για να βλέπεις καθαρά

Τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο. Τίποτα. Εκτός απ'την αγάπη Του, όλα τ'άλλα είναι μια συνεχόμενη εναλλαγή. Δες τη φύση, πώς όλα εναλλάσσονται. Τα φύλλα των δέντρων πώς ανθίζουν την άνοιξη και πώς το φθινόπωρο πέφτουν. Πώς τα βουνά είναι καταπράσινα το καλοκαίρι και ντυμένα με λευκό πέπλο το χειμώνα. 

Κι η ζωή μας είναι κάπως έτσι. Μια γελάμε, μια κλαίμε. Τη μια ελπίζουμε πως όλα θα πάνε καλά, την άλλη κλυδωνιζόμαστε απ'της απελπισίας τα κύματα. Υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε βασιλιάδες κι άλλες που, σαν φυγάδες κυνηγημένοι, τρέχουμε να ξεφύγουμε απ'τη μοναξιά.

Ίσως, όλες αυτές οι εναλλαγές, οι σοφές εναλλαγές, έχουν μεγάλο νόημα. Έχουμε συνηθίσει να τρέχουμε κάθε μέρα: με τις δουλειές μας, με τα παιδιά, τις υποχρεώσεις μας ο καθένας. Μα το βράδυ έρχεται. Και μαζί του η κατάπαυση. Η ησυχία. 

Νιώθω πως τότε, μαζί με την ησυχία, μπορείς να βάλεις σε μια τάξη όλη αυτή την κίνηση της μέρας: τις σκέψεις, τα γεγονότα, τους λογισμούς, τις ανησυχίες. Μπορείς ν'αφήσεις την καρδιά να ψελλίσει καρδιακές ευχές προς τον Πλάστη της. Να γεμίσει το δωμάτιο προσευχή. Τότε μπορεί η καρδιά να δει πιο καθαρά την αλήθεια. Όπως τα νερά μιας λίμνης που, όταν είναι ήρεμα, μπορεί κανείς να δει τον βυθό. 

Ψάξε για την ηρεμία. Αναζήτησε την εσωτερική ησυχία, τη βαθιά γαλήνη που μόνο η αγάπη του Θεού μπορεί να προσφέρει. Αυτή είναι κι ο πιο ασφαλής πυξίδα για να μη χάνεις το δρόμο σου.

Το αλμυρό μονοπάτι. (Του Δεκέμβρη ιστορία θαλασσινή)

O άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του

όταν αναμετριέται μ'αυτό που του αντιστέκεται.

  Μύριζε θάλασσα εσπερινή η ματιά του γερο-καπετάνιου. Και την καρδιά του διαφέντευε το αδάμαστό της αλμυρό γαλάζιο. Αυτό ήταν το λύτρο της εξαγοράς για την αφοβιά του γέρου. Χρόνια τώρα η ρυτιδιασμένη τράτα του γλιστρούσε πάνω στο ναρκωμενο πέλαγος. Πάλευε με τα στοιχειά της νυχτερινής φύσης, απολάμβανε τη μοναξιά της περιπλάνησης και την περιπλάνηση της μοναξιάς. Αντί για φτερά, η ύπαρξή του είχε το άγρυπνο βλέμμα του Άη Νικόλα. Αυτός ήταν ο προστάτης του κάθε θαλασσοδαρμένου ναυτικού.

  Έκανε να ψιθυρίσει μια προσευχη, μα τον φιμωσε ο βήχας. Βήχας ξερός, απομεινάρι της θυμησης του Δεκέμβρη. Κρύος, ξερός ήταν αυτός ο Δεκέμβρης. Γέμιζε τις βάρκες με ανησυχία, πάγωνε τις καρδιές που δεν άντεχαν τους αποχαιρετισμούς. Το θυμόταν ο γέρος. Θυμόταν τα μάτια της αγαπημενης του να υγραίνονται, να γίνονται βροχή. Όσες φορές κι αν τη φίλησε, τα χρόνια δεν εσβηναν, δε μαλακωναν τη θλίψη του αποχωρισμού. Σκληρό πράμα οι αποχαιρετισμοί. Δε συνηθίζονται γιατί δε χωράνε σε στιγμές. Είναι, θαρρείς, εκτός του κόσμου αυτού.

...

  Ειχε κατι απροσμενα τραβηχτικό η θαλασσα αποψε. Η μυρωμενη της αλμυρη ανασα κάλυπτε περιτεχνα τη σιωπη του σκοτεινου βυθου της. Ωρα να πηγαινει. Κι η ανεμότρατα σήκωσε πανιά. Ο μπάτης γυρόφερνε περιδιαβαίνοντας τις εξώπορτες των χαμόσπιτων χωρίς όμως να περνά τις ταπεινές εισόδους. Και πισω, στο βαθος του ορίζοντα, αχνοφαινονται οι πέτρινες σιλουέτες των σπιτιών, ασαλευτοι μάρτυρες των ακριβοθώρητων στιγμών της μικρής παραθαλάσσιας πολιτείας.

