Αυτή εδώ η ανάσα σου.

Και ναι... Σε ένα μήνα έρχονται Χριστούγεννα. Κλαίει η ψυχή μου όμως. Και προσπαθώ στους γύρω μου, ακόμα και στους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους, να μη το δείχνω. Γιατί; Τα δάκρυα, όταν μεταμορφώνονται σε προσευχή καρδιάς, εκτοξεύονται στον θρόνο Του. Ενώ, αν τα κάνεις λόγια του αέρα, σκορπούν σαν εφήμερα πυροτεχνήματα.

Ναι, κλαίω. Διότι καθημερινά χάνουμε μάχες. Σαν ανθρωπότητα. Σαν πολιτισμός. Σαν πατρίδα. Σαν πίστη. Μα, πάνω απ'όλα, κλαίω που δε νιώθω βαθιά μέσα μου τη δική μου, μοναδική ευθύνη. Κλαίω γιατί, ενώ γίνονται τόσα δυσάρεστα, πάντα δυσκολεύομαι να 'πετάξω' το 'εγώ' μου. 

Κλάψε, Σεβάχ. Μα, προσευχήσου. Μετανόησε. Εξομολογήσου. Κοινώνησε. Κάν'τα και να τα νιώθεις. Ναι, ψυχή μου. Να τα νιώθεις. Μόνο όταν συντριφτεί στη βάση του το 'εγώ', μόνον τότε μπορώ να ελπίζω σ'έναν κόσμο καλύτερο. Αλλιώς, απλά 'θα κάνω καλές πράξεις' και θα καμαρώνω εξωτερικά για το πόσο καλός χριστιανός είμαι και το πόσο καλός άνθρωπος...

Ας μετανιώσεις, Σεβάχ. Αλλάζω τον χρόνο: ας μετανιώνεις. Κάθε στιγμή είναι μια ευλογία, ένα δώρο. Κάνε τις στιγμές να αξίζουν. Τίμησε το δώρο που έλαβες. Μην περιμένεις το αύριο για να κλάψεις, να πράξεις, να μετανιώσεις, να αγωνιστείς. 

Κλάψε μα με ελπίδα στο άπειρό έλεος του Θεού μας. Αυτού που Τον πληγώνουμε καθημερινά μα που, εν τέλει, εκεί καταλήγουμε να κοιτάζουμε. Αυτός είναι η ελπίδα μας. Αυτός η δύναμή μας. Αυτός είναι τα πάντα μας.

Έχουμε χρόνο, Σεβάχ. Έχουμε ακόμη έναν μήνα αγώνα χριστουγεννιάτικου. Μα... Ξέρεις κάτι; Ο μόνος χρόνος σου είναι το τώρα. Αυτή εδώ η ανάσα σου. Αυτή είναι η στιγμή σου. Ακούς; Αυτή. Ξεκίνα με το βλέμμα στην Αγάπη Του.

Τι λες κι εσύ, αδερφή/έ; Ξεκινάμε; Το μαζί πάντα είναι ομορφότερο!

 

Με αφορμή το πρωινό μου χαμομήλι

Η ζωή μας είναι ένα σπουδαίο θαύμα. Η ανάσα μας κάθε στιγμή είναι θαύμα. Η αγάπη του Θεού Πατέρα μας είναι ανεκτίμητα σπουδαίο δώρο. Σίγουρα δε γίνεται να αισθανόμαστε κάθε στιγμή έτσι. Είμαστε άνθρωποι ατελείς, με τα λάθη και τα πάθη μας. Σίγουρα θα έχουμε και στιγμές ολιγοπιστίας και αμφιβολίας. 

Μα η θέλησή μας, η διάθεσή μας είναι να κρατάμε ξύπνια και ζωντανή τη σχέση μας μαζί Του και με τους συνανθρώπους γύρω μας.

Καλημέρα, αδερφέ/ή μου. Να είσαι πάντα καλά.

