Αυτή εδώ η ανάσα σου.

Και ναι... Σε ένα μήνα έρχονται Χριστούγεννα. Κλαίει η ψυχή μου όμως. Και προσπαθώ στους γύρω μου, ακόμα και στους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους, να μη το δείχνω. Γιατί; Τα δάκρυα, όταν μεταμορφώνονται σε προσευχή καρδιάς, εκτοξεύονται στον θρόνο Του. Ενώ, αν τα κάνεις λόγια του αέρα, σκορπούν σαν εφήμερα πυροτεχνήματα.

Ναι, κλαίω. Διότι καθημερινά χάνουμε μάχες. Σαν ανθρωπότητα. Σαν πολιτισμός. Σαν πατρίδα. Σαν πίστη. Μα, πάνω απ'όλα, κλαίω που δε νιώθω βαθιά μέσα μου τη δική μου, μοναδική ευθύνη. Κλαίω γιατί, ενώ γίνονται τόσα δυσάρεστα, πάντα δυσκολεύομαι να 'πετάξω' το 'εγώ' μου. 

Κλάψε, Σεβάχ. Μα, προσευχήσου. Μετανόησε. Εξομολογήσου. Κοινώνησε. Κάν'τα και να τα νιώθεις. Ναι, ψυχή μου. Να τα νιώθεις. Μόνο όταν συντριφτεί στη βάση του το 'εγώ', μόνον τότε μπορώ να ελπίζω σ'έναν κόσμο καλύτερο. Αλλιώς, απλά 'θα κάνω καλές πράξεις' και θα καμαρώνω εξωτερικά για το πόσο καλός χριστιανός είμαι και το πόσο καλός άνθρωπος...

Ας μετανιώσεις, Σεβάχ. Αλλάζω τον χρόνο: ας μετανιώνεις. Κάθε στιγμή είναι μια ευλογία, ένα δώρο. Κάνε τις στιγμές να αξίζουν. Τίμησε το δώρο που έλαβες. Μην περιμένεις το αύριο για να κλάψεις, να πράξεις, να μετανιώσεις, να αγωνιστείς. 

Κλάψε μα με ελπίδα στο άπειρό έλεος του Θεού μας. Αυτού που Τον πληγώνουμε καθημερινά μα που, εν τέλει, εκεί καταλήγουμε να κοιτάζουμε. Αυτός είναι η ελπίδα μας. Αυτός η δύναμή μας. Αυτός είναι τα πάντα μας.

Έχουμε χρόνο, Σεβάχ. Έχουμε ακόμη έναν μήνα αγώνα χριστουγεννιάτικου. Μα... Ξέρεις κάτι; Ο μόνος χρόνος σου είναι το τώρα. Αυτή εδώ η ανάσα σου. Αυτή είναι η στιγμή σου. Ακούς; Αυτή. Ξεκίνα με το βλέμμα στην Αγάπη Του.

Τι λες κι εσύ, αδερφή/έ; Ξεκινάμε; Το μαζί πάντα είναι ομορφότερο!