Μητρότητα

Χαίρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε

εκ σου γαρ ανέτειλε ο ήλιος της δικαιοσύνης

  Τι πλούτος συναισθημάτων! Πώς να περιγραφούν με λέξεις τα όσα βιώνει μια μητέρα; Το σώμα της μεγαλώνει για να φιλοξενήσει με ζεστασιά καινούριους ανθρώπους, που με όλη την θαυμάσια σοφία του Δημιουργού έρχονται στον κόσμο. Η καρδιά της μεγαλώνει για να φιλοξενήσει με στοργή τα καινούρια πλάσματα του Θεού που τρέφονται από την αγάπη της.  Η μητρική φροντίδα κάθε άλλο παρά αυτοθυσία λογίζεται μέσα της. Είναι το ξεχείλισμα της καρδιάς της. Αγάπη γνήσια, καθαρή, χωρίς συμφέρον. Χωρίς ανταλλάγματα. Μόνο αντάλλαγμα το χαμόγελο του παιδιού. Τα γέλια, οι χαρές και τα παιχνίδια. Να το βλέπει να μεγαλώνει μέσα στην αγκαλιά της. 

  Για το παιδί της θα φυλάξει αυτό που η ίδια νομίζει καλύτερο. Θα τα δώσει όλα. Αν χρειαστεί και τη ζωή της, χωρίς ενδοιασμούς.

  Κάθε μητέρα και κάθε παιδί ένα ξεχωριστό ζευγάρι. Οι δυο τους έχουν ένα μυστικό τρόπο επικοινωνίας που κανείς άλλος δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει. Οι δυο τους διασκεδάζουν με τρόπους που οι άλλοι δεν μπορούν να συμμετέχουν. 

  Μέσα από τη μητέρα το βρέφος θα αντιληφθεί ότι υπάρχει σαν οντότητα. Θα μάθει τον κόσμο. Μέχρις ότου να είναι έτοιμο να τον εξερευνήσει μόνο του, με τη σιγουριά όμως ότι το χέρι της μητέρας θα είναι πάντα εκεί απλωμένο, έτοιμο να το κρατήσει όταν φοβάται. Η αγκαλιά της θα είναι πάντα εκεί για να το παρηγορήσει όταν πέφτει και χτυπά. Και αργότερα η διδασκαλία της για να του μάθει χρήσιμα πράγματα. Και αργότερα η ματιά της και ο νους της που το παρακολουθούν με αγωνία να γίνεται έφηβος και να επαναστατεί. Και ακόμη έπειτα όταν ανοίγει τα φτερά του, η μητέρα εξακολουθεί να το παρακολουθεί άλλοτε διακριτικά και άλλοτε πιο αδιάκριτα, πάντοτε όμως με την ίδια ανεξάντλητη αγάπη.

  
  Δεν στερεύει η βρύση της μάνας. Ποτέ δεν πρέπει να στερεύει, μονάχα πρέπει η ίδια να μάθει να υπολογίζει τη ροή ανάλογα με τη δίψα του παιδιού της. Για να το ξεδιψάει, χωρίς να το πνίγει.

 Και η υπομονή της είναι ατέλειωτη. Χρόνια ολόκληρα θρέφει, παρηγορεί, κοιμίζει, σκέπει, δίνει συμβουλές με τρυφεράδα. Όταν πονάει και αρρωσταίνει το παιδί της, νιώθει τον ίδιο πόνο στο σώμα της. Αγάλλεται η ψυχή της, όταν εκείνο χαίρεται. Το καμαρώνει κρυφά, το θαυμάζει, το επιβραβεύει και χαμογελάει με τα κατορθώματά  του. Στα μάτια της είναι τέλειο, δεν θα μπορούσε αλλιώς να το φανταστεί και ούτε θέλει. Ακόμα και αν συμβεί να υποφέρει που το παιδί της είναι διαφορετικό από τα άλλα τα «φυσιολογικά», για εκείνη εξακολουθεί να είναι τέλειο, όπως ακριβώς και στα μάτια του Θεού.  

  Μητέρα του Θεού η Παναγία. Η Παναγία πόση ταπείνωση πρέπει να  είχε για να χωρέσει μέσα της ο ίδιος ο Θεός! Την ίδια ταπείνωση ας έχει κάθε μητέρα για να αγαπάει πάντοτε το παιδί της, όπως ακριβώς είναι, τέλειο, καθώς στα μάτια του Θεού.