το ταξίδι που το λένε προσευχή

Αχ... Θα'θελα να μιλήσω για την προσευχή. Να πω ότι είναι ταξίδι. Να πω ότι είναι η ανάσα της ψυχής, της καρδιάς, του σώματος. Της ύπαρξης ολόκληρης. Είναι κάτι αόρατο, μα οι γλυκές της επιδράσεις είναι εμφατικά ορατές σ'ολόκληρο το σώμα. 

Αχ... Θα'θελα να πω ότι όποιος προσευχήθηκε αληθινά, βρήκε μέσα του εκείνη την μυστική επιβεβαίωση πως η ανιδιοτέλεια και η ειλικρίνεια είναι εκείνα τα δυο φτερά που κάνουν το αθέατο μύρο της προσευχής να φτάνει ως το θρόνο του Θεού.

Θα'θελα να πω ότι προσευχή είναι τόσα πολλά πράγματα που δεν έχουν σχέση με τα 'πρέπει', με τα 'υποχρεωτικά', τα 'ηθικά'. 

Θα'θελα τόσα να πω... Μα προτιμώ να κάνω αγώνα να πετάξω τη μαυρίλα από πάνω μου, ν'ακούσω την αληθινή λεπτή φωνή της ψυχής μου: όχι το νου και τους λογισμούς του. Ν'ακούσω τον εαυτό μου τι θέλει να μου πει. Να σκύψω γλυκά, όπως η μάνα στο παιδί, να αγγίξω εκείνα τα δωμάτια της ψυχής που σπάνια τ'ανοίγουμε όταν προσευχόμαστε επιφανειακά κι αδέξια...

Θεέ μου, μάθε με να προσεύχομαι...

Κάθε μέρα, καινούρια μέρα

να κουβαλάς μέσα σου τη μουσική

όπως παλιά...

  Να βλέπεις τη φύση. Να νιώθεις τη σοφία της μέσα απ'την Αγάπη Του. Να αφήνεις την καρδιά σου ν'ατενίζει το φως. Να, δες τον ήλιο όταν ανατέλλει. Είναι νέος και φωτεινός σαν παιδί. Δες τον και στο ηλιόγερμα. Είναι πανέμορφος καθώς δύει, γεμάτος απ'το ταξίδι της ημέρας, γεμάτος εμπειρίες σαν σοφό γεροντάκι. Κάθε μέρα το μοτίβο ίδιο. Ανατολή. Δύση. Μα κι εντελώς διαφορετικό στην κάθε σου ανάσα. Κάθε μέρα, καινούρια μέρα.

  Να θυμάσαι τη μουσική της καρδιάς σου σαν ήσουν παιδί. Να την κουβαλάς μέσα σου όπως παλιά. Που δε σ'ένοιαζε τίποτα ψεύτικο. Που ακολουθούσες τον άνεμο, τη θάλασσα. Που κοιτούσες ολοκάθαρα το φως. Που προσευχόσουν στο σκοτάδι. Που έκανες τα όνειρά σου φτερά και πετούσες δίχως τη λογική του κόσμου.

  Ψάξε μέσα σου το παιδί. Θα ψιθυρίζει εκείνη τη μελωδία που σφύριζες μέσα στην πρώτη σου ανεμελιά. Σιωπάς κι ακούς. Η μουσική πλημμυρίζει την καρδιά σου. Χόρεψε στο ρυθμό της.

Κάθε ήμαρτον και μια Ανάσταση

dust in the wind

all we are is dust in the wind

  Είμαι άνθρωπος. Μάτια, καρδιά, χέρια, πόδια. Σώμα. Είμαι φτιαγμένος από πηλό. Έχω αισθήματα. Γελάω, κλαίω, χαίρομαι, λυπούμαι. Αναπνέω και σε κάθε μου ανάσα γεμίζω αέρα ζωογόνο. Ταυτόχρονα, με κάθε αναπνοή μου, ακούω την καρδιά μου ρυθμικά να χτυπά. Νιώθω ότι άμα γίνει κάτι και σταματήσει αυτό το ρυθμικό της τραγούδι, τελειώνει και το σώμα μου. Πρέπει να την προσέχω, να την προσέχω όσο περνάει απ'το χέρι μου. Γιατί τι είμαι; Σκόνη στον άνεμο; Ούτε καν ένα μικρό πετραδάκι στο άπειρο του σύμπαντος και το ατέλειωτο του χρόνου...

