσμο χωρίς ταμπέλες και ψευτιά.

υγ: Χρόνια πολλά σε όσες γιορτάζουν σήμερα!!
Χρόνια πολλά Σοφία! Χρόνια πολλά Ελπίδα! Πάντα χαμογελαστές και γεμάτες Χριστό!

Οι...επιλογές

Η ζωή μας τι είναι; Ένα δώρο! Το καταλαβαίνεις αυτό; Το νιώθεις; Και έχουμε την ελευθερία να επιλέγουμε. Να διαλέγουμε. Σαν ζυγαριά καλού και κακού. Ελευθερία σημαίνει επιλογή. Επιλέγω πού θα γέρνει κάθε φορά η ζυγαριά μου. Ζυγαριά είναι η καρδιά και οι ενέργειες μου. Οι πράξεις μου ή οι απραξίες μου.

Φίλη μου, φίλε μου, ας μην διαιρείς την αγάπη σου. Ας φροντίζεις πάντα η ζυγαριά να γέρνει προς το καλό! Άλλωστε τι λέει ο άγιος Ιωάννης; "Η ψυχή μας δεν είναι όλη απ'τη φύση της ούτε αγαθή ούτε κακή, αλλά γίνεται και το ένα και το άλλο με την προαίρεσή μας, με την ελεύθερη εσωτερική εκλογή και απόφασή μας".

(αναδημοσίευση από περσινή μας ανάρτηση! 

Αν θες, επίσης, μπορείς στο κάτω μέρος της ιστοσελίδας να γράψεις στην "αναζήτηση" τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και να ξαναδιαβάσεις σχετικές αναρτήσεις)

Για τις αυτοκτονίες (Β')

Στέκομαι αμίλητος μπροστά σε μια εικόνα της Παναγιάς και δε ξέρω τι να πω. Τα λόγια μου  δε βγαίνουν, η ψυχή μου εντελώς παγωμένη. Και βουρκωμένη... Σα να προσπαθεί κάπως να προφυλαχτεί, να μη κλάψει.... 40% αυξημένα τα κρούσματα φέτος, έλεγε η χτεσινή στατιστική που κοίταξα. Δηλαδή 40% περισσότερες ψυχούλες που αποφάσισαν να μη ζήσουν άλλο. Θλίβομαι... Κλαίω...

Υπάρχει ακόμα ελπίδα, θα'θελα να τους πω αν τους προλάβαινα. Έλα να γνωρίσεις το Χριστό. Να δεις πως μαζί του δεν υπάρχει πια θάνατος. Καταλαβαίνεις; ΔΕΝ πεθαίνεις αν τον πλησιάσεις. Σου ανοίγονται προοπτικές. Έλα να γνωρίσει η καρδούλα σου λίγη γαλήνη, λίγη στοργή. 

Σαν εκείνη τη ψυχούλα που κάποτε πήγε στο γερο-Παΐσιο και του είπε ότι αν δε με βοηθήσεις και συ, θα πάω να αυτοκτονήσω. Και εκείνος κάθισε μαζί του 8 ολόκληρες ώρες και τον κοιτούσε μονάχα και προσευχόταν για εκείνον. Προσευχή-φωτιά! Φωτιά! Ακούς; Και όλοι εκείνοι οι απελπισμένοι, οι ταλαιπωρημένοι, οι πολυβασανισμένοι, οι σκάρτοι που πήγαιναν στο αγιασμένο καλυβάκι του κι εκείνος ο αγαπημένος παππούλης τους μίλαγε κατευθείαν στη ψυχούλα τους για το Χριστό. Κι εκείνοι (οι παραλίγο αυτόχειρες) μετά τον έλεγαν πατέρα μου, πολυαγαπημένε μου μπαμπά... Μια αγάπη δίχως όρια! Δείχνε αγάπη, φίλε μου. Γιατί, η αγάπη ποτέ δε χάνεται. Αλλά κάποτε θα δεις ότι θα γυρίσει και θα επιστρέψει πίσω σε σένα, όταν θα τη χρειαστείς...

Και κάτι ακόμα: Δώσε στον εαυτό σου μια ευκαιρία να γνωρίσει το Χριστό και θα νιώσεις βαθιά μέσα σου μια γλυκιά γαλήνη που όμοια της ποτέ σου δε ξαναείδες! Κάνε υπομονή και σήμερα. Και τα ατέλειωτα προβλήματά σου ακούμπησέ τα στο Σταυρό Του τον ματωμένο. Και αγκάλιασε εκείνο τον Σταυρό να πάρεις δύναμη... Να απαλύνει ο πόνος σου... Αγκάλιασε το Σταυρό του Χριστού και ο δικός σου σταυρός θα μεταμορφωθεί σε θάλασσα χαράς και ευτυχίας...

δες και εδώ:
http://aoratigonia.blogspot.com/2012/02/blog-post_02.html
http://aoratigonia.blogspot.com/2012/02/blog-post_15.html