στο γέροντα Παΐσιο

Στον π.Παΐσιο πήγα και το 1976 με έναν συμφοιτητή μου. Και τότε θυμάμαι την χάρη και την γλύκα των λόγων του.

Τι σπουδάζετε, παλληκάρια; μας ρώτησε.

Φυσική, του απαντούμε.

Και οί δύο φυσικοί είστε;

«Ε, τότε πρέπει να μάθετε και την φυσική της μεταφυσικής. Ξέρετε για την πνευματική διάσπαση του ατόμου; Όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όταν δηλαδή φθάσουμε σε αυτογνωσία, τότε γίνεται ή διάσπαση του ατόμου μας.

«Αν δεν ταπεινωθούμε ώστε να διασπάσουμε το άτομο μας, δεν θα βγει η πνευματική ενέργεια πού χρειάζεται για να ξεπεράσουμε την βαρύτητα της φύσεώς μας. Μόνον έτσι, παλληκάρια, θα μπορέσουμε να διαγράψουμε πνευματική τροχιά.

Τι ωραίος αιφνιδιασμός! Μας μίλησε την γλώσσα μας με την γλώσσα του.

«Η πνευματική ζωή είναι εύκολη, μας είπε. «Ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί» (Ματθ. ια’ 30), λέγει ο Κύριος.

Μα «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός» (Ματθ. ζ’ 14), του αντιλέγει ο φίλος μου χαριτωμένα και ευγενικά.

Τα ξίγκια, ευλογημένε, την κάνουν κενή. Πέταξε τα και θα δεις πόσο εύκολα είναι τα πράγματα.

Η αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια προς όλους. Μόνο τότε είναι αγάπη Θεού. Αν αγαπούμε κάποιους περισσότερο και άλλους λιγότερο, πρέπει να υποψιασθούμε εγωισμό.Όσο ξεχνούμε τον εαυτό μας, τόσο αναγνωρίζουμε στην ζωή μας τις ευλογίες του Θεού. Και τι δεν μας δίνει ο πανάγαθος Θεός! Τι ζεστά και γλυκά πού το είπε αυτό το «πανάγαθος»!

μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος Χατζηνικολάου

απ'την ομάδα Ιχθύς, με την ευκαιρία της γιορτής του αγίου γέροντα Παϊσίου 

Η απόλυτη ανατροπή

Ο Χριστός δοξάζεται στη Βηθλεέμ όταν κενώνεται, στον Ιορδάνη όταν ταπεινώνεται, στο Θαβώρ  όταν μεταμορφώνεται, στο Όρος των Ελαιών όταν αναλαμβάνεται, στον Γολγοθά όταν θυσιάζεται, στον τάφο όταν ανασταίνεται. Όλα αυτά ανατρέπουν τη συνήθη λογική. Την συντρίβουν. Αναδεικνύουν όμως το μεγαλείο του μυστικού ανθρώπου. Αυτό που κρύβει ο καθένας μέσα του, έστω κι αν το αγνοεί. Αυτό που καλείται να αναδείξει.

Η Εκκλησία είναι Εκκλησία της Αναστάσεως γιατί ξέρει να προτρέπει τους πιστούς να εισέρχονται δια της στενής πύλης, να βαδίζουν την τεθλιμμένη οδό, να ακολουθούν τον Κύριο αίροντες τον σταυρό τους, να ζουν συσταυρωμένοι με τον Χριστό, να βλέπουν τη ζωή μέσα από τον θάνατο και να διακρίνουν τη σωτηρία μέσα από τον πόνο.

απ'το βιβλίο του π.Νικολάου Χατζηνικολάου "Εκεί που δε φαίνεται ο Θεός" 

πηγή:http://kl-klekk.blogspot.gr/2012/11/blog-post_5026.html

Η εκκλησία δεν φτιάχνει οπαδούς. Η εκκλησία φτιάχνει αγίους!

Δεν αγκαλιάζεις το λαό μόνο με τα συσσίτια που είναι σημαντικό και αυτό δεν το αμφισβητώ βέβαια.
 Τον λαό, όμως, τον αγκαλιάζεις περισσότερο με τις πολιτιστικές ρίζες του, τον πολιτισμό που έχει μέσα του, τον τρόπο της σκέψης του, τις βαθύτερες εσωτερικές ανάγκες του. Δεν ξεδιψάσαμε τον λαό. Εμείς αρκεστήκαμε στα ήθη και τα έθιμα στους εξωτερικούς τύπους. Τι έχουμε να πούμε σήμερα στα νέα παιδιά; Ψάξαμε την διάλεκτο των νέων παιδιών; Αν τα θέλουμε, δεν τα θέλουμε για να αυξήσουμε τους οπαδούς του εκκλησιαστικού κλάμπ. Η εκκλησία δεν φτιάχνει οπαδούς. Η εκκλησία φτιάχνει αγίους.
 Διαφέρει το ένα από το άλλο. Και άγιος σημαίνει ελεύθερος άνθρωπος. Άγιος δεν είναι αυτός που τηρεί πέντε-δέκα κανόνες, μηχανικές εντολές. Θα πει ότι είναι κάποιος που κανονικά ελευθερώνεται «τω αγαθώ.» Συναντά έτσι το Θεό . Δεν φαίνεται ο Θεός, όταν υπάρχει το νέφος και η ομίχλη των παθών. Πρέπει να φύγει η ομίχλη για να δεις τον ήλιο.

πηγή: iereasanatolikisekklisias.blogspot.com