Η αγάπη που δε κρίνει, η αγάπη που αγκαλιάζει

..."Τότε οι δάσκαλοι του νόμου και οι Φαρισαίοι φέρνουν μια γυναίκα που είχαν συλλάβει για μοιχεία και, αφού την έστησαν στο μέσο, του λένε: «Δάσκαλε, αυτή η γυναίκα έχει συλληφθεί επ’ αυτοφώρω να μοιχεύεται. Και στο νόμο ο Μωυσής μάς έδωσε εντολή τέτοιες να τις λιθοβολούμε. Εσύ λοιπόν τι λες;» 

Και αυτό το έλεγαν για να τον πειράξουν, για να έχουν να τον κατηγορούν. Αλλά ο Ιησούς, αφού έσκυψε κάτω, έγραφε με το δάχτυλο κάτω στη γη. Επειδή όμως επέμεναν να τον ρωτούν, σήκωσε πάνω το κεφάλι, και τους είπε: «Ο αναμάρτητος από εσάς, πρώτος ας ρίξει πέτρα επάνω της» 

Και πάλι, αφού έσκυψε κάτω, έγραφε στη γη. Εκείνοι, όταν το άκουσαν, εξέρχονταν ένας ένας, αφού άρχισαν από τους πρεσβύτερους στην ηλικία, και εγκαταλείφτηκε μόνος ο Ιησούς και η γυναίκα που ήταν στο μέσο. 

Τότε ο Ιησούς σηκώθηκε και της είπε: «Γυναίκα, πού είναι; Κανείς δε σε κατέκρινε;» Εκείνη απάντησε: «Κανείς, Κύριε». Είπε τότε ο Ιησούς: «Ούτε εγώ σε κατακρίνω. Πήγαινε, και από τώρα μην αμαρτάνεις πλέον»."... 

απ'την Καινή Διαθήκη, Ευαγγέλιο Ιωάννη κεφ. 8, στ. 3-11

Με αφορμή ένα mail που έλαβα...

Έλαβα ένα mail αρκετά περίπλοκο και, εν τέλει, κουραστικό. Ο άνθρωπος που μου το έστειλε και υπέγραφε ως 'ανώνυμος' μεταξύ άλλων με ρωτούσε γιατί δεν λέω τίποτα και γιατί δεν μαλώνω όσους δεν πάνε εκκλησία. Μου ανέφερε ότι πρέπει να ελέγχω τους άλλους, να είμαι 'σωστός'. Είπε και πολλά άλλα...

Και όσο το διάβαζα τόσο σκεπτόμουν ότι:

δεν είμαι σε θέση εγώ να ελέγχω κανέναν! Ποιος είμαι εγώ που θα τολμήσω να ασκήσω κριτική; Με διόρισε κανένας δικαστή των άλλων;

Τρέμω όσο σκέφτομαι τις δικές μου αμαρτίες!  Θλίβομαι όσο σκέφτομαι τη σκληρότητα της ψυχής μου. Στεναχωριέμαι όταν συλλαμβάνω το λογισμό μου να τρέχει σε χίλια άλλα πράγματα και όχι σ'αυτά που αξίζουν: τα ουσιαστικά...

Πώς, λοιπόν, να ελέγξω τους άλλους; Πώς; 

Είμαι μια ψυχή γεμάτη λεκέδες. Και ζω σ'ένα κόσμο που πάσχει. Που πάσχει πολύ. Είμαστε όλοι μας στην ίδια σκληρή καθημερινότητα. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Αυτό που μας λείπει είναι μια καλή κουβέντα. Ένα χαμόγελο. Μια στοργική ματιά. Ένας λόγος παρηγορητικός.

Αυτό μονάχα θέλω να σου πω σήμερα. Να σου χαμογελάσω και να σηκώσω το βλέμμα μου στον ουρανό. Και να σηκώσεις και συ το δικό σου βλέμμα. Να δεις πως εκεί ψηλά, πάνω απ'τα σύννεφα, όλα είναι τόσο γαλήνια. Το ουράνιο είναι που μας λείπει. Αυτό είναι που ξεχάσαμε με τον καιρό...

Με ρώτησες, ανώνυμε, γιατί γράφω ακόμα στην αόρατη γωνιά. Με ρώτησες τι θέλω. Θέλω να σε κάνω χαρούμενο! Αυτό νιώθω. Θέλω να σου δείχνω αγάπη. Να παρηγοριέσαι. Και απ'την παρηγοριά σου να παρηγοριέμαι κι εγώ. Δε μ'αρέσει να σου λέω τι "πρέπει" να κάνεις. Το ξέρεις και μόνος σου. Δεν έχει νόημα, λοιπόν...

Μα και ο Χριστός το ίδιο δεν έκανε; Όταν του έφεραν την επ'αυτοφόρω μοιχαλίδα δεν τη μάλωσε! Δεν της έριξε καμιά επικριτική ματιά. Κι όμως εκείνη συγκλονίστηκε μετανοημένη. 

Ξέρεις κάτι; Το άγιο είναι σιωπηλό. Εκρηκτικά σιωπηλό. Έτσι το αντιλαμβάνομαι... Πιο καλά απ'όλες τις καρδιές μιλάει εκείνη η καρδιά που έχει "γιομίσει Χάρη" όπως έλεγε κι ένας παππούλης. 

Μια χαμογελαστή καλημέρα σε όλους :)

Ούτε εγώ σε καταδικάζω

Θυμάσαι που κάποτε έφεραν μπροστά στον Χριστό μια επ'αυτοφόρω μοιχαλίδα γυναίκα; 

Όλοι αμέσως έσπευσαν να την κατηγορήσουν. Δεν υπάρχει πιο απόλυτο και καταπιεστικό πράγμα απ'τον όχλο... Την αφήνουν καταρρακωμένη ψυχικά, ταπεινωμένη μπροστά Του και του λένε με ύφος εγωιστικά αυταρχικό και πειρακτικό ότι "τέτοιες γυναίκες ο Μωυσής λέει να τις λιθοβολούμε". Και περίμεναν το Χριστό (για να τον παγιδεύσουν με αυτό το δίλημμα) να τους απαντήσει. Κι εκείνος τους είπε: "Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος την πέτρα πάνω της". Και μετά (αφού έφυγαν όλοι οι κατήγοροί της) στράφηκε στη γυναίκα και της είπε: Ούτε και εγώ σε καταδικάζω. Πήγαινε και μην αμαρτάνεις πια.

Ο Χριστός ελευθερώνει, μα η αμαρτία φυλακίζει. Η ταπείνωση σε κάνει να πετάς, μα η κατάκριση σε τυφλώνει. Κάθε φορά που σπεύδω να αυτοδιοριστώ κριτής των άλλων, αμέσως μέσα μου κάτι πεθαίνει. Χάνω την δυνατότητα να πλησιάσω τον συνάνθρωπό μου. Διώχνω ασυλλόγιστα τη χάρη του Θεού που τόσο θα με γλύκαινε και θα με δρόσιζε.
Θυμάμαι, ακόμα, αυτό που λέει στο γεροντικό ότι, όποιος κατακρίνει και καταδικάζει τους άλλους, αυτός μετά πέφτει στα ίδια σφάλματα. Ο γέροντας Παΐσιος συχνά τόνιζε: Αν στραφούμε στον εαυτό μας, δε θα κατακρίνουμε.

Μακάρι, καλή μου ψυχή, να προσέχουμε πολύ και να σκεφτόμαστε διπλά πριν κατακρίνουμε και καταδικάσουμε τους γύρω μας... Αυτό δείχνει και το μέγεθος της αγάπης μας...