υγ: Κείμενο της Ελένης Κ. Την ευχαριστούμε πολύ!
υγ2: Χρόνια πολλά σ'όσους γιορτάζουν! Χρόνια πολλά στην πόλη της Καλαμάτας.
υγ3: Φωτογραφία από εδώ.
υγ4: Το δίστιχο στην αρχή είναι απόσπασμα απ'το απολυτίκιο (=τροπάριο) της Υπαπαντής.

Τις αλήθειες που ζωγραφίζονται στα μάτια

(...) και κοίταξε αν τα μάτια  θα σε πείσουν. Γιατί τίποτα δεν αγγίζει πιο αληθινά απ'τα μάτια. Στο βλέμμα μπορείς να βρεις τις απαντήσεις που ζητάς. Όχι στα λόγια. Τα λόγια μπορούν να χαθούν, να ξεχαστούν σαν παροδικό φύσημα τ'ανέμου. 

Το βλέμμα, όμως, σπάνια λέει ψέματα.
Γιατί είναι το παράθυρο του ιερού της καρδιάς.
Κι η καρδιά καθρεφτίζεται ολοκάθαρα στο βλέμμα. 
Στη ματιά. Στην όψη. Εκφράζεται τόσο αληθινά. 

Πολλές φορές τα λόγια είναι αδέξια -δε μπορούν να εκφράσουν αυτά που η καρδιά εκρηκτικά ζει και νιώθει. Μυστήριο ανεξερεύνητο το πώς χωράει μέσα σ'ένα βλέμμα όλο το παλάτι της καρδιάς!

Αυτή ν'ακούς.
Να εμπιστεύεσαι. 
Να φροντίζεις. 
Ν'αγαπάς.

Μεγάλη Δευτέρα σήμερα. Μπήκαμε στην εβδομάδα των Παθών. Έλα. Έλα ν'ακολουθήσουμε μυστικά, ταπεινά, αθόρυβα τη πορεία του Χριστού. Του τόσο παρεξηγημένου στην εποχή μας.
Όπου να'ναι ξημερώνει. Ο ορίζοντας αρχίζει απαλά να φωτίζει. Μακάρι να γίνει το ίδιο και στις καρδιές μας... Μακάρι ν'αφήσουμε το θεϊκό του βλέμμα να σταλάξει λίγη Χάρη στις κρύες μας καρδιές. Για να γαληνέψουμε... 

Με τη ματιά της αγάπης

Αν είχαμε αγάπη και συμπαθούσαμε και πονούσαμε τον πλησίον μας, δε θα είχαμε το νου μας στα ελαττώματα του πλησίον. (...) Και εμείς οι ίδιοι, αν είχαμε αγάπη, αυτή η αγάπη θα σκέπαζε κάθε σφάλμα, όπως ακριβώς έκαναν και οι άγιοι όταν έβλεπαν τα ελαττώματα των ανθρώπων. Γιατί μήπως είναι τυφλοί οι άγιοι και δε βλέπουν τα αμαρτήματα; Και ποιος μισεί τόσο πολύ την αμαρτία όσο οι άγιοι;  Και όμως δε μισούν εκείνον που αμαρτάνει ούτε τον κατακρίνουν ούτε τον αποστρέφονται, αλλά υποφέρουν μαζί του, τον συμβουλεύουν, τον παρηγορούν, τον γιατρεύουν σαν άρρωστο μέλος του σώματός τους. Κάνουν τα πάντα για να τον σώσουν (...).

Και όπως η μητέρα που έχει άσχημο παιδί δεν το σιχαίνεται ούτε το αποφεύγει, αλλά μ'ευχαρίστηση το στολίζει και κάνει ό,τι μπορεί για να τ'ομορφύνει, έτσι πάντα σκεπάζουν, στολίζουν, φροντίζουν ,ώστε και αυτόν που αμαρτάνει να διορθώσουν, την κατάλληλη στιγμή, και να μην αφήσουν να πάθει και κανένας άλλος κακό εξαιτίας του, αλλά και οι ίδιοι να προκόψουν περισσότερο στην αγάπη του Χριστού.