  Είμαι κάτι παραπάνω από απλός πηλός. Μπορώ να αναστηθώ. Γιατί; Γιατί είμαι πλασμένος καθ'ομοίωση Εκείνου που με έπλασε. Του Θεού μου. Αυτόματα, από ένα ασήμαντο πετραδάκι, νιώθω στολίδι, πολύτιμο πετράδι! Ό,τι γεννιέται απ'τον άνθρωπο, είναι ανθρώπινο ενώ ό,τι γεννιέται απ'το Πνεύμα, είναι πνευματικό(Ιω,3,6). Η Αγάπη Του μου δίνει φτερά: την ελπίδα πως τίποτα δεν τελειώνει σαν σταματά το ρυθμικό τικ-τακ της καρδιάς. Έχω ψυχή. Και αυτή είναι αθάνατη. Κι όταν είμαι στα δύσκολά μου, στις "μαύρες μου", στα πάθη μου δεμένος, μπορώ με τη δύναμή Του, να τα ξεπλύνω, να τα πετάξω από πάνω μου και να ξαναβρεθώ αμέσως στο Φως Του. Μπορώ να ξαναγεννηθώ. Κάθε μέρα, νέα μέρα. Κάθε μου ανάσα πια, ο κόσμος όλος. Κάθε δάκρυ, μια ελπίδα. Κάθε ήμαρτον και μια Ανάσταση.

Ένα βήμα τη φορά

  Περπάτα. Μη φοβάσαι το δρόμο. Είναι ό,τι αξίζει πιο πολύ. Περπάτα. Κι αν νιώσεις πως απόκαμες, πως τα πόδια σου άλλο δε σε κρατούν, θυμήσου τα δέντρα. Που περνούν από χίλιες κακοκαιρίες, από κεραυνούς, καταιγίδες και χειμώνες. Xωρίς καθόλου άνθη και φύλλα. Μα, κάποτε έρχεται η άνοιξη, φίλε μου. Και μαζί της και η ζεστασιά. 

  Περπάτα. Στη κάθε σου μέρα να χαμογελάς. Κι αν δε σου βγαίνει, κάνε λίγο μια μικρή στάση. Για ν'ανασάνεις. Σήκωσε ψηλά το κεφάλι σου στον ουρανό. Κλείσε τα μάτια σου κι ανάσανε. Μια βαθιά ανάσα που να χωρέσει μέσα της όλη τη δημιουργία. Κι άσε τον ουρανό να σου στείλει ό,τι κρίνει. Είτε στάλες βροχής είτε ηλιαχτίδες θερμές. Γιατί όλα είναι ταξίδι στη ζωή αυτή. Ακόμα και οι στάλες και οι ηλιαχτίδες. Κι αυτές ταξίδι κάνουν για να'ρθουν μέχρις εδώ.

  Περπάτα. Ένα βήμα τη φορά. Περπάτα. Κι αν αποκάμεις, θα'μαι δίπλα σου. Θα'σαι κι εσύ δίπλα μου. Και μαζί μας η Αγάπη Του. Έχουμε τόσα ν'ανακαλύψουμε ακόμα

Στο εδώ και στο τώρα της κάθε μας ανάσας!

