Ο κύκλος του Χριστού

Φαντάσου:

ούτε ένας παπάς 

της εποχής εκείνης, 

δεν ήταν φίλος 

του Χριστού, 

και δεν περπάταγε 

μαζί Του!...

Οι μαθητές του Χριστού, εκείνο τον καιρό, ήταν μια απλή ομάδα ανθρώπων που δεν έλεγε κάτι σε κανέναν, δεν ήταν τίποτα ραβίνοι ή ιερείς. Εμείς τώρα τους τιμούμε κλπ, μα τότε, ήταν η απλή παρέα του Χριστού. Ασημαντότητες. Ψαράδες. 

Αν ζούσε σήμερα ο Χριστός, και περπατούσε ανάμεσά μας, το πιθανότερο να έτρεχα κοντά Του, νομίζοντας πως το δικαιούμαι και θα με δεχτεί στους κοντινούς και κολλητούς Του.

Και θα το πάθαινα το ελαφρύ εγκεφαλικό μου, αν Τον έβλεπα να μιλάει με άτομα άσχετα με μένα, με παιδιά των Εξαρχείων, παιδιά από συναυλίες, αλητείες, νυχτερινή ζωή, ναρκωτικά, ουσίες, χαλκάδες, μαλλιάδες, με σκουλαρίκια και τατουάζ.

Και θα ‘σπρωχνα να περάσω να χωθώ μπροστά, να βρω τη θέση που μου αξίζει.

Και θα με κοίταγε και μένα ο Χριστός και θα μου έλεγε ¨Αντρίκο μου, τι θες εσύ εδώ;.. Για πού το ‘βαλες παλικάρι μου; Γιατί τόση βιασύνη και άγχος; Και γιατί σπρώχνεις τους φίλους και τις φίλες μου;…¨

Και δεν θα ‘ξερα τι να πω, μόνο θα απορούσα που κι ο ίδιος ο Θεός

το βήμα παρακάτω: βίωμα

Μπορεί να μιλάμε για το Χριστό. Να λέμε το πόσο υπέροχα ήταν αυτά που έκανε, που δίδασκε. Μπορεί να κάνουμε θρησκευτικό τουρισμό. Να αγοράζουμε εικονίτσες, κομποσκοίνια. Να επισκεπτόμαστε μοναστήρια. Μπορεί ίσως να  μη χάνουμε ακολουθία. Μπορεί ακόμα να νηστεύουμε, να κάνουμε φιλανθρωπίες.

Μπορούμε να προχωρήσουμε ένα σπουδαιότερο, όμως, βήμα. Να τολμούμε να κοιτάζουμε τα λάθη και τα πάθη μας κατάματα και ταυτόχρονα να μην απελπιζόμαστε. Μπορούμε να βιώνουμε το Χριστό μέσα απ'την καθημερινή μας μετάνοια. 

Η σχέση μας μαζί Του εξαρτάται απ'το πόσο στ'αλήθεια τον προσκαλούμε στη ζωή μας. Η επιλογή αυτή είναι δώρο του Θεού χαοτικά σπουδαίο. Και λέγεται ελευθερία.

Ο έρωτας μέσα απ'τα μάτια της εκκλησίας

Ένα κείμενο του π.Παύλου Παπαδόπουλου από εδώ. Με συγκίνησε πολύ κι είπα να το μοιραστώ μαζί σου. Πολλές καλημέρες!

Πόσο χυδαίο είναι να κατηγορείται η Εκκλησία ως πολέμια του έρωτα. 

--------------------------

Αυτό γίνεται απ΄ αυτούς που έχουνε μπερδέψει τον έρωτα με την σεξομανία. Γίνεται απ'αυτούς που προτιμούν τις καμπύλες του σώματος απ’ τα μάτια, την “ανταλλαγή υγρών” από την κοινωνία προσώπων, την σαρκική πύρωση από το εσωτερικό σκίρτημα της καρδιάς. 

--------------------------

Κατηγορούν την Εκκλησία οι σεξομανείς. 

--------------------------

Σε μια κοινωνία που θεοποίησε τις ηδονές -με κορυφαία την σαρκική ηδονή- έρχεται η Εκκλησία και με στεναρή φωνή μας λέγει: ερωτευτείτε γιατί χανόμαστε!

--------------------------

Κι άλλη μια φορά θα σκανδαλιστούν πολλοί παρθένοι με χυδαία μυαλά με τα παραπάνω λόγια. Μα ο έρωτας -ως έννοια και οντολογικό γεγονός- πάντα θα είναι παρεξηγημένος. 

