Η αγάπη που δε κρίνει, η αγάπη που αγκαλιάζει

..."Τότε οι δάσκαλοι του νόμου και οι Φαρισαίοι φέρνουν μια γυναίκα που είχαν συλλάβει για μοιχεία και, αφού την έστησαν στο μέσο, του λένε: «Δάσκαλε, αυτή η γυναίκα έχει συλληφθεί επ’ αυτοφώρω να μοιχεύεται. Και στο νόμο ο Μωυσής μάς έδωσε εντολή τέτοιες να τις λιθοβολούμε. Εσύ λοιπόν τι λες;» 

Και αυτό το έλεγαν για να τον πειράξουν, για να έχουν να τον κατηγορούν. Αλλά ο Ιησούς, αφού έσκυψε κάτω, έγραφε με το δάχτυλο κάτω στη γη. Επειδή όμως επέμεναν να τον ρωτούν, σήκωσε πάνω το κεφάλι, και τους είπε: «Ο αναμάρτητος από εσάς, πρώτος ας ρίξει πέτρα επάνω της» 

Και πάλι, αφού έσκυψε κάτω, έγραφε στη γη. Εκείνοι, όταν το άκουσαν, εξέρχονταν ένας ένας, αφού άρχισαν από τους πρεσβύτερους στην ηλικία, και εγκαταλείφτηκε μόνος ο Ιησούς και η γυναίκα που ήταν στο μέσο. 

Τότε ο Ιησούς σηκώθηκε και της είπε: «Γυναίκα, πού είναι; Κανείς δε σε κατέκρινε;» Εκείνη απάντησε: «Κανείς, Κύριε». Είπε τότε ο Ιησούς: «Ούτε εγώ σε κατακρίνω. Πήγαινε, και από τώρα μην αμαρτάνεις πλέον»."... 

απ'την Καινή Διαθήκη, Ευαγγέλιο Ιωάννη κεφ. 8, στ. 3-11

Η ομορφιά της ζωής

I shiver, thinking how easy it is to be totally wrong about people,

 to see one tiny part of them and confuse it for the whole. 

  

  Στη ζωή σου θα συναντάς συνέχεια ανθρώπους ζεστούς κι ανθρώπους μελαγχολικούς. Ανθρώπους χαρούμενους ή ταλαιπωρημένους. Άλλους ευδιάθετους κι άλλους θυμωμένους. Γεμάτους ελπίδα ή θλίψη ή άγχος ή παράπονα κλπ. Μη βιαστείς να κρίνεις. Κανέναν. Να θυμάσαι πως υπήρξαν (και θα υπάρξουν) φορές που κι εσύ θα περάσεις απ'το ίδιο μονοπάτι διάθεσης. Η ζωή μας είναι ένα ταξίδι.

  Γι'αυτό, φίλε μου, μη κρίνεις ποτέ κανένα. Δεν έχει άλλωστε νόημα... Μονάχα κάνε λίγο χώρο να χωρέσει κι ο διπλανός σου μέσα στην καρδιά σου. Άφησέ τον -αν θέλει- να ξαποστάσει. Δε φαντάζεσαι πόσες εκπλήξεις μπορεί να συμβούν σε μια ολόφρεσκη ενδοχώρα! 

  Να το θυμάσαι, καρδιά μου. Η ζωή μας,η κάθε ανάσα μας έχει γούστο κι ομορφιά μόνο όταν αναζητήσουμε τη χαρά έξω απ'τα στενά όρια του 'εγώ' μας.

  Πολλές, πολλές καλημέρες.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι φράση της Lauren Oliver.

Σαν ψάχνεις με τα μάτια

Κάθε στιγμή που βλέπεις, τα μάτια σου παρατηρούν προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Κοιτάζω, πχ. την θάλασσα: τα μάτια μου θα βλέπουν το γαλάζιο, τα κύματα, τις βάρκες. Τη συγκεκριμένη στιγμή ο κόσμος όλος είναι η θάλασσα.

Όμως, ζωή υπάρχει και στις άλλες κατευθύνσεις! Βλέπω, πχ. εμπρός, όμως ο κόσμος ζει και στις άλλες κατευθύνσεις. Η γη θα συνεχίσει να γυρίζει ανεξάρτητα απ'το πού θα κοιτάζω.