Life begins at the end

of your comfort zone

Είναι αλήθεια πως πάντα θα ζητάμε το κάτι παραπάνω στη ζωή μας. Είναι το φτιάξιμό μας τέτοιο. Είναι η πνοή που μας έδωσε Εκείνος. Να θέλουμε πάντα το κάτι καλύτερο, το κάτι ομορφότερο. Να θέλουμε περισσότερα. Κι αυτό δεν είναι κακό. Όμως, την ίδια στιγμή, βουλιάζουμε -ασυναίσθητα στην αρχή ίσως- στην καθημερινότητά μας. Φτάνουμε, δηλαδή, σ'ένα σημείο όπου η κατάσταση "μας βολεύει". 

Η μαγκιά είναι να θέλεις πάντα το ομορφότερο, αλλά να προσπαθείς γι'αυτό.

Να θες το αληθινότερο, αλλά να μη ντρέπεσαι να κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό σου.

Να κυνηγάς το περισσότερο, αλλά όχι σε πράγματα που είναι εφήμερα και ψεύτικα.

Να ζητάς την περιπέτεια, αλλά στο βλέμμα σου να λάμπει ζωντανή η αποφασιστικότητα.

Να θες να πετάς, αλλά να πετάξεις από την ψυχή σου ό,τι την λερώνει.

Η καρδιά μας είναι πλασμένη για ν'ανασαίνει ελεύθερη. Χωρίς ζυγούς, χωρίς κακομοιριά, χωρίς ανούσια κι ηθικιστικά "πρέπει". Αλλά για να γίνουν όλ'αυτά, οφείλουμε να το επιζητούμε. Να το πιστέψουμε. Να κάνουμε κάθε μας μέρα μια νέα αρχή. Να κάνουμε το πρώτο βήμα! Στο εδώ και στο τώρα της κάθε μας ανάσας!

Όταν το κέρμα πέφτει στη λάθος του πλευρά

...κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε

κι αν έχουν γίνει πουλιά, προς τα πού πετάνε 

Ή μήπως δεν υπάρχει σωστή και λάθος πλευρά; Ή μήπως υπάρχει αλλά δεν ξέρουμε ποια είναι η σωστή και ποια η λάθος; Ή μήπως ευχόμασταν να υπάρχει σωστή και λάθος πλευρά ώστε να νιώθει λιγότερη την ευθύνη η καρδιά μας; Ή μήπως και οι δυο πλευρές του κέρματος έχουν λίγο σωστό και λίγο λάθος; Ή πιο πολύ λάθος η μία; Τι συμβαίνει;

  

  Πολλές φορές ονειρεύεσαι το μέλλον σου. Το δημιουργείς, το πλάθεις στο μυαλό σου με συγκεκριμένο τρόπο. Μα έρχεται ανύποπτα η στιγμή -θα το'χεις νιώσει και συ- που η πραγματικότητα αποδεικνύεται διαφορετική. Όμορφότερη ή και όχι. Ευτυχέστερη ή και όχι. 

  

  Ακούω τόσες και τόσες φορές ανθρώπους να λένε "η ζωή ξέρει", "η ζωή θα τα φέρει όπως θέλει αυτή". Ακούω και άλλους να λένε "έχει ο Θεός". Ή άλλους που λένε "όλα είναι τύχη".

  Και σκέφτομαι: άραγε οι επιλογές μου έχουν σημασία; έχουν αξία οι προσπάθειές μου; έχει πρακτικό αντίκρυσμα το να πασχίζω για κάτι όταν "τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα υπολόγιζα";

  Και έρχεται η νύχτα. Και αφουγκράζομαι τους χτύπους της καρδιάς μου. Και προσπαθώ να κάνω κάθε χτύπο μου μια ευχή. Μια προσευχή ή ένα δάκρυ. Να ψηλαφίσω για λίγο -μερικά λεπτά έστω- την πραγματικότητά μου. Να δω για λίγο τ'αστέρια όπως είναι. 