--------------------------

Τόσο παρεξηγημένος όσο το να αγκαλιάσει ένας ιερέας μια κοπέλα ή ένα παλικάρι και να την/τον φιλήσει σταυρωτά. Το σκάνδαλο αμέσως θα γεννηθεί στις καρδιές εκείνες που κάθε άγγιγμα είναι πονηρό και κάθε φιλί εμπαθή.

--------------------------

Εάν υπάρχει λοιπόν ένας χώρος όπου ο έρωτας δεν έχει αλλοτριωθεί, αλλά διαφυλάττει το κάλλος του δεν είναι οι καρδιές των ηθικιστών που αυτοαναγνωρίζονται ως "άνθρωποι της Εκκλησίας" αλλά είναι η ίδια η Εκκλησία, ο τόπος δηλαδή όπου ο έρωτας δεν σταματά στην φθορά των συναισθημάτων ή των γεννετήσιων ορμών, ούτε δαιμονοποιείται, αλλά γεννά ποίηση στις καρδιές των ερωτοχτυπημένων και τραγούδια σταυροαναστάσιμα.

--------------------------

Τι τραγικό να φοβάσαι το έρωτα. Τι τραγικό να νομίζεις ότι το να ερωτευτείς είναι αμαρτία!

Τι φοβερό να θεωρείς τον έρωτα ως κάτι το απαγορευμένο!

--------------------------

Μα ταπεινά θα σου πω κι εγώ: Να ερωτεύεσαι. Διότι μόνο τότε μπορεί να σωθείς. 

--------------------------

Στις καρδιές των ερωτευμένων πάντα υπάρχει χώρος για τον Χριστό. Γιατί μόνο στις ερωτευμένες καρδιές υπάρχει χώρος για ποίηση, για σταυρό, για τον άλλον. Σ’αυτές τις καρδιές μπορεί να καρποφορήσει ο Λόγος της Αλήθειας, σ’αυτές τις καρδιές μπορεί να γεννηθεί η αγάπη.

--------------------------

Μόνο οι ερωτευμένοι είναι έτοιμοι να ζήσουνε ακόμα και στη κόλαση αρκεί να βρίσκονται μαζί με τον άλλον· και δεν υπάρχει πιο ιερό και θεομίμητο απ’αυτό.

αρκεί να χορτάσει η δίψα σου ουρανό

Πολλές φορές σκουπίζω από τις εικόνες φιλιά ξεραμένα γεμάτα κραγιόν. Οι κυρίες της εκκλησίας οργισμένες μονολογούν;
-Δεν ντρέπονται λιγάκι; Μεγάλη αμαρτία. Ασέβεια. 

Εγώ αμίλητος δίχως να τους απαντώ συνεχίζω να σκουπίζω φιλιά από κραγιόν. Σκέφτομαι ότι ο Χριστός, δεν θα κατέκρινε κανέναν. Oτι εκείνος θα αγκάλιαζε κάθε δυσκολεμένη ψυχή που έρχεται να τον συναντήσει, να του μιλήσει, να του ψιθυρίσει κάτι από την ρημαγμένη του ζωή. Σκέφτομαι οτι αυτά τα φιλιά με κραγιόν κρύβουν ψυχές, ανάσες ταραγμένες, λυγμούς. Φόβους και αναφιλητά που έγιναν μπογιές και μάσκες ζώντας το δικό τους παραμύθι, την δική τους φυγή. 

Τι να κρύβει άραγε αυτό το έντονο κραγιόν στα χείλη σου; Τι θέλει άραγε να σκεπάσει; Τι διεκδικεί; Ποια ανάγκη υπεράσπισης του φοβισμένου; Ποια προβολή του λίγου που διψά το πολύ; Ποιος φόβος που επαιτεί κυριαρχία; Ποιο γέλιο ξεχασμένο; Ποια λόγια ανείπωτα; Ποια φιλιά που δεν σαρκώθηκαν ποτέ σε σχέση;

Κλείνω τα μάτια και προσεύχομαι, «εάν είναι να φιλήσεις, εάν αγάπη ζητάς να σκορπίσεις, εαν ζητάς Εκείνον που πραγματικά σου λείπει, φίλα, φίλα κι ας είναι και με κραγιόν, αρκεί να χορτάσει η δίψα σου ουρανό. Τότε θα λάμψεις……»

υγ: Κείμενο του π.Χαράλαμπου Παπαδόπουλου που βρήκα στο facebook

Το πι'όμορφο ταξίδι είναι σαν βγεις απ'τον εαυτό σου

  Μεσημέρι. Περίπου 15:45. Ήμουν στο νιπτήρα να πλύνω τα δόντια μου μετά απ'το μεσημεριανό όταν θυμήθηκα πως μια φίλη με είχε παρακαλέσει πριν πολύ καιρό να ετοιμάσω ένα κείμενο για τη διαφορετικότητα. Για τον "χριστιανικό ρατσισμό" και τα ηθικιστικά "πρέπει" που σαν ομίχλη τον περιτριγυρίζουν.

