Μετρά το ταξίδι. Μα κι ο προορισμός.

Αδέρφια μου, με αφορμή τη νέα χρονιά, παίρνω το θάρρος να μοιραστώ μαζί σας μια ακόμα συστάδα σκέψεων πάνω στη ζωή και τον αγώνα του χριστιανού.

Για τον χριστιανό, αυτόν που θέλει να βρίσκεται κοντά στον Χριστό, κάθε μέρα είναι μια περιπέτεια αγωνιστική. Κι ένας αγώνας περιπετειώδης. Η ζωή του είναι ένα ταξίδι. Αλλά όχι όπως την εννοεί το κοσμικό πνεύμα. Για τους χριστιανούς, μετράει τόσο το ταξίδι σαν ταξίδι αλλά και ο προορισμός. Κι αυτός είναι η ένωσή του με τον Χριστό και τον συνάνθρωπο.

Γι’αυτό και με τα μυστήρια της εκκλησίας και δη με την εξομολόγηση και τη Θ.Κοινωνία, πάντα καθαρίζεται ο πιστός, αγιάζεται. Αναγνωρίζει την ατέλειά του, πλαταίνει η καρδιά, χωρά, συν+χωρά, αποζητά όλο και λιγότερο τα υλικά ανούσια αγαθά κι όλο και περισσότερο τα πνευματικά, τα αιώνια. Ζητά το Φως ο πιστός, ζητά την παρουσία του Θεού, διότι έχει γλυκαθεί η ύπαρξή του απ’τη βιωματική του ενθύμηση της πατρικής παρουσίας του Θεού στη ζωή και την καθημερινότητά του.

Έτσι, το ταξίδι αποκτά νόημα κι ο προορισμός φέγγει στο βάθος σαν φάρος ολόλαμπρος, σαν οδοδείκτης. Και σαν φυσική κατάληξη του συνεχόμενου αγώνα.

Καλό ταξίδι σε όλες/ους, αδέρφια. Και καλό προορισμό.

Άσκηση και θυσία. Ή αλλιώς: Πώς ζεις τη ζωή σου.

Κάποτε ένας άπιστος βασιλιάς συναντήθηκε με έναν πάμφτωχο καλόγερο ασκητή.

Και του λέει ο βασιλιάς:

- Θαυμάζω γέροντα την μεγάλη άσκηση και θυσία που κάνεις! Θυσιάζεις όλη σου τη ζωή στο Θεό, που είναι αμφίβολο αν υπάρχει ή δεν υπάρχει.

Ο ασκητής ακούγοντάς τον, μειδίασε και του είπε:

- Και εγώ μεγαλειότατε θαυμάζω την δική σου άσκηση και θυσία που κάνεις, η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη από την δική μου!

- Είναι δυνατόν αυτό; του είπε με απορία ο βασιλιάς. Ποιά θυσία κάνω εγώ, που είναι μάλιστα μεγαλύτερη και από την δική σου;

- Εγώ μεγαλειότατε, του λέει ο ασκητής, θυσιάζω την πρόσκαιρη ζωή, για να κερδίσω την αιώνια. Ενώ εσύ θυσιάζεις την αιώνια ζωή, για να χαρείς την πρόσκαιρη. Ποιός λοιπόν από εμάς τους δύο κάνει μεγαλύτερη θυσία;

Ο βασιλιάς προβληματίστηκε.

''Εάν μία τοις χιλίοις, υπάρχει άλλη ζωή, τί θα απογίνω;'' σκέφτηκε.

Το αποτέλεσμα ήτανε να έρθει ''εις εαυτόν'' και σιγά — σιγά με την διακριτική καθοδήγηση του ασκητή, άλλαξε τρόπο ζωής και μετανόησε.

 

Γέροντας +Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα.

 

Απομαγνητοφωνώντας...

" (...) Είπαμε ότι η Εκκλησία είναι ένα ιατρείο, ένα νοσηλευτήριο, ένα νοσοκομείο που είμαστε μέσα όλοι μας. Και είμαστε όλοι αδύνατοι άνθρωποι και είμαστε όλοι εμπαθείς και τραυματισμένοι και άρρωστοι, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Άλλος από τη μια αρρώστια και άλλος από την άλλη αρρώστια. (...) Κανείς δεν μπορεί να καταδικάσει τον άλλον γιατί πχ είναι πιο πολύ άρρωστος από τον άλλον ή γιατί δεν έχει την ίδια αρρώστια με σένα. Άρρωστοι είμαστε όλοι.