  Το βίωμα υπερισχύει της θεωρίας. Οι χτύποι της καρδιάς θα'ναι πάντα εκεί να στο πιστοποιούν. Τι νόημα έχει να μιλάς για μεγάλα εναλλακτικά πλάνα και σχέδια και κηρύγματα κι αξίες αν δεν αφήνεις λίγο την καρδιά ν'ανασαίνει. Ν'ανοίγει τα φτερά της. Να πετάει. Ποια αξία έχουν οι τυπικότητες αν δεν μάθουμε να'μαστε αληθινοί; Τα υλικά πράγματα δε φέρνουν την ευτυχία. Τουλάχιστον όχι αυτόματα, όχι. 

  Μα όλα μπορούν να γίνουν κάτι όμορφο.  Τα δάκρυα, ναι. Το χαμόγελο, ναι. Όλα. Ακόμη κι η απογοήτευση, ακόμη κι ο εγωισμός ή τα πάθη ή ο σκοτισμός της καρδιάς. Ακόμη και τα υλικά πράγματα, ναι. Όλα μπορούν να γίνουν αφορμή για να δεις πως τελικά υπάρχει και κάτι ομορφότερο. 

  Η μετάνοια, η εξομολόγηση, η προσευχή, ο αγώνας. Όλες σκέτες λέξεις ή βιωμένες εμπειρίες. Θεωρίες αερολογίας ή δρόμος ομορφιάς σιωπηλής κι ολόγλυκης. Μπορείς να τα απορρίψεις, μπορείς να τα βιώσεις. Μα να θυμάσαι, φίλε: τα πάντα εξαρτώνται απ'την καρδιά. Γιατί δεν έχει νόημα να'σαι αεροπλάνο αν δε μπορείς πια να πετάς.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι απ'το αγαπημένο τραγούδι "Ο εξώστης" απ'τους Στέρεο Νόβα.

Περισυλλογή της νύχτας

Είναι όλα όσα βλέπουμε σ'αυτόν εδώ τον κόσμο

ένα όνειρο ατέλειωτο, κρυμμένο μέσα σ'άλλο; 

Υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές που λες ότι είσαι δυνατός. Ή έτσι τέλος πάντων νιώθεις. Και παίρνεις το πινέλο κι αρχίζεις να ζωγραφίζεις ουρανούς μέσα στη ζωή σου. Να γεμίζεις χρώματα τα σχέδια και τα όνειρά σου. Και καθώς κοντεύεις να ολοκληρώσεις τον πίνακα όπως τον είχες πλάσει μες στην καρδιά σου, εκεί -εντελώς ξαφνικά- αντιλαμβάνεσαι πως τελικά εσύ ήσουν η ζωγραφιά. Εσύ ήσουν ο πίνακας. Εσύ ήσουν το ίδιο το φεγγάρι σαν έκλεινες τα μάτια σου. 

  Και παίρνεις τότε τα προσωπεία σου και τα σπας με θόρυβο. Ένα-ένα. Χωρίς να σε νοιάζει. Γιατί τα συναισθήματα έχουν πάντα μέσα τους χρώματα. Και τα χρώματα που διάλεγες από παιδί επιμένουν ακόμη και μέσα απ'το υποσυνείδητό σου. 

  Τότε ακριβώς είναι που μια φωνούλα μέσα σου σιγοψιθυρίζει: μη σταματάς να ονειρεύεσαι. Μη σταματάς να ζωγραφίζεις και να κάνεις σχέδια. Μα άφησε μια γωνίτσα για ν'ανασαίνω. Ζωγράφισέ μου ένα παράθυρο για να μπορώ και γω να γεμίζω ηλιαχτίδες πρωινές. Και δύναμη. Και κούνιες για να λικνίζεται το παιδικό χαμόγελο που πάντα παίζει κρυφτό σαν τότε. Γεια σου. Εγώ είμαι το παιδί αυτό. Εγώ είμαι κι η φωνούλα του.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι του Edgar Allan Poe.

υγ2: Να εύχεσαι. Να θυμάσαι να προσπαθείς και να προσπαθείς να θυμάσαι. 