  Και καθώς στεκόμουν μπροστά στο νιπτήρα, βλέπω την οδοντόβουρτσα που μόλις είχα ανοίξει καθώς και την προηγούμενη που δε θα χρησιμοποιούσα άλλο. Και σκέφτηκα: "αυτές οι οδοντόβουρτσες μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους. Μα έχουν τόσες πολλές διαφορές". Ο οδοντίατρός μου με προέτρεψε την τελευταία φορά να σταματήσω να χρησιμοποιώ σκληρές οδοντόβουρτσες, διότι απ'τις πολλές εφαρμογές τα ούλα μου άρχιζαν να επηρεάζονται αρνητικά. "Να προτιμάς τις μαλακές ή τις μέτριες" μου είχε πει.

  Έτσι, λοιπόν, πήγα super market κι αγόρασα μια καινούρια οδοντόβουρτσα μαλακιά. Και στεκόμουν μπροστά στο νιπτήρα έχοντας μπροστά μου μια μαλακιά και μια σκληρή οδοντόβουρτσα. Αν συνέχιζα να χρησιμοποιώ την σκληρή οδοντόβουρτσα, τα ούλα μου πολύ πιθανόν να αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα στο μέλλον. Αν, όμως, προτιμούσα την μαλακιά, τότε ο κίνδυνος θα απομακρυνόταν αισθητά.

  Δεν κάνουν όλες οι οδοντόβουρτσες για όλους τους ανθρώπους. Ακόμη και για τον ίδιο άνθρωπο, μπορεί σε κάποια φάση της ζωής του να αλλάξει το είδος της οδοντόβουρτσας που χρησιμοποιεί. 

  

  Νομίζω πως και στη ζωή το ίδιο ισχύει. Δεν υπάρχουν manuals που πρέπει μαζικά ν'ακολουθούμε. Ο καθένας είναι μια εντελώς διαφορετική ύπαρξη, με διαφορετικά βιώματα κι ερεθίσματα και σκέψεις και αγωνίες. Είμαστε ο καθένας μας προσωπικότητα μοναδική, ανεπανάληπτη. Δε γίνεται να ακολουθήσουμε ένα μονοδιάστατο τυπικό, ένα "σύνταγμα κανόνων" το οποίο έχει τυφλή εφαρμογή. Η καρδιά; Πού πάει η καρδιά; Θα την παραβλέψουμε;

  Δες πώς ο Χριστός προσέγγιζε εντελώς διαφορετικά και μοναδικά την κάθε ύπαρξη που συναντούσε. Πώς μίλησε στην Σαμαρείτιδα, πώς στον Ληστή, πώς στον Τελώνη. Δες την μοναδικότητα και την αυθεντικότητα του λόγου του καθώς είχε σκύψει πάνω απ'τον παραλυτικό ή τον τυφλό. Πώς μιλούσε στον Ιάειρο, μπροστά στο νεκρό (και μετά αναστημένο) σώμα της κόρης του. Πώς συμπεριφερόταν διαφορετικά ακόμη και στους 12 μαθητές του. 

  Γιατί, λοιπόν, να θεωρούμε πως "πρέπει να είσαι καλός Χριστιανός αν κάνεις αυτό κι αυτό κι αυτό..."; Γιατί "πρέπει"; Δε μας σώζει η βολικότητα της εφαρμογής κάποιων κανόνων. Η καρδιά αναπαύεται μέσα απ'την αυθεντικότητα. Και η αυθεντικότητα ακολουθεί εντελώς διαφορετικό μονοπάτι απ'τη δουλικότητα και τον αυταρχισμό μιας άλογης υπακοής.

