Γυρω μου ολα αλλαζουν τοσο γρηγορα. Ανακαλυπτω συνεχως δρομους, ιδεες, ανθρωπους. Ερχομαι προσωπο με προσωπο με τον πονο, την ελπιδα, το αγχος, τα δακρυα και την ορμη. Ορμη -που μοιαζει με τερας αδηφαγο- για να προλαβουμε την καθημερινοτητα που ισως καποιες φορες μας ξεπερνα.
Κατι κυνηγαμε παντα, κατι ελπιζουμε και απο κατι τρεχουμε μακρυα. Ειμαστε σε συνεχη τροχια, σε ταξιδι αστρικο. Και μαλλον δεν το αντιληφθηκαμε. Ανασα την ανασα και μερα τη μερα.
Οι στιγμες που μενουμε μονοι μας, με τον εαυτο μας ειναι ομως παντα εκει. Για να μας θυμιζουν πως αλλου ειναι το νοημα. Πως οσο κι αν προσπαθουμε για τα φθαρτα, τα παροδικα, η καρδια μας κρυφα θα διψαει για κατι αλλο. Κατι που ισως μοιαζει απιαστο, αορατο. Ισως ουτοπικο. Μα απ'την αλλη, μηπως ολος αυτος ο χαμος του μεσα μας κοσμου, ολο αυτο το κυνηγι των εφημερων εκει δε μας οδηγει; Ολη αυτη η ατερμονη κινηση ισως ειναι το σημαδι εκεινο πως ψαχνουμε σε λαθος δρομο. Για τα λαθος αστερια.
Ισως η μοναδικη Αγαπη ειναι εκεινη που πεταει τον εαυτο της, που χωραει τη συγγνωμη, που αγκαλιαζει υπομονετικα. Που εχει τοσο φως ωστε να ανασαινει ολος ο κοσμος. Ισως χωραει σε μια στιγμη σαν το ήμαρτον του Ληστη. Ή την ικετευτικη ανασα μιας μανας. Χωραει το φως στο χαμογελο ενος παιδιου. Το δακρυ ενος πεταμενου χρηστη ναρκωτικων....
Ισως για να βρεις την Αγαπη, πρεπει να πεταξεις τα ψευτικα ρουχα που εντυσες την ψυχη σου. Ισως μια μερα μπορεσω κ γω να δω λιγο πιο περα απ'το μικροκοσμο μου.
