Στέκομαι αμίλητος μπροστά σε μια εικόνα της Παναγιάς και δε ξέρω τι να πω. Τα λόγια μου δε βγαίνουν, η ψυχή μου εντελώς παγωμένη. Και βουρκωμένη... Σα να προσπαθεί κάπως να προφυλαχτεί, να μη κλάψει.... 40% αυξημένα τα κρούσματα φέτος, έλεγε η χτεσινή στατιστική που κοίταξα. Δηλαδή 40% περισσότερες ψυχούλες που αποφάσισαν να μη ζήσουν άλλο. Θλίβομαι... Κλαίω...
Υπάρχει ακόμα ελπίδα, θα'θελα να τους πω αν τους προλάβαινα. Έλα να γνωρίσεις το Χριστό. Να δεις πως μαζί του δεν υπάρχει πια θάνατος. Καταλαβαίνεις; ΔΕΝ πεθαίνεις αν τον πλησιάσεις. Σου ανοίγονται προοπτικές. Έλα να γνωρίσει η καρδούλα σου λίγη γαλήνη, λίγη στοργή.
Σαν εκείνη τη ψυχούλα που κάποτε πήγε στο γερο-Παΐσιο και του είπε ότι αν δε με βοηθήσεις και συ, θα πάω να αυτοκτονήσω. Και εκείνος κάθισε μαζί του 8 ολόκληρες ώρες και τον κοιτούσε μονάχα και προσευχόταν για εκείνον. Προσευχή-φωτιά! Φωτιά! Ακούς; Και όλοι εκείνοι οι απελπισμένοι, οι ταλαιπωρημένοι, οι πολυβασανισμένοι, οι σκάρτοι που πήγαιναν στο αγιασμένο καλυβάκι του κι εκείνος ο αγαπημένος παππούλης τους μίλαγε κατευθείαν στη ψυχούλα τους για το Χριστό. Κι εκείνοι (οι παραλίγο αυτόχειρες) μετά τον έλεγαν πατέρα μου, πολυαγαπημένε μου μπαμπά... Μια αγάπη δίχως όρια! Δείχνε αγάπη, φίλε μου. Γιατί, η αγάπη ποτέ δε χάνεται. Αλλά κάποτε θα δεις ότι θα γυρίσει και θα επιστρέψει πίσω σε σένα, όταν θα τη χρειαστείς...
