Τον αγαπάς τον διπλανό σου;

Όποιος μιλά για τον άλλο χωρίς να πονά, χωρίς να αγαπά, χωρίς η καρδιά του να νιώθει γλυκασμό γι'αυτόν, όταν αποκαλύπτει με φθόνο πόσο κακός είναι ο άλλος και πόσο ψεύδεται,

ο άνθρωπος αυτός ζει μέσα στα τείχη του εγωισμού του. Είναι δυστυχέστατος, αποτυχημένος. Δεν έχει την ελάχιστη πληροφορία μέσα του ότι υπάρχει Θεός. Αν είχε, θα ήξερε πως ο Θεός είναι ο πλησίον και δε θα ήταν δυνατόν να ατιμάσει το Θεό στο πρόσωπο του αδερφού του.

γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης ("Ερμηνεία στον αββά Ησαΐα)

Οι 3 σταυροί και ο σταυρός μας

Τρεις άνθρωποι ανεβαίνουν τον ανήφορο του Γολγοθά. Είναι, ως φαίνεται, μελλοθάνατοι και οι τρεις. Ο καθένας τους κουβαλάει και το ξύλο, που πάνω του θα κρεμαστεί. Σύννεφο η σκόνη που σηκώνει το "λεφούσι" π'ακολουθάει... (...)

Αλήθεια! Πόσες φορές κι εμείς δεν ανεβαίνουμε το Γολγοθά της ζωής κουβαλώντας κάποιο βαρύ σταυρό, που μας φόρτωσε η ανθρώπινη κακία... Το σταυρό της συκοφαντίας. Της παραγνωρίσεως. Του φθόνου. Της περιφρόνησης. Ή ακόμα κάποιον άλλο σταυρό που μας φόρτωσε η αγάπη του Θεού. Κάποια θλίψη. Κάποια αρρώστια. Κάποια οικογενειακή περιπέτεια. Κάποιος θάνατος αγαπημένου μας. Κάτι, τέλος, που στα μάτια μας φαίνεται δυστύχημα, μα που δεν είναι παρά εύνοια Θεού σαν εκείνη που δέχτηκε ο Σίμων ο Κυρηναίος.

Αν ξέραμε πόση ευλογία είναι για μας ο Σταυρός αυτός!

Αν ήξερε και ο Σίμων τι έργο έκανε όταν σήκωνε το βαρύ εκείνο ξύλο!...

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Κω/νου Κούρκουλα "Σκηνές από το Πάθος"

αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση

Μια ιστορία για να θυμάσαι

Άκουσα πριν μερικές μέρες σε μια ομιλία ένα περιστατικό απ'το γεροντικό που με άγγιξε πολύ...Θα στο πω όπως το συγκράτησα. Συγχώρα μου τυχόν λάθη περιγραφικά...

Ήταν, λέει η ιστορία, ένας γέροντας στην έρημο. Στην ίδια περιοχή, μερικά χιλιόμετρα μακρυά ζούσε ένας άλλος μοναχός. Και πού και πού βρισκόντουσαν και τα λέγανε. Ο μοναχός σεβόταν το γέροντα πολύ και κάποια μέρα του λέει: "Γέροντα, σ'ευχαριστώ πολύ! Με βοηθάς πολύ στον αγώνα μου. Θα σ'αγαπώ για πάντα".

Κι ο γέροντας του απαντά: "Κι εγώ, παιδί μου. Και να μη ξεχνάς: Θα σ'αγαπώ ό,τι και αν γίνει. Ακόμη κι αν εσύ πάψεις να μ'αγαπάς".

Πράγματι, μερικά χρόνια αργότερα, ο μοναχός φθόνησε το γέροντα. Και άρχισε να τον κατηγορεί σ'άλλους και να τον συκοφαντεί. Οι άλλοι μοναχοί και οι περαστικοί το έλεγαν αυτό στο γέροντα. Μα εκείνος, γαλήνια τους απαντούσε: "Τον αγαπώ σαν αδελφό μου. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν λέει".

Αργότερα, ο μοναχός εκείνος συντετριμμένος ζήτησε συγγνώμη κι έβαλε μετάνοια στο γέροντα. Κι ο γέροντας του είπε: "Θυμάσαι που μου'χες πει ότι θα μ'αγαπάς για πάντα; Και σου απάντησα ότι θα σ'αγαπώ ακόμη κι αν εσύ πάψεις να μ'αγαπάς";

Αυτή είναι η αληθινή αγάπη! Η ασύλληπτα αληθινή, η ολοκληρωτικά μοναδική. Η ασύνορη, η απροϋπόθετη. Που δε γνωρίζει φραγμούς ούτε εμπόδια ούτε φθείρεται απ'τα πάθη και το χρόνο. 

Μακάρι να την μαθαίνουμε καθημερινά, καλή μου ψυχή...

υγ: Η φωτογραφία απ'το blog ενός καλού διαδικτυακού φίλου