Ωφέλιμη διήγηση από το γεροντικό

Ένας Γέροντας είδε ένα σκορπιό να πνίγεται και προσπάθησε να τον σώσει τραβώντας τον από το νερό. Μόλις τον έβγαλε,ο σκορπιός τον τσίμπησε,ο πόνος ήταν οξύς και ο Γέροντας τον άφησε μονομιάς με αποτέλεσμα ο σκορπιός να ξαναπέσει στο νερό και να κινδυνεύει να πνιγεί. Ο Γέροντας ξαναπροσπάθησε και ο σκορπιός τον τσίμπησε ξανά. 

Ένας υποτακτικός που είδε τη σκηνή πλησίασε και του είπε: Με συγχωρείτε, γέροντα,αλλά δεν έχετε αντιληφθεί ότι κάθε φορά που προσπαθείτε να σώσετε τον σκορπιό, αυτός σας τσιμπάει; 

Ο γέροντας απάντησε: Η φύση του σκορπιού είναι να τσιμπάει κι αυτό δεν θα αλλάξει. Η δική μου είναι να βοηθώ. Στη συνέχεια, ο Γέροντας με την βοήθεια ενός φύλλου έβγαλε το σκορπιό απ το νερό και τον έσωσε. 

Στράφηκε κατόπιν στο μαθητή του και του είπε: Μην αλλάξεις τη φύση σου αν κάποιος σου προξενήσει πόνο. Απλά πάρε τα μέτρα σου επειδή οι άνθρωποι είναι μάλλον πάντα αχάριστοι στο καλό που τους γίνεται. Αλλά δεν είναι λόγος να σταματήσεις να το κάνεις, να νεκρώσεις την αγάπη που ζει μέσα σου. Κάποιος κυνηγά την ευτυχία, άλλοι την δημιουργούν.

Να ανησυχείς περισσότερο για τη συνείδηση σου παρά για την φήμη σου. Επειδή η συνείδηση σου είναι αυτό που είσαι ενώ η φήμη σου είναι ότι σκέφτονται οι άλλοι για σένα. 

Όταν η ζωή σου παρουσιάζει χίλιους λόγους για να κλαις, δείξε ότι έχεις χίλιους λόγους για να χαμογελάς.

πηγή: εδώ

Η ομιλία της εβδομάδας

Σήμερα θα στραφούμε προς το γεροντικό. Το γεροντικό υπάρχει σε διάφορες εκδοχές ανάλογα με τις περιοχές. Δηλαδή: υπάρχει το γεροντικό το κλασικό (που περιέχει ιστορίες από την έρημο και τους εκεί αββάδες και μοναχούς και αγίους), υπάρχει το γεροντικό του αγίου Όρους, το γεροντικό των Ρώσων μοναχών (διάφορων κ εκεί περιοχών) κλπ. 

Στην ομιλία αυτή που είναι (μάλλον) από το ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας, θα ακούσουμε αφήγηση από το γεροντικό του αγίου Όρους. Αυτές οι ιστορίες, μας διδάσκουν, μας εμπνέουν, μας λένε πως η αγιότητα και η αληθινή ορθόδοξη πίστη και βίωμα δεν είναι κάτι το εξωγήινο, αλλά πως η σχέση με το Θεό χτίζεται μέσα απ'την καθημερινότητα και τον αγώνα.

Η ομιλία της εβδομάδας

Για σήμερα, επιλέξαμε μια ομιλία του π.Ηλία Κουτραφούρη πάνω στο γεροντικό. Και πιο συγκεκριμένα, πάνω στον αββά Αμμούν και τους πειρασμούς. Καλή ακρόαση!

"Σήκω" και "ξανασήκω" ή: ο ταπεινός και ο εγωιστής

Θυμάσαι το μικρό περιστατικό στο γεροντικό με το νέο μοναχό που συνεχώς έπεφτε σ'ένα πάθος; Πήγαινε μετά συντετριμμένος στο γέροντά του κάθε φορά και εξομολογιόταν. Μα ξανάπεφτε. Και πάλι ξανασηκωνόταν.

"Έπεσες; Σήκω! Ξανάπεσες; Ξανασήκω! Έως πότε, γέροντα; Μέχρι το τέλος, παιδί μου. Και να εύχεσαι ο θάνατος να σε βρει στην μετάνοια και όχι στην πτώση".