  Πώς το έλεγε κι ο γλυκύτατος άγιος Πορφύριος; "Να μην κάνετε πράγματα για τον Χριστό με το ζόρι". Η καρδιά θα ταξιδέψει αν αγαπήσει την περιπέτεια. Πώς μπορεί να ονειρεύεται ταξίδια αν ποτέ της δεν τα είδε ή τα γεύτηκε; Πώς μπορεί να ζητάει ουρανό αν ποτέ δεν έμαθε να τον ψάχνει; Μήπως το νόημα είναι αλλού;

  Και να θυμάσαι: καρδιά που βίωσε την Αγάπη δεν γίνεται να την ξεχάσει. Το πι'όμορφο ταξίδι είναι σαν βγεις απ'τον εαυτό σου.

υγ: Ξέρω, σε κούρασα σήμερα... Συγγνώμη.

Η αγνεία της πόρνης και η πορνεία των "αγνών"

Ακολουθεί ένα υπέροχο κείμενο που συνάντησα στο blog του παπα-Λίβυου. Αξίζει να το επισκεφτείτε και να γίνετε συνδρομητές. Εμένα μ'έχει πολύ στηρίξει ο λόγος του.

" πάντα στην καρδιά μιας πόρνης θα κρύβεται μια παρθένος αγνή 

και στην καρδιά ενός μαθητή ένας προδότης"

Έχουμε πει πολλές φορές ότι η εκκλησία είναι ενας παράδοξος χώρος, γιατί παράδοξη για την κοσμική λογική είναι η αγάπη του Θεού. Στην εκκλησιαστική εμπειρία δεν υπάρχει δικαιοσύνη όπως την γνωρίζουμε στον κόσμο, αλλά μια παραδοξότητα αγάπης, που ως λέει και Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, είναι αδικία κατά κόσμο. Διότι ο Θεός δεν έχει δικαιοσύνη αλλά έλεος. Βασίσου, λέει, στην αδικία του Θεού που είναι η αγάπη Του.

Έτσι αυτές τις μέρες, μέσα στο πνευματικό και κατανυκτικό κλίμα της Μ. Εβδομάδος, θα ζήσουμε δύο αντιφατικά γεγονότα για την λογοκρατούμενη ηθική μας.

Θα αντικρίσουμε μια πόρνη να έρχεται σε ρήξη με το αμαρτωλό παρελθόν της και, ανατρέποντας κάθε έννοια ηθικής ευταξίας και νομικού φορμαλισμού, τύπου και κανόνων, να ελευθερώνεται μέσα στην αποδοχή και αγάπη του Θεού. Και από την άλλη έναν μαθητή, ένα ακόλουθο του Χριστού, να μετατρέπεται σε προδότη και ηθικό δήμιο του Κυρίου Του. Στους ναούς, θα ακούσουμε το τροπάριο της Κασσιανής, το οποίο αναφέρεται σε μια πόρνη γυναίκα που αγάπησε πολύ τον Χριστό μας και μετανοεί για την ζωή που πήρε λάθος. Και συγχρόνως με σπαρακτικό τρόπο θα απορήσουμε γεμάτοι ερωτήματα στην καρδιά μας, για την προδοσία ενός κοντινού και οικείου μαθητού. Έτσι για να μην ξεχνάμε ότι το να ακολουθείς τυπικά κάποιον δεν σημαίνει ότι τον αγαπάς ουσιαστικά.

Γιατί άραγε όμως οι άνθρωποι έχουν αγαπήσει αυτόν τον ύμνο, αυτό το περιστατικό και προσέρχονται σήμερα περισσότεροι από τις προηγούμενες μέρες στους ναούς μόνο και μόνο για να ακούσουν και να αισθανθούν αυτόν το ύμνο; Να οφείλεται μονάχα στο ωραίο μουσικό μέλος; Όχι βέβαια. Οπότε;

Αισθάνομαι ότι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να συγκλονίζονται από το τροπάριο αυτό, είναι το περιγραφόμενο περιστατικό και το βαθύτερο νόημα που αυτό προσκομίζει στην ανθρώπινη ψυχή.

 Μια πόρνη, ένας βαθιά αμαρτωλός άνθρωπος, μια πόρνη γυναίκα, περιθωριοποιημένη, αποτυχημένη κοινωνικά, ψυχικά και πνευματικά, βρίσκει όχι μονάχα εκ νέου την χαμένη ταυτότητα της, αλλά το σημαντικότερο γνωρίζει την αγάπη του Θεού, ερχόμενη σε βαθιά συμφιλίωση με την ψυχή της.  

