Αγάπη

Και σήμερα που σηκώθηκα απ'το κρεβάτι,

άνοιξα τα μάτια μου διστακτικά

κι ένιωσα μέσ'απ'τις ηλιαχτίδες αγάπη.

Άνοιξα τη μπαλκονόπορτα, 

μ'επισκέφτηκε η πρωινή αύρα

και γέμισαν τα πνευμόνια μου αγάπη.

Άναψα το κεράκι της καρδιάς μου,

ψιθύρισα μια προσευχή

κι είδα στο Σταυρό του Αγάπη.

υγ: Η φωτογραφία είναι απ'το προφίλ του π.Ανδρέα Κονάνου στο fb

Λίγο πριν τη Σαρακοστή

Μες στο δικό σου παραμύθι ξαναβρές το

το ξεχασμένο μονοπάτι σου

Τη Δευτέρα ξεκινά η Μ.Τεσσαρακοστή. Καθαρά Δευτέρα. Καθαρά. Τι σημαίνει για σένα "καθαρός"; Τι; Θα'θελα να μου πεις. Θα'θελα να μάθω πώς γελάς, πώς κλαις. Πώς φτερουγίζει η καρδιά σου, πώς γεμίζει με την ελπίδα Του.

Θα'θελα να μπορώ για μια στιγμή να δω τη θάλασσα σχεδόν ακίνητη, σαν λάδι. Καθαρή. Να παίζουν πάνω της οι πρωινές ηλιαχτίδες. Θα'θελα, ακόμα, να νιώσω τον καθαρό αέρα να περνάει απ'τα πανύψηλα έλατα του βουνού. 

Θα'θελα το παράθυρο της καρδιάς μου καθαρό. Ώστε να μπορώ να δεχτώ τη θέρμη και τη γλύκα της ολοζώντανης παρουσίας του Θεού στην καθημερινότητά μου. Παντού ακούω για επαναστάσεις. Μα χωρίς προσωπική επανάσταση, χωρίς προσωπική απελευθέρωση, πώς να ελπίζουμε σε κοινωνική βελτίωση;

Οι αλυσίδες των παθών μας δυσκολεύουν τα όνειρά μας. Κρύβουν απ'τα μάτια μας το παραμύθι μας. Θέλει αγώνα, προσευχή, μετάνοια. Θέλει ελπίδα και δημιουργικότητα. Θέλει να το θέλεις. Θέλει να βγεις απ'της βόλεψής σου τη ζώνη. 

Μα, σκέψου: ένας τοίχος είναι πάντα διαφορετικός για τους ανθρώπους γύρω σου. Για άλλους σημαίνει την αδυναμία να προχωρήσεις. Για άλλους είναι απλά ένα συμπαγές υλικό. Και για άλλους είναι ένας ατέλειωτος ουρανός γεμάτος ευκαιρίες.

Καλή Μ.Τεσσαρακοστή, σου εύχομαι. Και να θυμάσαι: χτυπάει η καρδιά μας δυνατά όταν ζούμε δυνατά. 

υγ:Το δίστιχο στην αρχή είναι στίχοι απ'το γνωστό τραγούδι του Δ.Τσακνή

Ένα βήμα τη φορά

  Περπάτα. Μη φοβάσαι το δρόμο. Είναι ό,τι αξίζει πιο πολύ. Περπάτα. Κι αν νιώσεις πως απόκαμες, πως τα πόδια σου άλλο δε σε κρατούν, θυμήσου τα δέντρα. Που περνούν από χίλιες κακοκαιρίες, από κεραυνούς, καταιγίδες και χειμώνες. Xωρίς καθόλου άνθη και φύλλα. Μα, κάποτε έρχεται η άνοιξη, φίλε μου. Και μαζί της και η ζεστασιά. 

  Περπάτα. Στη κάθε σου μέρα να χαμογελάς. Κι αν δε σου βγαίνει, κάνε λίγο μια μικρή στάση. Για ν'ανασάνεις. Σήκωσε ψηλά το κεφάλι σου στον ουρανό. Κλείσε τα μάτια σου κι ανάσανε. Μια βαθιά ανάσα που να χωρέσει μέσα της όλη τη δημιουργία. Κι άσε τον ουρανό να σου στείλει ό,τι κρίνει. Είτε στάλες βροχής είτε ηλιαχτίδες θερμές. Γιατί όλα είναι ταξίδι στη ζωή αυτή. Ακόμα και οι στάλες και οι ηλιαχτίδες. Κι αυτές ταξίδι κάνουν για να'ρθουν μέχρις εδώ.

  Περπάτα. Ένα βήμα τη φορά. Περπάτα. Κι αν αποκάμεις, θα'μαι δίπλα σου. Θα'σαι κι εσύ δίπλα μου. Και μαζί μας η Αγάπη Του. Έχουμε τόσα ν'ανακαλύψουμε ακόμα

Πέτα τα "πρέπει", ζήσε μ'έρωτα

    Τα λουλούδια πάντα κοιτάζουν προς το φως. Ζητούν πάντα το ζεστό, αληθινό ηλιόφως. Όλη τους η ζωή είναι στραμμένη προς τα εκεί. Μπορεί να υπομείνουν καταιγίδες, αστραπές, κεραυνούς, αέρηδες πανίσχυρους, χαλάζι... Όμως, αυτά εκεί! Περιμένουν σιωπηλά τις ηλιαχτίδες. Κι όταν εκείνες ταξιδέψουν μέχρι τη γη, τότε γίνεται πανηγύρι. Τα φυλλαράκια τους, τα πέταλα, ο ευαίσθητος κορμός τους γεμίζει ζωή, χρώμα, δύναμη.

