"Πάτερ, να κάνω λίγο κι εγώ;..."

Ιερά Μονή Καρακάλλου Αγίου Όρους, Τετάρτη 10 / 27 Ιουλίου 2024

Κάθε φορά ξεψυχισμένος θυμάμαι να φτάνω εδώ. Όχι από τον κόπο των χιλιομέτρων μα απ' την ψυχόλεθρο ζωή του κόσμου, απ' το μάταιο κυνήγι των "θέλω" του "εγώ".

Έτσι σέρνω γι' άλλη μια φορά τα βήματά μου ως το περιβόλι Της.. Μ' όσο κουράγιο μ' απόμεινε, χάρισμα θαρρώ κι αυτό δικό Της..

Φαίνεται η τύρβη του κόσμου δεν έσβησε ολότελα από μέσα μου τη θύμηση της ζωηρρύτου πηγής που αναβλύζει εδώ κι αρδεύει μυστικά τις άνυδρες, κατακαμένες ψυχές..

Το μοναστήρι, μελίσσι σωστό.
Οι πατέρες ετοιμάζονται πυρετωδώς για την πανήγυρη των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων.

Ζαλισμένος απ' τη φενάκη των λογισμών παρακολουθώ τους μοναχούς που ευπρεπίζουν τον ναό. Ένας καθαρίζει υπομονετικά τα ξυλόγλυπτα του χειροπελεκητού τέμπλου...

Ένας άλλος, σκυφτός, με μια σιδερένια λάμα, κάπου τρία δάχτυλα πλάτος, τρίβει το μαρμάρινο δάπεδο του Καθολικού να πάρει τις σταλαματιές απ' το αγνό μελισσοκέρι.

Η επιφάνεια του ναού μοιάζει απέραντη στο πλάτος του εργαλείου.

Κι όμως δεν δείχνει να λιγοψυχά.. Το σώμα του λιπόσαρκο, αδυνατισμένο μα όχι αδύναμο. Το βλέμμα του σπινθηροβόλο μα συνάμα καθάριο κι ιλαρό, αντανακλά την ελευθερία του πνεύματος του έσω ανθρώπου..

Αυτός δαπανά τις δυνάμεις του για  την πρώτη θεϊκή εντολή, εγώ  αναλώνω τις δικές μου για τις επιταγές του ψυχοφθόρου κι αλγοτόκου "εγώ".

Εκείνος θυσιάζει τη ζωή του υπέρ του "ενός ου έστι χρεία". Εγώ ξοδιάζω τη δικιά μου για όλα τ' άλλα. Κι αν με ρωτήσει κανείς... Σχεδόν δεν ξέρω να δώσω όνομα σ'  αυτά.

Βλέπω μπροστά μου, μάλλον βιώνω τόσο εμφατικά την εκπλήρωση της Ευαγγελικής ρήσης:

"Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει. Όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου θα τη σώσει."

Τι λόγος κι αυτός... Θεέ μου...

Ακούω τον μονότονο ήχο του μαχαιριού πάνω στο μάρμαρο...
Άραγε... Αν έκανα λίγο κι εγώ; Ίσως να έπαιρνα χάρισμα λίγη απ' τη χαρά του...

Πόσο ανάποδα πήρα τη ζωή...
Και το χειρότερο, η καρδιά μου πια σαν πέτρα σκληρή...

Ξανακοιτάζω επίμονα το βλέμμα του μοναχού. Μ' όλη τη ζάλη μου είμαι βέβαιος για τούτο: πως ο κόπος ο δικός του δεν είναι μάταιος...

Κάτι σαλεύει μέσα μου...

Πλησιάζω δειλά και ρωτάω:

"Πάτερ, να κάνω λίγο κι εγώ;..."

ΔΓΣ

Τις όμορφες αναμνήσεις

Είναι καλό είναι τις όμορφες αναμνήσεις μας να μην τις αφήνουμε να ξεθωριάζουν.
Τις θυμόμαστε, τις έχουμε σε πρώτη προβολή μόνιμα στην καρδιά μας και μας δίνουν δύναμη όταν θα βιώνουμε δυσκολίες. 
Σας παραθέτω το κάτωθι ηχητικό από μια αγρυπνία αγιορείτικη. Εκεί όπου οι καρδιές τείνουν να κοιτάζουν τον Θεό κι Εκείνος ευλογεί τις φιλότιμες ψυχές που Τον αναζητούν.

Video night!

Απόψε το βράδυ ή όποτε ευκαιρήσεις, σε καλώ να δεις αυτό το πανέμορφο βίντεο. Για την έρημο του αγίου Όρους. Δεν έχω ξαναδεί τόσο πετυχημένο, γλυκό, αληθινό, ειλικρινές αφιέρωμα στο Όρος και, ειδικότερα, στην έρημό του. 