Οι άνθρωποι απόψε το βράδυ, θα ταυτιστούν μαζί της. Θα αισθανθούν την δική τους αποτυχία να υπάρξουν σε ακεραιότητα και πληρότητα ζωής. Μια ζωής που έκτισαν χωρίς την παρουσία του Χριστού. Νιώθουν τα λάθη τους, τις δικές τους ελλείψεις, μα πάνω από όλα μια ζωή που χάθηκε σε αλλότρια πράγματα ανίκανα να θρέψουν την πείνα και την δίψα της ύπαρξής τους. Θα αισθανθούν ότι μέσα στο χώρο της εκκλησίας, στο βλέμμα του Χριστού, υπάρχει χώρος και χρόνος μετανοίας. Αλλαγής, επίγνωσης, νέας ευκαιρίας να χτίσουν μια κατά Θεό ζωή.  

 Μόνο μια κατηγορία ανθρώπων δεν μπορεί να νιώσει την ταπείνωση και την μετάνοια της πόρνης γυναικός, μα και την μεγάλη άνευ προϋποθέσεων αγάπη του Θεού. Κι αυτοί δυστυχώς από την εποχή του Χριστού μέχρι και σήμερα είναι οι λεγόμενοι «θρησκευόμενοι». Ας μην ξεχνάμε ότι η πόρνη μετανοεί και ο μαθητής προδίδει.

Γιατί, όμως, διαχρονικά αυτοί οι άνθρωποι δυσκολεύονται στην μετάνοια;

Διότι πρώτον η ζωή που ζουν, όσο και αν φαινομενικά περιγράφεται ως χριστιανική στην πραγματικότητα έχει απόλυτα κοσμικά στοιχεία, εξουσίας, δύναμης, αυτοδικαίωσης, ιδιοτέλειας, προβολής και επιβολής κ.α. που απλά ενδύονται ως λέει ο μέγας Ιωάννης της Κλιμακος, θρησκευτικό μανδύα. Δεύτερον, γιατί στην εκκλησιαστική εμπειρία ο στόχος της πνευματικής ζωής  δεν είναι η νέκρωση και απώθηση των επιθυμιών ή παθών μας, αλλά η μεταμόρφωση τους. Οι «αμαρτωλοί», οι άνθρωποι της κοσμικής ζωής όπως αναφέρουμε νάρκισσα πολλές φορές, αγαπούν, ερωτεύονται, υποφέρουν, κάνουν λάθη και αστοχούν, αλλά ζει και πάλλεται μέσα τους η ζωή, οι επιθυμίες. Απλά είναι σε λάθος κατεύθυνση, είναι διαστρεβλωμένα και στραμμένα σε λάθος στόχους και σκοπούς.

Όταν έρθει, όμως, η ώρα και βιώσουν το αδιέξοδο των επιλογών τους, τότε η μετάνοιά τους έχει δύναμη και ορμή. Η ίδια καρδιά που είχε την τόλμη και το θράσος της αμαρτίας, η ίδια έχει την ορμή και την δίψα της μετανοίας. Γιατί όταν ζεις μπορείς να πέσεις αλλά και να σηκωθείς, όταν όμως είσαι νεκρός η διαρκής πτώση σού φαίνεται ύπνος και μακαριότητα. Τότε προσποιείσαι τις αρετές για να καλύψεις τον φόβο και την ενοχή σου μπροστά στην ζωή.  Τότε υποτάσσεσαι στο νόμο ώστε ποτέ να μην γευθείς την Χάρι που ζητά αλήθεια, ειλικρίνεια, πρόσωπο να συνδιαλέγει και καρδιά να αγαπηθεί.

Γι'αυτό μην απορείτε όταν μεγάλοι αμαρτωλοί μεταμορφώνονται σε μεγάλους αγίους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, ναι έκαναν λάθος χρήση της θελήσεως, της επιθυμίας και των παθών τους, αλλά δεν κρύφτηκαν από την ζωή, ούτε πίστεψαν στην τελειότητα τους, πολλώ δε μάλλον δε κατήργησαν την καρδιά που ο Θεός έθεσε στα στήθη της υπάρξεως τους, έτσι ώστε να εφαρμόζεται σε αυτούς, το «Ει έχεις καρδίαν δύνασαι σωθήναι ..»