   Κι όλ'αυτά, τα κάνουν γιατί έτσι είναι. Δίχως "πρέπει", δίχως καταναγκασμούς. Η ζωή τους είναι μια διαρκής σχέση με το φως. Χωρίς αυτό πεθαίνουν. Τόσο απλά. Τελικά, τα αληθινά πράγματα βιώνονται σχεδόν πάντα μέσα στην ερωτική ενεργητικότητα της σιωπής. 

Αδέξια ωδή στο πιο δυναμικό ταξίδι

Κι ύστερα, όταν βράδιασε,

άδειασα τα παπούτσια μου

απ'όλους τους δρόμους

κι έπεσα να κοιμηθώ

 Γκρίζες πόρτες που ανοιγοκλείνουν. Χιλιάδες μάτια θολά που μπαινοβγαίνουν σκυφτά. Δε βλέπουν τη θέα. Δε βλέπουν με την καρδιά. Ίσως η καρδιά να'χει γεμίσει καταχνιά. Λυπάμαι. Λυπάμαι σα σκέφτομαι τι χάνουν όλες αυτές οι καρδιές. Που θα μπορουσαν να περπατούν, κρατωντας σφιχτα στα χερια τους τους νυχτερινους χαρτες τ'ουρανου. 

  Και συ συνεχίζεις να περπατάς. Ακολουθείς τα βήματα των υπολοιπων άνευρος, σκυφτός, λιγομίλητος. Οχυρώνεσαι πίσω απ'τις έγνοιες σου. Κρυωνεις. Το περιγραμμα του κορμιου σου μαζευεται κι αυτο. Η ανοιξη μεσα σου ξεθωριασμενη αναμνηση. Αποηχος που σε κανει ν'αναρωτιεσαι αν οι εποχές μέσα σου σταμάτησαν το γαϊτανάκι του κύκλου τους.

  Μα εκεί που φαίνεται πως ολα μαραινονται, επηρεασμένα απ'την θωπεία του γκρίζου, ερχεται -καθυστερημενος εστω- καποια στιγμη ο ηλιος. Πάντα ερχεται. Και οι αχτιδες του, ζεστες, ολοφρεσκες, σε προσκαλουν ν'ανοιξεις τα κλειδωμενα παραθυρα του κοσμου σου. Εχουν κανει δυναμικο ταξιδι. Κι ειναι σα να σου λενε: "Κοίτα πόσο όμορφα κυλούν τα όνειρα πάνω στις ράγες του πρώην ανέφικτου. Κοίτα πόσο δυνατά χτυπά η καρδιά όταν νιώσει αγάπη".

  Και κάπως έτσι το ταξίδι σου γεμίζει ξανά με το νόημα της ελπίδας. Τι ξεχωριστή συγκομιδή! Μπορείς πια να πέσεις για ύπνο με το χαμόγελο στολισμένο οικεία στο φάρο της καρδιάς σου. Κι είναι τόσο όμορφη η ακρογιαλιά σαν την κοιτάζεις από ψηλά.

υγ: Το τετράστιχο στην αρχή είναι απ'το πεζό κείμενο του Τάσου Λειβαδίτη με τίτλο "Εξόφληση" (απ'τη συλλογή των εκδόσεων Κέδρος, τόμος 2ος)

Μονόλογος της νύχτας

Ό,τι αγαπώ, δροσιά γίνεται 

στο δάκρινο λουλούδι της ζωής μου.

Νυχτα κρυσταλλινη, πάρε τους αποχαιρετισμούς και καν'τους αστέρια. Για να'χω κάτι γλυκό ν'αποδιωχνει το σκοταδι των απουσιων, να ημερεύει τα πελαγη των αναμνησεων. Νυχτα μυσταγωγικη, παρε του εξωστη μου τις προσευχες και καν'τες χελιδονια γοργοφτερα. Να ταξιδευουν αθεατα μεχρι την ανοιξη του θρονου Του.

Νυχτα πλανευτρα, ειναι φορες που η σιωπη σου μοιαζει να γεμιζει φιλοξενες μελωδιες τις χλομες γωνιές της καρδιας. Κι ειναι και κατι φορες που η μοναξια σου ιδρωμενη κι ανησυχη,  περιεργαζεται τη μυστήρια πολιτεια του πονου.

Νυχτα παρακλητικη που κι αποψε μας επισκεφτηκες, σκεπασε τους φτωχους, τους απελπισμενους, τους παρατολμους, τους ναυαγους με το γεματο διαμαντια ουρανιο πέπλο σου. Εραστες να γινουν της απειρης αγαπης Του.

Αποψε, νυχτα σαγηνευτική, θα'θελα να δοκιμάσω τα φτερα μου. Μηπως και γκρεμιστουν τ'αγελαστου εγωισμου μου τα τειχη. Μηπως και μεσα στη σιωπη, ανάμεσα στα χαλάσματα, ακολουθησω -ταξιδιωτης νυχτερινος- τη στιλβη του φεγγαριου. Μεχρι το πρωτο ξημερωμα. Ωσπου να μαθουν  οι ανασες μου να αισθανονται τις πρωτες ηλιaχτιδες της παρουσιας Του στον κηπο της ψυχης μου. Ωσπου ο μεσα μου κοσμος ψηλαφισει την υπαρκτή, ενωτική γλύκα της ζωης. 

υγ: Φωτογραφία από εδώ