Άλλο ένα ταξίδι... Τώρα περιμένω την ανταπόκριση. Το τραίνο που σε είκοσι λεπτά θα ξεκινήσει και θα με μεταφέρει στον τελικό μου προορισμό.
Από μπροστά μου περνούν δεκάδες ανθρωποι. Δεκάδες ψυχές, κόσμοι ολάκεροι. Κόσμοι μυστικοί, βαθιά εντυπωμενοι σε δύο μάτια ο καθένας. Αναρωτιέμαι πώς θα φαίνονται τα δικά μου μάτια. Τι χρώμα θά'χει ο δικός μου κόσμος. Χρώμα υποκρισίας σίγουρα... Ίσως και χρώμα στιγμιαίας "μετάνοιας". Αχ αυτα τα εισαγωγικά... Με φυλακιζουν, μου προσθέτουν προσωπεία ψευτιας. Θέλει μεγάλη αντρειωσυνη να μπορείς να πάρεις σωστές αποφασεις. Το αληθινό πονάει. Το γνήσιο επίσης. Είμαστε τόσο καλοί στα λόγια, στις παρηγοριες του στιγμιαιου. Του προσωρινού. Όταν όμως περάσει η στιγμή αυτή, έρχεται απ'τα βαθιά, μια πραγματικότητα ζοφερή, παγωμένη. Τότε κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και νιώθουμε τόσο μικροί, τόσο λίγοι να αντιμετωπίσουμε τους δαίμονες μας. Τα πάθη μας. Και ξαναφοραμε φοβισμένοι τα προσωπεια μας. Γιατί; Γιατί;
Είναι οι πράξεις μας που μας διαμορφωνουν. Όχι τα πιστεύω μας. Και χωρίς Θεό, δύσκολα τα πράγματα... Ίσως γι'αυτό και η λέξη μετάνοια δε χωράει στη καλοβολεμενη λογική μας. Γι'αυτό ίσως και η αγάπη χάνει το πραγματικό της βάθος. Και επαναπαυμένα ζαλισμένοι επιμένουμε σε μια επιφανειακή ψεύτικη ειδωλική άποψη της αγάπης που στην αληθινή της μορφή μπορεί να μην τη γνωρίσουμε. Τουλάχιστον αν δεν κάνουμε προσπάθεια να αποτινάξουμε τον μισοκρυμμενο εγωισμό που μας στοιχειώνει σαν κακόηχο ρεφραίν μιας επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας...
Η αληθινή αγάπη είναι αρετή. Είναι θεϊκό δώρο σταλμένο απ'το παλάτι Του. Η αληθινή αγάπη είναι κάτι που, έστω λίγο, αν το βιώσεις δε γίνεται ποτέ σου να το ξεχάσεις! Δε ξεχνιέται κάτι τέτοιο. Γιατί; Επειδή είναι μια στάλα ουράνιας δροσιάς στις καρδιές μας που διψούν -χωρίς πολλές φορές να το υποπτευόμαστε. Γι'αυτό και, αν το νιώσεις, μετά κάνεις τα πάντα για να το αισθανθείς και πάλι... Ένας αγώνας είναι η ζωή μετά... Μια όμορφη προσπάθεια... Και στην πορεία αυτή ενώνεσαι ("ίνα ώσι έν" που είπε ο άγιος γέρ.Πορφύριος πριν φτερουγίσει για την αιωνιότητα)! Ενώνεσαι με την παρουσία Του, με τους συνανθρώπους, με τη φύση. Με όλα! Έτσι ο κόσμος, οι άλλοι, δεν είναι πια η κόλασή μας ("Η κόλασή μου είναι οι άλλοι" Ζαν Πωλ Σαρτρ), αλλά η χαρά μας ("Χριστός ανέστη, χαρά μου" Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ). Αγαπάς χωρίς όρια, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς ρατσισμό, χωρίς ταμπέλες και προκαταλήψεις. Αγαπάς!
Καλή δύναμη. Να με θυμάσαι στην προσευχή σου.
Κι όταν τελειώσει η μέρα,
κι όταν η νύχτα απλωθεί σ'όλες τις άκρες,
εκεί πάντα θα σε συναντώ.
Κόμπο τον κόμπο,
δάκρυ το δάκρυ,
με χαρά.
Στα ουράνια λημέρια.
Κι όταν τελειώσει η μέρα,
κι όταν η νύχτα απλωθεί σ'όλες τις άκρες,
εκεί πάντα θα σε συναντώ.
Κόμπο τον κόμπο,
δάκρυ το δάκρυ,
με χαρά.
Στα ουράνια λημέρια.