Καλό μήνα

Μα ξέχασα να πω:ο κυρ-Αντώνης,

ο μπαρμπέρης, έβλεπε τους Αγγέλους,

γιατί είχε ένα μικρό τριαντάφυλλο στ'αυτί του.

Γιατί να περιμένω τις τέλειες συνθήκες για να προσπαθήσω; Γιατί να περιμένω μια ήρεμη στιγμή για να προσευχηθώ; Γιατί να φοβάμαι να πω "συγγνώμη"; Γιατί να μεταθέτω συνεχώς τις ελπίδες μου στο αύριο; 

  Δεν το ορίζω το αύριο. Μονάχα το σήμερα μπορώ να ζήσω. Το τώρα, το εδώ. Δε ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. 

  Δε θέλω να περιμένω το αύριο, τις ευνοϊκές συνθήκες για να προσπαθήσω. Ας κάνω ό,τι περνάει απ'το χέρι μου ώστε να προσπαθήσω τώρα. Με απλότητα.

  Θα'θελα να μάθω να ζητώ "συγγνώμη" άμεσα. Γιατί ν'αφήνω πληγωμένη την καρδιά μου και την καρδιά του άλλου;

  Θα'θελα να αγωνίζομαι να χαμογελώ αληθινά, δίχως προσωπείο. Με την καρδιά μου. Άλλωστε μ'αυτή προχωράς ειρηνικά κι υπεύθυνα στη ζωή. 

  Θα'θελα να εύχομαι, να προσεύχομαι χωρίς να περιμένω την τέλεια στιγμή, την τέλεια ησυχία. Προσευχή είναι κι ένα βλέμμα συμπάθειας. Μια αγκαλιά σε κάποιον που πονάει και το'χει ανάγκη. Ο πόνος ποτέ δεν κάνει διακρίσεις. Τα "Κύριε ελέησον" της στιγμής μπορεί να γίνουν φτερά της ψυχής.

  Ευχή της καρδιάς είναι και μια μικρή, αληθινή ελεημοσύνη. Γιατί ταπεινώνει τα τείχη του εγωισμού καίρια. Αντί να ζω μέσα στο ψέμα και τον μικρόκοσμό μου, μάθε με, Χριστέ μου, να βλέπω το διάφανο φως τ'ουρανού σου. Που ξεκινάει απ'τον διπλανό μου. Απ'αυτή εδώ τη ζωή, απ'τη γη αυτή. Απ'το τώρα μου. Και απ'την ανάσα που τώρα αναπνέω.

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απ'τη συλλογή "Όχι μονάχα για σένα" του Γ.Ρίτσου

Κυριακή, 26-04-2015

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

ξαναπιάνω στυλό μετά από καιρό. Τώρα που είμαι ενα αεροπλάνο μακρυά απ'την Ελλάδα. Κάτι μέσα μου επιτακτικά μ'έκανε να θέλω ν'αποτυπώσω παλι στο χαρτί αυτά που είναι τόσο σημαντικά. Που χωράνε σε μια ανάσα μονάχα. 

Στην μικρη ορθοδοξη εκκλησια εδω, ολα δειχνουν τοσο απλα. Τοσοι διαφορετικοι πολιτισμοι, τοσοι πολλοί ανθρωποι, τοσα πολλα ονειρα. Κι ομως... Η φλογα στα ματια ειναι κρυσταλλινη, πεντακαθαρη. Έρωτας για τη ζωή και ζωή για τον έρωτα. Δεν έχει νόημα αλλιώς.

Έβλεπα τον γέροντα ιερέα να εύχεται σ'ολους μας (στον καθένα μας στη δική του γλώσσα) το Χριστός ανέστη και αισθανομουν αυτή την ενότητα να μας τυλίγει ολους γλυκά. Παιδάκια, νέους και μεγαλύτερους. Όλοι ένα. Τόσο δυναμικά, τόσο αόρατα, τόσο αληθινά. 

Τελικά, η καρδιά βλέπει τόσο ολοκάθαρα αυτά που έχουν σημασία. 