υγ: Ευχαριστώ πολύ το φίλο Δ. που μου το έστειλε!

Στο ανεπαναληπτο ταξιδι των ευχων

Τα βλέπεις τ'αστέρια που λάμπουνε κι απόψε;

Η αγάπη τ'άναψε. Η αγάπη.

  Ώρα 22:51. Σαν βουβή κι αυθορμητη, γλυκια συνωμοσία, το φεγγάρι κρυφτηκε -προς στιγμη- πισω από ενα συννεφενιο πεπλο που ωρα ταξιδευε προς το ασημενιο φως. Γι'αυτο και στη γη πια απλωθηκε μια περίεργη ησυχια γεματη διαστικτες ευχες. Ειναι γεγονος πως, οταν το φεγγαρόφως γινεται πιο θαμπό, τοτε το διαμαντενιο φως των αστεριων δυναμωνει εκφραστικά. Ταξιδεύει μεχρι την επιφανεια της γης σκορπώντας μοναδικά κυματα λεπτης ομορφιάς. 
  Νυχτες φλόγινες σαν κι αυτη, με κανουν να θυμαμαι δυο πραγματα: καποιες γραμμες απ'το αριστουργημα του Εξιπερυ (τον 'Μικρο Πριγκηπα') και τα λογια ενος φίλου μου μοναχου που η υπακοη του ανθιζει στο Περιβόλι της Παναγιάς. 
  Θα το θυμάσαι το απόσπασμα. Αν αγαπάς ενα λουλουδι που βρισκεται σ'ενα αστερι, νιωθεις γλυκά τη νυχτα, οταν κοιταζεις τον ουρανο. Ολα τ'αστέρια ειν'ανθισμενα. (...) Θα κοιταζεις τη νυχτα τ'αστερια. Το δικο μου ειναι πολυ μικρο, δεν μπορω να σου δειξω πού βρισκεται. Καλυτερα ετσι. Το αστερι μου θα ειναι για σενα ένα αναμεσα σ'ολα τ'αστερια. Ετσι, θα σ'αρεσει να κοιταζεις ολα τ'αστερια... Αυτο το μικρο απόσπασμα παντα θρονιαζεται ευλαβικα κι αθεατα στην καρδια μου παρεα με την ακολουθη φραση του αγιορειτη φιλου μου: Καθε αστερι ειναι και μια ευχη. Ενα 'Κυριε ελεησον με' που βγαινει αθορυβα απ'την καρδια. Ετσι ολος ο ουρανος γινεται αισθηση Θεου. Να αγαπας. Μ'ολη σου την υπαρξη. Μ'ολη σου την καρδια. 
  Αυτα σκεφτομαι κι αυτη την ομορφη νυχτα. Τα χερια παντα στις τσεπες για να ζεσταινονται μιας και το κρυο εχει γινει πια μονιμος επισκέπτης στη μεγαλη πολη. Στη δεξια τσεπη του μπουφαν, τα ακροδάχτυλά μου αγγιζουν τη σκοινένια, σφαιρικη επιφανεια του 8ριού κομποσκοινιού. Τοσο μικρο μα τοσο σημαντικο. Δωρο απο τον αγιορειτη. Για να μπορω να το χρησιμοποιω σαν αστρολαβο στο ανεπαναληπτο ταξιδι των ευχων. 


Υγ: Το απόσπασμα απ'τον Μικρο Πριγκηπα ειναι απ'τη μεταφραση της Μελινας Καρακωστα των εκδόσεων Πατάκη.
Υγ2: Καλό μήνα να'χουμε. Με αγάπη απλή κι αληθινή. Ευχές, αδέρφια.

Μια απίστευτη ομιλία!

Επιτέλους τη βρήκα!! Αυτή την ομιλία την είχα σε CD και την είχα πρωτοακούσει στο αυτοκίνητου φίλου καθώς επιστρέφαμε από Ουρανούπολη για Θεσσαλονίκη.

Στην ομιλία είναι ο π.Αθανάσιος απ'το μοναστήρι της Σιμωνόπετρας. Είναι απλά απολαυστικός. Ακούστε την ομιλία όποτε βρείτε χρόνο. Έχει μεγάλο χάρισμα ο γέροντας και ο λόγος του ρέει τόσο απλά και ταυτόχρονα σε βάζει σε κλίμα προσευχής.

Μια απ'τις φορές που είχα πάει σαν φοιτητής στην Σιμωνόπετρα είχαμε αποκλειστεί λόγω καιρού (8-9 μποφώρ) για 2 ημέρες και ο παπα-Θανάσης τα απογεύματα μάς μάζευε όλους τους φοιτητές και μας μιλούσε. Τι όμορφα που ήταν... Αναπολώ αυτές τις στιγμές...

