Ο κύκλος του Χριστού

Φαντάσου:

ούτε ένας παπάς 

της εποχής εκείνης, 

δεν ήταν φίλος 

του Χριστού, 

και δεν περπάταγε 

μαζί Του!...

Οι μαθητές του Χριστού, εκείνο τον καιρό, ήταν μια απλή ομάδα ανθρώπων που δεν έλεγε κάτι σε κανέναν, δεν ήταν τίποτα ραβίνοι ή ιερείς. Εμείς τώρα τους τιμούμε κλπ, μα τότε, ήταν η απλή παρέα του Χριστού. Ασημαντότητες. Ψαράδες. 

Αν ζούσε σήμερα ο Χριστός, και περπατούσε ανάμεσά μας, το πιθανότερο να έτρεχα κοντά Του, νομίζοντας πως το δικαιούμαι και θα με δεχτεί στους κοντινούς και κολλητούς Του.

Και θα το πάθαινα το ελαφρύ εγκεφαλικό μου, αν Τον έβλεπα να μιλάει με άτομα άσχετα με μένα, με παιδιά των Εξαρχείων, παιδιά από συναυλίες, αλητείες, νυχτερινή ζωή, ναρκωτικά, ουσίες, χαλκάδες, μαλλιάδες, με σκουλαρίκια και τατουάζ.

Και θα ‘σπρωχνα να περάσω να χωθώ μπροστά, να βρω τη θέση που μου αξίζει.

Και θα με κοίταγε και μένα ο Χριστός και θα μου έλεγε ¨Αντρίκο μου, τι θες εσύ εδώ;.. Για πού το ‘βαλες παλικάρι μου; Γιατί τόση βιασύνη και άγχος; Και γιατί σπρώχνεις τους φίλους και τις φίλες μου;…¨

Και δεν θα ‘ξερα τι να πω, μόνο θα απορούσα που κι ο ίδιος ο Θεός

για την αληθινή μετάνοια και εξομολόγηση

Άραγε μετανοούμε ποτέ; Καταλαβαίνουμε ποτέ το μέγεθος της αμαρτίας μας; Συνειδητοποιούμε την ανεπάρκειά μας; Έχουμε γκρεμίσει το αυτοείδωλό μας; Ομολογούμε την αμαρτία μας; Γιατί τελικά εξομολογούμαστε;

-------------------------

Λέγει ο Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης: “Ο άνθρωπος σπάνια αποκτά πλήρη επίγνωση της κατάντιας του. Κι αν καμια φορά έχουμε κανένα δακρυάκι και λέμε, “εγώ αμαρτωλός είμαι, Χριστέ μου, συγχώρεσέ με”, και τότε ψέματα λέμε. Κάποιος εγωισμός υπάρχει μέσα μας, κάποιο πλήγμα, κάποιο θέλημα, κάποια επιθυμία, κάποια ιδέα, κάποια επιδίωξις, κάποια αποτυχία, κάποια επιτυχία άλλου, κάποια απογοήτευσις· γιαυτό λέμε πως είμαστε αμαρτωλοί ή βγάζουμε δάκρυ, όχι διότι πραγματικά σκεφθήκαμε τον Θεόν”.

-------------------------

Τα παραπάνω παρατηρούνται έντονα κατα την εξομολόγηση των χριστιανών. Οι περισσότεροι άνθρωποι έρχονται επειδή κάτι στην ζωή τους “στράβωσε”. Δεν βλέπουν την αμαρτία τους, αλλά μένουνε στην θλίψη που έχουνε λόγο του προβλήματος που προέκυψε. Αυτό έρχονται να συζητήσουν με τον πνευματικό και όχι να ομολογήσουν την αμαρτία τους.

-------------------------

Έρχονται νέες κοπέλες και κλαίνε για την σχέση που είχανε, για την προδοσία που γεύτηκαν από το αγόρι τους. Δεν  έρχονται να ομολογήσουν τις σαρκικές τους αμαρτίες. Έρχονται για να παρηγορηθούν. Αν έβλεπαν από το παράθυρο το αγόρι τους να τις κάνει νεύμα, θα

Μια αγκαλιά για όλους μας

...Θυμάσαι; Μου'χες πει να μη ξεχνώ

πως η αγάπη απρόσμενα μπαίνει στην καρδιά

όπως οι πρωινές ηλιαχτίδες απ'το ανοιχτό παράθυρό μου.

Ίσως δεν έχει σημασία αν είσαι καλός άνθρωπος, αν τηρείς νηστείες, αν κάνεις τα πάντα ώστε να φαίνεσαι άμεμπτος "σωστός χριστιανός". Ίσως δεν περιβάλλονται με απολυτότητα το πόσες φορές πήγες εκκλησία ή πόσα κομποσκοίνια έκανες. Ίσως τελικά δεν έχει σημασία αν γνωρίζεις δεσποτάδες, σοφούς ή άγιους γέροντες και πνευματικούς. 

  Τι να τα κάνεις όλα αυτά αν δεν έχεις γνωρίσει τον Ένα; Τι να κάνεις όλες αυτές τις "περγαμηνές" σου αν δεν βίωσες μέσα σου την εκρηκτικότητα της αγάπης; Πώς γίνεται να αξιώνεις ή να κρίνεις τους άλλους χωρίς να προσπαθείς να ψηλαφείς τα γλυκά μονοπάτια της αληθινής συγγνώμης; Άλλο η αυτοδικαίωση και άλλο η αγκαλιά της αμέτρητης αγάπης Του.

  Δε μαθαίνεται από βιβλία η προσευχή. Δε γίνεται να καταλάβεις αυτούς που πονούν αν δεν έχει βαφτιστεί η καρδιά σου με τα δάκρυα της απόγνωσης. Μα μήπως όλοι μας δεν γινόμαστε γνώριμοι με τον πόνο; Την μοναξιά; Την απελπισία; Την απογοήτευση και τα αδιέξοδα; Απλά, ο καθένας μας περνάει αυτές τις εμπειρίες με τον δικό του τρόπο. Ο σταυρός του καθενός μας είναι προσωπικός. Η γλύκα της παρουσίας Του όμως είναι αγκαλιά για όλους μας. Είμαστε όλοι κάτω απ'τον ίδιο ατέλειωτο ουρανό.

  Ίσως, τελικά, δεν έχει σημασία τίποτα απ'αυτά που προσπαθούμε να κάνουμε αν δεν τα περάσουμε πρώτα από το παράθυρο της καρδιάς. Γιατί μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις αληθινά(1). Γιατί ίσως τελικά θα'ταν πιο αληθινό να προσπαθούσαμε να δένουμε τις κλωστές των επιλογών μας στον ουρανό(2).

υγ: Η πρώτη φράση με πλάγια γραμματοσειρά είναι από τον Μικρό Πρίγκιπα, το δεύτερο του Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς

υγ2: Το τρίστιχο στην αρχή είναι από παλιότερή μου απόπειρα συγγραφική ανολοκλήρωτη.

υγ3: Σ'ευχαριστώ θερμά και για τα mail και για τα σχόλια και, πιο πολύ απ'όλα, σε ευχαριστώ για τις ευχές σου. Έτσι, βρίσκω τη δύναμη να συνεχίζω.