Αφήνω παλι το στυλό. Κοιτάζω εξω τον μεσημεριανο ολλανδικό ουρανό. Ανασαινω αργά. Χαμογελάω. Παντα υπάρχει λογος για να χαμογελά κανείς... 

υγ: Photo from Keukenhof,NL

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

ξέχασα πως τα πιο σπουδαία κι όμορφα πράγματα έρχονται

εκεί που δεν τα περιμένεις.

Κι έχουν προηγηθεί στιγμές γεμάτες σιωπή.

Ναι, στ'αλήθεια έχει η σιωπή μια μυστική μελωδία.

Αθόρυβη. Διάφανη. 

Ξέρεις κάτι; 

Αυτές τις στιγμές θέλω να τις κάνω γιορτή.

Πέντε αστέρια θα λάμπουν στον ουρανό γι'αυτές τις στιγμές.

Και θα τα ξεχωρίζω με μια ανάσα,

αφού θα'χουν μια ξεχωριστή γλύκα στο φως τους...

Γι'αυτό στα γράφω εδώ αυτά, 

ώστε να τα θυμάμαι 

τις μέρες που η καρδιά μου θα'ναι βροχερή...

Το επόμενο ταξίδι θέλει ετοιμασία. Πρέπει να'μαι έτοιμος. Καλό βράδυ.

To make a fresh start...

"
I know very well...
It's a/another wake up call to change my life...
To make a fresh start..

I need a blank page again.
The page I have now is all covered with smudges.
I thought filling it with even more smudges would make it look even more adventurous, mysterious, exciting.
That I would feel accomplished, fulfilled.

All I have now is a dark page that doesn't let me see clearly anymore, think quietly or just breathe..

As you said, truth lies in simplicity.
The one we grew up with, the one I should start remembering again.. 
The only one that really matters for our lives.
All the rest is like the wind, it passes by, leaves its scars and never comes back again.
It just gives us the experience to confront the next wave of wind and teaches us to 
appreciate the moments of sunshine..."

υγ1: Το παραπάνω κείμενο το έλαβα στο mail μου από έναν καλό μου φίλο απ'το εξωτερικό. Το έγραψε με αφορμή την προηγούμενή μου ανάρτηση. Με συγκλόνισε τόσο πολύ και, με την άδειά του, αυτούσιο το κάνω σήμερα ξεχωριστή ανάρτηση...
υγ2: smudges σημαίνει μουντζούρες
υγ3: Η φωτογραφία είναι απ'το σταθμό των τραίνων στο Ipswich, GB
υγ4: Σήμερα γιορτάζει ο άγιος γέροντας Πορφύριος. Αν θες, προμηθεύσου το "Βίος και Λόγοι" (ένα πορτοκαλί βιβλίο). Ρϊξ΄του μια ματιά και θα με θυμηθείς.

Βρες τη δικιά σου ανάσα

Ποτέ δε ξέρεις πού θα σε βγάλει η ζωή. 

Μα, μέσα στο μυστικό ρυθμό της,

 μπορείς να βρεις το δικό σου τραγούδι. 

Τη δικιά σου ανάσα. 

Ακόμα κι αν χρειαστεί να βραχείς, 

δε θα σ'εμποδίσει κανείς να βγεις μπροστά 

και να χορέψεις. 

Να προσπαθήσεις -μ'όση δύναμη έχεις. 

Να ζωγραφίσεις -αυτά που πάντα ονειρευόσουν. 

Να κοιτάξεις ψηλά -τ'αστέρια των ευχών.

Να νιώσεις -πως αξίζεις. 

Ν'αγαπήσεις.

Πάντα με μια ανάσα

Πολλές φορές θες να καταφέρεις κάτι, μα οι συνθήκες δε στο επιτρέπουν. 

Μην απογοητευτείς.

Εκείνες τις στιγμές να θυμάσαι πως κάθε νέα προσπάθεια πάντα ξεκινά με μια ανάσα. 

Πάρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνα ξανά. 

Πού ξέρεις... 

Μπορεί το νέο σου ταξίδι να κάνει τα όνειρά σου πάλι πουλιά.

Καλό ξημέρωμα, αδέρφια. Να'στε πάντα καλά. Με πολλή αγάπη. 

Νότες του πόνου

Καιρό είχα ν'ανοίξω αυτή την πόρτα.
Τα βήματά μου γυρόφερναν σ'άλλα μονοπάτια.
Μα σαν απότομη βροχή ήρθε στη ζωή μου.

Είναι περίεργος ο αέρας πια.
Οσφραίνομαι τη σκληρή του παρουσία.
Μου δείχνει ένα περίεργο κόσμο.

Πού τελειώνει το μυστήριό σου;
Ψάχνω άγκυρα να μη βυθιστώ.
Γιατί, πόνε, ήρθες έτσι απρόσκλητος;

Φτερά γίναν πια τα δάκρυα.
Μα κάθε που δακρύζω βαραίνει η καρδιά.
Και δυσκολεύομαι να πετάξω. 

Παίρνω ανάσες, κάνω ευχές.
Και πετάω παραγάδια ψηλά.
Ανάμεσα στ'αστέρια.

Πού τελειώνει ο ουρανός;
Πού τελειώνουν τα δάκρυα;
Σε ποιο αστέρι πετά η ευτυχία;

(Εμπνευσμένο από ένα mail που έλαβα. Aφιερωμένο στις ψυχούλες εκείνες που δοκιμάζονται σκληρά απ'το μυστήριο του πόνου). Καλό μήνα, αδέρφια. 

Ποτέ δεν είναι αργά για να γυρίσεις πίσω

Όσο μακρυά κι αν έχεις φύγει 

απ'την αλήθεια, 

ποτέ μα ποτέ δεν είναι αργά 

για να γυρίσεις πίσω.

Ακόμη κι αν όλα σου φαίνονται 

τόσο πολύπλοκα

και δύσκολα

και απίθανα...

Ακόμα κι αν χρειάζεται ν'αλλάξεις

αυτό που τώρα έγινες 

άθελά σου...

Πες μονάχα

ένα αληθινό συγγνώμη.

Ζήτα με την καρδιά σου

αυτό το λυτρωτικό

το "ήμαρτον".

Είναι εκπληκτικό.

Μια λέξη μονάχα

αλλάζει όρια.

Αλλάζει κόσμους.

Τα πάντα.

Σαν τον ληστή

και την πόρνη

και τον άσωτο.

Ένα ανεπανάληπτο κλικ

της καρδιάς.

Είναι κρίμα να βλέπεις

από μακρυά

την ομορφιά

και να μη τη ζεις.

Έλα. 

Πάμε μαζί. 

Να πετάξουμε τα σκοτάδια

που μας έκαναν σκιές.

 Έλα να ξεκινήσουμε

για μια καινούρια ζωή.

Με καινούριες ανάσες.

Λυτρωτικές.

Αληθινές.

Ποτέ δεν είναι αργά 

για να γυρίσεις πίσω.

Στην αγάπη.

Να γνωρίζεις τη ζωή σε κάθε ανάσα

- Είναι σπάνιο να βρεις το τέλειο μπουμπούκι. Μπορεί να χρειαστεί μια ολόκληρη ζωή για να βρεις ένα. Και, όμως, δε θα 'ναι μια σπαταλημένη ζωή. (...) Και μετά έρχομαι στο μέρος αυτό των προγόνων μου και θυμάμαι: Όπως τα μπουμπούκια, έτσι κι εμείς κάποτε πεθαίνουμε. Να γνωρίζεις τη ζωή σε κάθε ανάσα, με κάθε κούπα τσαγιού.

- Ζωή στην κάθε ανάσα...

απόσπασμα μεταφρασμένο εξ ακοής απ'την ταινία The last samurai