Πόσο δύσκολο ή.... πόσο όμορφο!

Πόσο δύσκολο είναι ν'αντέχεις τις συκοφαντίες με ειρήνη στην καρδιά...

Πόσο δύσκολο είναι να'χεις ταπείνωση όταν όλα δεν...σου πάνε όπως θα'θελες...

Χμμ. Μα τι λέω!;; Το αλλάζω πάραυτα!

Πόσο όμορφο είναι ν'αντέχεις τις συκοφαντίες με ειρήνη στην καρδιά...

Πόσο όμορφο είναι να'χεις ταπείνωση όταν όλα δεν...σου πάνε όπως θα'θελες...

Πόσο στ'αλήθεια είναι όμορφο να παλεύεις εναντίον του ίδιου του εγωισμού σου;

Η πνευματική ζωή έχει ομορφιά όταν ΑΝΤΙΛΗΦΘΩ ότι είμαι αμαρτωλός. 

Όταν αποδεχτώ ότι χωρίς Θεό δεν είμαι παρά χώμα και λάσπη...

Η αγία Θεοδώρα της Βάστας Αρκαδίας ζούσε τον Χριστό τόσο αληθινά. Τόσο βιωματικά. Τόσο έμπονα. Και η ζωή της ήταν υπόδειγμα αγιότητας, υπόδειγμα παρθενίας, συγχωρητικότητας, υπομονής, εγκαρτέρησης.

Και μαρτύρησε για να διαφυλάξει την αγάπη του Χριστού και του συνανθρώπου.

Μακάρι ν'αποκτήσουμε έστω και το ένα εκατομμυριοστό απ'τις αρετές της!

Ας την έχουμε ως πρότυπο! Ως υπόδειγμα αγώνα και αρετής!

Ας μεσιτεύει για όλους μας, αδερφή/έ.

Είμαστε όλοι στην ακροθαλασσιά

Σε προαισθήσεις δεν πιστεύω και προλήψεις
Δε φοβάμαι. Δε φοβάμαι μήτε τη συκοφαντία
μήτε το δηλητήριο. Θάνατος δεν υπάρχει. 
Αθάνατοι όλοι. Αθάνατα όλα.

Δεν πρέπει να φοβάσαι το θάνατο ούτε στα δεκαεφτά
μήτε στα εβδομήντα.
Δεν υπάρχει θάνατος ούτε σκοτάδι.
Υπάρχει μόνο φως κι αλήθεια.
Είμαστε όλοι στην ακροθαλασσιά κι εγώ
ένας απ’ αυτούς που ξετυλίγουνε τα δίχτυα
καθώς η Αθανασία περνάει σαν κοπάδι.

Andrei Tarkovsky 
μτφρ. Γιώργος Μολέσκης

@David Seymour(1951)
(το βρήκα στο fb)

Μια ιστορία για να θυμάσαι

Άκουσα πριν μερικές μέρες σε μια ομιλία ένα περιστατικό απ'το γεροντικό που με άγγιξε πολύ...Θα στο πω όπως το συγκράτησα. Συγχώρα μου τυχόν λάθη περιγραφικά...

Ήταν, λέει η ιστορία, ένας γέροντας στην έρημο. Στην ίδια περιοχή, μερικά χιλιόμετρα μακρυά ζούσε ένας άλλος μοναχός. Και πού και πού βρισκόντουσαν και τα λέγανε. Ο μοναχός σεβόταν το γέροντα πολύ και κάποια μέρα του λέει: "Γέροντα, σ'ευχαριστώ πολύ! Με βοηθάς πολύ στον αγώνα μου. Θα σ'αγαπώ για πάντα".

Κι ο γέροντας του απαντά: "Κι εγώ, παιδί μου. Και να μη ξεχνάς: Θα σ'αγαπώ ό,τι και αν γίνει. Ακόμη κι αν εσύ πάψεις να μ'αγαπάς".

Πράγματι, μερικά χρόνια αργότερα, ο μοναχός φθόνησε το γέροντα. Και άρχισε να τον κατηγορεί σ'άλλους και να τον συκοφαντεί. Οι άλλοι μοναχοί και οι περαστικοί το έλεγαν αυτό στο γέροντα. Μα εκείνος, γαλήνια τους απαντούσε: "Τον αγαπώ σαν αδελφό μου. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν λέει".

Αργότερα, ο μοναχός εκείνος συντετριμμένος ζήτησε συγγνώμη κι έβαλε μετάνοια στο γέροντα. Κι ο γέροντας του είπε: "Θυμάσαι που μου'χες πει ότι θα μ'αγαπάς για πάντα; Και σου απάντησα ότι θα σ'αγαπώ ακόμη κι αν εσύ πάψεις να μ'αγαπάς";

Αυτή είναι η αληθινή αγάπη! Η ασύλληπτα αληθινή, η ολοκληρωτικά μοναδική. Η ασύνορη, η απροϋπόθετη. Που δε γνωρίζει φραγμούς ούτε εμπόδια ούτε φθείρεται απ'τα πάθη και το χρόνο. 

Μακάρι να την μαθαίνουμε καθημερινά, καλή μου ψυχή...

υγ: Η φωτογραφία απ'το blog ενός καλού διαδικτυακού φίλου