Για να μην πολυλογώ, 

στην ομιλία θ'ακούσεις πολλά, πολλά όμορφα περιστατικά αγιορείτικα, για τον γέρ.Παϊσιο, για τους αόρατους ασκητές, για την προσευχή και πολλά άλλα. 

Την ευχή του να'χουμε.

Καλή ακρόαση :)

Κάτι από τα παλιά...

Για σήμερα, φίλε/η, σου έχω κάτι απ'τα παλιά. Τα δικά μου τα παλιά. Όταν ήμουν φοιτητής και μπορούσα να επισκέπτομαι το Όρος συχνά.

πάτα εδώ

Άκουγα προχτές το βράδυ, λοιπόν, τον παραπάνω ύμνο καθισμένος μπροστά στο PC μου... Και μνήμες από αγιορείτικες αγρυπνίες ήρθαν ορμητικά και γέμισαν την καρδιά μου. 
Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Απλά συγκινήθηκα πολύ... 
καλημέρα :)

Νυχτερινές σκέψεις 2

Γράφοντας τις έκτακτες ανακοινώσεις για προσευχή εδώ στην αόρατη γωνιά, άρχισα να θυμάμαι όλους αυτούς τους ανθρώπους για τους οποίους προσευχόμαστε...

Περασμένα μεσάνυχτα. Το φεγγάρι ήδη έχει αρχίσει τη νυχτερινή του αθόρυβη πορεία. Αυτές οι ξεχωριστές στιγμές είναι που συνειδητοποιείς πως είσαι απερίσπαστα μόνος σου: εσύ και ο εαυτός σου. Ίσως αυτές οι στιγμές είναι που προσφέρονται πιο πολύ για να σκεφτείς, να θυμηθείς, να αναπολήσεις. Η νύχτα μάς κάνει πιο αληθινούς.

Αυτή την ώρα στο Άγιο Όρος οι μοναχοί κάνουν τον δικό τους (ανιδιοτελή!) μυστικό αγώνα προσευχής. Προσεύχονται για σένα, για μένα, για τους γνωστούς τους, για όσους πονούν ή είναι άρρωστοι, φτωχοί, καταπονημένοι, σε αδιέξοδα και δυσκολίες. Αγάπη στην πράξη δηλαδή...

Εγώ, μια χαρά. Έχω την ησυχία μου, το κρεβάτι μου το ζεστό, τα σκεπάσματά μου. Την υγεία μου. Τη δουλειά μου. Τα έχω όλα. Ξαπλωμένος αρχίζω να θυμάμαι όσους γνωστούς μου έχουν δυσκολίες: τη Μαρία, την Ελένη, το Γιώργο, τον Δημήτρη, τον Μιχάλη, τον..., τον...., την... Τόσοι και τόσοι... Αν τους αγαπάω πραγματικά, πρέπει και να το δείχνω.

Πες, ψυχή μου, ένα "Κύριε ελέησον" γι'αυτούς όλους. Πες το τώρα που μπορείς. Τώρα που ευκαιρείς. Πες το να το νιώσεις, να το ακούσουν τα τρίσβαθά σου. Μόνον έτσι θα έχει δύναμη η προσευχή σου. Στάξε ένα δάκρυ όχι εξαναγκασμένο και καταπιεστικό, μα ένα δάκρυ αγαπητικό, ειλικρινές. Και αφέσου μέχρι γλυκά να σε πάρει ο ύπνος.

Όλα είναι θέμα αγάπης τελικά....

photo by Silena

Ο θησαυρός του χρόνου

Οι μοναχοί της Ορθόδοξης εκκλησίας γνωρίζουν κάτι: Το σταθερό τυπικό ηρεμεί την ψυχή. Της επιτρέπει να ζήσει τη στιγμή. Αποτελεί το σταθερό περίβλημά της που μέσα του κατοικεί. Οι μοναχοί -και στον Άθωνα- ζουν σε ένα χρόνο που στην καθημερινότητά μας έχει προ πολλού χαθεί. Είναι πεπεισμένοι ότι παντού όπου υπάρχει πλούτος σε βιωμένο τυπικό, εκεί συγκεντρώνεται και ένας ιδιαίτερος θησαυρός -ο μοναδικός που ίσως μπορεί παρά την υπόσχεσή τους για ακτημοσύνη να τους δοθεί: Ο θησαυρός του χρόνου!

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Heinz Nussbaumer, "Μόνος και όχι μόνος", εκδ. Επτάλοφος

Ο Γιάννης ο αλήτης

Ήταν ο απόλυτος αλήτης. Αναρχοαυτόνομος που λένε. Δεν είχε μόνιμη δουλειά, γυρνούσε από δω και από κει. Κάθε βράδυ έβγαινε, ποτέ του δεν είχε σταθερή σχέση. Τα ρούχα του, το βλέμμα του, ο τρόπος που περπατούσε. Γεμάτα αντίδραση. Όλα το έδειχναν όμως. Κάτι ζητούσε διαφορετικό, μα το έψαχνε σε λάθος δρόμο.

