Στο γραφείο μου έχω ένα λουλούδι

Ξέρεις, η ζωή μας είναι ένα λουλούδι. 
Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και σιγά-σιγά το σώμα μας αρχίζει να φθίνει. 
Και επιστρέφουμε στη γη για να αναγεννηθούμε στον ουρανό.

Τα λουλούδια ζουν για λίγο. 
Όμως, στο λίγο της ζωής τους ομορφαίνουν το χαλάκι της γης. 
Ευωδιάζουν κρυφά τον αέρα που αναπνέουμε.

Η ζωή των λουλουδιών είναι αθόρυβη.
Μπορεί να γεννηθούν, ν'ανθίσουν και στο φινάλε της πορείας τους 
να μαραθούν και κανείς να μη τ'αντιληφθεί.
Αλλά εκείνα ομορφαίνουν τη γη.
Μας ομορφαίνουν.

Στο γραφείο μου έχω ένα λουλούδι.
Να μου θυμίζει πως είμαι εφήμερος εδώ στη γη.
Να μου θυμίζει την ομορφιά των ανθρώπων που έφυγαν.
Να μου δείχνει τη γλύκα τ'ουρανού.
Και την υπόσχεση πως θα ζήσουμε για πάντα.

υγ1: Αφιερωμένο στο Γιάννη που έφυγε απ'αυτή τη ζωή. Και στην γλυκιά του οικογένεια. Να τον θυμάται. Να ελπίζει. Όλοι ευχόμαστε. Γιατί όλοι μαζί είμαστε μια αγκαλιά. Κοιτάζουμε ουρανό.
υγ2: Σαν συνέχεια αυτής της ανάρτησης. 

Το αθέατο πέρασμα

...(γιατί) ο Κύριος είναι πολύ ταπεινός, πολύ κρυφός, πολύ αφανής. Του αρέσει πάρα πολύ αυτό το "κρυφό". Ενώ είναι στο κέντρο των πραγμάτων και είναι η αιτία όλων των καλών, το κάνει μ'έναν τρόπο που να μην φαίνεται. Ένα αθέατο πέρασμα είναι η ζωή του Χριστού στη ζωή του κάθε ανθρώπου. 

Πολλά πράγματα που είναι του Κυρίου δεν τα καταλαβαίνουμε ότι είναι του Κυρίου. Γιατί ο Κύριος περνάει, σκορπάει την υγεία, την αγάπη, το χάδι, την θεραπεία, την απαλλαγή απ'τον πειρασμό και περιμένει από σένα να τον ψάξεις. Και να πεις από φιλότιμο, από ευαισθησία, από ανθρωπιά και ευγνωμοσύνη: "Ποιος με έκανε καλά"; (...) Να λέμε ευχαριστώ. "Ων ήσμεν και ων ουκ ήσμεν". Για όσα γνωρίζουμε και για όσα δε γνωρίζουμε. Σ'ευχαριστούμε Κύριε!

απόσπασμα από εκπομπή του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

Θέλω κι εγώ να δω αυτό το φως...

Ο Χριστός γεννήθηκε απαρατήρητος. Λαθών ετέχθης υπό το σπήλαιον... Έτσι ειπώθηκε χτες σ'ένα τροπάριο της γιορτής. Δεν τον είδαν ούτε οι γραμματείς ούτε οι φαρισαίοι ούτε οι επίσημοι ούτε οι διάσημοι εκείνης της εποχής. Ούτε και η πλειοψηφία. Δεν ήταν άξιοι... Ούτε, όμως, και θα το καταλάβαιναν ακόμα κι αν τον έβλεπαν...

Ο Χριστός γεννήθηκε απαρατήρητος. Στα κρυφά. Στη σιωπή. Στην ησυχία της νυχτιάς...

Στάσου, φίλε. Αφουγκράσου. Τον ακούς; Ακούς το μωρουδίστικο εκείνο θεϊκό χαμόγελο; Μπορείς να δεις το βλέμμα του το θεϊκό; Μέσα στη νύχτα ακούγεται πολύ σιγανά. 

Κι εγώ; Εγώ τον ακούω; Ή είμαι απασχολημένος με χίλια άλλα δύο πράγματα; Τον ακούω; Ή μήπως η καρδιά μου είναι ανίκανη να δει πέρα απ'τον εγωισμό μου; Έχω γίνει ένα με την αμαρτία κι η καρδιά μου είναι δυσκίνητη. Είναι παγωμένη σαν την παγωνιά χειμερινής νύχτας.

Μα μπορώ να αλλάξω. Μπορώ, ναι! Μπορώ! 

Κοίτα ψηλά τ'αστέρια, ψυχή μου. Κοίτα τα... Και σκέψου πως ανάμεσα σ'αυτά τ'αστέρια φάνηκε κι ένας μεγάλος αστέρας που φώτισε το δρόμο των μάγων. Ανάμεσα σ'όλα αυτά τ'αστέρια που τώρα βλέπεις κάποτε πέρασε κι ένα αστέρι ολόφωτο. Τύλιξε με το γλυκό του, παρηγορητικό φως την Ιουδαία...

Θέλω κι εγώ να δω αυτό το φως. Ναι... Το θέλω... 

Ευχαριστώ πολύ τον καλό μου φίλο Τ. που το επιμελήθηκε!

(Υπενθυμίζω ότι "τρέχει" η κλήρωση της αόρατης γωνιάς για τα CD του Jamster. Περισσότερες πληροφορίες εδώ)