Περισυλλογή της νύχτας

Είναι όλα όσα βλέπουμε σ'αυτόν εδώ τον κόσμο

ένα όνειρο ατέλειωτο, κρυμμένο μέσα σ'άλλο; 

Υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές που λες ότι είσαι δυνατός. Ή έτσι τέλος πάντων νιώθεις. Και παίρνεις το πινέλο κι αρχίζεις να ζωγραφίζεις ουρανούς μέσα στη ζωή σου. Να γεμίζεις χρώματα τα σχέδια και τα όνειρά σου. Και καθώς κοντεύεις να ολοκληρώσεις τον πίνακα όπως τον είχες πλάσει μες στην καρδιά σου, εκεί -εντελώς ξαφνικά- αντιλαμβάνεσαι πως τελικά εσύ ήσουν η ζωγραφιά. Εσύ ήσουν ο πίνακας. Εσύ ήσουν το ίδιο το φεγγάρι σαν έκλεινες τα μάτια σου. 

  Και παίρνεις τότε τα προσωπεία σου και τα σπας με θόρυβο. Ένα-ένα. Χωρίς να σε νοιάζει. Γιατί τα συναισθήματα έχουν πάντα μέσα τους χρώματα. Και τα χρώματα που διάλεγες από παιδί επιμένουν ακόμη και μέσα απ'το υποσυνείδητό σου. 

  Τότε ακριβώς είναι που μια φωνούλα μέσα σου σιγοψιθυρίζει: μη σταματάς να ονειρεύεσαι. Μη σταματάς να ζωγραφίζεις και να κάνεις σχέδια. Μα άφησε μια γωνίτσα για ν'ανασαίνω. Ζωγράφισέ μου ένα παράθυρο για να μπορώ και γω να γεμίζω ηλιαχτίδες πρωινές. Και δύναμη. Και κούνιες για να λικνίζεται το παιδικό χαμόγελο που πάντα παίζει κρυφτό σαν τότε. Γεια σου. Εγώ είμαι το παιδί αυτό. Εγώ είμαι κι η φωνούλα του.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι του Edgar Allan Poe.

υγ2: Να εύχεσαι. Να θυμάσαι να προσπαθείς και να προσπαθείς να θυμάσαι. 

Ταξίδι απρόβλεπτο...

We are afraid 
of the enormity of the possible.

Από μικρός λάτρευα τους πίνακες ζωγραφικής. Και μάλιστα, μπορούσα να καθίσω και να χαζεύω για αρκετή ώρα τους ζωγράφους την ώρα που, απορροφημένοι σ'έναν δικό τους κόσμο, δημιουργούσαν. Το πινέλο γινόταν το χέρι που μ'έπαιρνε σ'ένα μαγικό ταξίδι. Πωπω, τι όμορφες που ήταν εκείνες οι στιγμές....

Ακόμα και τώρα, όταν βλέπω καλλιτέχνες του δρόμου με καβαλέτο και πινέλο να ζωγραφίζουν, σταματώ και τους θαυμάζω. Απολαμβάνω τις στιγμές... Και σκέφτομαι πως κάπως έτσι γίνεται και με τις ζωές μας. Είμαστε, δηλαδή, ζωγραφικοί πινάκες. Μπορεί να βλέπουμε τη ζωή μας σαν αδιέξοδο ή να μη ξέρουμε προς τα πού θα κινηθούμε, όμως υπάρχει ένα υπόβαθρο, μια πρώτη μαγιά, τα πρώτα σχέδια και χρώματα. 

Το πώς θα εξελιχθούμε, το πώς θα πορευτούμε είναι ένα μυστήριο, ένα ταξίδι απρόβλεπτο. Μια περιπέτεια. Και μπορούμε να πάρουμε πρωτοβουλίες, να δράσουμε,να το παλέψουμε. Να διαλέξουμε τα χρώματα, να δώσουμε βάθος, προοπτική, να βάλουμε αυτό που θα δώσει στο έργο μας μια προσωπικότητα. Η περιπέτεια πάντα ξεκινά όταν εμείς της χαμογελάσουμε.

Υγ1: Το ρητο στην αρχη ειναι του Emile M. Cioran
Υγ2: Photo by Amy Friend (source: afroui.tumblr.com)

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Renoir, Two sisters on the terrace.
Ένας απ'τους πιο αγαπημένους μου πίνακες! Ό,τι και να πω γι'αυτό το έργο είναι λίγο...

Ο τέλειος πίνακας

Παλεύεις και προσπαθείς. Δεν τα καταφέρνεις; Σ'αγαπάει και πάλι ο Θεός. Είσαι σαν ένας πίνακας τον οποίο παρατηρεί ο Θεός και βλέπει την προσπάθειά σου να συνεργαστείς με τη χάρη του και να πάρεις τα πινέλα του και να ζωγραφίσεις μες στην καρδιά σου το πρόσωπό του, το πρόσωπο του Θεού. Το πρόσωπο της αγάπης του Χριστού.
Δεν μπορείς. Κάνεις λάθη. Αλλού μουτζουρώνεις, αλλού τα σβήνεις, αλλού τα κάνεις όλα άνω κάτω. Και ο Θεός τι λέει;
"Στο τέλος περιμένω να δω τον τέλειο πίνακα. Δεν βιάζομαι. Ξέρω ότι σήμερα έκανες ένα λάθος. Ξέρω ότι σήμερα το σχέδιο είναι στην πορεία. Δε βγάζω συμπεράσματα για σένα. Σε σέβομαι. Δε σε συγκρίνω", λέει ο Θεός.  Ο Θεός δε μας συγκρίνει. Αγαπά τον καθένα τελείως προσωπικά.

απόσπασμα απ'το νέο βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου "Αγάπη για πάντα", εκδ. Σωματείο Παναγία Γάλαξα η Θαλασσοκρατούσα"

photo by Jane