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Αββά Δωροθέου -Έργα ασκητικά", εκδ. Ετοιμασία (C 2005)

υγ: Τη φωτογραφία τη βρήκα στο google. Είναι ο π.Γαλακτίων της Σιμωνόπετρας. Γεμάτος αγάπη, πάντα χαμογελαστός και με λόγο παρηγορητικό.
υγ2: Συγχωρέστε με που δεν απάντησα στα σχόλιά σας αυτές τις μέρες... Ελπίζω σήμερα-αύριο να τα καταφέρω :)

Η γωνιά του παππού

Σήμερα το μενού έχει παραμύθι που βρήκα στο blog της καλής μου φίλης Αριστέας.

Των αδελφών Γκριμ.  "Η γωνιά του παππού".

Κάποτε ζούσε ένας παππούς με τον γιο του, τη νύφη του και το εγγονάκι του.

Ήταν όμως άσχημη η κατάστασή του. Σχεδόν τυφλός, σχεδόν κουφός , δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί... Ούτε να φάει δεν μπορούσε. Σκόρπιζε όλο το φαγητό κάτω και λερωνόταν διαρκώς. Κάποιες φορές μάλιστα έριχνε το πιάτο κάτω και το έσπαζε.

Ο γιος και η νύφη σκέφτηκαν ότι ήταν ανυπόφορο όλο αυτό που ζούσαν. Υποχρέωσαν λοιπόν τον γέρο να τρώει σε μια γωνιά πλάι στο τζάκι. Του έδωσαν μάλιστα και ένα ξύλινο πιάτο για να μην το σπάζει.

Μια μέρα ο μικρός εγγονός έφτιαχνε κάτι με μερικά κομμάτια ξύλου. Όταν ο πατέρας του τον ρώτησε τι έφτιαχνε ο μικρός απάντησε:

-Φτιάχνω ξύλινες γαβάθες για να τρώτε εσύ και η μητέρα όταν μεγαλώσω.

Από κείνη την ημέρα ο παππούς κάθισε και πάλι μαζί  τους στο τραπέζι. Κανείς δεν είπε ξανά λέξη.

Μπες στη θέση του άλλου  πριν σκεφτείς, μιλήσεις πράξεις οτιδήποτε... Μπες στα παπούτσια του άλλου λένε οι Αμερικανοί . Η κατανόηση της κατάστασης του άλλου ας είναι μέλημά μας και όχι αγγαρεία..

Καλή μέρα να έχουμε...

πηγή: http://princess-airis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_5919.html?showComment=1346671057834#c6413634824331174174 Αριστέα μου, σ'ευχαριστώ!

Ζω στην πιο γλυκιά αγκαλιά

Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στη ζωή σου... Αυτό σκέφτομαι συνέχεια. Μπορεί πια να μην είμαι παιδί, μπορεί να'χω εδώ και πολύ καιρό μεγαλώσει... Μα κάτι μέσα μου πάντα ονειρεύεται και ελπίζει...

Δε ξέρω τι θ'απογίνω. Δε ξέρω τι θα ξημερώσει για μένα αύριο ο καλός Θεός. Μονάχα το σήμερα μετράω και με σιωπή και προσευχή ξεφυλλίζω τις στιγμές του. Να αγωνίζομαι, να μην πληγώνω τους γύρω μου... Να αγαπάω... Να ελπίζω... Και να πιστεύω... Με απλότητα. Με σιγουριά. Σαν το μικρό σπουργίτι που ακόμη και γι'αυτό ο Θεός φροντίζει. Δε θέλω να ελέγχω τη σχέση μου μαζί Του. Με καλύπτει η σιγουριά της απεραντοσύνης της αγάπης Του.

Αφήνω τη ζωή μου, τα όνειρά μου στα θεϊκά Του χέρια και έτσι προσπαθώ να ζω. Απελευθερωμένος. Απαλλαγμένος από το άγχος και το φόβο. Ζω στην πιο γλυκιά αγκαλιά. Ακόμα κι αν γίνεται χαλασμός γύρω, υπάρχει η αίσθηση της παρουσίας Του που με ζεσταίνει όπως μου έλεγε κι ένα άγιο γεροντάκι στο Όρος.

Κι όταν η νύχτα θ'απλώνει το πέπλο της πάνω απ'τη μεγαλούπολη, θα κλείνω τα μάτια μου με την ίδια ουράνια σιγουριά. Με την ίδια ελπίδα...

Καλή σου μέρα :)

υγ: Δες άμα θες και εδώ και εδώ.