παπα-Λίβυος

Ρωτώντας τον εαυτό μου

Μήπως ο Χριστός ήρθε για να μου δείξει την ΑΓΑΠΗ κι γω το μόνο που κάνω είναι να κοιτάζω τα "μη" και τα "απαγορεύεται";

Μήπως ο Χριστός ήρθε για να με βοηθήσει να αποτινάξω τα πάθη μου κι εγώ ακόμη όχι μόνο επιμένω σ'αυτά αλλά τα κάνω και με περίσσια περηφάνεια;

Μήπως ο Χριστός είναι ΑΓΑΠΗ κι εγώ το μόνο που "αγαπώ" είναι ο εαυτός μου;

Τελικά, μήπως ο Χριστός ήρθε στον κόσμο και δεν πήρα μυρωδιά την γλυκιά παρουσία του;

Η εκκλησία δεν φτιάχνει οπαδούς. Η εκκλησία φτιάχνει αγίους!

Δεν αγκαλιάζεις το λαό μόνο με τα συσσίτια που είναι σημαντικό και αυτό δεν το αμφισβητώ βέβαια.
 Τον λαό, όμως, τον αγκαλιάζεις περισσότερο με τις πολιτιστικές ρίζες του, τον πολιτισμό που έχει μέσα του, τον τρόπο της σκέψης του, τις βαθύτερες εσωτερικές ανάγκες του. Δεν ξεδιψάσαμε τον λαό. Εμείς αρκεστήκαμε στα ήθη και τα έθιμα στους εξωτερικούς τύπους. Τι έχουμε να πούμε σήμερα στα νέα παιδιά; Ψάξαμε την διάλεκτο των νέων παιδιών; Αν τα θέλουμε, δεν τα θέλουμε για να αυξήσουμε τους οπαδούς του εκκλησιαστικού κλάμπ. Η εκκλησία δεν φτιάχνει οπαδούς. Η εκκλησία φτιάχνει αγίους.
 Διαφέρει το ένα από το άλλο. Και άγιος σημαίνει ελεύθερος άνθρωπος. Άγιος δεν είναι αυτός που τηρεί πέντε-δέκα κανόνες, μηχανικές εντολές. Θα πει ότι είναι κάποιος που κανονικά ελευθερώνεται «τω αγαθώ.» Συναντά έτσι το Θεό . Δεν φαίνεται ο Θεός, όταν υπάρχει το νέφος και η ομίχλη των παθών. Πρέπει να φύγει η ομίχλη για να δεις τον ήλιο.

πηγή: iereasanatolikisekklisias.blogspot.com

Ζήτα το ουτοπικό με πόνο καρδιάς!

…Όλη η ιστορία της πρότασης του Χριστού είναι να μας πει: Άσε τις θεωρίες σου, άσε τους νόμους! Κομμάτια να γίνουν! Κομμάτια να γίνει οποιοσδήποτε τύπος θρησκευτικός! Τι να κάνουμε όταν είμαστε μέσα στην εκκλησία σαν τα ρομπότ ; Τι κάνει ο ένας; Τι κάνει ο άλλος; Μετάνοιες, σταυρούς, αλάδωτα, κοινωνίες, εξομολογήσεις, αλλά η καρδιά μας δεν αγγίζει τον Θεό; Δεν ενδιαφέρεται γι’ Αυτόν; Γιατί; Γιατί δεν τολμούμε! Γιατί δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να έχουμε αληθινή σχέση με τον Χριστό! Ας μην το πολυπιστεύουμε όμως! Δουλειά του Θεού είναι να μας δώσει την πίστη! Το θέμα είναι να έχουμε το ανδρείο φρόνημα να τολμήσουμε! Εν πόνω καρδίας! Τι σημαίνει εν πόνω καρδίας; Η προσέγγισή μας με τον Χριστό να συνοδεύεται με πόνο καρδιάς. Δηλαδή με κόπο καρδιάς! Πόνο καρδιάς! Όχι αυτό το θιγμένο: "Αχ, στενοχωρήθηκα!". Αλλά, πόνο καρδιάς! Δηλαδή να’ χει κόπο η καρδιά μου! Ποιος είναι ο κόπος; Το να αρνούμαι τα θελήματά μου! Εκεί που το θέλεις, να λες όχι! Και αυτή τη θυσία να κάνεις, ζητώντας αυτό το ουτοπικό! Να γίνει ο Θεός μια ζωντανή πραγματικότητα!...

(Απόσπασμα από κήρυγμα του π.Βαρνάβα Γιάγκου, Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσσαλονίκης)

[αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση]


υγ: Μέρος διακοπών δεύτερο! Τα ξαναλέμε πάλι το Σάββατο. Οι αναρτήσεις είναι αυτόματα προγραμματισμένες έως τότε. Να είστε όλοι καλά.