Να σου πω... Σκεφτόμουν πως είμαστε του βολέματος. Παρόλο που τα όσα λέμε ή γράφουμε ή ζωγραφίζουμε να θέλουν να πείσουν για το αντίθετο...
Έχω την εντύπωση πως μάθαμε να ζούμε μέσα σε όρια. Σε προκαθορισμένες καταστάσεις. Σε μονοδιάστατες σχέσεις. Σε παγωμένα, κρύα προσωπεία που δεν αλλάζουν. Το ταξίδι, η αλλαγή, το διαφορετικό μάς τρομάζουν. Κι ας μη τολμάμε να το παραδεχόμαστε.
Δεν παλεύεται το βόλεμα!
Τα μάτια μας δεν αντέχουν να δουν την εικόνα όπως είναι. Γι'αυτό ίσως προτιμούμε στις φωτογραφίες μας τα πλαίσια, τις κορνίζες. Να κρυβόμαστε απ'αυτό που είμαστε.
Μα ζωή δίχως αγάπη γίνεται;; Η αγάπη είναι κίνηση απροσποίητη. Αληθινή. Χωρίς όρια και υπολογισμούς από πριν.
Να δίνεις και να δίνεσαι (τι πάνσοφη κίνηση...). Να μιλάει η καρδιά σου. Να γλυκαίνεις τους άλλους με την ματιά σου (η υπέροχη δοτικότητα της αγάπης). Να προσεύχεσαι και να προσπαθείς έντονα. Ίσως αυτό είναι το όμορφο μονοπάτι...
Ίσως...