  Σ'αυτό το νοσοκομείο, σ'αυτό το ιατρείο, πρέπει να γνωρίζουμε και να το καλλιεργήσουμε στην ψυχή μας ότι δεν υπάρχει περίπτωση ο άνθρωπος να πεθάνει. Ακόμη και τα πτώματα, αυτοί που έχουν πεθάνει ή που νομίζουν ότι έχουν πεθάνει, ακόμη κι αυτοί έχουν ελπίδα ζωής. Γιατί αυτός ο αρχίατρος του νοσοκομείου έχει τη δύναμη να ζωοποιήσει ακόμη και τα πτώματα σε αποσύνθεση. Κι έτσι κι εμείς που είμαστε πτώματα και πεθαμένοι εδώ και καιρό μέσα στις αμαρτίες μας και μέσα στα πάθη μας και μέσα στα κόμπλεξ και τα συμπλέγματά μας, τις μικρότητες και τα χίλια δυο που συνθέτουν την ταλαιπωρία της ανθρώπινής μας υπόστασης, έχουμε ελπίδα. Και ελπίδα μας είναι ο Χριστός. Δεν έχουμε ελπίδα στα καλά μας έργα. Ούτε έχουμε ελπίδα στον εαυτό μας (...).

απομαγνητοφώνηση της αόρατης γωνιάς από ομιλία του π.Αθανασίου, μητροπολίτη Λεμεσού (βλ. εδώ)

τα μάτια της καρδιάς

Πόσες και πόσες φορές

απλά αφηνόμαστε 
στα πάθη μας...

Πόσες και πόσες φορές

ξεχνούμε 

ότι η αληθινή ζωή 
είναι αλλού.

Μα είναι η πόρτα Του 
πάντα ανοιχτή

και θα μας περιμένει.

Ωσότου κλείσουν τα μάτια μας

κι ανοίξουν πάλι
σ'άλλη διάσταση...

Αυτό είναι ο θάνατος: 

ένα μικρό 
-συγκλονιστικό- 
ανοιγόκλεισμα των ματιών μας.

Αυτό είναι η αγάπη του Θεού:

η ζωή 
που κάνει τα μάτια της καρδιάς

ν'ανοίγουν πάλι 
για να βλέπουν την ουσία. 

Πρωινό. Σε κάποια μαγευτική παραλία.

Το Σάββατο πρωί βρέθηκα σε μια πανέμορφη παραλία(φωτογραφία παραπάνω). Δεν ήταν απ'τις κλασικές αμμουδερές παραλίες. Είχε πέτρες. Πανέμορφες. Δένανε με το τοπίο τόσο αρμονικά... Ένιωσα πολύ τυχερός, πολύ ευλογημένος που μ'άφησε ο Θεός να ζήσω μια τόσο όμορφη εμπειρία.

Καθώς, λοιπόν, απολάμβανα την πρωινή μυσταγωγία παρατηρούσα τα κύματα. Με τι τρόπο έρχονταν μέχρι στην ακρογιαλιά. Προηγουμένως είχαν ξεκινήσει ένα μακρύ ταξίδι χάρη στον αέρα... Και καθώς έρχονταν με διακριτική ορμή μέχρι την αμμουδιά, έκαναν έναν γεμάτο -κροταλιστό σχεδόν- θόρυβο. Απ'τις πέτρες που παράσερναν και σήκωναν σε μια σχεδόν κυκλική κίνηση. 

Και σκέφτηκα: "Κοίτα να δεις... Το θαλασσινό νερό μπορεί να σηκώσει ολόκληρες πέτρες και να τις πάει όπου θέλει. Παρ'όλη τη φαινομενική ασημαντότητά του, μπορεί -χάρη στον αέρα- να κάνει αυτό που φαίνεται απίθανο: να μετακινήσει τις βαριές πέτρες". 

Τελικά, ίσως έτσι είναι η ζωή μας.

Μοιάζουμε πολύ με το θαλασσινό νερό. Είμαστε διάφανοι. Είμαστε παροδικοί. Κάποτε κι εμείς -όπως κι αυτό- "εξατμιζόμαστε", αλλάζουμε ζωή. Προχωράμε προς τον ουρανό.

Παρ'όλα αυτά, όσο είμαστε εδώ στη γη, μπορούμε να συγκεντρώσουμε τέτοια δυναμική που ακόμη και προβλήματα ασήκωτα σαν τις πέτρες του βυθού μπορούμε να τα "μετακινήσουμε", να τα αντιμετωπίσουμε. Όχι μόνοι μας. Μα με τη δύναμή Του.

Αρκεί να το θελήσουμε. Να Τον αφήσουμε να επέμβει με το γλυκό του ουράνιο τρόπο. Ελευθερία. Ατέλειωτη ελευθερία. Τι απίστευτα θεϊκό και ασύνορο είναι αυτό το αχώρητο δώρο Του... Μπορεί να μας ενώσει με τα πάντα. Να μας ενώσει. Να κάνει απίθανες τις εμπειρίες μας. Τα όνειρά μας. Να απαλύνει τους πόνους μας. Να δώσει ομορφιά στις νότες της ύπαρξής μας.

Καλημέρα. Καλή δύναμη. Να εύχεσαι.

Δε θα πεθάνεις!

Για σήμερα σας έχω ένα ρητό που άκουσα στο ραδιόφωνο και που μου έκανε μεγάλη εντύπωση... Έχει πολύ βάθος:

Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις,

δε θα πεθάνεις όταν θα πεθάνεις.