  Έσφιξε στην τσέπη του το μικρό, ξεθωριασμένο εικονάκι του Άη Νικόλα. Το κουβαλούσε εσώκαρδα πάντα. Η καρδιά του στήλωσε το βλέμμα της στο υδάτινο μονοπάτι εμπρός του. Οι δρόμοι, οι δρόμοι της θαλασσας είναι μεγάλοι. Είναι το βελουδινο συνορο του ονείρου. Κι από κει ξεμυτιζει κάθε πρωί ενεργητικός στο ταξίδι του ο ήλιος. Αυτός που δίνει ζωή. Ακούς; Ζωή...

υγ: Άτεχνη απόπειρα γραφής με φόντο νοητό τον σπουδαίο άγιο προστάτη των εραστών της θάλασσας, άγιο Νικόλαο. 

υγ2: Το δίστιχο στην αρχή είναι του Antoine De Saint-Exupery. Απ'το βιβλίο "Η γη των ανθρώπων", εκδ. Ζαχαρόπουλος σε μετάφραση του Νίκου Αθανασιάδη.
υγ3: Καλό Δεκέμβρη, αδέρφια. Ξεχωριστό ευχαριστώ για τα σχόλια, τα mail σας και τις ευχές σας τις καρδιακές. 

Λεβέντικα να προχωράς

(...) Γιατί η ζωή θέλει να'χεις ματιά λεβέντικη. 
Να μη φοβάσαι ν'αποδεχτείς τον άγριο καιρό. Τον άγριο βυθό. 
Το χαμόγελο πάει παρέα με το δάκρυ. Κι η αλμύρα με τα όνειρα. 
Κι αυτά κανείς δε μπορεί να στα στερήσει. Κανείς.
Όσα είναι τα φώτα της πόλης τόσες κι οι ελπίδες σου. 

Απόσπασμα από μια απ'τις παλιές μου απόπειρες γραφής

Ο βυθός

Έχω χαρά; Πόση χαρά αισθάνομαι; Αφού η χαρά είναι τόσο ωραίο συναίσθημα, γίνεται να'μαι μόνιμα χαρούμενος; 

Έψαχνα καιρό για μια πειστική απάντηση. Ειλικρινά στο λέω! Αλλά πλέον βρήκα ικανοποιητική απάντηση. Η αρχή της απάντησης ξεκίνησε καθώς διάβαζα το βιβλίο της αγαπημένης Μάρως Βαμβουνάκη "Ο παλιάτσος και η άνιμα". Εκεί βρήκα μια αράδα που είναι απίθανη! Διότι αν υπάρχουν σοβαρές αιτίες να λυπάσαι, ακόμα και -έστω για λίγο- να απελπίζεσαι, δεν είναι περισσότερο υγιές να υποφέρεις παρά να είσαι μέσα στην καλή χαρά; Ο ίδιος ο Χριστός φτάνει να ψιθυρίζει: "Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου...". Να κλαίει όταν πληροφορείται ότι ο φίλος του ο Λάζαρος είναι νεκρός. Κι ας ξέρει για την Ανάσταση, κι ας ξέρει για την μετά θάνατον ατελεύτητο ζωή. Ακόμα κι ας ξέρει, Εκείνος πονάει, κλαίει και αιμορραγεί. Και ένας σοφός άνθρωπος, μου είπε την ίδια μέρα: Η καρδιά μας ας μοιάζει με τη θάλασσα: μπορεί επιφανειακά να είναι άστατη, τρικυμισμένη, αλλά στο βυθό πάντα υπάρχει μια αδιατάραχτη γαλήνη. Έτσι και η ζωή μας: μπορεί να λυπούμαστε, να κλαίμε, να στεναχωριόμαστε, αλλά κατά βάθος έχουμε την ακλόνητη ελπίδα και χαρά του Χριστού και της Ανάστασής του.

Μετά από τα δύο εκείνα γεγονότα, μετά από εκείνα τα γεμάτα φρεσκάδα λόγια, πλέον είμαι χαρούμενα και σταθερά σίγουρος:

Η χαρά έχει βάσεις απίθανες και απέραντες και προεκτάσεις αιώνιες και σαρωτικές!

υγ: Σήμερα είναι του αγ.Ιωάννη του Θεολόγου, του μαθητή της αγάπης! Γιορτάζει μαζί του και η αόρατη γωνιά που 'χει θεμέλιό της την αγάπη :)