Τα μάτια είναι μέσο πενιχρό όταν θες να δεις αληθινά. Αδυνατεί να φτάσει το υψηλό, διεισδυτικό επίπεδο όρασης της καρδιάς. Γιατί, όταν η καρδιά είναι ενεργή και καθαρή, διακρίνει πράγματα αθέατα στο μάτι! Κοιτάζω μπροστά, όμως η καρδιά μου θα συνοδεύει, θα αναζητεί τους ανθρώπους που αγαπώ, ας είναι και στην άλλη άκρη του πλανήτη. Τα μάτια περιορίζονται βολικά στις εικόνες. Στο να βάζουν ταμπέλες και να κρίνουν επιφανειακά. Η καρδιά, όμως, εισχωρεί στα βάθη της ύπαρξης. Κατανοεί, αγαπά, συγχωρεί. Η καρδιά βλέπει!

Μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις αληθινά. Η ουσία χάνεται σαν ψάχνεις με τα μάτια, θα μας έλεγε ο μικρός πρίγκιπας...

Μη βιαστείς να κρίνεις

Καλή σου μέρα. 

Θα'θελα σήμερα να σου πω να μη βιαστείς να κρίνεις. Να ξεκινήσεις τη μέρα σου έχοντας στην καρδιά σου αυτό: όλοι μας έχουμε αδυναμίες και σφάλματα. Το σημείο μας εκείνο το αδύνατο που, αν κάποιος το αγγίξει, χανόμαστε στην αβεβαιότητά μας. Θέλει τόλμη η αναγνώριση της ατέλειάς μας και ακόμα μεγαλύτερη δύναμη ψυχής η προσπάθεια βελτίωσής μας.

Δύο ακόμα σκέψεις:

Η πρώτη είναι του ευαγγελίου το ρητό που λέει να βλέπουμε το δοκάρι στο μάτι μας και να μην ασχολούμαστε με το καρφί στο μάτι του συνανθρώπου μας.

Η δεύτερη έχει έμμεση σχέση με τον εγωισμό: Πολλοί άνθρωποι δεν είχαν την ευκαιρία στην πορεία της ζωής τους να μάθουν να βρίσκουν το δρόμο του "εμείς". Είναι δυστυχώς αγκιστρωμένοι στο ημίφως του "εγώ".

Μακάρι να προσπαθούμε καθημερινά να ξεγλιστράμε απ'τον λαβύρινθο του εγώ μας...

Μια σχέση αλληλοαποκλειόμενη

Χτες βράδυ, με το που έδυσε ο ήλιος, βγήκα μια μικρή βόλτα. Για να καθαρίσει λίγο το μυαλό μου. Αλλά αντί να κατηφορίσω προς την παραλία όπως συνήθως, άρχισα να περιπλανιέμαι στα μικρά δρομάκια και σοκάκια της γειτονιάς μου. Μια έστριβα δεξιά, μια αριστερά. 

Κοιτούσα τις ταμπέλες με τα ονόματα των δρόμων. Άλλα ονόματα ήταν ωραία, άλλα λίγο παράξενα. Όμως, οι δρόμοι με τα ωραία ονόματα δεν ήταν πάντα και περιποιημένοι. Το ίδιο και με τους δρόμους με τα όχι και τόσο ωραία ονόματα. Πολλοί απ'αυτούς τους δρόμους ήταν όμορφοι, με δέντρα, χωρίς σκουπίδια,κλπ.

Και παρατήρησα ότι το ίδιο κάνουμε και στη ζωή μας: πολλές φορές βάζουμε ταμπέλες στους άλλους με την πρώτη ματιά. Δεν γνωρίζουμε καλά-καλά τον άλλο και αμέσως, με επιλήψιμη άνεση, να του κολλήσουμε την ταμπέλα. Να τον κρίνουμε εξωτερικά: αν είναι άσχημος ή όμορφος, ψηλός ή κοντός, χοντρός ή αδύνατος, κλπ...

Ταμπέλες και ετικέτες. Που επηρεάζουν χρωματίζοντας τη ζωή μας, τα όνειρά μας, τις συναναστροφές μας. Δίνουν μια διάσταση επιπολαιότητας στο τόσο συναρπαστικό ταξίδι που λέγεται ζωή! Σπάσε τα δεσμά της εμφάνισης και δες με τα μάτια της ψυχής σου. Πέτα την άτολμη ετικέτα και δες με αγάπη. Με την αγάπη. Τι απολυτρωτική εμπειρία...

Τελικά, αγάπη και ταμπέλες είναι έννοιες αλληλοαποκλειόμενες... Γιατί η αγάπη σου ανοίγει τη θέα σ' έναν υπέροχο ουρανό. Σε αφήνει να ανασάνεις ελεύθερα. Με την αγάπη δίνεις νόημα στη ζωή σου και βλέπεις ως μια ευκαιρία χαράς την επικοινωνία με τους συνανθρώπους σου! Όσο "κακοί", άσχημοι και επικίνδυνοι κι αν φαίνονταν πιο πριν...

Σου εύχομαι να'χεις μια καλή μέρα.

υγ: photo by Μαριέλα