"Πάτερ, να κάνω λίγο κι εγώ;..."

Ιερά Μονή Καρακάλλου Αγίου Όρους, Τετάρτη 10 / 27 Ιουλίου 2024

Κάθε φορά ξεψυχισμένος θυμάμαι να φτάνω εδώ. Όχι από τον κόπο των χιλιομέτρων μα απ' την ψυχόλεθρο ζωή του κόσμου, απ' το μάταιο κυνήγι των "θέλω" του "εγώ".

Έτσι σέρνω γι' άλλη μια φορά τα βήματά μου ως το περιβόλι Της.. Μ' όσο κουράγιο μ' απόμεινε, χάρισμα θαρρώ κι αυτό δικό Της..

Φαίνεται η τύρβη του κόσμου δεν έσβησε ολότελα από μέσα μου τη θύμηση της ζωηρρύτου πηγής που αναβλύζει εδώ κι αρδεύει μυστικά τις άνυδρες, κατακαμένες ψυχές..

Το μοναστήρι, μελίσσι σωστό.
Οι πατέρες ετοιμάζονται πυρετωδώς για την πανήγυρη των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων.

Ζαλισμένος απ' τη φενάκη των λογισμών παρακολουθώ τους μοναχούς που ευπρεπίζουν τον ναό. Ένας καθαρίζει υπομονετικά τα ξυλόγλυπτα του χειροπελεκητού τέμπλου...

Ένας άλλος, σκυφτός, με μια σιδερένια λάμα, κάπου τρία δάχτυλα πλάτος, τρίβει το μαρμάρινο δάπεδο του Καθολικού να πάρει τις σταλαματιές απ' το αγνό μελισσοκέρι.

Η επιφάνεια του ναού μοιάζει απέραντη στο πλάτος του εργαλείου.

Κι όμως δεν δείχνει να λιγοψυχά.. Το σώμα του λιπόσαρκο, αδυνατισμένο μα όχι αδύναμο. Το βλέμμα του σπινθηροβόλο μα συνάμα καθάριο κι ιλαρό, αντανακλά την ελευθερία του πνεύματος του έσω ανθρώπου..

Αυτός δαπανά τις δυνάμεις του για  την πρώτη θεϊκή εντολή, εγώ  αναλώνω τις δικές μου για τις επιταγές του ψυχοφθόρου κι αλγοτόκου "εγώ".

Εκείνος θυσιάζει τη ζωή του υπέρ του "ενός ου έστι χρεία". Εγώ ξοδιάζω τη δικιά μου για όλα τ' άλλα. Κι αν με ρωτήσει κανείς... Σχεδόν δεν ξέρω να δώσω όνομα σ'  αυτά.

Βλέπω μπροστά μου, μάλλον βιώνω τόσο εμφατικά την εκπλήρωση της Ευαγγελικής ρήσης:

"Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει. Όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου θα τη σώσει."

Τι λόγος κι αυτός... Θεέ μου...

Ακούω τον μονότονο ήχο του μαχαιριού πάνω στο μάρμαρο...
Άραγε... Αν έκανα λίγο κι εγώ; Ίσως να έπαιρνα χάρισμα λίγη απ' τη χαρά του...

Πόσο ανάποδα πήρα τη ζωή...
Και το χειρότερο, η καρδιά μου πια σαν πέτρα σκληρή...

Ξανακοιτάζω επίμονα το βλέμμα του μοναχού. Μ' όλη τη ζάλη μου είμαι βέβαιος για τούτο: πως ο κόπος ο δικός του δεν είναι μάταιος...

Κάτι σαλεύει μέσα μου...

Πλησιάζω δειλά και ρωτάω:

"Πάτερ, να κάνω λίγο κι εγώ;..."

ΔΓΣ

Της Μαχαιριώτισσας

Βρήκα ένα εξαιρετικό μικρό αφιέρωμα στο μοναστήρι της Ι.Μ.Μαχαιρά. Το πρωτοείδα στο blog της φίλης Μαρίνας και συγκινήθηκα πολύ... Είναι ένα απ'τα αγαπημένα μου μοναστήρια για πολλούς λόγους παρόλο που το έχω επισκεφτεί μονάχα μία φορά. 

Δε μπορώ να πω τίποτα περισσότερο... Ίσως κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον...

Παναγιά μου Μαχαιριώτισσα, βοήθα μας... Τη γλυκιά σου παρουσία έχουμε μεγάλη ανάγκη στη ζωή μας...

Δείτε το βίντεο εδώ.

υγ: Η παράκληση της Παναγιάς της Μαχαιριώτισσας είναι απ'τις πιο αγαπημένες μου. Μπορείτε να την ακούσετε εδώ

Όπου και ν'ανήκεις, σ'αγαπώ!

Μπορεί αυτή η ανάρτηση να πληγώσει κάποιους ή να προβληματίσει κάποιους άλλους, όμως είναι απλά η δικιά μου άποψη. Διάβασέ την απλά και, αν σε στεναχωρήσει, απλά ξέχασέ την.

Αρκετές φορές έχω δει και έχω ζήσει πολλούς "χριστιανικούς" καυγάδες. Απ'τα μέσα και απ'τα έξω. "Εγώ είμαι της Α οργάνωσης", λέει ο ένας. "Εγώ ανήκω στη Β οργάνωση" λέει ο άλλος. "Η αλήθεια είναι αυτή της Γ κίνησης" ή "το σωστό είναι αυτό που λέει το Δ μοναστήρι" ή "Ο τάδε γέροντας μιλάει 100% ορθόδοξα" κ.ο.κ.

Και δώσ'του καυγάδες. Και δώσ'του διαδικτυακοί διαξιφισμοί.και απειλές και σχόλια να τρελαίνεσαι. Βλέποντας και έχοντας ζήσει τέτοιες καταστάσεις, θλίβομαι. Δε μου βγαίνει να λάβω το λόγο και να μιλήσω. Προτιμώ να σιωπώ... Γιατί;

Επειδή ξεχνάμε το βασικό: την αγάπη. Η αγάπη είναι ο κεντρικός άξονας της ζωής κοντά στο Χριστό. Το να είμαι μέσα στην εκκλησία Του (δηλαδή, στην κοινωνία Του) σημαίνει ότι κάνω χώρο στην καρδιά μου να χωρέσει και ο διπλανός μου. Να νιώσει άνετα. Να νιώσει ζεστά, οικεία, γλυκά. Να νιώσει ελεύθερα. 

Πώς μπορώ να λέω ότι την αλήθεια την έχει ο Α ή ο Β,κλπ; Το Χριστό τον ίδιο τον ρωτήσαμε; Ο ίδιος με την τόσο ανατρεπτική, ριζοσπαστική ζωή του έκανε παρέα με όλους! Μίλησε με όλους! Άγγιξε, θεράπευσε, βάδισε, είδε κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από κόμματα, παρατάξεις, τάξεις, κλίκες, κλπ.

Είσαι της τάδε οργάνωσης; Σ'αγαπώ! Ανήκεις στον πνευματικό χώρο του τάδε μοναστηριού ή ενορίας; Σ'αγαπώ! Δεν ανήκεις πουθενά; Σ'αγαπώ! Στο ιατρείο που λέγεται εκκλησία είμαστε όλοι μαζί! Όχι ο καθένας με το δικό του σκάφος. Ένα είναι το καράβι με καπετάνιο τον πιο δυνατό απ'όλους: τον σταυρωμένο και αναστημένο Χριστό.