Αυτό το περιστατικό με συγκλονίζει. Όχι μόνο γιατί περιγράφει απλά μα δυναμικά το μεγαλειώδες της προσπάθειας αλλά και επειδή σκιαγραφεί δυο αντίρροπες καταστάσεις: την ταπεινοφροσύνη και τον εγωισμό. Αυτές οι δυο καταστάσεις εύκολα μετατρέπονται σε τρόπο ζωής! Τέτοια δυναμική έχουν.

Ο εγωιστής μπορεί να γίνει (με τη χάρη Του) ταπεινός. Κι ο ταπεινός μπορεί να πνιγεί στο χαώδες μαύρο του βυθού του εγωισμού. Και οι δυο αυτές αντίρροπες δυνάμεις υπάρχουν μέσα μας κάνοντας τον αγώνα μας συνεχόμενο και ακατάπαυστο. Δεν τελειώνει ποτέ η προσπάθεια χαλιναγώγησης των παθών. Η σάρκα νικιέται μόνο με την πλάκα (του τάφου): μόνο τότε λήγει αυτή η αβυσσαλέα μάχη.

Πώς να τα καταφέρεις; Πώς να μπορέσεις να βγεις νικητής σ'αυτόν τον λυσσαλέο, αόρατο, εσωτερικό πόλεμο; Γίνεσαι ταπεινός μόνο με προσπάθεια. Μόνο με κόπο κατορθώνεται αυτό. Κόπο ταπεινό και κρυφό, αθέατο. Ο εγωισμός μπορεί να μετατραπεί σε δυνάστη σε χρόνο ασύλληπτα μηδενικό. Γι'αυτό, όσοι προσπάθησαν με μεγάλες σκηνές και προσευχές επιφανειακές τυφλώθηκαν ψυχικά σαν το Φαρισαίο.

Ξαναπέφτεις συνεχώς; Ξανασήκω ολοταχώς! Αγωνίσου, πάλεψε, προσπάθησε. Προσευχήσου και ταπεινώσου! Ταπεινοίς δίδωσι χάριν...

Ούτε εγώ σε καταδικάζω

Θυμάσαι που κάποτε έφεραν μπροστά στον Χριστό μια επ'αυτοφόρω μοιχαλίδα γυναίκα; 

Όλοι αμέσως έσπευσαν να την κατηγορήσουν. Δεν υπάρχει πιο απόλυτο και καταπιεστικό πράγμα απ'τον όχλο... Την αφήνουν καταρρακωμένη ψυχικά, ταπεινωμένη μπροστά Του και του λένε με ύφος εγωιστικά αυταρχικό και πειρακτικό ότι "τέτοιες γυναίκες ο Μωυσής λέει να τις λιθοβολούμε". Και περίμεναν το Χριστό (για να τον παγιδεύσουν με αυτό το δίλημμα) να τους απαντήσει. Κι εκείνος τους είπε: "Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος την πέτρα πάνω της". Και μετά (αφού έφυγαν όλοι οι κατήγοροί της) στράφηκε στη γυναίκα και της είπε: Ούτε και εγώ σε καταδικάζω. Πήγαινε και μην αμαρτάνεις πια.

Ο Χριστός ελευθερώνει, μα η αμαρτία φυλακίζει. Η ταπείνωση σε κάνει να πετάς, μα η κατάκριση σε τυφλώνει. Κάθε φορά που σπεύδω να αυτοδιοριστώ κριτής των άλλων, αμέσως μέσα μου κάτι πεθαίνει. Χάνω την δυνατότητα να πλησιάσω τον συνάνθρωπό μου. Διώχνω ασυλλόγιστα τη χάρη του Θεού που τόσο θα με γλύκαινε και θα με δρόσιζε.
Θυμάμαι, ακόμα, αυτό που λέει στο γεροντικό ότι, όποιος κατακρίνει και καταδικάζει τους άλλους, αυτός μετά πέφτει στα ίδια σφάλματα. Ο γέροντας Παΐσιος συχνά τόνιζε: Αν στραφούμε στον εαυτό μας, δε θα κατακρίνουμε.

Μακάρι, καλή μου ψυχή, να προσέχουμε πολύ και να σκεφτόμαστε διπλά πριν κατακρίνουμε και καταδικάσουμε τους γύρω μας... Αυτό δείχνει και το μέγεθος της αγάπης μας...