Ο κύκλος του Χριστού

Φαντάσου:

ούτε ένας παπάς 

της εποχής εκείνης, 

δεν ήταν φίλος 

του Χριστού, 

και δεν περπάταγε 

μαζί Του!...

Οι μαθητές του Χριστού, εκείνο τον καιρό, ήταν μια απλή ομάδα ανθρώπων που δεν έλεγε κάτι σε κανέναν, δεν ήταν τίποτα ραβίνοι ή ιερείς. Εμείς τώρα τους τιμούμε κλπ, μα τότε, ήταν η απλή παρέα του Χριστού. Ασημαντότητες. Ψαράδες. 

Αν ζούσε σήμερα ο Χριστός, και περπατούσε ανάμεσά μας, το πιθανότερο να έτρεχα κοντά Του, νομίζοντας πως το δικαιούμαι και θα με δεχτεί στους κοντινούς και κολλητούς Του.

Και θα το πάθαινα το ελαφρύ εγκεφαλικό μου, αν Τον έβλεπα να μιλάει με άτομα άσχετα με μένα, με παιδιά των Εξαρχείων, παιδιά από συναυλίες, αλητείες, νυχτερινή ζωή, ναρκωτικά, ουσίες, χαλκάδες, μαλλιάδες, με σκουλαρίκια και τατουάζ.

Και θα ‘σπρωχνα να περάσω να χωθώ μπροστά, να βρω τη θέση που μου αξίζει.

Και θα με κοίταγε και μένα ο Χριστός και θα μου έλεγε ¨Αντρίκο μου, τι θες εσύ εδώ;.. Για πού το ‘βαλες παλικάρι μου; Γιατί τόση βιασύνη και άγχος; Και γιατί σπρώχνεις τους φίλους και τις φίλες μου;…¨

Και δεν θα ‘ξερα τι να πω, μόνο θα απορούσα που κι ο ίδιος ο Θεός

Κοντά σου

Πόσο μαγευτικό μπορεί να είναι ένα βράδυ με ολόγιομο φεγγάρι;

Πόσο πλατιά μπορεί να'ναι η αγκαλιά του Θεού;

Πώς μετριέται η αγάπη μιας καρδιάς;

Πώς γίνεται, Χριστέ μου, και κάνεις τα πάντα τόσο όμορφα, τόσο γλυκά;

υγ: Η φωτογραφία είναι από τη Μονεμβασιά, έξω απ'το σπίτι του Γ.Ρίτσου. Πανσέληνος. Πριν μερικές νύχτες.

Ταξίδι αληθινό...

Να ψάχνεις να βρίσκεις Εκείνον... Εκείνον που μπορεί να πάρει το ταλαιπωρημένο μηδέν σου και να το κάνει ένα υπέροχο άπειρο... Εκείνον που μπορεί να πάρει το φθαρτό σου τίποτα και να το μεταμορφώσει σ'άφθαρτη γλύκα. Ναι... Αυτό είναι αληθινό ταξίδι...

υγ: Photo by Kelly-Anne Cairns. Found it here

Στο γραφείο μου έχω ένα λουλούδι

Ξέρεις, η ζωή μας είναι ένα λουλούδι. 
Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και σιγά-σιγά το σώμα μας αρχίζει να φθίνει. 
Και επιστρέφουμε στη γη για να αναγεννηθούμε στον ουρανό.

Τα λουλούδια ζουν για λίγο. 
Όμως, στο λίγο της ζωής τους ομορφαίνουν το χαλάκι της γης. 
Ευωδιάζουν κρυφά τον αέρα που αναπνέουμε.

Η ζωή των λουλουδιών είναι αθόρυβη.
Μπορεί να γεννηθούν, ν'ανθίσουν και στο φινάλε της πορείας τους 
να μαραθούν και κανείς να μη τ'αντιληφθεί.
Αλλά εκείνα ομορφαίνουν τη γη.
Μας ομορφαίνουν.

Στο γραφείο μου έχω ένα λουλούδι.
Να μου θυμίζει πως είμαι εφήμερος εδώ στη γη.
Να μου θυμίζει την ομορφιά των ανθρώπων που έφυγαν.
Να μου δείχνει τη γλύκα τ'ουρανού.
Και την υπόσχεση πως θα ζήσουμε για πάντα.

υγ1: Αφιερωμένο στο Γιάννη που έφυγε απ'αυτή τη ζωή. Και στην γλυκιά του οικογένεια. Να τον θυμάται. Να ελπίζει. Όλοι ευχόμαστε. Γιατί όλοι μαζί είμαστε μια αγκαλιά. Κοιτάζουμε ουρανό.
υγ2: Σαν συνέχεια αυτής της ανάρτησης. 

Ίσως

"Όλη μου τη ζωή κυνηγούσα τις απολαύσεις. Ο,τιδήποτε θα μου δώσει έστω και λίγη χαρά... Μα όσο και να έψαχνα, το ανικανοποίητο γινόταν μέσα μου χάσμα,έρεβος. Έψαξα και για την αγάπη. Μα ούτε κι αυτή την άγγιξα αληθινά ποτέ..." 

(φράση ενός συναδέλφου)

Ίσως δεν έχουμε την αφή που χρειάζεται για να ψηλαφίσουμε το άγγιγμά της...

Ίσως γιατί δεν τη γνωρίζουμε.

Ίσως γιατί η αγάπη δεν επιδέχεται χωροχρονικούς περιορισμούς.

Ίσως γιατί φοβόμαστε μήπως πληγωθούμε ανεπανόρθωτα.
Ίσως ο άνθρωπος διψά για κάτι αιώνιο.

Ίσως αναζητά αγάπη στη γη, ενώ αυτή ίσως απογειώνεται και πραγματώνεται ψηλά:

στον ουρανό.

Ίσως γιατί μας λείπει αυτή η αίσθηση της γλύκας του Θεού...

Αν μοιάζαμε στο κεράκι μας...

Προχτές είχα πάει σ'ένα πολύ μικρό, ταπεινό εκκλησάκι να προσκυνήσω. Στο κέντρο της πόλης, μα σχεδόν αόρατο. Αθέατο. Πολύ μ'αρέσουν κάτι τέτοια εκκλησάκια. Προσκύνησα τις εικόνες, άναψα δυο κεράκια και αφέθηκα στη δίνη της εύλαλης σιωπής...

Κεράκι...

Το θυμάσαι το κεράκι που άναψες κι εσύ κάποτε; Δε σβήνει αμέσως... Θα συνεχίσει εκεί να λιώνει, να καίει σαν προσευχή... Κι εσύ, λοιπόν; Θυμάσαι; Προσευχήθηκες; Ή με το που βγήκες απ'το ναό αποξεχάστηκες σε μέριμνες; Αυτές είναι περαστικές... Να το θυμάσαι... Και να μου το θυμίζεις....

Αυτή η στιγμή που άναψες το κεράκι, αν τη συνδύασες με προσευχή, είναι μια στιγμή που μένει. Που δε χάνεται στην ολοκληρωτική ασυνέπεια της καθημερινότητας. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη απ'τα κεριά μας, αλλά εμείς απ'τη γλύκα της παρουσίας του. Ας  προσπαθούμε να θέλουμε να ζούμε με ζωντάνια και με φλόγα. Που αυτή η φλόγα να γίνεται τρόπος ζωής...

Πόσο ωραίο θα'ταν αν μοιάζαμε στο κεράκι μας...