Έμενε στη γειτονιά μου και τον είχα δει πολλές φορές.  Στην αρχή δε μιλούσαμε, αλλά μια φορά στην εξώπορτα της εισόδου της πολυκατοικίας μας μιλήσαμε και από τότε λέγαμε ένα "γεια".

Κάποιο απόγευμα, γυρνώντας κατάκοπος απ'τη δουλειά, τον είδα να κάθεται στο μικρό πάρκο της γειτονιάς μας. Σκυφτός σε μια κούνια. Προβληματισμένος. Συννεφιασμένο πρόσωπο....

Ο δρόμος μου με πήγαινε προς τα εκεί. Δίστασα να τον προσεγγίσω. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί πολλές φορές είναι καλύτερα να αφήνεις κάποιον μόνο του τέτοιες στιγμές. Τελικά, πλησίασα. Στάθηκα για λίγο ακίνητος δίπλα του. Δε σάλεψε. 

- Τι έχεις, Γιάννη; Όλα καλά, αδερφέ;

Αργοσήκωσε το πρόσωπό του και είδα τα κόκκινα (μάλλον είχε κλάψει πιο πριν) μάτια του να'χουν κάτι το πρωτόγνωρο. 

- Ρε, δεν πάει άλλο ρε φίλε, μου λέει. Δε μπορώ άλλο έτσι ρε...

- Τι έγινε;

Ο άχρονος ήχος και το εύηχο του χρόνου

Θα'θελα να μοιραστώ μαζί σου μερικές γραμμές απ'το ημερολόγιό μου. Αντιγράφω επιλεγμένες γραμμές απ'τις αξέχαστες -βαθιά χαραγμένες μέσα μου- ημέρες κάποιας επίσκεψής μου σε μια αθωνική καλύβα στην σκήτη της αγίας Άννας.

Τι διαφορετικοί που ακούγονται εδώ όλοι οι ήχοι! Τα πουλιά, το θρόισμα των δέντρων, η ψαλμωδία, η προσευχή, η ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με". Ακόμα και η απλή κουβέντα!

Ο ήχος εδώ ξεφεύγει απ'τις χειροπέδες του χρόνου. Αντανακλά την προσωπική στιγμή μιας θεϊκής μοναδικότητας. Αυτό που προηγουμένως σε δυσκόλευε (ή και σε προβλημάτιζε), τώρα -τυλιγμένο απ'τη θεϊκή χάρη- ανθίζει αόρατα μέσα σου και η ευωδιά του σκορπίζει νότες ανήκουστης μελωδίας στο βάθος και στο χάος της ύπαρξής σου...

Πόσο δύσκολος φαντάζεις, Θεέ μου. Μα και με πόση γλύκα μπορείς να ντύσεις ακόμα και το πιο απλό. Το πιο τιποτένιο...

υγ: 1. Η φωτογραφία είναι από εκείνο το ανεπανάληπτο ταξίδι-προσκύνημά μου...

      2. Πολλά πολλά χαιρετίσματα στους καλούς μας φίλους στο εξωτερικό: Αμερική, Αγγλία, Καναδά, Γερμανία, Ρωσία, Αυστραλία, Ιταλία, Ελβετία και Κύπρο!

Τον πολύτιμο θησαυρό...

...Πολλά γεροντάκια, "στεγνά" από την άσκηση έκρυβαν μέσα τους πνεύμα και ζωή. Εξωτερικά ήταν άπλυτοι με παλαιά, ρυπαρά και σχισμένα ζωστικά, αλλά σε αυτό το ατημέλητο σκεύος έκρυβαν τον πολύτιμο θησαυρό, τη θεία χάρη που απέκτησαν με τόσους αγώνες και νυχθήμερα παλαίσματα. Ήταν ξένοι του κόσμου, αλλά οικείοι του Θεού. Αγνοούσαν τις κοσμικές εξελίξεις, αλλά γνώριζαν καλά "την οδόν την άγουσαν εις ζωήν αιώνιον". Κακοπαθούσαν και προσεύχονταν για τους τρυφώντες και αναπαυόμενους. Αγρυπνούσαν για τους υπνούντες. Έχυναν δάκρυα και μετανοούσαν για τους γελώντες. Αν και απόμακροι από τον κόσμο, αισθανόντουσαν αδελφούς όλους τους ανθρώπους και τους αγκάλιαζαν με την προσευχή τους.

απόσπασμα απ'το βιβλίο "απ'την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση", εκδ. Άγιον Όρος 2011


υγ: Δείτε και εδώ: http://aoratigonia.blogspot.com/2011/05/blog-post_26.html
                            http://aoratigonia.blogspot.com/2011/09/blog-post_12.html