Πόσες φορές έχω μείνει με το παράπονο... Πόσες φορές ένιωσα τον κόσμο να χάνεται κάτω απ'τα πόδια μου... Πόσες φορές έμεινα με ερωτήματα μετέωρα, με πληγές στην ψυχή μου. Ποιος θα μου λύσει τα προβλήματά μου; Ποιος θα με βοηθήσει όταν καμιά ανθρώπινη λύση δεν υπάρχει πουθενά;
Και συ, φίλε/η μου, σίγουρα έχεις βρεθεί σε ανάλογες καταστάσεις. Εκεί που ανθρωπίνως δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Που νιώθεις την έσχατη εγκατάλειψη...
Εκεί κρύβεται, φίλοι μου καλοί, ο Θεός. Στ'αναπάντητα ερωτήματα της ζωής μας ο Θεός υφαίνει το πέπλο της σωτηρίας μας. Κι εμείς; Όταν, οι θλίψεις μάς γονατίσουν, τότε με λυγισμένα τα γόνατα και έμπονη προσευχή, ας πούμε:
" Εσύ, Χριστέ μου, με ξέρεις. Ξέρεις πόσο αμαρτωλός είμαι. Ξέρεις,όμως, και πόσες δυσκολίες περνώ. Δώσε μου λίγη υπομονή. Χάρισέ μου τη δύναμη να συνεχίζω. Να αντέχω. Να μη χαθώ. Αλλά ό,τι και να θέλω εγώ, Θεέ μου, ας γίνει το δικό σου θέλημα. Γιατί εσύ ξέρεις τι είναι το καλύτερο για μένα"...
αφιερωμένο με πόνο ψυχής σε όσους ταλαιπωρούνται. Κουράγιο αδέρφια μου!
Μεγάλη αλήθεια αυτή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν όλα και όλοι σε εγκαταλείπουν, εκεί βρίσκεις τον Θεό!
Το προσυπογράφω απο εμπειρία!
Μετά απο ένα τέτοιο βίωμα, το κάθε τι γύρω μας αποκτά τη σωστή του θέση και μαθαίνουμε να εκτιμούμε το κάθε τι στη ζωή μας.
Έτσι είναι, voulaki!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε πολύ. Καλή σου μέρα.