Μου είπες ότι ζεις ένα δράμα. Ότι η ζωή σου βαδίζει απ'το κακό στο χειρότερο. Ότι δεν έφταναν οι οικονομικές δυσκολίες και τα προβλήματα στη δουλειά, απέκτησες και άλλο σταυρό! Η υγεία σου που μαραίνεται σα φύλλο του φθινοπώρου...
"Και πώς ν'αντέξω; Πες μου πώς... Άνθρωπος είμαι.Με πιάνει το παράπονο... Αλλιώς τα περίμενα τα πράγματα και αλλιώς γίνονται". Αυτά μου είπες...
Και σε συμπόνεσα. Γιατί το έχω νιώσει και γω. Γιατί το'χω ανάγκη και γω. Είναι πολύ δύσκολο. Αλλά ξέρεις κάτι; Ένας άγιος άνθρωπος μου είπε ότι όσο μεγαλύτερες γίνονται οι δυσκολίες τόσο πιο πολύ μάς προσέχει ο Θεός. Τόσο μεγαλώνουν οι ευεργεσίες του.
Γι'αυτό, χαμογέλα καλέ μου άνθρωπε! Χαρμολύπη η ζωή μας... Κάνε τον πόνο σου δάκρυ προσευχής. Και θα δεις... Θα δεις που όλα θα πάνε καλά. Στο λέω, γιατί δεν είναι δυνατόν να μην πάνε καλά! Ξέρει ο Θεός τι κάνει. Μας δίνει σταυρό προσωπικό. Μέχρι εκεί που αντέχουμε. Τ'ακούς; Μέχρι εκεί. Όχι παραπάνω...
Και μην ξεχνάς πως δεν είσαι μόνος. Είμαστε όλοι μαζί. Μαζί πονάμε, μαζί κλαίμε, μαζί σφουγγίζουμε τα δάκρυα. Μαζί χαμογελάμε! Μια προσευχή βγαίνει απ'όλους μας μαζί και τρέχει προς το Θεό! Ανεβαίνει με ελπίδα και φόρα στο θρόνο του!
Υπομονή και μην τα παρατάς! Κάποτε θα γυρίσει η σελίδα. Κάποτε όλα θ'αλλάξουν. Εσύ μείνε σταθερός...
Πανέμορφο Θαλασσινέ!!! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή''...Άνθρωπος είμαι...με πιάνει το παράπονο...''
Ποιός άνθρωπος δεν έχει φτάσει στο σημείο να πει αυτές τις λέξεις;
Αλλα στον πόνο, στο σημείο που νοιώθουμε εγκατάλειψη απο όλους τους άλλους, εκεί μας απλώνεται το χέρι του Θεού..και η Αγάπη Του είναι τόσο γλυκιά, που μπορεί να σβήσει όλους τους πόνους του κόσμου... Αρκεί να πιάσουμε αυτό το χέρι...
Να έχεις μία πανέμορφη μέρα!!!
Καλημέρα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα.Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το όμορφο κείμενο που μας χαρίσατε.Με συγκινήσατε πάρα πολύ!Τι υπέροχο να το πιστεύουμε πραγματικά πως ο Θεός μάς δίνει ως εκεί που αντέχουμε κι όχι παραπάνω.Είμαστε όλοι μαζί,όλοι μαζί πονάμε!Υπομονή,ας μείνουμε σταθεροί!Πόσο υπέροχα λόγια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Άννα-Μαρία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πως μπορείς να πεις σε μια μάνα ή σε έναν πατέρα που έχασε το παιδί του να μην στενοχωριέται και ότι κάποτε θα γυρίσει η σελίδα και κάποτε όλα θ' αλλάξουν;
ΔιαγραφήΚαλό μεσημέρι, φίλε ανώνυμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πόνος των γονιών που χάνουν το παιδί τους είναι ίσως ο πιο αβάσταχτος πόνος... Και ανθρωπίνως ΔΕΝ υπάρχει τρόπος παρηγοριάς...
Όμως, σκέφτομαι την Παναγία. Πόσο πόνεσε και αυτή βλέποντας τον γιο της, το Θεό όλου του κόσμου, τον αναμάρτητο, να σταυρώνεται και να πεθαίνει...
Η Παναγία είναι η απάντηση στο ερώτημά σου, φίλε! Πόσο πόνεσε τότε και πόσο υπομονή έκανε και τώρα απ'τον Παράδεισο μέσα στο υπερκόσμιο φως βοηθά κι εμάς.
Η σελίδα σίγουρα γυρνά και όλα κάποτε αλλάζουν. Είτε εδώ σ'αυτό τον κόσμο είτε στον άλλο τον αληθινό! Εμείς ας κάνουμε υπομονή, ας προσευχόμαστε έμπονα και καρδιακά και ας αφεθούμε στο θέλημά Του και στο σχέδιό Του.
(Ετοιμάζουμε αυτό τον καιρό ένα συγκλονιστικό αφιέρωμα που έχει άμεση σχέση με το ερώτημά σου. Πρόκειται για ένα παιδάκι που άφησε τον κόσμο αυτό από καρκίνο. Συγκλονισμό προκαλεί επίσης και η παρουσία της μητέρας του και η αντίδρασή της!)
ΥΓ: Επίσης σχετικά με το ερώτημά σου είναι: α) το βιβλίο του π.Νικολάου Χατζηνικολάου "Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός" και η ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου "Χριστός ή χάος" http://atheataperasmata.com/)
Θα ήθελα να προσθέσω κάτι αν μου επιτρέπεται.Απ'τη μία λέμε πόσο υποφέρουν οι γονείς όταν χάνουν το παιδί τους και την ίδια ώρα γίνονται εκατομμύρια εκτρώσεις το χρόνο.Ακόμη δεν έχω γίνει μητέρα,αλλά πιστεύω πως οι περισσότεροι γονείς έχουν μία εγωιστική προσκόλληση και ουσιαστικά απ'τον εγωισμό τους λυπούνται για τα χαμένα τους παιδιά.Σίγουρα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήυ.γ. Πραγματικά εξαιρετικό το βιβλίο που λέτε.
Το θλιβερό αυτό γεγονός το αναφέρει ο π.Ανδρέας στην ομιλία που προανέφερα. Νομίζω το αναφέρει και ο π.Νικόλαος στο βιβλίο του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, όπως και να'χει, όταν χάνεται μία ψυχή -και μάλιστα παιδική- τότε ο πόνος είναι τρομερός...