Ο μέσα μου κόσμος

Έμαθα ν'αναγνωρίζω τα χρώματα

τον αέρα

Έμαθα να ξεχωρίζω

των λουλουδιών την ευωδία

απ'τα καυσαέρια και τις βρωμιές.

Μα ακόμη πασχίζω

-πόσο δύσκολο, Θεέ μου-

να γνωρίσω

τον μέσα μου κόσμο.

Ν'ακούω τους ψίθυρους,

τις κινήσεις της καρδιάς.

Τα σκοτάδια μου φώτισε,

τη γλυκιά σου Χάρη στείλε,

χωρίς εσένα, Χριστέ μου,
τίποτα,
τίποτα δεν είμαι

24.05.2017

Πέτα τα "πρέπει", ζήσε μ'έρωτα

    Τα λουλούδια πάντα κοιτάζουν προς το φως. Ζητούν πάντα το ζεστό, αληθινό ηλιόφως. Όλη τους η ζωή είναι στραμμένη προς τα εκεί. Μπορεί να υπομείνουν καταιγίδες, αστραπές, κεραυνούς, αέρηδες πανίσχυρους, χαλάζι... Όμως, αυτά εκεί! Περιμένουν σιωπηλά τις ηλιαχτίδες. Κι όταν εκείνες ταξιδέψουν μέχρι τη γη, τότε γίνεται πανηγύρι. Τα φυλλαράκια τους, τα πέταλα, ο ευαίσθητος κορμός τους γεμίζει ζωή, χρώμα, δύναμη.

   Κι όλ'αυτά, τα κάνουν γιατί έτσι είναι. Δίχως "πρέπει", δίχως καταναγκασμούς. Η ζωή τους είναι μια διαρκής σχέση με το φως. Χωρίς αυτό πεθαίνουν. Τόσο απλά. Τελικά, τα αληθινά πράγματα βιώνονται σχεδόν πάντα μέσα στην ερωτική ενεργητικότητα της σιωπής. 

Ταξίδι απρόβλεπτο...

We are afraid 
of the enormity of the possible.

Από μικρός λάτρευα τους πίνακες ζωγραφικής. Και μάλιστα, μπορούσα να καθίσω και να χαζεύω για αρκετή ώρα τους ζωγράφους την ώρα που, απορροφημένοι σ'έναν δικό τους κόσμο, δημιουργούσαν. Το πινέλο γινόταν το χέρι που μ'έπαιρνε σ'ένα μαγικό ταξίδι. Πωπω, τι όμορφες που ήταν εκείνες οι στιγμές....

Ακόμα και τώρα, όταν βλέπω καλλιτέχνες του δρόμου με καβαλέτο και πινέλο να ζωγραφίζουν, σταματώ και τους θαυμάζω. Απολαμβάνω τις στιγμές... Και σκέφτομαι πως κάπως έτσι γίνεται και με τις ζωές μας. Είμαστε, δηλαδή, ζωγραφικοί πινάκες. Μπορεί να βλέπουμε τη ζωή μας σαν αδιέξοδο ή να μη ξέρουμε προς τα πού θα κινηθούμε, όμως υπάρχει ένα υπόβαθρο, μια πρώτη μαγιά, τα πρώτα σχέδια και χρώματα. 

Το πώς θα εξελιχθούμε, το πώς θα πορευτούμε είναι ένα μυστήριο, ένα ταξίδι απρόβλεπτο. Μια περιπέτεια. Και μπορούμε να πάρουμε πρωτοβουλίες, να δράσουμε,να το παλέψουμε. Να διαλέξουμε τα χρώματα, να δώσουμε βάθος, προοπτική, να βάλουμε αυτό που θα δώσει στο έργο μας μια προσωπικότητα. Η περιπέτεια πάντα ξεκινά όταν εμείς της χαμογελάσουμε.

Υγ1: Το ρητο στην αρχη ειναι του Emile M. Cioran
Υγ2: Photo by Amy Friend (source: afroui.tumblr.com)

Αυτής της νύχτας

Τώρα, έξω, έχει σκοτάδι πηχτό. Μα θα το πίστευες -αν δε το'χες ζήσει- πως, πιο πριν, ο ήλιος βασίλευε σκορπώντας τα πιο μαγικά του χρώματα;

Καλό ξημέρωμα. Με θυμάσαι όταν η καρδιά σου εύχεται; Να με θυμάσαι.

Το πρελούδιο μιας άνοιξης

Για μερικά πράγματα αξίζει να περιμένεις! Αξίζει να προσπαθείς μέσα απ'την αναμονή. Δοκιμάζεσαι έτσι...

Όπως η φύση το χειμώνα. Που περιμένει... Περιμένει σιωπηλά την άνοιξη. Κι όταν εκείνη έρθει, τότε ευωδιάζει ο τόπος απ'τα λουλούδια και γεμίζει χρώματα όλη η γη...

Αν σου τύχουν τέτοιες καταστάσεις αναμονής, χαμογέλα! Μην τις θεωρήσεις χαμένες και άχρηστες αυτές τις στιγμές... Είναι ευκαιρίες μοναδικές για να δοκιμαστείς. Ν'αποκτήσεις υπομονή κι ελπίδα. Και θα'ναι ακόμη πιο ωραίο αν αυτή η φάση της σιωπής, της αναμονής συνοδεύεται απ'τη γλύκα της προσευχής.

Δοκίμασε και θα δεις!

Καλή σου μέρα :)

photo by Jane

Πάντα μπορείς ν'αλλάξεις!

(ένας ηλικιωμένος ετοιμοθάνατος άνθρωπος) Και κλείνει λέγοντας: "Αν ξανάρχιζα απ΄την αρχή, θα ξεκινούσα ξυπόλητος από την αρχή της άνοιξης ως τα μέσα του φθινοπώρου. Θα πήγαινα σε περισσότερα λούνα παρκ, θα θαύμαζα περισσότερα ηλιοβασιλέματα. Θα έπαιζα με περισσότερα παιδιά, αν μπορούσα να ξαναρχίσω τη ζωή μου απ'την αρχή. Βλέπετε, όμως, δε μπορώ". Ούτε εσείς ούτε εμείς ξέρουμε τι βρίσκεται πιο πέρα, ξέρουμε όμως τι βρίσκεται εδώ. Αυτό είναι το δώρο του Θεού σε μας και το πώς θα το χρησιμοποιήσουμε είναι το δικό μας δώρο στο Θεό.

Η  ζωή είναι στα χέρια σου. Μπορείς, αν θέλεις, να διαλέξεις τη χαρά ή μπορείς να συναντάς την απελπισία όπου και να κοιτάς. Όλα είναι δικά σου. Πώς συμβαίνει και μερικοί άνθρωποι βλέπουν παντού όμορφους ουρανούς και πράσινο χορτάρι με ωραία λουλούδια, ενώ άλλοι δυσκολεύονται να βρούνε έστω και ένα όμορφο πράγμα; Ο Καζαντζάκης λέει: "Έχεις τα πινέλα, έχεις και τα χρώματα. Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα".
Δεν έχει σημασία τι χρώματα χρησιμοποιείς τώρα. Πάντα μπορείς να τ'αλλάξεις!

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις", εκδ. Γλάρος